Στο κατρακύλισμα που μας φοβίζει τι να κάνουμε; (Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

– Γέροντα, εἶναι διαπίστωσις πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ κόσμος συνεχῶς χειροτερεύει. Αὐτό τό ἀπότομο κατρακύλισμα κάπου μᾶς φοβίζει. Ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;

– Νά παραμένουμε κοντά στόν Θεό. Ὅσο εἴμεθα κοντά Του, ἰσχύει τό: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβούμενων αὐτόν καί ρύσεται αὐτούς» (ψαλμ 33, 8).

Ὅταν ὁ βασιλιᾶς τῆς Συρίας εἶχε στείλει στρατό νά συλλάβουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, ὁ προφήτης βρισκόταν μέ τόν ὑποτακτικό του. Μόλις ὁ ὑποτακτικός του εἶδε νά ἀνεβαίνουν οἱ στρατιῶτες γιά νά τούς συλλάβουν, τρομοκρατήθηκε, τόν ἔπιασε πανικός. Καί στράφηκε στόν Ἐλισσαῖο καί τοῦ λέγει: «Γιά κοίτα κύριε, τί γίνεται. Πόσοι ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν, πῶς θά γλιτώσουμε;». Ὁ προφήτης τοῦ ἀπάντησε νά μήν φοβᾶται, διότι «πλείους οἱ μεθ` ἡμῶν ὑπέρ τούς μετ’ αὐτῶν» (Δ΄ Βασ. 6, 16). Εἶναι πολύ περισσότεροι ἐκεῖνοι πού εἶναι μαζί μας, παρά οἱ ἐχθροί μας πού ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν. Καί προσευχήθηκε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος στό Θεό καί εἶπε:

«Κύριε, ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ παιδιοῦ γιά νά δεῖ πῶς Ἐσύ μέ ὑπερασπίζεις». Καί πράγματι ὁ Θεός ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ ὑποτακτικοῦ καί εἶδε γύρω ἀπό τόν προφήτη νά εἶναι μιὰ στρατιά ὁλόκληρη ἀγγέλων, πού κρατοῦσαν πύρινα σπαθιά στά χέρια τους. Ἀμέσως ἡ ψυχή του γέμισε ἀπό ἱκανοποίηση, ἀπό ἀγαλλίαση, καί τοῦ ἔφυγε ὁ φόβος. Καί φυσικά δέν κατώρθωσαν νά συλλάβουν καί νά θανατώσουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο. Πύρινα τάγματα ἀγγέλων, στρατιές ἀγγέλων εἶχαν σταλῆ ἀπό τόν Θεό γιά νά ὑπερασπιστοῦν τόν προφήτη Του.

Αὐτά δέν ἐγίνοντο μόνο τότε. Γίνονται στή ζωή κάθε ἀνθρώπου, ὅταν εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις μας εἶναι στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Δέν ἦταν μόνο γιά ἐκείνη τήν ἐποχή. Οὔτε γιά τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμεθα σάν αὐτούς. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ἴδιος «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας». Ἡ ζωή μας, ἡ ὕπαρξίς μας στά χέρια Του. Μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὄχι μόνον νά ἀναφωνοῦμε, ἀλλά καί νά ζοῦμε τό, «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα»

 

(“Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”, Ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον Κεχαριτωμένης)

Μαρτυρίες για τον γέροντα Επιφάνιο Θεοδωροπουλο από τον κατά σάρκα αδελφό του Πολυνείκη

Όλα αυτά τα χρόνια ήταν και δεν ήταν μέλος της κατά σάρκα οικογενείας του. Ίσως ακούγεται παράδοξο αυτό. Αλλά ο π. Επιφάνιος και εν προκειμένω πέτυχε, με τη βοήθεια του Θεού, να αποφύγει τα άκρα και να συνθέσει τα διεστώτα:

Απέφυγε, τόσο τη συναισθηματική προσκόλληση στους κατά σάρκα συγγενείς του, η οποία θα ζημίωνε το πνευματικό του έργο, όσο και την ψυχρότητα προς αυτούς, η οποία θα τους τραυμάτιζε ψυχικώς.

Παράλληλα επεδίωξε και πέτυχε να ανήκει πρωτίστως στην εν Χριστώ πνευματική του οικογένεια, χωρίς όμως να αγνοεί και την κατά σάρκα οικογένειά του. Είναι γνωστός ο ισχυρός σύνδεσμος του π. Επιφανίου με την πνευματική του οικογένεια, αλλά δεν είναι γνωστή η παράλληλη – διακριτική πάντα – αφοσίωσή του στην κατά σάρκα οικογένειά του.

Δεν υπήρξε γεγονός ευχάριστο ή δυσάρεστο στις οικογένειές μας (γέννηση, βάπτιση, γάμος, κηδεία, μνημόσυνο, δοκιμασία κλπ.), από το οποίο απουσίασε ο π. Επιφάνιος. Αεικίνητος, χωρίς να εγκαταλείπει ούτε στο ελάχιστο την πνευματική του εργασία, στην οποία αφοσιωνόταν ψυχή τε και σώματι τις περισσότερες ώρες της ημέρας του, θυσιάζοντας αγόγγυστα και παρά τις σωματικές του ασθένειες, ακόμα και αυτό τον απαραίτητο χρόνο του φαγητού (συνήθως έτρωγε τηλεφωνώντας) ή του ύπνου (κατά κανόνα άγρυπνος) έβρισκε τρόπο, ώστε να εξοικονομεί, ελάχιστο χρόνο, για να πραγματοποιεί, κατά τις περιστάσεις, σύντομες επισκέψεις στα σπίτια μας ή να μας στέλνει ένα γραπτό μήνυμα ή να επικοινωνεί μαζί μας τηλεφωνικά.

Θεωρούσε την πνευματική του συμπαράσταση και προς τους κατά σάρκα συγγενείς του χριστιανικό χρέος, για το οποίο προσπαθούσε πάντοτε να είναι συνεπής και ακριβής.

Αν και από πλευράς πνευματικής συγκρότησης τον χώριζε από τους κατά σάρκα οικείους του τεράστια διαφορά, ποτέ δε μας αντιμετώπισε «αφ’ υψηλού», αλλά κατά τις συζητήσεις μας άκουγε ταπεινά και λάμβανε σοβαρά υπ’ όψιν τη γνώμη και του νεωτέρου από εμάς, συμπεριφερόμενος ως ίσος προς ίσους.

Είχε τη διάκριση να σέβεται τις απόψεις μας, ακόμη και όταν αυτές ήταν λανθασμένες, επειδή σεβόταν βαθιά την ελευθερία έκφρασης κάθε ανθρώπου.

Οι μακαριστοί Γέροντες Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης και Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Ήταν εύστοχος στις απαντήσεις του, αποφεύγοντας τις περιττές φράσεις, περιεκτικός, ετοιμόλογος, και παρόλα αυτά συνήθως σιωπηλός, προτιμώντας να μη μιλάει, εάν προηγουμένως δεν του απευθύναμε κάποια ερώτηση.

Αντίστοιχα ο π. Επιφάνιος πέτυχε να μεταδώσει και σ’ εμάς την πεποίθηση ότι δεν ανήκουμε αποκλειστικά στην κατά σάρκα οικογένειά μας, αλλά ότι ανήκουμε ταυτόχρονα και στη δική του μεγάλη πνευματική οικογένεια.

Αγαπούσε με την καρδιά του όλους μας (αν και προσπαθούσε – συνήθως ανεπιτυχώς – να το αποκρύπτει) και σεβόταν τους μεγαλυτέρους στην ηλικία.

Απολαυστική ήταν η σκηνή των συναντήσεών του με τον κατά σάρκα πατέρα του: Ο πατέρας του προσπαθούσε να ασπασθεί το χέρι του υιού του, ως πνευματικού πατρός και ο υιός το χέρι του πατέρα ως σαρκικός υιός.

Στο σημείο αυτό, θα μου επιτρέψετε ν’ αναφέρω στην αγάπη σας μερικά περιστατικά, αλλά και εικόνες που έζησα κοντά του όλα αυτά τα χρόνια για πολλά από τα οποία συγκατοικούσαμε.

Ουδέποτε τον είδα χωρίς ράσα. Σε σχετική ερώτηση που του έθεσα όταν ήμουν ακόμη έφηβος, εκείνος απάντησε: « Δεν είναι αμαρτία αδελφέ μου ούτε για σένα, ούτε για μένα το να με δεις χωρίς ράσα. Επιθυμώ όμως οι κατά σάρκα συγγενείς μου να γνωρίζουν ότι συγκατοικούν με κληρικό».

Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμου ακολουθίας της αειμνήστου θείας μας Αλεξάνδρας, η οποία όπως τονίστηκε παραπάνω υπήρξε για πολλά χρόνια φύλακας – άγγελός του, παρατήρησα ότι ασπάστηκε τη σωρό της στα πόδια και όχι στο πρόσωπο. Όταν μετά από λίγες μέρες τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, εκείνος μου απάντησε:

«Παιδάκι μου, δεν φοβήθηκα το σκανδαλισμό και δεν ασπάστηκα τη θεία στο πρόσωπο. Το έκανα γιατί, όπως καλά γνωρίζεις κι εσύ, η θεία από βρεφικής ηλικίας, είχε αναπηρία στα πόδια της και παρόλα αυτά, έκανε τόσα πολλά για μένα και το έργο μου. Ήθελα λοιπόν με αυτό τον τρόπο – προσευχόμενος παράλληλα – συμβολικά να ευχαριστήσω τα ανάπηρα μέλη της που τόσα προσέφεραν».

Μερικούς μήνες πριν την κοίμησή του κι ενώ βρισκόταν στο ιερό ησυχαστήριο που ο ίδιος ίδρυσε στην Τροιζήνα, κάποιο πνευματικό του τέκνο στην Αθήνα, για να τον ευχαριστήσει, αγόρασε και τοποθέτησε στο υπνοδωμάτιό του ένα κλιματιστικό μηχάνημα εν αγνοία του π. Επιφανίου, επειδή ήταν Αύγουστος και οι μέρες ήταν υπερβολικά ζεστές. Επιστρέφοντας μετά από λίγες μέρες, αδύναμος όπως ήταν απ’ τη σοβαρή ασθένειά του, είδε το κλιματιστικό μηχάνημα. Απ’ ό,τι αντιληφθήκαμε, μέσα του κυριαρχούσε μία πάλη. Από τη μια σκεφτόταν πως δεν ήθελε να σκανδαλίσει τους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν – δεδομένου ότι τότε ήταν πολύ λίγοι εκείνοι που διέθεταν κλιματιστικά μηχανήματα – και από την άλλη αναλογιζόταν την πιθανή λύπη του πνευματικού του παιδιού για την προσφορά αγάπης προς το πρόσωπό του. Σκέφτηκε λοιπόν να δέχεται τους επισκέπτες στο σαλόνι του επί ενοικίῳ σπιτιού του, παρά το ότι υποβασταζόταν για να περπατήσει λόγω αδυναμίας κι έτσι να αποφύγει πιθανό σκανδαλισμό. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι δύο εβδομάδες πριν την κοίμησή του.

Ένα μήνα περίπου πριν την κοίμησή του κάλεσε κοντά του ένα πνευματικό του παιδί – κληρικό και του είπε να πάρει από το συρτάρι του δέκα χιλιάδες δραχμές, εξηγώντας του ότι θα τις παραδώσει στο νεωκόρο του Ιερού Ναού της Χρυσοσπηλαιωτίσσης, όπου και θα εψάλετο η νεκρώσιμος ακολουθία του και λόγω της μεγάλης προσέλευσης ανθρώπων, ο νεωκόρος θα κοπίαζε αρκετά. Όταν έφτασε η ώρα ο κληρικός να παραδώσει τα χρήματα στο νεωκόρο, πραγματοποιώντας την επιθυμία του, εκείνος ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που κόντεψε να σωριαστεί λιπόθυμος λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πάτερ μου, μέσα στους πόνους και την ταλαιπωρία του ο π. Επιφάνιος σκέφτηκε και το δικό μου κόπο;».

Και στις δύο γέννες της συζύγου μου, οι οποίες έγιναν με καισαρική τομή, τηλεφωνούσε στο χειρουργείο του μαιευτηρίου και μάθαινε τα της επέμβασης και όταν μετά από λίγες μέρες η σύζυγός μου συνήλθε, την επισκέφτηκε στο σαλονάκι της κλινικής με το ανάλογο δώρο φυσικά και απευθυνόμενος και στους δύο μας, μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε χρήματα σκεπτόμενος ότι τα έξοδα μιας γέννας είναι αρκετά.

Την άνοιξη του έτους 1989, λίγους μήνες πριν την κοίμησή του και παρ’ όλους τους αφόρητους πόνους που του προκαλούσε η σοβαρή του ασθένεια, τον καλέσαμε στο σπίτι μας για δείπνο. Παρακάλεσε τη σύζυγό μου, που του έκανε το σχετικό τηλεφώνημα, να πάω να τον πάρω με το αυτοκίνητο γύρω στις 8, ώρα που συνήθως ολοκλήρωνε την εξομολόγηση στο Ίδρυμα των Τριών Ιεραρχών. Παρόλο που είχα να τον δω μόλις δύο μέρες, η εξασθένησή του ήταν έντονη και με δυσκολία κινούνταν. Μετά το τέλος του δείπνου με παρακάλεσε να τον συνοδεύσω στο διαμέρισμά του. Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή: «Αδελφέ μου, αισθάνομαι πολύ αδύναμος. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσο πολύ πονάω. Εύκολο ήταν να παρακαλέσω τη Θεοφανία να μου στείλει με σένα το φαγητό στο σπίτι μου για ν’ αποφύγω μία επιπλέον μετακίνηση. Άλλωστε ήμουν σίγουρος ότι εκείνη θα έδειχνε την ανάλογη κατανόηση. Αλλά είπα στον εαυτό μου, η Θεοφανία ψώνισε, μαγείρεψε κι έκανε τόσο κόπο για να ετοιμάσει κυρίως για σένα το βραδινό φαγητό. Έχεις το δικαίωμα ν’ αρνηθείς να μεταβείς; Έσφιξα λοιπόν τα δόντια και ήρθα στο σπίτι σας».

17 Νοεμβρίου 1973: Η βραδιά της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου όπως καθιερώθηκε να λέγεται. Η κατάσταση στους δρόμους ήταν έκρυθμη και ανεξέλεγκτη. Ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν αδιακρίτως. Ο π. Επιφάνιος ετοιμάστηκε να μεταβεί στους Τρεις Ιεράρχες για εξομολόγηση των πνευματικών του τέκνων, όπως άλλωστε έπραττε κάθε απόγευμα. Η μακαριστή θεία Αλεξάνδρα γονατιστή και με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσε λέγοντάς του: «Μην πας σήμερα παιδάκι μου για εξομολόγηση. Δεν ακούς στο ραδιόφωνο τι γίνεται στους δρόμους;». Εκείνος τη σήκωσε με στοργή και της είπε: «Θεία μου, έστω και μία ψυχή να περιμένει στο εξομολογητήριο, μου είναι αδύνατο να την αγνοήσω».

Εάν με ρωτούσε κάποιος να παρουσιάσω τον π. Επιφάνιο ως αδελφός του, θα χρησιμοποιούσα το τετράπτυχο: Διάκριση – αγάπη – ταπείνωση – μέτρο.

Θα ήθελα να κλείσω την ομιλία μου επαναλαμβάνοντας κάτι που είπα μεγαλοφώνως την ώρα της ταφής του στο Ιερό Ησυχαστήριο της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου: “Ευχαριστούμε το Θεό που γεννήθηκες στην οικογένειά μας αείμνηστε αδελφέ μου”.

Ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα,σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

αναδημοσίευση από: Προσκυνητής

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μας απαγορεύει να ερμηνεύουμε την Αποκάλυψη !

 

Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΑ: «ΜΗ ΑΣΧΟΛΕΙΣΘΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ! ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ!»

Εσχάτως επιχειρείται από μερίδα κληρικών - που συσχετίζουν την Κάρτα του Πολίτη με το σφράγισμα ή το προχάραγμα του Αντιχρίστου (!) –να συγκαταριθμηθή και το όνομα του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου στα πρόσωπα εκείνα που συμμερίζονται τις απόψεις τους, ώστε να αυξηθή το κύρος των απόψεών τους και να αποδειχθούν “πλανεμένες” οι δικές μου τοποθετήσεις.

Αυτό επιχειρείται 22 χρόνια μετά την κοίμηση του π. Επι­φα­νίου(!) με τη διαστροφή ενός κειμένου του, γραμμένου το 1987 με αφορμή τον σάλο που είχε εγερθεί και τότε μεταξύ των πιστών, λόγω της τάχα εκτυπώσεως ταυτοτήτων με σύμβολα ή σχηματικές παραστά­σεις του Αντιχρίστου!

Του κειμένου του π. Επιφανίου του 1987 στον «Ορθόδοξον Τύπον», (αρ. φύλλου 755/11-9-1987), το οποίο θα παραθέσουμε στη συνέχεια, είχε προηγηθεί δη­μοσί­ευση δύο άρθρων μου («Ορ­θό­δοξος Τύπος» 1986 και 1987) για τον Αντίχριστο, το 666 και την ανησυχία των Χριστιανών, στο ένα από τα οποία, ο π. Επιφάνιος –αφού το διάβασε– έκαμε νοημα­τικές προσθήκες με το χέρι του επάνω στο χειρόγραφό μου που φανερώνουν –χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας– ότι ενέκρινε απόλυτα τις επί του θέματος απόψεις μου.

Το λυπηρό είναι ότι παρά την δημοσιοποίηση του χειρογρά­φου μου με τις προσθήκες του π. Επιφανίου (Βλ. «Ορθ. Τύπος» 25-3-2011 συνεχίζεται η αήθης πολεμική εναντίον των γραφομέ­νων μου και γραπτώς και προφορικώς, με αποκορύφωμα πρό­σφατη τηλεοπτική εκπομπή, στην οποία εντελώς αυθαίρετα, με απόκρυψη των κυριωτέρων σημείων του κειμένου του π. Επιφανίου, παρουσιά­σθηκε ψευδώς στους τηλεθεατάς ο π. Επιφάνιος να υποστηρίζη ότι η παραλαβή ταυτότητος είναι χά­ραγμα του Αντιχρίστου!

Στη συνέχεια, μετά την παράθεση του κειμένου του π. Επι­φανίου και σύντομο σχολιασμό του θα δώσουμε για πρώτη φορά στη δημο­σι­ότητα ένα απόσπασμα από διαλογική συζήτηση του π. Επιφα­νίου (μια Κυριακή του Τριωδίου του 1987) στο παρ­εκ­κλήσιο των Τριών Ιεραρ­χών (Μενάνδρου 4), όπου στο απόσπασμα αυτό ο ίδιος ο π. Επι­φάνιος τονίζει κατηγορηματικά ότι η «Απο­κάλυψη» είναι βιβλίο απολύτως αλληγορικό, οπότε οι όποιες ερμηνείες της και οι αναδρομές στα γεγονότα της «Απο­καλύψεως» είναι παντελώς αυθαίρετες!

Το απόσπασμα της συζητήσεως παραθέτουμε απομαγνητοφω­νημένο κατά λέξη, χωρίς την παραμικρή διόρθωση. Επειδή δε έχω συνηθίσει να με αμφισβητούν στο συγκεκριμένο ζήτημα, δηλώνω ότι είναι στη διάθεση του οποιουδήποτε αμφισβητία το ηχητικό ντοκουμέντο.

Μέχρι σήμερα απέφυγα να μεταφέρω στο ενοριακό μας περιοδικό την χωρίς λογικά και θεολογικά επιχειρήματα ενορχηστρωμένη εμπαθή επίθεση εναντίον των γραφομένων μου, εκτός δύο επιστολών. Όταν όμως εμπλέκεται το όνομα του π. Επιφανίου σε νοσηρές ερμηνείες, τάχα αγιογραφικές, δεν μου επιτρέπεται να σιωπήσω για ένα θέμα που είχα τότε διεξοδικά συζητήσει μαζί του, όπως αναλυτικά έχω γρά­ψει στο βιβλίο μου «Ο Αντίχριστος, ο αριθμός 666 και η ανησυχία των Χριστιανών».

Α΄. Το κείμενο του π. Επιφανίου που παρερμηνεύουν

Ο ΒΕΕΛΖΕΒΟΥΛ ΚΑΙ Ο “Ε.Κ.Α.Μ.”

Κύριε Διευθυντά

Δια της παρούσης δεν σκοπεύω να διαπραγματευθώ το θέμα περί αντιχρίστου ή περί του αριθμού 666 κ.τ.τ.. Επιγραμματικώς θα σημειώσω δύο - τρεις σκέψεις εις απάντησιν επιστολής φίλου Ιερέως εκ Μακεδονίας. Ούτος μου έστειλε προ καιρού φωτοτυπίαν ενός περιέργου σχήματος, το οποίον, τιθέμενον έμπροσθεν κυρτού κατόπτρου, εδείκνυεν, ούτε ολίγον ούτε πολύ, μιαν διαβολικήν μορφήν, την οποίαν «έστεφεν» ο αριθμός 666. Μοt έγραφε δε ότι το σχήμα αυτό θα υπάρχη εις τα νέα δελτία ταυτότητος και με ηρώτα «τι θα κάμωμε;».

Ομολογώ ότι μετά πολλής δυσπιστίας εδέχθην την πληροφορίαν αυτήν. (Βραδύτερον είδον το σχήμα δημοσιευμένον και εις θρησκευτικά περιοδικά). Οι αρμόδιοι κρατικοί Λειτουργοί, εσκέφθην, θα έπρεπεν, όλοι, πρώτον μεν να είνε συνειδητοί σατανολάτραι, δεύτερον δε να πάσχουν εκ κρετινισμού. Διότι μόνον συνειδητοί σατανολάτραι θα έθετον τοιαύτα σχήματα εις τα δελτία ταυτότητος και μόνον πάσχοντες εκ κρετινισμού ηδύναντο να πιστεύσουν ότι θα ευρεθούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που θα εδέχοντο να λάβουν δελτία ταυτότητος με την ε1κόνα του Βεελζεβούλ! Και, «να πάρη η ευχή!», είνε ολίγον δύσκολον να συμπέσουν αμφότεραι αι ιδιότητες (σατανολατρία και κρετινισμός) εις μιαν δεκάδα, τουλάχιστον, ανωτάτων στελεχών Δημοσίων Υπηρεσιών καθώς και εις τους αρμοδίους Υπουργούς και Υφυπουργούς. Λογικώς λοιπόν θα έπρεπε να αποκλεισθή παντελώς τοιούτον ενδεχόμενον, δηλαδή εκτύπωσις δελτίων ταυτότητος με σατανικάς μορφάς.

Επειδή όμως τίποτε δεν αποκλείεται εις την ωραίαν αυτήν Χώραν, όπου θάλλει «η φαιδρά πορτοκαλέα», δεν είνε δυνατόν να αποκλεισθή ούτε αυτό. Άν λοιπόν πράγματι εις τα νέα δελτία ταυτότητος έχη αποτυπωθή έστω και υποψία της μορφής του Βεελζεβούλ, ασφαλώς οι πιστοί όχι μόνον δεν θα παραλάβουν τα διαβολοδελτία αυτά, αλλ’ ούτε κάν θα τα εγγίσουν!

Το αυτό θα συμβή και αν τα δελτία φέρουν τον αριθμόν 666. Εάν μεν ο αριθμός αυτός ετέθη επίτηδες, ως σχετιζόμενος με τον αντίχριστον, θα ήτο αδιανόητον να φέρωμεν επάνω μας τα σύμβολα του αντιχρίστου! Αλλά και εάν ο αριθμός αυτός δεν επελέγη σκοπίμως, δηλαδή ως σύμβολον του αντιχρίστου, αλλ’ απλώς ως ένας αριθμός μεταξύ των πολλών, ίσως διότι ούτος παρουσιάζει ωρισμένα μαθηματικά πλεονεκτήματα (ευκολία ποικίλων συνδυασμών κ.τ.τ.) έναντι των λοιπών –υπόθεσιν κάμνομεν, διότι ουδεμία περί τούτου ένδειξις υπάρχει–, και πάλιν τα δελτία ταυτότητος, ως προκαλούντα την θρησκευτικήν μας ευαισθησίαν με την χρήσιν ενός υπόπτου και διαβλητού αριθμού, είνε απολύτως απαράδεκτα. ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΛΑΒΩΜΕΝ!

Ολίγα λόγια και δια τον Ε.Κ.Α.Μ.: Ως Χριστιανοί δεν έχομεν να κρύψωμεν τίποτε από την ζωήν μας. Η ζωή του πιστού είνε δια­φα­νής. Μόνον «ο φαύλα πράσσων μισεί το φως». Ορθώς ελέχθη ότι οι έντιμοι άνθρωποι θα ηδύναντο να κατοικούν εις υαλίνους πύργους. Ως δημο­κρατικοί πολίται όμως, ως κάτοικοι ελευθέρας και δημοκρατικής Χώρας, δεν ανεχόμεθα το «ηλεκτρονικόν φακέλλωμα». Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν ψηφισθή ο υπό της Κυβερνή­σεως υπεσχημένος Νόμος περί προστασίας του πολίτου από τας ενδεχομένας καταχρήσεις της κρατικής εξουσίας εις βάρος των ελευ­θεριών του και των δικαιωμάτων του, θα είπωμεν «όχι!» και εις τον Ε.Κ.Α.Μ.

Θα ερωτηθώμεν ίσως: Και τι θα συμβή με την άρνησίν μας να εφαρμόσωμεν Νόμον του Κράτους; α) Οι Χριστιανοί είνε οι νομοτα­γέστεροι των ανθρώπων, όταν οι Νόμοι δεν προσβάλλουν τας θρησκευ­τι­κάς των πεποιθήσεις. Όταν συμβαίνη το αντίθετον, τότε, «πειθαρ­χούν­τες Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. ε΄, 29), εισέρχονται εις την παρανομίαν, αδιαφορούντες δια τας συνεπείας. Νόμοι του Ρωμαϊ­κού Κράτους επέβαλλον την θυσίαν εις τα είδωλα, αλλ’ οι πιστοί δεν υπήκουον. Νόμοι του Βυζαντινού Κράτους επέβαλλον κατά καιρούς τον Αρειανισμόν ή τον Μονοθελητισμόν ή την Εικονομαχίαν, αλλ’ οι Ορθόδοξοι επέλεγον την «αγίαν παρανομίαν». β) Εάν εκατοντάδες χιλιάδων ή μάλλον εκατομμύριά τινα Ορθοδόξων Ελλήνων αρνηθούν να παραλάβουν τα διαβολοδελτία, είνε μαθηματικώς βέβαιον ότι η Πολιτεία θα υποχωρήση πάραυτα και θα τροποποιήση τον Νόμον. Το ολιγώτερον, θα καταστήση προαιρετικά και όχι υποχρεωτικά τα νέα δελτία ταυτότητος. Εισαγγελείς και Δικαστήρια και Φυλακαί υπάρχουν δια πεντακοσίους ή χιλίους ή πέντε χιλιάδας ή δέκα χιλιάδας ανθρώ­πων. Δι’ εκατοντάδας χιλιάδας ή μάλλον δι’ εκατομμύρια ανθρώπων δεν υπάρχουν ούτε Εισαγγελείς, ούτε Δικαστήρια, ούτε Φυλακαί. Τουλά­χιστον εις την μικράν Ελλάδα!... γ) Αν είνε αδύνατον να σταλούν εις τα Δικαστήρια και τας Φυλακάς εκατοντάδες χιλιάδες ή μάλλον εκατομμύριά τινα ανθρώπων, εξ ίσου αδύνατον είνε να απο­κλει­σθή τόσον πλήθος ανθρώπων από συναλλαγάς και δικαιοπραξίας, επειδή δεν θα είνε κάτοχοι διαβολοδελτίων. Η μόνη λύσις, που θα επιβληθή εκ των πραγμάτων, διότι θα δημιουργηθή εκρηκτικόν κοινω­νικόν πρόβλημα πελωρίων διαστάσεων, θα είνε η υπαναχώρησις της Εξουσίας. Αλλά και αν αυτό δεν συμβή, όπερ λίαν απίθανον, τότε θα είπωμεν και θα βιώσωμεν το ημίν «εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α΄, 29). Η πίστις μας σύμβολόν της και θεμέλιόν της έχει τον Σταυρόν!...

Τέλος λόγου: Εάν τα διαδιδόμενα είνε αληθή και τα νέα δελτία ταυτότητος θα φέρουν, εμφανώς ή αφανώς, είτε την μορφήν του Βεελζεβούλ είτε τον αριθμόν 666 είτε ό,τιδήποτε άλλο αντιχρι­στιανικόν σύμβολον, ή ακόμη και αν θα έχουν μόνον τον Ε.Κ.Α.Μ., άνευ προηγουμένης νομοθετικής διασφαλίσεως των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του πολίτου, θα είπωμεν ΟΧΙ και πάλιν ΟΧΙ και μυριάκις ΟΧΙ εις τα νέα αυτά δελτία, ο,τιδήποτε και αν πρόκειται να αντιμετω­πίσωμεν... “Ακουέτω ταύτα και Βασιλεύς” (=Κυβέρνησις)!

Μετά της εν Κυρίω αγάπης

ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αρχιμανδρίτης

 

Β΄. Σχολιασμός του κειμένου του π. Επιφανίου

Το παραπάνω κείμενο του π. Επιφανίου το εξηγώ και το σχολιάζω από το 1997 αλλά εις ώτα μη ακουόντων. Το έχω εξηγήσει με προσω­πικές μου επιστολές προς τους επικριτάς μου, που δημοσιεύθηκαν στον «Ο.Τ.», αλλά επανέρχονται σ’ αυτό και το επικαλούνται υπέρ των απόψεών τους σαν να μήν έχω πει και γράψει τίποτα!

Έχω γράψει από το 1997 και το επανέλαβα και πρόσφατα ότι «η Επιστολή του π. Επιφανίου που επικαλούνται δεν τους προσφέρει απολύτως καμμιά συνηγορία στην ουσία του θέματος –όπως το παρουσιάζουν σήμερα οι “αντιρρησίες συνειδήσεως” με αναφορά στο σφράγισμα του Αντιχρίστου– αφού ο ίδιος ο π. Επιφάνιος ρητώς αναφέρει στην επιστολή του ότι “Δια της παρούσης δεν σκοπεύω να διαπραγματευθώ το θέμα περί αντιχρίστου ή περί του αριθμού 666 κ.τ.τ.. Επιγραμματικώς θα σημειώσω δύο - τρεις σκέψεις”«.

Η Επιστολή του γράφτηκε με χιούμορ, κάνει λόγο για σύμπτωση κρετινισμού και δαιμονισμού στους δημόσιους λειτουργούς ως προϋπόθεση για να εκδοθούν κρατικές ταυτότητες με δαιμονικά σύμβολα ή το 666, κάτι που οι επικριτές μου,οι «αντιρρησίες συνειδήσεως» θεωρούν, φαίνεται, ότι έχει πραγματοποιηθεί, για να κάνουν τόση φασαρία και να ξεσηκώνουν τον κόσμο οδηγώντας στρατιές ανθρώπων σε πολυποίκιλα μαρτύρια στερήσεων.

Το παράδοξο είναι πως, παρ’ ότι πιστεύουν ότι έφθασε η ώρα που οι κυβερνήτες μας έγιναν δαιμονισμένοι κρετίνοι –κάτι που σατυρικά γράφοντας ο π. Επιφάνιος, δεν πιστεύει ότι είναι πιθανό να συμβή– αυτοί εξακολουθούν να ασχολούνται με την Κάρτα του Πολίτη και όχι με την εκδίωξη και τον εξορκισμό των πολιτικών της Πατρίδος μας!

Πέρα, όμως, από το χιούμορ, η Επιστολή του π. Επιφανίου αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο αν θα πάρουμε ή όχι τις ταυτότητες (τότε ήταν οι ταυτότητες και σήμερα η Κάρτα) εφ’ όσον έχουν αποδεδειγμένως διαβολικές απεικονίσεις. Έγραφα το 1997:

«Ας ιδούμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που έγραψε ο π. Επιφάνιος, το οποίο κατά τους επικριτές μου είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με τις θέσεις μου: “Άν λοιπόν πράγματι εις τα νέα δελτία ταυτότητος έχη αποτυπωθή έστω και υποψία της μορφής του Βεελζεβούλ, ασφαλώς οι πιστοί όχι μόνον δεν θα παραλάβουν τα διαβολοδελτία αυτά, αλλ’ ούτε κάν θα τα εγγίσουν! Το αυτό θα συμβή και αν τα δελτία φέρουν τον αριθμόν 666. Εάν μεν ο αριθμός αυτός ετέθη επίτηδες, ως σχετιζόμενος με τον αντίχριστον, θα ήτο αδιανόητον να φέρωμεν επάνω μας τα σύμβολα του αντιχρίστου! Αλλά και εάν ο αριθμός αυτός δεν επελέγη σκοπίμως, δηλαδή ως σύμβολον του αντιχρίστου, αλλ’ απλώς ως ένας αριθμός μεταξύ των πολλών... και πάλιν τα δελτία ταυτότητος, ως προκαλούντα την θρησκευτικήν μας ευαισθησίαν με την χρήσιν ενός υπόπτου και δια­βλητού αριθμού, είνε απολύτως απαράδεκτα. ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΛΑ­ΒΩΜΕΝ!”.

Και ερωτώ; Τί διαφορετικό έγραψα ως προς αυτά, που γράφει ο π. Επιφάνιος; Μήπως έγραψα ότι θα παραλάβωμε τις ταυτότητες, αν έχουν το 666 ή σατανικά σύμβολα; Αντιθέτως, έγραψα ότι ταυτίζομαι με αυτήν τη θέση. Και μάλιστα το έγραψα πολλές φορές. Και στο «Προλογικό σημείωμα» του βιβλί­ου μου και στα πρόσφατα δημοσι­εύματά μου, ... όπου διακη­ρύσσω: “Γι’ αυτό “πάλιν και πολλά­κις” εδήλωσα ότι “θα πολεμήσω τις νέες ταυτότητες, αν αυτές έχουν το 666 ή άλλα δαιμονικά σύμβολα και θα συστήσω στους πιστούς, που θα με συμβουλευθούν να αρνηθούν την παραλαβή τους”». Το θέμα είναι, γιατί δεν θα πά­ρουμε τις ταυτότη­τες. Ότι δεν θα πάρουμε τις ταυτότητες «και θα τις αρνηθούμε όχι γιατί φοβόμα­στε έναν αριθμό, αλλά γιατί δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να ανα­κατεύεται στην πίστι μας και να μας επιβάλη έναν απεχθή αριθμό σαν διακριτικό της ταυτότητος μας», όπως επίσης «γιατί πρέπει να προασπίσουμε τους “ασθενείς τη πίστει” εμφόβους χριστιανούς μας, συγκαταβαίνοντας στην αδυ­ναμία τους αλλά και γιατί δεν είναι σωστό να επιτρέψουμε στους πο­λιτικούς να “παίζουν” με την πίστι μας».

Σε τι τους εξυπηρε­τεί, λοιπόν, το κείμενο του π. Επιφανίου; Μήπως συνηγορεί με αυτούς ότι δαιμονίζεται ο άνθρω­πος παίρνοντας την ταυτότητα, ή ότι αρνείται τον Χριστό και προ­σχωρεί στο Σατανά», όπως αυτοί υποστηρίζουν;».

Το ίδιο ισχύει και για την στέρηση των ατομικών ελευθεριών, που προσθέτει ο π. Επιφάνιος. Αν οι ελευθερίες μας όντως περιορί­ζονταν δεν θα συγκατατιθέμεθα στην παραλαβή της Κάρτας του Πολίτη. Συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο; Όχι, βέβαια! Η Κάρτα (Σημ.: αν τελικώς εκδοθή, θα πρόκειται για οργανωτικό θαύμα σε ένα Κράτος «μπάχαλο», που ο κάθε όροφος μιας Υπηρεσίας δεν επικοινωνεί με τους άλλους ορόφους, όχι να συντονισθούν και να συνεργασθούν όλες οι Κρατικές Υπηρεσίες!) θα περιλαμβάνη όσα στοιχεία υπάρχουν ήδη σκόρπια σε όλες τις Κρατικές Υπηρεσίες, τίποτε περισσότερο. Η στενή παρακολούθησή μας δεν θα γίνεται με την Κάρτα, που δεν είναι και υποχρεωτικό να την έχουμε πάντοτε μαζί μας, αλλά γίνεται από τώρα και σε υπέρτατο βαθμό με τα μέσα που έχουμε συνηθίσει και είναι αδύνατον να τα αποχωρισθούμε. Και αυτά είναι τα κινητά τηλέφωνα και τα GPS των αυτοκινήτων, τα οποία με 7 ή 9 δορυφόρους μας παρακολουθούν και μας κατευθύνουν βήμα-βήμα! Η Κάρτα είναι πομπός και δέκτης με εμβέλεια 10… εκατοστών(!). Τα προαναφερθέντα είναι πομποί και δέκτες με εμβέλεια απεριόριστη! Εμείς, όμως, ανησυχούμε πάντα εκεί που δεν υπάρχει φόβος και εφησυχάζουμε όταν όλα γύρω μας έχουν διαλυθεί!».

Σαφώς, λοιπόν, κάθε νουνεχής αναγνώστης του κειμένου του π. Επιφανίου αντιλαμβάνεται ότι αυτό είχε σκοπό να καθησυχάση τις τότε ταραγμένες συνειδήσεις των απλοϊκών ανθρώπων και όχι να συνηγορήση με τις αντιλήψεις εκείνων, που καταργούν την ανθρώπινη λογική για να διδάξουν μια αρρωστημένη θεολογία! Και αν ο υγιής αναγνώστης το αντιλαμβάνεται, πως μου επιτρέπεται να σιωπήσω, αφού εγώ δεν το υποθέτω απλώς, αλλά είμαι και γνώστης των επί του προκειμένου απόψεών του και αυτήκοος μάρτυς, εφ’ όσον συζητούσα δια μακρών το θέμα αυτό μαζί του αλλά και την συγκεκριμένη επιστολή του;

 

Γ΄. Ο π. Επιφάνιος απαγορεύει την αναδρομή σε γεγονότα της «Αποκαλύψεως»

(Απομαγνητοφωνημένο ντοκουμέντο)

Ακροατής: Αναφέρεται η «Αποκάλυψη», επιπλέον, σε δύο άλλα εδάφια πιο διευκρινιστικά τα οποία στο ένα τουλάχιστον έχω μεγάλη απορία και έχω ρωτήσει πολλούς ....

π. Επιφάνιος: Σου συνιστώ να μη ασχολείσαι και πολύ με την «Αποκάλυψη». Αυτό σου συνιστώ. Διότι οι περισσότεροι που ησχολήθησαν με την «Αποκάλυψη» για να κάνουν ερμηνεία εφαρμογής εις τα γεγονότα, πάτησαν πεπονόφλουδα και έπεσαν έξω. Την «Αποκάλυψη» θα την εξηγούμε κατά γράμμα και λέμε ... αυτό και αυτό. Το να θέλουμε να κάνουμε και εφαρμογή και αναδρομή στα γεγονότα είναι πάρα πάρα πολύ επικίνδυνο. Μόνο στη γενεά μας, στη γενεά μας όταν λέω, όχι τη δική μας, στον αιώνα μας ας πούμε, στις ημέρες μας, καμιά δεκαριά άνθρωποι έπεσαν έξω παρερμηνεύοντας την «Αποκάλυψη». Άλ­λοι πίστευαν ότι ομιλεί γι’ αυτούς η Αποκάλυψις, άλλοι πίστευαν ότι δεν θα πεθανουν διότι τους προφήτευσε η Αποκάλυψις. Άνθρωποι οι οποίοι είχαν και οπαδούς. Ο Καπετάνος στην Πάτρα, δεν ξέρω αν επιζή ακόμη η μνήμη του, ήταν στην Πάτρα και είχε μαζέψει και οπαδούς και τους έλεγε ότι θα ζήσουμε και θα δούμε αυτά και αυτά τα γεγονότα και ερμήνευε την «Αποκάλυψη» και εσείς είστε οι εκλεκτοί και όταν του είπε κάποιος οπαδός “Αν δεν είναι δάσκαλε, που έχεις γεμίσει τον κόσμο με αυτά τα πράγματα, αν δεν είναι δεν θα ρεζιλευτούμε;” “Αδύνατον διότι πέφτουν οι Γραφές”! Αυτός πέθανε αλλά οι Γραφές δεν πέσανε! Και κάποιος άλλος διδάσκαλος του Ευαγγελίου αξιόλογος και σοβαρός κατά τ’ άλλα είχε πιστέψει ότι είναι αυτός και κάποιος σύλλογος που είχε ιδρύσει ένας εκ των προφητευθέντων δύο προφητών και ότι θα μπει στην Κωνσταντινούπολη και άλλα πολλά. Όχι τυχαίοι άνθρωποι, όχι τυχαίοι άνθρωποι. Λοιπόν, γι’ αυτό πολλή προσοχή στο να ερμη­­νεύουμε την «Αποκάλυψη» και να θέλουμε να κάνουμε αναδρομή σε συγκεκριμένα γεγονότα. Καλύτερα να τα μάθουμε την ημέρα που θα έρθουν. Σας είπα και άλλη φορά είναι μια νοσηρά περιέργεια να θέλουμε να μάθουμε πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Η Δευτέρα Παρουσία για κάθε χριστιανό είναι ο θανατός του. Την στιγμή που πεθαίνουμε για μας γίνεται η Δευτέρα Παρουσία. Η προσωπική μας Δευτέρα Παρουσία είναι ο θάνατος. Ο θάνατος μπορεί να συμβή από το ένα λεπτό στο άλλο. Τί μας ενδιαφέρει πότε θα γίνει η καθολική Δευτέρα Παρουσία. Είναι μια νοσηρά περιέργεια και είναι ένα κόλπο του διαβόλου να μας απομακρύνη από την εργασία της σωτηρίας μας. Όχι λοιπόν πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία, αλλά πότε ενδέχεται να πεθανουμε εμείς. Πού συμβαίνει μπορεί και μετά ένα δευτερόλεπτο. Λοιπόν, σου συνιστώ να μη πολυασχολείσαι με την «Αποκάλυψη». Και, συγχώρεσέ με, και μάλιστα εσύ προσω­πικώς. Λοιπόν, προχώρει.

Ακροατής: Το ερώτημα δεν έχει σχέση με το πότε θα γίνει η «Αποκάλυψη».

π. Επιφάνιος: Εγώ καταρχήν, πριν μου πης το χωρίο, σου συνιστώ, γιατί είπες προσπαθώ και δεν μπορώ να βρω ερμηνεία, σου συνιστώ ν’ αφήσης αυτή την προσπάθεια και να βρης κάτι άλλο ωφελιμότερο για την ψυχή σου.

Ακροατής: Λοιπόν να θέσω το ερώτημα;

π. Επιφάνιος: Ναι πες μου.

Ακροατής: Μας λέει η «Αποκάλυψη» ότι δύο κατηγορίες ανθρώπων δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο. Όλοι οι άλλοι θα τον προσκυ­νήσουν εκτός από δύο κατηγορίες ανθρώπων που θα είναι ελάχιστοι. Η πρώτη κατηγορία θα είναι εκείνοι οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στις 144.000 και που φυσικά είναι άμωμοι και δεν εμολύνθησαν υπό γυναικός, όπως λέει καθαρά κλπ. κλπ. δηλαδή αναφέρεται στους αγίους ξεκάθαρα.

π. Επιφάνιος: Ο αριθμός καταρχήν είναι συμβολικός δεν είναι πραγματικός.

Ακροατής: Το 144.000 είναι συμβολικό;

π. Επιφάνιος: Ναι, όχι πραγματικό. Γιατί αν προσέξης παρακάτω λέει εκ φυλής Ρουβήμ τόσοι, εκ φυλής Δαν τόσοι, δηλαδή εκεί τους παρουσιάζει όλους σαν να είναι Εβραίοι αυτοί. Αν το πάρης κατά γράμμα εκεί θα κατα­λήξης ότι ομιλεί περί Εβραίων. Περί 12.000 εκ κάθε φυλής Εβραϊκής. Ε­­πο­μένως δεν είναι κατά γράμμα, είναι συμβολικό αυτό. Προχώρει παρακάτω. Και το νούμερο και η καταγωγή και τα δύο είναι συμβολικά επειδή ο αριθμός 12 είναι συμβολικός, όπως και το 10 και το 12 είναι συμβολικός.

Ακροατής: Η δεύτερη κατηγορία, νομίζω ενδιαφέρει πολλούς αυτό

π. Επιφάνιος: Εγώ αμφιβάλλω αν ενδιαφέρη άλλον από σένα. Προχώρει όμως, προχώρει!

Ακροατής: Η δεύτερη κατηγορία των ανθρώπων που δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο είναι εκείνοι οι οποίοι το όνομά τους είναι γραμμένο στο βιβλίο της Ζωής από καταβολής κόσμου εκτός εάν αμαρτήσουν τόσο ώστε να σβηστή το όνομά τους από το βιβλίο της Ζωής, όπως αναφέρει κάπου η «Αποκάλυψη» καθώς και στην Παλαιά Διαθήκη και από τον Δαυίδ και από τον Ησαΐα. Πάνω σ’ αυτό. Η πρώτη κατηγορία δεν μας ενδιαφέρει είναι οι άγιοι 144.000.

π. Επιφάνιος: Στάσου! Γιατί δεν μας ενδιαφέρει; Δεν μπορούμε να μπούμε κι εμείς μέσα σ’ αυτούς; Γιατί δεν μας ενδιαφέρει;

Ακροατής: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου άγιο.

π. Επιφάνιος: Δεν πρόκειται για τον εαυτό σου, εμείς σαν χριστιανοί, γιατί δεν μας ενδιαφέρει; Είναι κλειστός ο αριθμός δεν μπορούμε να μπούμε εμείς μέσα; Επομένως μας ενδιαφέρει. Λοιπόν, προχώρει.

Ακροατής: Η δεύτερη κατηγορία μας ενδιαφέρει. Πως μπορού­με Γέροντα να ξέρουμε εάν το όνομά μας είναι γραμμένο στο βιβλίο της Ζωής και να τ’ αφήσουμε όλα .... δεν θα προσκυνήσουμε τον Αντίχριστο. Υπάρχει τρόπος να το ξέρουμε; Αυτό ήθελα.

Καθηγητής κ. Γαλίτης: Τώρα είναι σαν να ρωτάτε μπορώ να ξέρω άμα θα πάω στον Παράδεισο ή όχι; Αυτό ο καθένας πρέπει να αγωνίζεται για να μπει και όχι να το ξέρει εκ των προτέρων

π. Επιφάνιος: «Μετά φόβου και τρόμου την εαυτόν σωτηρίαν κατεργάζεσθε».

κ. Γαλίτης: Και ξέρουμε εάν θα πάμε στον Παράδεισο, το ξέρουμε εάν πιστεύουμε στο Θεό και είμαστε όπως είπαμε στην Εκκλησία και εργαζόμαστε την σωτηρία μας μετά φόβου και τρόμου. Ξέρουμε ότι θα πάμε στον Παράδεισο, ξέρουμε ότι για μας ήρθε ο Χριστός, για μας είναι ο Παράδεισος και εμείς έχουμε στάδιο μπροστά μας ανοιγμένο το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι που λέει ο απ. Παύλος να αγωνιστούμε για να καταλήξουμε εκεί. Αυτό το ξέρουμε. Και αν όντως αγωνιστούμε έτσι, ξέρουμε ότι είναι γραμμένο το όνομά μας στο βιβλίο της Ζωής. Το άλλο το 144.000 είναι το τάγμα το εξαιρετικό των μοναχών, οι μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν. Είναι η ειδική κατηγορία των μοναχών αλλά όχι πάλι αυτοδικαίως κάθε μοναχός πηγαίνει στον Παράδεισο, αλλά εφ’ όσον και εκείνος τηρήσει όλα αυτά τα οποία απορρέουν από την μοναχική του ιδιότητα. Συνεπώς νομίζω ότι το συμπέρασμα και η απάντηση στην ερώτησή σας είναι ότι, αυτό που ζητάει από εμάς ο Θεός είναι να τηρήσουμε αυτά τα οποία περιμένει από μας, να βαδίσουμε τον αγώνα αυτόν για να μείνει το όνομά μας στο βιβλίο της Ζωής.

π. Επιφάνιος: Πολύ σωστά τα είπε ο κ. Καθηγητής.

π. Επιφάνιος: Εάν εργαζόμεθα τας εντολάς του Θεού το όνομά μας είναι γραμμένο εις την Βίβλο της Ζωής. Εάν όχι το όνομά μας θα σβηστεί. Φαίνεται εσύ θέλεις να σου στείλει ο Θεός ένα συμβόλαιο σφραγισμένο και να σου λέει το δικό σου είναι. Έ, αυτό δεν θα το λάβεις ποτέ. Συμβόλαια δεν στέλνει ο Θεός.

Ακροατής: Θέλω να πω κάτι το σύμβολο αυτό του 144.000. Έχω διαβάσει αλλού σε άλλα πατερικά βιβλία ότι 12 είναι οι 12 φυλές του [ Ισραήλ.

π. Επιφάνιος: Μα το λέει και η «Αποκάλυψη» ρητώς. Το είπα προολίγου. Λέει 12 εκ φυλής Ρουβήμ, 12 εκ φυλής Ζαβουλών, 12 εκ φυλής Δάν. Το λέει, από κάθε φυλή 12.000.

(12Χ12=144)

Ακροατής: Οι Πατέρες λένε ότι είναι συμβολικός ο αριθμός αυτός; Το λένε καθαρά; Είναι συμβολικός;

π. Επιφάνιος: Οι πατέρες δεν ησχολήθησαν με την ερμηνεία της
«Απο­κα­λύψεως» όπως ασχολούνται οι σημερινοί σύγχρονοι. Όσοι Πατέρες είπαν κάτι, θέλω να πω υπέπεσαν σε απλή ιστορική ερμηνεία, αναδρομή σε γεγονότα δεν έκαναν. Και χαρακτηριστικό κάτι άλλο: Ομιλίες Πατέρων της Εκ­κλη­σίας στην «Αποκάλυψη» δεν έχομε. Και κάτι ακόμη: Σας στο έχω πει κι άλλη φορά. Χαρακτηριστικό. Η Εκκλησία, ενώ δεν έχει αφή­σει βιβλίο για βιβλίο της Καινής Διαθήκης, σχεδόν όλα δε και της Παλαιάς, που να τα έχει ως αναγνώσματα, αν διαβάζετε τώρα όσοι διαβά­ζετε τον Όρθρο και τον Εσπερινό του Τριωδίου θα δείτε κάθε πρωΐ και κάθε απόγευμα από μια δυό προφητείες, ή ψαλμούς ή χίλια δυό άλλα. Δεν έχει βάλει ούτε ένα αναγνωσμα σε όλο τον κύκλο του εκκλησιαστικού έτους, ούτε ένα αναγνωσμα από την «Αποκάλυψη». Ακριβώς για τον κίνδυνο των παρερμηνειών. Ενώ τη δέχεται ως βιβλίο θεόπνευστο και την έχει στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης, στην λατρεία της δεν την εισή­γαγε. Αυτό είναι σαν να λέη, να κρούη τον κώδωνα του κινδύνου: "Μη ασχολείσθε με την ερμηνεία της «Αποκαλύψεως», υπάρχει κίν­δυνος"! Λοιπόν όλοι μας, εξαιρέτως εσύ (σημ.: απευθύνεται σε κάποιον που είχε μανία με την ερμηνεία των αριθμών και των γεγονότων της «Αποκαλύ­ψεως»), σταμάτα να ερμηνεύεις την «Αποκάλυψη»! Γιατί μετά από λίγο θα μας πεις ότι κάπου βρήκες τον εαυτό σου. Σου είπα οι πατέρες δεν έχουν ασχοληθεί με την έννοια αυτή που λές εσύ. Δεν έχουν κάνει αναδρομή στα γεγονότα της «Αποκαλύψεως».

Ακροατής: Λένε ότι είναι συμβολικό το νούμερο;

π. Επιφάνιος: Βεβαίως!

Ακροατής: Αυτό ισχυρίζονται και οι θεολόγοι σήμερα. Το λένε οι Πατέρες αυτό;

π. Επιφάνιος: Ναί. Άκουσε παιδάκι μου. Όλα τα της «Απο­κα­λύψεως» είναι συμβολικά. Όταν λέη ότι είχε θαλασσα, ότι ο ήλιος δεν έδυε, αυτά είναι πραγματικά; Όταν λέη η πρώτη κολώνα σάπφειρος, η δεύτερη ίασπις, η τρίτη υάκινθος, η τέταρτη σαργόλις και ούτω καθ’ εξής, αυτά είναι πραγματικά; Οι πυλώνες ήταν έτσι; Αυτά είναι πραγματικά; Για να δείξη το μεγαλείο της πόλεως του Θεού, της Άνω Ιερουσαλήμ την περι­γράφει με υλικά, με ανθρώπινα μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι είναι πραγματικά; Και η θαλασσα είναι ακύμαντος και γαληνιαία. Και ο ήλιος εκεί δεν δύει ποτέ, αυτά είναι πραγματικά; Έχει ήλιον τέτοιον υλικόν η Άνω Ιερουσα­λήμ; Όλα είναι συμβολικά τα της «Αποκαλύψεως»!

Ακροατής: Αφού λέει ότι η πόλις του Θεού έχει 12 μίλια μήκος, 12 ύψος πάλι κι αυτό δεν μπορούμε να φανταστούμε την πόλη...

π. Επιφάνιος: Για να δώση την τελειότητα των διαστάσεών της.

κ. Γαλίτης: Επειδή το 12 είναι ο τέλειος αριθμός. Είναι και ιερός αριθμός, οι 12 φυλές του [ Ισραήλ, οι 12 απόστολοι και συγχρόνως είναι και για τους Βαβυλωνίους ο τέλειος αριθμός που ήρθε μέσω των Εβραίων και ξέρουμε ότι το 12 είναι 12 οι μήνες του χρόνου, το 360 είναι οι μέρες του κύ­κλου, είναι ένας συμβολικός αριθμός όχι μόνο στην Αγία Γραφή αλλά και στον πολιτισμό γενικότερα. Είναι ο άρτιος, ο τέλειος αριθμός. π. Επιφάνιος: Άλλη ερώτηση;».

Όλα αυτά είναι όχι μόνο ενδεικτικά για τις απόψεις του π. Επιφανίου αλλά και αποδεικτικά. Όσοι αμφιβάλλουν ακόμη και ενδιαφέρονται, όμως, για την αλήθεια, χωρίς προκατάληψη, ας ρωτήσουν και άλλους κληρικούς από τον στενό κύκλο των εν Χριστώ μαθητών του για να βεβαιωθούν. Το έργο το δικό μου, η υποχρέωσή μου να καταθέσω αυτά που άκουσα και έμαθα τελειώνει με το δημοσίευμα αυτό. Οριστικά και αμετάκλητα!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου

Αριθμ. Τεύχους 108-109

Ο Μακαριστός καί γνήσιος Διδάσκαλος τής Εκκλησίας μας π. Επιφάνιος, ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

 

 

  Ο Μακαριστός καί γνήσιος Διδάσκαλος τής Εκκλησίας μας π. Επιφάνιος, άν καί υπήρξε μεγίστη Εκκλησιαστική προσωπικότητα μέ αγιότητα βίου, μέ πνευματικά χαρίσματα, αγάπης, γνώσεως, διακρίσεως χαρακτήρων καί πνευμάτων αλλά καί μέ σπάνια γιά τήν εποχή μας θύραθεν καί θεολογική παιδεία, δέν αξιοποιήθηκε από τήν Εκκλησιαστική Διοίκηση αλλά, βεβαίως, αξιοποιήθηκε στό έπακρον από τόν Χριστό καί τήν βιωματική Εκκλησία Του.

Δυστυχώς δέν αποτελεί εξαίρεση η παραθεώρηση καί περιθω¬ριοποίηση αγίων καί πνευματικών ανδρών από τίς Εκκλησιαστικές Διοικήσεις. Από τήν εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης μέχρι καί σήμερα οι Αρχιερείς κατά κανόνα αδιαφορούν ή καί διώκουν κληρικούς καταξιωμένους καί αληθινά Πνευματικούς, παρ’ ότι πολλοί από αυτούς έδειξαν, «σημεία» υπερκόσμια καί σφραγισμένα από τήν Θεία Χάρη, ενώ ακόμη ευρίσκοντο στήν επίγεια ζωή!

Διαιωνίζεται, δηλαδή, η νοοτροπία ή μάλλον η αδιαντροπία τών περισσοτέρων Εκκλησιαστικών Αξιωματούχων πού περιγράφει η Αγία Γραφή απο¬καλύπτοντας τίς μύχιες σκέψεις τους: «Έστω δέ ημών η ισχύς νόμος τής δικαιοσύνης, τό γάρ ασθενές άχρηστον ελέγχεται. Ενεδρεύσωμεν δέ τόν δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστί καί εναντιούται τοίς έργοις ημών καί ονειδίζει ημίν αμαρτήματα νόμου καί επιφημίζει ημίν αμαρτήματα παιδείας ημών: επαγγέλλεται γνώσιν έχειν Θεού καί παίδα Κυρίου εαυτόν ονομάζει: εγένετο ημίν εις έλεγχον εννοιών ημών: βαρύς εστίν ημίν καί βλεπόμενος, ότι ανόμοιος τοίς άλλοις ο βίος αυτού, καί εξηλλαγμέναι αι τρίβοι αυτού: εις κίβδηλον ελογίσθημεν αυτώ, καί απέχεται τών οδών ημών ως από ακαθαρσιών… ύβρει καί βασάνω ετάσωμεν αυτόν… θανάτω ασχήμονι καταδικάσωμεν αυτόν… Ταύτα ελογίσαντο, καί επλανήθησαν: απετύφλωσε γάρ αυτούς η κακία αυτών»! (Σοφ. Σολομ. 2, 11-25).

Είναι αποδεικτικό τών λόγων μας τό γεγονός ότι κατά τήν τελευταία τουλάχιστον πεντηκονταετία η Εκκλησιαστική Διοίκηση δέν αξιοποίησε, ούτε κάν προέβαλε ως παράδειγμα πρός μίμησιν ούτε έναν από τούς κοιμηθέντας Πατέρας μας, οι οποίοι ήδη τιμώνται στήν συνείδηση τού ευσεβούς Ορθοδόξου λαού μας καί λογίζονται άγιοι!

Κατωτέρω δημοσιεύουμε ένα περιστατικό πού αποδεικνύει τήν Θεολογική σοφία καί τήν βαθειά γνώση τού Κανονικού Δικαίου πού είχε –εκτός τών άλλων σπανίων ιδιοτήτων του– ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, κάτι τό οποίο εγνώριζε πολύ καλά η τότε Εκκλησιαστική Διοίκηση, αλλά είχε προτιμήσει ως Νομικό της Σύμβουλο τόν διαβόητο Γ. Λιλαίο, ο οποίος ήταν συγχρόνως καί Νομικός Σύμβουλος τού ολετήρος τής Ελλάδος Ανδρέα Παπανδρέου!

Έτσι εξηγείται καί η επιμονή τών Εκκλησιαστικών Διοική¬σεων νά αποτρέπουν ευσεβείς ανθρώπους από τήν Πολιτική διότι προτιμούν ασεβείς καί αμοραλιστές πολιτικούς μέ τούς οποίους “συνεν-νοούνται” καλύτερα… Αυτή είναι καί η υλοποίηση τής γραμμής τού Ιουδαϊκού Ιερατείου «ουκ έχομεν βασιλέα ει μή Καίσαρα»!

Τό περιστατικό τό γνωρίζαμε από τό 1984, τότε πού συνέβη, αλλά οφείλουμε χάριτας καί ευχαριστίες στόν κατά σάρκα αδελφόν τού π. Επιφανίου, τόν αγαπητό μας κ. Πολυνείκην Θεοδωρόπουλον, ο οποίος μάς τό απέστειλε, διασώζοντας αυτολεξεί τή διήγηση τού αυτόπτου καί αυτηκόου Μητροπολίτου Εδέσσης κυρού Καλλινίκου. Άς τόν ακούσουμε.
Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Ιανουάριος 1984.
Τό παρακάτω περιστατικό, πού σχετίζεται μέ τόν αείμνηστο π. Επιφάνιο, μού τό διηγήθηκε ο μακαριστός Μητροπολίτης Εδέσσης κυρός Καλλίνικος, στήν αίθουσα αναχωρήσεων τού αεροδρομίου Αθηνών, λίγο πρίν αναχωρήσει γιά τό Λονδίνο γιά σοβαρό πρόβλημα υγείας, πού ο ίδιος αντιμετώπιζε.

«Βρισκόμαστε στό έτος 1980 καί συγκεκριμένα μήνα Αύγουστο. Η Ιεραρχία τής Εκκλησίας τής Ελλάδος έχει συνέλθει γιά τήν πλήρωση κενών Μητροπόλεων. Μία από τίς χηρεύουσες Μητροπόλεις είναι καί αυτή τής Μονεμβασίας καί Σπάρτης. Λαμβάνει χώρα η σχετική ψηφοφορία καί μετά τήν καταμέτρηση τών ψήφων, ο σημερινός Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος, καθώς καί έτερος Αρχιμανδρίτης (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Σερρών κ. Μάξιμος), έχουν λάβει τίς ίδιες ακριβώς ψήφους.

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Σεραφείμ, καθώς επίσης καί όλοι οι συμμετέχοντες στήν εκλογική διαδικασία Ιεράρχες, προσπαθούμε νά βρούμε λύση στό πρόβλημα πού ανέκυψε. Ο Μακαριώτατος ζητά νά προσκληθεί ο εκ τών Νομικών Συμβούλων τής Ελλαδικής Εκκλησίας κ. Γ. Λιλαίος γιά νά γνωματεύσει τί “δέον γενέσθαι”. Δυστυχώς όμως, ούτε ο Νομικός Σύμβουλος δίδει λύση στό ζήτημα. Τότε –συνεχίζει ο εκλεκτός Ιεράρχης– εξέρχομαι τής αιθούσης όπου συνεδριάζαμε καί καταφεύγω στά “μεγάλα μέσα”. Καλώ τόν π.  Επιφάνιο στόν ευλογημένο τηλεφωνικό αριθμό 8235703, τού αναφέρω τά τής εκλογής καί ζητώ τή γνώμη του.

Ο π. Επιφάνιος, αυτοστιγμεί, δίδει λύση στό ανωτέρω πρόβλημα, λέγοντάς μου: Γέροντά μου, βάσει τών Ιερών Κανόνων, εδάφιο…. παράγραφος…., τή θέση καταλαμβάνει ο μεταξύ τών δύο υποψηφίων, κληρικός πού έχει χειροτονηθεί ως πρεσβύτερος, ενωρίτερα. Τόν ευχαριστώ καί εισερχόμενος στήν αίθουσα ζητώ από τόν Αρχιεπίσκοπο τό λόγο.

Εκείνος ανταποκρίνεται κι εγώ αναφέρομαι στούς Ιερούς Κανόνες καί στό τί αυτοί ορίζουν, όπως πρό ολίγου μού είχε επισημάνει ο π. Επιφάνιος. Ο Μακαριώτατος ζήτησε από τόν Νομικό μας Σύμβουλο νά ελέγξει στό Πηδάλιο εάν πράγματι ισχύουν τά όσα ελέχθησαν από εμένα. Αυτός, σέ πολύ λίγο χρόνο απάντησε καταφατικά.

Ο Αρχιεπίσκοπος μ’ ευχαρίστησε ευγενικά κι επετίμησε τόν κ. Λιλαίο γιά τήν άγνοιά του».
Ο μακαριστός Άγιος Εδέσσης, έκλεισε τή διήγησή του λέγοντάς μου: «Αυτός, αγαπητέ μου κ. Θεοδωρόπουλε, είναι ο π. Επιφάνιος. Μία “κινητή βιβλιοθήκη γνώσεων”, ένας πολύτιμος καί αδάπανος σύμβουλος τής Εκκλησίας». Άς έχουμε τήν ευχή καί τίς πρεσβείες καί τών δύο.
Πολυνείκης Θεοδωρόπουλος
 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Φεβρουάριος 2013

Η βλαστήμια και το κομποσχοίνι π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος,

 

Γράφει ο σοφός και ενάρετος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως του έλεγε κάποιος: «Πάτερ, ένα περίεργο πράγμα. Πάω να βιδώσω μια βίδα, δεν βιδώνει.

Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, δεν βιδώνει. Άμα πω μια βλαστήμια, βιδώνει αμέσως»! «Είναι πολύ απλό και ευεξήγητο αυτό που συμβαίνει», διευκρινίζει ο π. Επιφάνιος.

«Δεν εμποδίζει τη βίδα κάποιο φυσικό αίτιο, αλλά κάτι άλλο, παραπέρα: η δαιμονική ενέργεια. Για να κάνει τον άνθρωπο να βλαστημήσει. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει αυτό, η δαιμονική ενέργεια φεύγει απ’ τη βίδα και υποδουλώνει τον άνθρωπο. Τί να την κάνει τη βίδα πια; Γι’ αυτό και αυτή βιδώνει τότε μια χαρά. Αντί να βλασφημήσεις», καταλήγει ο π. Επιφάνιος, «δεν λες εκείνη την ώρα, κάνοντας το σημείο του σταυρού, «πίσω μου σ’ έχω, σατανά» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Να δεις, δεν θα βιδώσει η βίδα»;

Πόσο εύκολα καταφεύγουμε στην κάκιστη συνήθεια της βλαστήμιας, όταν κάτι δεν μας πάει καλά! Μήπως έτσι λύνουμε το πρόβλημα; Όχι βέβαια, απλώς το περιπλέκουμε περισσότερο. Γιατί στην τρέχουσα δυσκολία μας προσθέτουμε και την παρέμβαση του διαβόλου. Και με τη δική του επιρροή και ενέργεια τί καλό μπορούμε να περιμένουμε; Όμως μπορούμε σε κάθε στιγμή, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε ψυχική αναστάτωση (από στενοχώρια, θυμό, αγωνία, φοβία, άγχος και άλλα πολλά), να επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα μας τις σύντομες προσευχές προς το Χριστό και την Παναγία:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» - «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Ο άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος, συμβουλεύει: «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους». Με το όνομα του Ιησού να μαστιγώνεις τους εχθρούς σου (=τους δαίμονες).

Έτσι εφαρμόζουμε εμπράκτως την προτροπή του Ευαγγελίου: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αν έχουμε μάλιστα και κομποσχοίνι (πράγμα που έγινε και πολύ της μόδας τελευταία), μπορούμε να το χρησιμοποιούμε ανάλογα. Δεν είναι κάτι μαγικό το κομποσχοίνι για να μας ωφελεί και να μας προστατεύει από μόνο του. Αξία έχει μόνο, όταν γίνεται μέσο προσευχής. Η χρήση του είναι απλούστατη: το κρατάμε στο χέρι περνώντας με τα δάχτυλά μας έναν-έναν τους κόμπους του, λέγοντας στον καθένα μια φορά την προσευχή, που αναφέραμε, προς το Χριστό ή την Παναγία. Το χρησιμοποιούμε, γιατί την ώρα της προσευχής ο διάβολος συγκεντρώνει πάνω μας όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει, για να δημιουργεί στο νου μας αντιπερισπασμό. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο αββάς Αγάθων στο Γεροντικό, «το να προσεύχεσαι, χρειάζεται αγώνα μέχρι την τελευταία σου πνοή».

Στην περιστολή των περισπασμών του νου εν ώρα προσευχής βοηθάει σημαντικά και το κομποσχοίνι. Και πρέπει να το αξιοποιούμε δεόντως, αντί να το έχουμε περασμένο απλώς γιο στολίδι στο χέρι μας.

Το κομποσχοίνι λοιπόν για την προσευχή! Και η προσευχή για τη λύση των δυσκολιών, μικρών και μεγάλων. Μακριά από την εύκολη «λύση» της βλαστήμιας.

Πρωτ. Δ. Μ.«Λυχνία» Νικοπόλεως

Πως εφάρμοσε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος το ρητό: «πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι»

Του ζητήσαμε κάποτε να μας ερμηνεύσει το «πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι» των διδακτικών στίχων της Ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως,
δεδομένου ότι λογική και κατανοητή φαίνεται κυρίως η συνδιαλλαγή μ’ αυτούς τους οποίους εμείς λυπήσαμε και όχι μ’ εκείνους που ελύπησαν εμάς.

Αυτός θέλοντας να μας διδάξει τις ωφέλειες από την εφαρμογή του παραπάνω στίχου, μας διηγήθηκε το εξής περιστατικό:

«Λειτουργούσα κάποτε στους Τρεις Ιεράρχας και μεταξύ των εκκλησιαζομένων ήταν και ο τάδε (θεολόγος, πνευματικοπαίδι του και άριστος ψάλτης). Όπως ήταν φυσικό ανέβηκε στο αναλόγιο, αλλά οι τακτικοί ψάλτες του ιδρύματος, γεροντάκια ευλαβή μεν και αφιλοχρήματα, πλην όμως όχι πολύ ικανοί στα ψαλτικά, δεν του παρεχώρησαν σχεδόν τίποτε να ψάλει. Εγώ μέσα στο Ιερό είχα αισθανθή άσχημα για τη στάση τους αυτή και έτσι έφθασε το «Κοινωνικό». Εκείνη την ώρα, σκέφτηκα ότι και αυτός ο μικρός πειρασμός έπρεπε με έναν όμορφο τρόπο να λυθή. Έτσι, εφάρμοσα το «πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι» και για να βοηθήσω εμμέσως τους ψάλτες του Ιδρύματος να αντιληφθούν το λάθος τους και για να διασκεδασθή ο λογισμός ο δικός μου:

Αμέσως, λοιπόν, κάλεσα στο Ιερό τον πρωτοψάλτη προτού κοινωνήσω και του ζήτησα συγγνώμη για την θλίψη την οποία ένοιωσα λόγο της «αφιλοξενίας» τους. Το αποτέλεσμα ήταν και εγώ να κοινωνήσω γαλήνιος και αυτός να αισθανθή ότι έσφαλαν και να ζητήσει ταπεινά συγνώμη.»

Πηγή: ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ – ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ Π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ (Έκδοση ΙΖ’ 2010 – ΙΕΡΟΝ ΥΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Πηγή: www.dromokirix.gr

Λόγοι Γέροντος Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου περί ψυχικών νόσων

4 Sep, 2020 —Γέροντα, εἶναι γνωστὸ πὼς ἕνα ποσοστὸ ψυχιά­τρων θεωρεῖ ὼς αἴτιο μερικῶν ψυχασθενειῶν τὴν έγκράτεια κατὰ τὴ νεανικὴ ήλικία. Τὶ μποροῦμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε;
—Ή τοποθέτησή τους εἶναι λανθασμένη καὶ ἡ ἐξήγηση γι’ αὐτό πολὺ ἁπλή. Ὅσοι ἐπισκέπτονται τὸν ψυχίατρο εἶναι ἀσθενεῖς. Δὲν πάει κανεὶς στὸ γιατρὸ στὰ καλὰ καθούμενα, δηλαδὴ ὑγιής. ’Ἐπειδὴ τώρα ἕνα πο­σοστό τῶν ἀσθενῶν αὐτῶν δὲν ἔχει σαρκικὲς σχέσεις, βγάζουν τὸ συμπέρασμα ἐν συνδυασμῶ καὶ μὲ τὶς φρο­ϋδικές θεωρίες ὅτι ἡ αἰτία τῶν νευροψυχικῶν διαταρα­χών εἶναι ἡ ἐγκράτεια. Ἐγὼ ὅμως γνωρίζω δεκάδες νέων οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐγκρατεῖς καὶ φυσικὰ ἔχουν θαυμάσια ψυχικὴ ὑγεία.

—Τί μποροῦμε νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ψυχανάλυσι;
—Ή ψυχανάλυσι ξεκίνησε μὲ τὸν Φρόϋντ, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε ὅτι οἱ ψυχικὲς διαταραχὲς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς καταπιέσεως τῆς σεξουαλικῆς ὁρμῆς, τοῦ γενετησί­ου ἐνστίκτου τοῦ ἀνθρώπου. Κατὰ τὴν ψυχανάλυσι μὲ κατάλληλες ἐρωτήσεις καὶ ὕπνωσι προσπαθοῦν νὰ βοη­θήσουν τὸν πάσχοντα νὰ ἀνασύρη ἀπό τὸ ὑποσυνείδητό του παλαιὲς ψυχοτραυματικὲς ἐμπειρίες καὶ εκεὶ νὰ ἀνακαλύψη τὴν ἀφετηρία τῆς ἐνοχῆς του, πού βέβαια κατ’ αὐτοὺς ἔχει σχέσι μὲ τὴ μὴ ἱκανοποίησι τῆς γενε­τησίου ὁρμῆς.
'Ἡ ἐποχή μας ὅμως, ἐποχή δυστυχῶς πλήρους ἀποχαλινώσεως, διέψευσε παταγωδῶς τὸν Φρόϋντ, διότι σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία του, ὲφ’ ὅσον σήμερα δὲν ὑπάρχει καταπίεσι τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου, ἀλλὰ πλήρης ἀπελευθέρωσή του καὶ ἱκανοποίησὶ του, θὰ έ­πρεπε νὰ εἶχαν μειωθῆ οἱ ψυχοπάθειες· συμβαίνει ὅμως τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: ὁ ἀριθμός δηλ. τῶν ψυχοπαθών, σύμφωνα μὲ τὶς πληροφορίες πού καταφθάνουν τὰ τελευταῖα ἔτη, ἔχει αὐξηθῆ!

—Δηλαδή δὲν θὰ συνιστούσατε σὲ κάποιον νὰ καταφύγη σὲ ψυχανάλυσι;
—Είναι χαμένος χρόνος καὶ σπατάλη χρημάτων, παιδὶ μου! Ἡ κλασσικὴ Ἰατρική, ἡ ὁποία ἐφαρμόζει μιὰ θεωρία μόνο ἂν αὐτὴ ἔχει νὰ ἐπιδείξη ἀναντίρρητα θεραπευτικὰ ἀποτελέσματα, δὲν χρησιμοποιεῖ τὴν ψυχανάλυσι ὡς θεραπευτικὸ μέσο, διότι μέχρι σήμερα ἡ τελευταία αὐτὴ δὲν κατώρθωσε νὰ προσκομίσει στοιχεῖα τὰ ὅποια νὰ ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχει θεραπευτικὴ ἀξία.

—’Επιτρέπεται νὰ παίρνουν ψυχοφάρμακα οἱ Χρι­στιανοί; Διότι πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ἄγχος, ἡ κατάθλιψι, ἡ μελαγχολία καὶ γενικώτερα οἱ ψυχοπάθειες θεραπεύονται μόνο μὲ πνευματικὴ ζωή, δηλ. μὲ προσ­ευχή, ἐκκλησιασμό, ἐξομολογήση, Θ. Κοινωνία κ.λπ.
—Οταν χρειάζεται, πρέπει νὰ τὰ παίρνουν καὶ οἱ Χριστιανοί.

—Μά τὶ μποροῦν νὰ κάνουν τὰ φάρμακα αὐτά στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου;
—Θά πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε ἀπό τὴν ἀρχὴ ὅτι τὰ λεγάμενα ψυχοφάρμακα ἤ ἠρεμιστικά, οἱ ὑλικές δηλ. αὐτές οὐσίες, δὲν μποροῦν μὲ κανένα τρόπο νὰ δώ­σουν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ποθούμενη ἠρεμία, οὔτε νὰ φέρουν παρηγοριά καὶ ἐλπίδα στὴν ψυχὴ μίας μητέρας π.χ., τῆς ὁποίας ἀπεβίωσε ὁ γιός, οὔτε ἀκόμη νὰ ἀπαλλάξουν τὴ συνείδησι ἑνός ἀνθρώπου ἀπό τὶς τύψεις τῶν ἁμαρτιῶν τὶς οποίες διέπραξε. Αὐτά τὰ δωρήματα μόνον «ἄνωθεν καταβαίνουσι, ὲκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων». Καὶ μόνον οἱ Λειτουργοὶ (οἱ 'Ι­ερείς καὶ μάλιστα οἱ Πνευματικοὶ) τῆς Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ θεραπεύσουν αὐτές τὶς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων.

—Τότε γιατὶ είπατε ὅτι χρειάζονται τὰ ψυχοφάρ­μακα;
—Ακούστε: Ἄγχος ἤ κατάθλιψη δὲν ἐμφανίζουν οἱ ἄνθρωποι μόνον ἀπό παράγοντες, ὅπως εἶναι οἱ παραπάνω, ἤ ἀκόμη ἀπό μιὰ οἰκονομική καταστροφὴ ἤ ἀπό καταπίεσι καὶ ἐξουθένωσι τῆς προσωπικότητὸς τους κ.τ.λ., ἀλλὰ καὶ ἀπό παράγοντες ποῦ ξεκινοῦν ἀπό τὸ νευρικὸ σύστημα (ἐγκέφαλο) τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδὴ άπὸ διαταραχὴ τῶν ἀνωτέρων λειτουργιῶν τοῦ ἐγκέφαλου, ὅπως τοῦ συναισθήματος, τῆς σκέψεως, τῆς βουλήσεως κ.λπ. Αὐτοῦ τοῦ τύπου τὸ ἄγχος ἤ ἡ κατάθλιψι κ.τ.λ. βελτιώνονται ἤ καὶ θεραπεύονται μὲ τὰ ψυχοφάρμακα, φάρμακα δηλ. τὰ ὅποια δροῦν στὶς λειτουργίες τοῦ ἐγκέφαλου μὲ σκοπὸ νὰ τὶς ἐπαναφέρουν στὸν κανονικὸ τοὺς ρυθμό. Γιὰ νὰ τὸ πῶ μὲ πιὸ ἅπλα λόγια: Πολλοὶ ἀπό τοὺς Χριστιανοὺς ἑστιάζουν τὴν προσοχὴ τοὺς στὸ ἄυλο συ­στατικό τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. τὴν ψυχή, ἀποδίδοντας σ’ αὐτήν καὶ μόνο τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ ἄγχους, τῆς μελαγ­χολίας κ.λπ. καὶ ἔτσι ἀπορρίπτουν τὰ φάρμακα, δεδο­μένου ὅτι ἡ ὕλη δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιδράση στὸ ἄυλο. Λησμονοῦν ὅμως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει καὶ σῶμα. Καὶ ἐπειδή ὁ ἐγκέφαλος, μέσω τοῦ οποίου ἐκδηλώνεται ἡ ψυχή, εἶναι ὄργανο τοῦ σώματος, μὲ ὑλικὰ μέσα (δηλ. μὲ φάρμακα ἤ παλαιότερα μὲ ινσουλινικὰ κώμα­τα ἤ ἠλεκτροσὸκ) πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθοῦν οἱ διατα­ραχές του.

✞ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΚΥΡΙΕ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ!!''Φοβάται ο ΟΞΑΠΟΔΩ αυτή τη λέξη ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ''!!Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 ΚΥΡΙΕ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ!!''Φοβάται ο ΟΞΑΠΟΔΩ αυτή τη λέξη ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ''!!Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Κοίταξε πως φοβάται ο διάβολος αυτή τη λέξη

Μια Κυριακή, μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Γέροντας βρισκόταν στο γραφείο του και συζητούσε. Κάποια στιγμή προστέθηκε στη συντροφιά κι ένα πνευματικοπαίδι του με την τετράχρονη κόρη του.

Ο Γέροντας διέκρινε αμέσως ότι η μικρή ήταν θυμωμένη και ζήτησε να μάθει την αιτία. Επειδή εκείνη δεν απαντούσε, ανέλαβε ο πατέρας της να εξηγήσει ότι πριν από λίγο είχε χαστουκίσει τον θείο της, καθώς εκείνος αστειευόταν μαζί της. Παρά τις συστάσεις όμως που της έγιναν και τη συγγνώμη του θείου της, αυτή δεν ζητούσε συγγνώμη.

Τότε ο Γέροντας τους αφήνει όλους στο γραφείο, την παίρνει από το χέρι και πηγαίνει στο άλλο δωμάτιο. Από ‘κει τηλεφωνεί στον θείο της, του εξηγεί την αιτία του τηλεφωνήματος και λέει στη μικρή:

– Έλα, καλό μου παιδάκι, ζήτησε συγγνώμη από τον θείο σου.

Η μικρή κρατάει το στόμα σφαλιστό.

– Μια λεξούλα είναι. Πες την, καλό μου παιδάκι. Να! Εγώ αύριο θα σου πάρω κι ένα δώρο. Πες την αυτή τη μικρή λέξη!

Η μικρή ανθίσταται με πεισματική σιωπή. Και ο Γέροντας μονολογεί:

– Κοίταξε πως φοβάται ο διάβολος αυτή τη λέξη, ακόμη κι όταν την λέει ένα μικρό παιδί! Δες πόσο το έχει δέσει και δεν το αφήνει!

Η προσπάθεια συνεχίζεται άνω του ημιώρου. Στο τέλος ο Γέροντας με επιτιμητικό ύφος λέει στη μικρή:

– Άκουσε, παιδί μου, αν δεν ζητήσεις συγγνώμη, δεν θα έχεις τη βοήθεια του Θεού και θα αρρωστήσεις. Άκουσες; Θα αρρωστήσεις!

Η μικρή άρχιζε να ψελλίζει μέσα από τα δόντια της το «συγγνώμη». Ο Γέροντας επιμένει:

– Πιο δυνατά, παιδάκι μου, πιο δυνατά να το ακούσει ο διάβολος και να φύγει μακριά!

Η μικρή το ξαναλέει λίγο δυνατότερα. Ο Γέροντας τότε την ασπάζεται, της δίνει χρήματα και την οδηγεί στο γραφείο, όπου είχε αφήσει τους επισκέπτες να περιμένουν.

– Δώστε όλοι από ένα κατοστάρικο στη Χ, διότι σήμερα πάλεψε με τον διάβολο και τον νίκησε!

Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Ο μακαριστός Γέροντας Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος καταρρίπτει τα επιχειρήματα των εχθρών της Ανάστασης

 

Ο Μακαριστός άγιος Γέροντας Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 

Ενα πρωινό συζητά ο Γέροντας με δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του. Ο ένας ειναι ιδεολογος κομμουνιστής .............

Γέροντας Επιφάνιος: Όλο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει ό Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ έγήγερται, ματαία ή πίστις ημών» (Α' Κορ. ιε' 17). Αν ό Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν. Ό Χριστός όμως ανέστη, πράγμα το όποιο σημαίνει ότι είναι Κύριος της ζωής καί του θανάτου, άρα Θεός.

 

—Ιδεολόγος:  Εσείς τα είδατε όλα αυτά; Πώς τα πιστεύετε;

—Όχι, εγώ δεν τα είδα. Τα είδαν όμως άλλοι, οι Απόστολοι. Αυτοί στη συνέχεια τα γνωστοποίησαν καί μάλιστα προσυπέγραψαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Κι όπως όλοι δέχονται, ή μαρτυρία της ζωής είναι ή υψίστη μαρτυρία.
Με βάση έναν πολύ ωραίο συλλογισμό του Πασκάλ λέμε ότι με τους Αποστόλους συνέβη ένα από τα τρία: Ή απατήθηκαν ή μας εξαπάτησαν ή μας είπαν την αλήθεια.

Ας πάρουμε την πρώτη εκδοχή. Δεν είναι δυνατόν να απατήθηκαν οί Απόστολοι, διότι όσα αναφέρουν δεν τα έμαθαν από άλλους. Αυτοί οί ϊδιοι ήσαν αυτόπτες και αύτήκοοι μάρτυρες όλων αυτών. Εξ άλλου δεν ήσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι οϋτε είχαν καμμιά ψυχολογική προδιάθεση για την αποδοχή του γεγονότος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων: δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις ότι κάποιοι Τον εΐχαν δει ανάσταντα.

Καί κάτι άλλο. Τι ήσαν οί Απόστολοι πριν τους καλέσει ό Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, πού περίμεναν να κατακτήσουν την ανθρωπότητα καί να ικανοποιήσουν έτσι τίς φαντασιώσεις τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν. Καί το μόνο πού τους ενδιέφερε ήταν να πιάσουν κανένα ψάρι να θρέψουν τίς οικογένειες τους

Φέρε μου και συ κάποιον να μου πή πώς ό Μαρξ απέθανε και ανέστη καί να θυσιάση τη ζωή του για τη μαρτυρία αυτή κι εγώ θα τον πιστεύσω ως τίμιος άνθρωπος.

 

—Να σας πω. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν καί πέθαναν για την ιδεολογία τους. Γιατί δεν άσπάζεσθε καί τον κομμουνισμό;

—Το είπες καί μόνος σου. Οι κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Δεν πέθαναν για γεγονότα. Σέ μια ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο να ύπεισέλθη πλάνη. Επειδή δε είναι ϊδιον της ανθρωπινής ψυχής να θυσιάζεται για κάτι στο όποιο πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Αυτό όμως δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε καί ως σωστή.

Είναι άλλο πράγμα να πεθαίνης για ιδέες κι άλλο για γεγονότα. Οι Απόστολοι όμως δεν πέθαναν για ιδέες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους» οϋτε για τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οί Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Κι όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ό,τι υποπίπτει στίς αισθήσεις μας καί γίνεται αντιληπτό από αυτές. Οί Απόστολοι έμαρτύρησαν δι' «ό άκηκόασι, ό έωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών, ό έθεάσαντο καί αί χείρες αυτών έψηλάφησαν»(Α' Ίωάν. α' 1)4.τους. Γι' αυτό και μετά τη Σταύρωση του Κυρίου, παρά τα όσα είχαν ακούσει και δει, επέστρεψαν στά πλοιάρια και στα δίχτυα τους. Δεν υπήρχε δηλ. σ αυτούς, όπως αναφέραμε, οΰτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Και μόνο μετά την Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έγιναν οι διδάσκαλοι της οικουμένης.

Η δεύτερη εκδοχή: Μήπως μας εξαπάτησαν; Μήπως μας είπαν ψέματα; Άλλα γιατί να μας εξαπατήσουν; Τι θα κέρδιζαν με τα ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως αξιώματα, μήπως δόξα; Για να πή κάποιος ένα ψέμα, περιμένει κάποιο όφελος. Οι Απόστολοι όμως, κηρύσσοντες Χριστόν καί Τοϋτον έσταυρωμένον καί Αναοτάντα εκ νεκρών, τα μόνα τα όποια εξασφάλισαν ήσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι από ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις καί τέλος ό θάνατος. Καί όλα αυτά για ένα ψέμα; Είναι εντελώς ανόητο καί να το σκεφθή κάποιος.

Συνεπώς οϋτε εξαπατήθηκαν οϋτε μας εξαπάτησαν οι Απόστολοι. Μένει επομένως ή τρίτη εκδοχή ότι μας είπαν την αλήθεια.

Θα πρέπει μάλιστα να σου τονίσω καί το έξης: Οι Ευαγγελιστές είναι οι μόνοι οι οποίοι έγραψαν πραγματική ιστορία. Διηγούνται τα γεγονότα καί μόνον αυτά. Δεν προβαίνουν σε καμμία προσωπική κρίσι. Κανένα δεν επαινούν, κανένα δεν κατακρίνουν. Δεν κάνουν καμμία προσπάθεια να διογκώσουν κάποιο γεγονός ή να εξαφανίσουν ή να υποτιμήσουν κάποιο άλλο. Αφήνουν τα γεγονότα να μιλούν μόνα τους.

—Αποκλείεται να έγινε στην περίπτωσι του Χρίστου νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες για κάποιον Ινδό, τον όποιο έθαψαν καί μετά από τρεις μέρες τον ξέθαψαν καί ήταν ζωντανός.

—Αχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ καί πάλι το λόγο του ίεροϋ Αυγουστίνου: «Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εϋπιστοι. Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα , τα πιο αντιφατικά, για να άρνηθήτε το θαύμα!».

Όχι, παιδί μου. Δεν έχουμε νεκροφάνεια στον Χριστό. Πρώτα-πρώτα έχουμε τη μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ό όποιος βεβαίωσε τον Πιλάτο ότι ό θάνατος είχε επέλθει.

Επειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ό Κύριος κατά την ϊδια την ήμερα της Αναστάσεως Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, πού απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα.

Φαντάζεσαι κάποιον να έχη ύποστή όσα υπέστη ό Χριστός καί τρεις μέρες μετά το «θάνατο» του να του συνέβαινε νεκροφάνεια; Αν μη τι άλλο θα 'πρεπε για σαράντα μέρες να τον ποτίζουν κοτόζουμο για να μπορή να άνοίγη τα μάτια του, κι όχι να περπατά καί να συζητά σαν να μη συνέβη τίποτα.

Όσο για τον Ινδό, φέρε τον εδώ να τον μαστιγώσουμε με φραγγέλιο — καί ξέρεις τί εστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στα άκρα του οποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ή σπασμένα κόκκαλα ή μυτερά καρφιά—, φέρε τον, λοιπόν, να τον φραγγελώσουμε, να του φορέσουμε άκάνθινο στεφάνι, να τον σταυρώσουμε, να του δώσουμε χολή καί ξύδι, να τον λογχίσουμε, να τον βάλουμε στον τάφο, κι αν άναστηθή, τότε τα λέμε.

 

—Παρά ταϋτα όλες οί μαρτυρίες, τις όποιες επικαλεσθήκατε, προέρχονται από Μαθητές του Χρίστου. Ύπάρχει κάποια μαρτυρία περί αύτοΰ, πού να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του; Υπάρχουν δηλ. ιστορικοί, πού να πιστοποιούν την Ανάστασι του Χριστού; Αν ναι, τότε θα πιστέψω κι εγώ.

—Ταλαίπωρο παιδί! Δεν ξέρεις τι ζητάς! Αν υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί πού να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε αναγκαστικά θα πίστευαν στην Άνάσταση Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα αρνιόσουν τη μαρτυρία τους, όπως ακριβώς απορρίπτεις τη μαρτυρία του Πέτρου, του Ιωάννου κ.λπ. Πώς είναι δυνατόν να βεβαιώνη κάποιος την Ανάστασι καί ταυτόχρονα να μη γίνεται Χριστιανός; Μας ζητάς «πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί καί να λαλή»! Ε, δεν γίνεται!

Σού θυμίζω πάντως, έφ' όσον ζητάς ιστορικούς, αυτό το όποιο σου ανέφερα καί προηγουμένως: ότι δηλ. οι μόνοι πραγματικοί ιστορικοί είναι οι Απόστολοι.

Παρ' όλα αυτά όμως έχουμε καί μαρτυρία τέτοια όπως την θέλεις: από κάποιον δηλ. πού δεν άνηκε στον κύκλο των Μαθητών Του. Του Παύλου. Ό Παΰλος όχι μόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού, αλλά καί έδίωκε μετά μανίας την Εκκλησία Του.

—Γι' αυτόν όμως λένε ότι έπαθε ήλίαση καί εξ αιτίας της είχε παραίσθηση.

—Βρε παιδάκι μου, αν εΐχε παραίσθηση ό Παύλος, αυτό πού θα άνεδύετο θα ήταν το υποσυνείδητο του. Καί στο υποσυνείδητο του Παύλου θέσι υψηλή κατείχαν οι Πατριάρχες καί οί Προφήτες. Τον Αβραάμ καί τον Ιακώβ καί τον Μωυσή έπρεπε να δη κι όχι τον Ιησού, τον όποιο θεωρούσε λαοπλάνο καί απατεώνα!

Φαντάζεσαι καμμιά πιστή γριούλα στο όνειρο της η στο παραλήρημα της να βλέπη τον Βούδδα ή τον Δία;
Τον Αϊ-Νικόλα θα δη καί την Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει.

Καί κάτι ακόμη. Στόν Παϋλο, όπως σημειώνει ό Παπίνι, υπάρχουν καί τα έξης θαυμαστά: Πρώτον, το αιφνίδιο της μεταστροφής. Κατ' ευθείαν από την απιστία στην πίστη. Δεν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, το ίσχυρόν της πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις καί αμφιβολίες. Καί τρίτον, πίστη δια βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορεί να λάβουν χώρα μετά από μια ήλίαση; Δεν εξηγούνται αυτά με τέτοιους τρόπους. Αν μπορής, εξήγησε τα. Αν δεν μπορής, παραδέξου το θαύμα. Καί πρέπει να ξέρης ότι ό Παύλος με τα δεδομένα της εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δεν ήταν κανένα ανθρωπάκι να μην ξέρη τί του γίνεται.

Θα προσθέσω όμως καί κάτι επί πλέον. Εμείς, παιδί μου, ζούμε σήμερα σε εξαιρετική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού.
Όταν ό Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «καί πϋλαι αδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις' 18), οι οπαδοί Του αριθμούσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα Έκτοτε πέρασαν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, ή Εκκλησία όμως του Χριστού παραμένει ακλόνητη παρά τους συνεχείς καί φοβερούς διωγμούς εναντίον της. Αυτό δεν είναι ένα θαύμα;

 

Πηγή: Αρχ. Επιφ. Θεοδωροπουλου - ''Υποθήκες ζωής''

“Άνοιξε τα χέρια σου!… Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης! Π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 

Π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον. Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.

Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε. Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι. Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν.

Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης. Κι αυτός ανταποκρίνεται με τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!… Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!

Τι, να κάνουμε;! Δεκτό κι αυτό!

Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό. Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός.

Γενικά, τους ανθρώπους να τους δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι…

Πηγή δημοσίευσης

Το σπιτάκι της Μέλιας

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος καταρρίπτει τα επιχειρήματα των εχθρών της Ανάστασης

 

Ἕνα πρωινό συζητᾶ ὁ γέροντας μέ δύο-τρεῖς ἐπισκέπτες στό σπίτι του. Ὁ ἕνας εἶναι ἰδεολόγος κομμουνιστής…

Ὅλο τό οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ στηρίζεται στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτό δέν τό λέω ἐγώ. Τό λέει ὅ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ Χριστός οὐκ ἔγηγερται, ματαῖα ἤ πίστις ἠμῶν» (Ἅ’ Κόρ. ἴε’ 17). «Ἄν ὅ Χριστός δέν ἀνέστη, τότε ὅλα καταρρέουν. Ὅ Χριστός ὅμως ἀνέστη, πράγμα τό ὅποιο σημαίνει ὅτι εἶναι Κύριος της ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἄρα Θεός.

– Ἐσεῖς τά εἴδατε ὅλα αὐτά; Πῶς τά πιστεύετε;

– Ὄχι, ἐγώ δέν τά εἶδα. Τά εἶδαν ὅμως ἄλλοι, οἱ Ἀπόστολοι. Αὐτοί στή συνέχεια τά γνωστοποίησαν καί μάλιστα προσυπέγραψαν τή μαρτυρία τους μέ τό αἷμα τους. Κι ὅπως ὅλοι δέχονται, ἤ μαρτυρία τῆς ζωῆς εἶναι… ἤ ὑψίστη μαρτυρία.

Μέ βάση ἕναν πολύ ὡραῖο συλλογισμό τοῦ Πασκάλ λέμε ὅτι μέ τούς Ἀποστόλους συνέβη ἕνα ἀπό τά τρία: Ἤ ἀπατήθηκαν ἤ μᾶς ἐξαπάτησαν ἤ μᾶς εἶπαν τήν ἀλήθεια.

«Ἄς πάρουμε τήν πρώτη ἐκδοχή. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπατήθηκαν οἵ Ἀπόστολοι, διότι ὅσα ἀναφέρουν δέν τά ἔμαθαν ἀπό ἄλλους. Αὐτοί οἵ Ῥδιοι ἤσαν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι μάρτυρες ὅλων αὐτῶν. Ἐξ ἄλλου δέν ἤσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι ὀϋτε εἶχαν καμμιά ψυχολογική προδιάθεση γιά τήν ἀποδοχή τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. Ἀντιθέτως ἤσαν τρομερά δύσπιστοι. Τά Εὐαγγέλια εἶναι πλήρως ἀποκαλυπτικά αὐτῶν τῶν ψυχικῶν τους διαθέσεων: δυσπιστοῦσαν στίς διαβεβαιώσεις ὅτι κάποιοι Τόν ἐΐχαν δεῖ ἀνασταντα.

Καί κάτι ἄλλο. Τί ἤσαν οἵ Ἀπόστολοι πρίν τούς καλέσει ὅ Χριστός; Μήπως ἤσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ἤ ὁραματιστές φιλοσοφικῶν καί κοινωνικῶν συστημάτων, ποῦ περίμεναν νά κατακτήσουν τήν ἀνθρωπότητα καί νά ἱκανοποιήσουν ἔτσι τίς φαντασιώσεις τους; Κάθε ἄλλο. Ἀγράμματοι ψαράδες ἤσαν. Καί τό μόνο ποῦ τούς ἐνδιέφερε ἦταν νά πιάσουν κανένα ψάρι νά θρέψουν τίς οἰκογένειές τους

Φέρε μου καί σύ κάποιον νά μοῦ πῆ πῶς ὅ Μάρξ ἀπέθανε καί ἀνέστη καί νά θυσιάση τή ζωή του γιά τή μαρτυρία αὐτή κι ἐγώ θά τόν πιστεύσω ὡς τίμιος ἄνθρωπος.

– Νά σᾶς πῶ. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν καί πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Γιατί δέν ἄσπαζεσθε καί τόν κομμουνισμό;

– Τό εἶπες καί μόνος σου. Οἱ κομμουνιστές πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Δέν πέθαναν γιά γεγονότα. Σέ μία ἰδεολογία ὅμως εἶναι πολύ εὔκολο νά ὑπεισέλθη πλάνη. Ἐπειδή δέ εἶναι Ῥδιον τῆς ἀνθρωπινῆς ψυχῆς νά θυσιάζεται γιά κάτι στό ὅποιο πιστεύει, ἐξηγεῖται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Αὐτό ὅμως δέν μᾶς ὑποχρεώνει νά τήν δεχθοῦμε καί ὡς σωστή.

Εἶναι ἄλλο πράγμα νά πεθαίνης γιά ἰδέες κι ἄλλο γιά γεγονότα. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως δέν πέθαναν γιά ἰδέες. Οὔτε γιά τό «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» ὀϋτε γιά τίς ἄλλες ἠθικές διδασκαλίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἵ Ἀπόστολοι πέθαναν μαρτυροϋντες ὑπερφυσικά γεγονότα. Κι ὅταν λέμε γεγονός, ἐννοοῦμε ὅ,τι ὑποπίπτει στίς αἰσθήσεις μας καί γίνεται ἀντιληπτό ἀπό αὐτές. Οἵ Ἀπόστολοι ἐμαρτύρησαν δί’ «ὅ ἄκηκοασι, ὅ ἔωρακασι τοῖς ὄφθαλμοϊς αὐτῶν, ὅ ἔθεασαντο καί αἵ χεῖρες αὐτῶν ἔψηλαφησαν»(Ἅ’ Ἴωαν. ἅ’ 1)4.τούς. Γι’ αὐτό καί μετά τή Σταύρωση τοῦ Κυρίου, παρά τά ὅσα εἶχαν ἀκούσει καί δεῖ, ἐπέστρεψαν ἀτά πλοιάρια καί στά δίχτυά τους. Δέν ὑπῆρχε δήλ. σ αὐτούς, ὅπως ἀναφέραμε, ὀΰτε Ῥχνος προδιαθέσεως γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά ἐπακολουθήσουν. Καί μόνο μετά τήν Πεντηκοστή, «ὄτε ἔλαβον δύναμιν ἐξ ὕψους», ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης.

Ἤ δεύτερη ἐκδοχή: Μήπως μᾶς ἐξαπάτησαν; Μήπως μᾶς εἶπαν ψέματα; Ἄλλα γιατί νά μᾶς ἐξαπατήσουν; Τί θά κέρδιζαν μέ τά ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως ἀξιώματα, μήπως δόξα; Γιά νά πῆ κάποιος ἕνα ψέμα, περιμένει κάποιο ὄφελος. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως, κηρύσσοντες Χριστόν καί Τοϋτον ἐσταυρωμένον καί Ἀναοτάντα ἐκ νεκρῶν, τά μόνα τά ὅποια ἐξασφάλισαν ἤσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι ἀπό ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις καί τέλος ὅ θάνατος. Καί ὅλα αὐτά γιά ἕνα ψέμα; Εἶναι ἐντελῶς ἀνόητο καί νά τό σκεφθῆ κάποιος.

Συνεπῶς ὀϋτε ἐξαπατήθηκαν ὀϋτε μᾶς ἐξαπάτησαν οἱ Ἀπόστολοι. Μένει ἑπομένως ἤ τρίτη ἐκδοχή ὅτι μᾶς εἶπαν τήν ἀλήθεια.

Θά πρέπει μάλιστα νά σού τονίσω καί τό ἕξης: ΟΙ Εὐαγγελιστές εἶναι οἱ μόνοι οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν πραγματική ἱστορία. Διηγοῦνται τά γεγονότα καί μόνον αὐτά. Δέν προβαίνουν σέ καμμία προσωπική κρίσι. Κανένα δέν ἐπαινοῦν, κανένα δέν κατακρίνουν. Δέν κάνουν καμμία προσπάθεια νά διογκώσουν κάποιο γεγονός ἤ νά ἐξαφανίσουν ἤ νά ὑποτιμήσουν κάποιο ἄλλο. Ἀφήνουν τά γεγονότα νά μιλοϋν μόνα τους.

-Ἀποκλείεται νά ἔγινε στήν περίπτωσι τοῦ Χρίστου νεκροφάνεια; Τίς προάλλες ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες γιά κάποιον Ἰνδό, τόν ὅποιο ἔθαψαν καί μετά ἀπό τρεῖς μέρες τόν ξέθαψαν καί ἦταν ζωντανός.

-«Ἄχ, παιδάκι μου. Θά θυμηθῶ καί πάλι τό λόγο τοῦ ἵεροϋ Αὐγουστίνου: «Ἄπιστοι, δέν εἶσθε δύσπιστοι. Εἶσθε οἱ πλέον ἐϋπιστοι. Δέχεσθε τά πιό ἀπίθανα, τά πιό παράλογα , τά πιό ἀντιφατικά, γιά νά ἀρνηθῆτε τό θαῦμα!».

Ὄχι, παιδί μου. Δέν ἔχουμε νεκροφάνεια στόν Χριστό. Πρῶτα-πρῶτα ἔχουμε τή μαρτυρία τοῦ Ρωμαίου κεντυρίωνος, ὅ ὅποιος βεβαίωσε τόν Πιλάτο ὅτι ὅ θάνατος εἶχε ἐπέλθει.

«Ἔπειτα τό Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὅ Κύριος κατά τήν ίδια τήν ἥμερά της Ἀναστάσεως Τοῦ συμπορεύθηκε συζητώντας μέ δύο μαθητές Του πρός Ἐμμαούς, ποῦ ἀπεῖχε πάνω ἀπό δέκα χιλιόμετρα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα.

Φαντάζεσαι κάποιον νά ἔχη ὑποστή ὅσα ὑπέστη ὅ Χριστός καί τρεῖς μέρες μετά τό «θάνατό» του νά τοῦ συνέβαινε νεκροφάνεια; «Ἄν μή τί ἄλλο θά ‘πρεπε γιά σαράντα μέρες νά τόν ποτίζουν κοτόζουμο γιά νά μπορῆ νά ἄνοιγη τά μάτια του, κι ὄχι νά περπατᾶ καί νά συζητᾶ σάν νά μή συνέβη τίποτα.

Ὅσο γιά τόν Ἰνδό, φέρε τόν ἐδῶ νά τόν μαστιγώσουμε μέ φραγγέλιο — καί ξέρεις τί ἐστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στά ἄκρα τοῦ ὁποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ἤ σπασμένα κόκκαλα ἤ μυτερά καρφιά—, φέρε τόν, λοιπόν, νά τόν φραγγελώσουμε, νά τοῦ φορέσουμε ἀκάνθινο στεφάνι, νά τόν σταυρώσουμε, νά τοῦ δώσουμε χολή καί ξύδι, νά τόν λογχίσουμε, νά τόν βάλουμε στόν τάφο, κι ἄν ἀναστηθῆ, τότε τά λέμε.

-Παρά ταϋτα ὅλες οἵ μαρτυρίες, τίς ὅποιες ἐπικαλεσθήκατε, προέρχονται ἀπό Μαθητές τοῦ Χρίστου. Ὕπαρχει κάποια μαρτυρία περί αὔτοϋ, ποῦ νά μήν προέρχεται ἀπό τόν κύκλο τῶν Μαθητῶν του; Ὑπάρχουν δήλ. ἱστορικοί, ποῦ νά πιστοποιοῦν τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; «Ἄν ναί, τότε θά πιστέψω κι ἐγώ.

– Ταλαίπωρο παιδί! Δέν ξέρεις τί ζητᾶς! «Ἄν ὑπῆρχαν τέτοιοι ἱστορίκοι που νά εἶχαν δεῖ τόν Χριστό ἀναστημένο, τότε ἀναγκαστικά θά πίστευαν στήν Ἄναστασή Του καί θά τήν ἀνέφεραν πλέον ὡς πιστοί, ὅποτε καί πάλι θά ἀρνιόσουν τή μαρτυρία τους, ὅπως ἀκριβῶς ἀπορρίπτεις τή μαρτυρία τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰωάννου κ.λπ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βεβαιώνη κάποιος τήν Ἀνάστασι καί ταυτόχρονα νά μή γίνεται Χριστιανός; Μᾶς ζητᾶς «πέρδικα ψητή σέ κέρινο σουβλί καί νά λαλῆ»! Ἀϊ, δέν γίνεται!

Σού θυμίζω πάντως, ἔφ’ ὅσον ζητᾶς ἱστορικούς, αὐτό τό ὅποιο σου ἀνέφερα καί προηγουμένως: ὅτι δήλ. οἱ μόνοι πραγματικοί ἱστορικοί εἶναι οἱ Ἀπόστολοι.

Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως ἔχουμε καί μαρτυρία τέτοια ὅπως τήν θέλεις: ἀπό κάποιον δήλ. ποῦ δέν ἄνηκε στόν κύκλο τῶν Μαθητῶν Του. Τοῦ Παύλου. Ὅ Παῦλος ὄχι μόνο δέν ἦταν Μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐδίωκε μετά μανίας τήν Ἐκκλησία Του.

– Γι’ αὐτόν ὅμως λένε ὅτι ἔπαθε ἡλίαση καί ἐξ αἰτίας τῆς εἶχε παραίσθηση.

– Βρέ παιδάκι μου, ἄν ἐΐχε παραίσθηση ὅ Παῦλος, αὐτό ποῦ θά ἀνεδύετο θά ἦταν τό ὑποσυνείδητό του. Καί στό ὑποσυνείδητό του Παύλου θέσι ὑψηλή κατεῖχαν οἱ Πατριάρχες καί οἵ Προφῆτες. Τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰακώβ καί τόν Μωυσῆ ἔπρεπε νά δή κι ὄχι τόν Ἰησοῦ, τόν ὅποιο θεωροῦσε λαοπλάνο καί ἀπατεώνα!

Φαντάζεσαι καμμιά πιστή γριούλα στό ὄνειρό της ἡ στό παραλήρημά της νά βλέπη τόν Βούδδα ἤ τόν Δία;

Τόν «Αἵ Νικόλα θά δή καί τήν Ἁγία Βαρβάρα. Διότι αὐτούς πιστεύει.

Καί κάτι ἀκόμη. Στόν Παϋλο, ὅπως σημειώνει ὅ Παπίνι, ὑπάρχουν καί τά ἕξης θαυμαστά: Πρῶτον, τό αἰφνίδιό της μεταστροφῆς. Κατ’ εὐθείαν ἀπό τήν ἀπιστία στήν πίστη. Δέν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, τό ἴσχυρόν της πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις καί ἀμφιβολίες. Καί τρίτον, πίστη διά βίου. Πιστεύεις ὅτι αὐτά μπορεῖ νά λάβουν χώρα μετά ἀπό μία ἡλίαση; Δέν ἐξηγοῦνται αὐτά μέ τέτοιους τρόπους. «Ἄν μπορῆς, ἐξήγησε τά. «Ἄν δέν μπορῆς, παραδέξου τό θαῦμα. Καί πρέπει νά ξέρης ὅτι ὅ Παῦλος μέ τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἦταν ἄνδρας ἐξόχως πεπαιδευμένος. Δέν ἦταν κανένα ἀνθρωπάκι νά μήν ξέρη τί τοῦ γίνεται.

Θά προσθέσω ὅμως καί κάτι ἐπί πλέον. Ἐμεῖς, παιδί μου, ζοῦμε σήμερα σέ ἐξαιρετική ἐποχή. Ζοῦμε τό θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν ὅ Χριστός εἶπε γιά τήν Ἐκκλησία Του ὅτι «καί πϋλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μάτθ. ἴς’ 18), οἱ ὀπαδοί Τοῦ ἀριθμοῦσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα Ἔκτοτε πέρασαν δύο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αὐτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, ἤ Ἐκκλησία ὅμως τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀκλόνητη παρά τούς συνεχεῖς καί φοβερούς διωγμούς ἐναντίον της. Αὐτό δέν εἶναι ἕνα θαῦμα;

πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr

Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένει κάποιος άλλος πιο βαρύς

 

orthodoxia.online

Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό). Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένεια της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνη άμβλωσι, διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Ο Γέροντας τους είπε:

Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό). Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένεια της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνη άμβλωση, διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Ο Γέροντας τους είπε:

• Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το σκοτώσετε;- …

• Έχετε άλλα παιδιά;- Ναι, απάντησαν. Έχουμε ένα αγοράκι.

• Είναι υγιές; ρώτησε ο Γέροντας.- Μάλιστα, απαντούν αυτοί.

• Εάν, Θεός φυλάξοι, πάθη μια ημιπληγία το παιδί σας αυτό η το κτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και το καταστήση φυτό θα το πετάξετε η θα το σκοτώσετε;- Ασφαλώς όχι!

• Τότε γιατί θέλετε να σκοτώσετε το κυοφορούμενο; Επειδή δεν το είδατε ακόμη η επειδή δεν το αγαπήσατε; Δεν έχει καμμιά σημασία αυτό. Είναι κι αυτό παιδί σας! Ακούστε: Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω. Και πάνω από τους γιατρούς υπάρχει ο Δημιουργός Θεός.

Σ’ αυτόν να έχετε εμπιστοσύνη. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα γεννηθή ανάπηρο, όπως λένε οι γιατροί. Αλλά κι αν συμβή κάτι τέτοιο, να δοξάσετε τον Θεό και να θεωρήσετε ότι αυτό είναι ο σταυρός σας, τον οποίο πρέπει να φέρετε αγογγύστως και Εκείνος θα πιστώση το λογαριασμό σας στον Ουρανό. Και όταν θα πάτε εκεί, θα Του πήτε:

«Κύριε, διά τους λόγους των χειλέων Σου, ημείς εφυλάξαμεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. ις’ 4). Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένη κάποιος άλλος πιο βαρύς. Έχετε θάρρος. Προσευχηθήτε στον Κύριο μας. Θα προσευχηθώ κι εγώ και πιστεύω ότι θα γεννηθή υγιές το παιδάκι σας. Πηγαίνετε στην ευχή του Κυρίου.Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Με δάκρυα, οι γονείς το ανακοίνωσαν στον Γέροντα λέγοντας:

• Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράστασι και τις προσευχές σας. Ζη Κύριος ο Θεός!

Αρχιμ. Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου, Υποθήκες Ζωής

Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Τροιζηνίας

Πηγή: Εώς εσχάτου της Γης

Την λέξη συγνώμη τρέμει ο Σατανάς!! (Αληθινή ιστορία…)

orthodoxia.online

Αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Την λέξη συγνώμη τρέμει ο Σατανάς!! (Αληθινή ιστορία...)

Μια Κυριακή, μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Γέροντας βρισκόταν στο γραφείο του και συζητούσε. Κάποια στιγμή προστέθηκε στη συντροφιά κι ένα πνευματικοπαίδι του με την τετράχρονη κόρη του.

Ο Γέροντας διέκρινε αμέσως ότι η μικρή ήταν θυμωμένη και ζήτησε να μάθει την αιτία. Επειδή εκείνη δεν απαντούσε, ανέλαβε ο πατέρας της να εξηγήσει ότι πριν από λίγο είχε χαστουκίσει τον θείο της, καθώς εκείνος αστειευόταν μαζί της. Παρά τις συστάσεις όμως που της έγιναν και τη συγγνώμη του θείου της, αυτή δεν ζητούσε συγγνώμη.

Τότε ο Γέροντας τους αφήνει όλους στο γραφείο, την παίρνει από το χέρι και πηγαίνει στο άλλο δωμάτιο. Από ‘κει τηλεφωνεί στον θείο της, του εξηγεί την αιτία του τηλεφωνήματος και λέει στη μικρή:

– Έλα, καλό μου παιδάκι, ζήτησε συγγνώμη από τον θείο σου.

Η μικρή κρατάει το στόμα σφαλιστό.

– Μια λεξούλα είναι. Πες την, καλό μου παιδάκι. Να! Εγώ αύριο θα σου πάρω κι ένα δώρο. Πες την αυτή τη μικρή λέξη!

Η μικρή ανθίσταται με πεισματική σιωπή. Και ο Γέροντας μονολογεί:

– Κοίταξε πως φοβάται ο διάβολος αυτή τη λέξη, ακόμη κι όταν την λέει ένα μικρό παιδί! Δες πόσο το έχει δέσει και δεν το αφήνει!

Η προσπάθεια συνεχίζεται άνω του ημιώρου. Στο τέλος ο Γέροντας με επιτιμητικό ύφος λέει στη μικρή:

– Άκουσε, παιδί μου, αν δεν ζητήσεις συγγνώμη, δεν θα έχεις τη βοήθεια του Θεού και θα αρρωστήσεις. Άκουσες; Θα αρρωστήσεις!

Η μικρή άρχιζε να ψελλίζει μέσα από τα δόντια της το «συγγνώμη». Ο Γέροντας επιμένει:

– Πιο δυνατά, παιδάκι μου, πιο δυνατά να το ακούσει ο διάβολος και να φύγει μακριά!

Η μικρή το ξαναλέει λίγο δυνατότερα. Ο Γέροντας τότε την ασπάζεται, της δίνει χρήματα και την οδηγεί στο γραφείο, όπου είχε αφήσει τους επισκέπτες να περιμένουν.

– Δώστε όλοι από ένα κατοστάρικο στη Χ, διότι σήμερα πάλεψε με τον διάβολο και τον νίκησε!

Αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος