ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ (ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ)

 Πρώτη Δημοσίευσις 4/12/2012 

Είναι ανάγκη να ξέρουμε ότι πρέπει να έλθει ο αντίχριστος. Οποιοσδήποτε λοιπόν που δεν ομολογεί ότι ο Υϊός του Θεού και Θεός σαρκώθηκε και είναι τέλειος Θεός και έγινε τέλειος άνθρωπος, ενώ συνάμα παρέμεινε Θεός, είναι αντίχριστος. (Α’ Ιω. δ’, 2 -3)

Αλλά ιδιαίτερα και κατ’ εξοχήν Αντίχριστος λέγεται ο ερχόμενος κατά το τέλος του κόσμου.

Γι’ αυτό λοιπόν, πρώτα πρέπει να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη, (Ματθ. κδ’, 14), όπως είπε ο Κυριος, και τότε θα έλθει για να ελέγξει τούς αντίθεους Ιουδαίους.

Γιατί είπε ο Κύριος προς αυτούς· «Εγώ ήλθα εις το όνομα του Πατέρα μου και δεν με δεχθήκατε, δεν με πιστέψατε. Όταν όμως θα έλθει κάποιος άλλος με το ιδικόν μου όνομα, εκείνον δυστυχώς θα τον δεχθείτε και θα τον πιστέψετε». (Ιω. ε’, 43)

Και ο Απόστολος λέγει· «Θα γίνη ακόμη η εμφάνισίς του με κάθε μέσον και είδος απάτης, που θα είναι καρπός της αδικίας, που θα επικρατήση μεταξύ εκείνων που θα είναι προωρισμένοι εξ αιτίας των δια την απώλειαν, επειδή δεν εδέχθησαν να αγαπήσουν και να κάμουν κτήμα τους την αλήθειαν, δια να σωθούν. Και διά τούτο θα παραχωρήση ο Θεός να έλθη και να εκδηλωθή εις αυτούς ενέργεια πονηρά, δια να πιστεύσουν αυτοί εις το ψεύδος, και έτσι να κατακριθούν όλοι όσοι δεν επίστευσαν εις την αλήθειαν, αλλ  εδέχθησαν και ηκολούθησαν με ευχαρίστησιν και προθυμίαν την αδικίαν». (Β’ Θεσ. β’, 10-12)

Οι Ιουδαίοι λοιπόν, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, που είναι Υιός του Θεού και Θεός, δεν τον δέχτηκαν, ενώ θα δεχτούν τον πλάνο που λέγει τον εαυτό του θεό. (Β’ Ιω. 7). Και ότι θα αποκαλέσει τον εαυτό του θεό, ο άγγελος διδάσκοντας τον Δανιήλ έτσι λέγει: «Προς κανένα από τους θεούς των προγόνων του δεν θα δείξη σεβασμόν. Αδιάφορος θα μένη και προς τας γυναίκας. Κανένα θεόν δεν θα σέβεται, διότι αυτός θα θελήση να υψώση τον εαυτόν του πάρα πάνω από όλους τους θεούς και ανθρώπους». (Δαν. ια’, 37)

Και ο Απόστολος λέγει· «Λάβετε τα μέτρα σας να μη σας εξαπατήση κανείς κατά κανένα τρόπον· διότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου δεν θα έλθη, εάν προηγουμένως δεν έλθη η αποσκίρτησις πολλών από την πίστιν, συνέπεια της σκληρύνσεώς των εξ αιτίας των αμαρτιών των και δεν φανερωθή ο άνθρωπος, ο κατ’ εξοχήν αμαρτωλός και υποκινητής προς κάθε αμαρτίαν, ο υιός της απωλείας, ο εχθρός και αντίπαλος του Θεού και της αληθείας και ο οποίος θα εξυψώνη τον εαυτόν του και θα τον θέτη παραπάνω από κάθε άλλον, που ονομάζεται Θεός ή από κάθε άλλον που θα απολαμβάνη σεβασμόν και λατρείαν εκ μέρους των ανθρώπων. Τόσον δε πολύ θα αλαζονευθή αυτός, ώστε θα καθίση ως θεός εις τον ναόν του Θεού και θα προσπαθή με πονηρά και δόλια τεχνάσματα να αποδείξη τον εαυτόν του, ότι είναι θεός». (Β’ Θεσ. β’, 3-4)

Και θα μπει όχι στον ναο του Θεού, τον δικό μας, αλλά στον παλαιό, τον Ιουδαϊκό. Γιατί δεν θα εισέλθει σε μας αλλά στούς Ιουδαίους· δεν θα είναι υπέρ του Χριστού αλλά κατά του Χριστού και των οπαδών του, γι’ αυτό λέγεται και Αντίχριστος.

Πρέπει λοιπόν πρώτα να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη. «Και τότε θα ξεσκεπασθή και θα φανερωθή ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θα εξολοθρεύση και θα αφανίση τόσον εύκολα, σαν με ένα φύσημα απλώς του στόματός του και θα τον εξουδετερώση με την ένδοξον εμφάνισιν της παρουσίας του. Αυτού δε του ανθρώπου της ανομίας η παρουσία και η εμφάνισις θα γίνεται τότε με κάθε δύναμιν, με σημεία και τέρατα ψευδή και διαβολικά, τα οποία θα ενεργή  ο διάβολος, που θα χρησιμοποιή αυτόν σαν όργανόν του. Θα γίνη ακόμη η εμφάνισίς του με κάθε μέσον και είδος απάτης, που θα είναι καρπός της αδικίας, που θα επικρατήση μεταξύ εκείνων που θα είναι προωρισμένοι εξ αιτίας τους δια την απώλειαν, επειδή δεν εδέχθησαν να αγαπήσουν και κάμουν κτήμα τους την αλήθειαν, δια να σωθούν». (Β’ Θεσ. β’, 8-10).

Δεν γίνεται λοιπόν ο ίδιος ο Διάβολος άνθρωπος, όπως έγινε με την ενανθρώπηση του Κυρίου -μη γένοιτο- , αλλά ο άνθρωπος γεννιέται από την πορνεία και υποδέχεται όλη την ενέργεια του Σατανά. Προβλέποντας ο Θεός το άτοπο της μελλοντικής του προαιρέσεως, παραχωρεί να εγκατασταθεί σ’ αυτόν ο Διάβολος.

Γεννιέται λοιπόν από την πορνεία, όπως είπαμε, και ανατρέφεται κρυφά και ξαφνικά επαναστατεί και ανατρέπει και βασιλεύει.

Και στην αρχη της βασιλείας του, μάλλον όμως της τυραννίας, υποκρίνεται τον δίκαιο· όταν όμως κυριαρχήσει καλά, διώκει την Εκκλησία του Θεού και εκδηλώνει όλη την κακία του.

Και θα έλθη «εν σημείοις και τέρασι ψεύδους» (Β’ Θεσ. β’, 9), που θα είναι απατηλά και όχι αληθινά και θα απατήσει όσους έχουν κλονισμένη και αστήρικτη τη βάση της διάνοιάς τους και θα τούς απομακρύνει από τον Θεο, ώστε να σκανδαλιστούν, «ει δυνατόν, και οι εκλεκτοί».  (Ματθ. κδ’, 24)

Τέλος θα σταλούν ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης (Μαλ. γ’, 22-23)  και θα φέρουν πίσω καρδιές πατέρων στα παιδιά τους, δηλαδή την συναγωγή στον Κύριόν μας Ιησού Χριστό και στο κήρυγμα των Αποστόλων, και μετά θα φονευθούν υπ’ αυτού, δηλαδή του Αντιχρίστου.

Έπειτα θα έλθει ο Κύριος από τον ουρανό, με τον τρόπον που τον είδαν να πορεύεται προς αυτόν, Θεός τέλειος και άνθρωπος τέλειος, με δόξα και δύναμη και με το φύσημα του στόματός του θα εξοντώσει τον άνθρωπο της ανομίας, τον υιο της απωλείας.

Κανείς λοιπόν, να μη αναμένει τον Κυριο από την γη, αλλά από τον ουρανόν, όπως Αυτός ο ίδιος μας το βεβαίωσε. (Ματθ. κε’, 31).

(Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως σελ. 440

και P.G. 94, 1216-1217)