Toυ π. Σπυρίδων Σκουτή
Ένας λαός που τον χτυπάνε σαν χταπόδι και αυτός μιμείται την κάθε ανοησία για να βρει ένα νόημα για τη ζωή του ενώ δολοφονεί το πραγματικό δικό του.
Έχουμε γίνει ένας λαός που αυτοκτονεί και θέλει να ξεριζώσει τα θεμέλια της ιστορίας, της πίστης και της παράδοσής του. Και φτάνουμε σε σημείο να μιμούμαστε οτιδήποτε κάνουν οι άλλοι: Colour Festival, Yoga, Halloween, bachelor party, tattoo κ.α. αντί να δώσουμε τα δικά μας φώτα και τη δική μας παράδοση.  Αν μας δώσει κάποιος βατραχοπόδαρα για γούρι να τα βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι μας θα το κάνουμε με θρησκευτική ευλάβεια. Αν μας δώσει κάποιος μια εικόνα της Παναγίας θα το θεωρήσουμε ακραίο και φανατικό.
Τα δικαιώματα είναι μονόπλευρα. Είναι δικαίωμα το Gay pride. Να βάζεις την εικόνα του Αγίου Νικολάου στα γεννητικά σου όργανα θεωρείται προοδευτικότητα αλλά η εικόνα του Χριστού στον τοίχο είναι μεσαίωνας και φασισμός. O σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι μονόπλευρος και αυτή είναι η χειρότερη μορφή φασισμού.
Είμαστε επιφανειακοί. Πάμε στην Εκκλησία χωρίς να ξέρουμε το γιατί, παντρευόμαστε και βαπτίζουμε τα παιδιά μας χωρίς καν να δούμε τι συμβαίνει στην ουσία των μυστηρίων. Απλά να έχουμε μια εικόνα για να φανούμε σε όλα τα επίπεδα. Στην οικογένεια , στην περιουσία, τον άνθρωπο που θα παντρευτώ κλπ. Ό,τι είναι δικό μας θέλουμε να το ξηλώσουμε αλλά ό,τι έρχεται απ’ έξω το προσκυνάμε χωρίς πολλά λόγια. Κάναμε την ορθοδοξία, ειδωλολατρία και τους Ιερούς Ναούς, αρχαιολογικούς χώρους. Εκεί έχουμε φτάσει….Στο τέλος θα χαρακτηρίζουμε την αγιότητα έθιμο! «Γίνε άγιος για λίγο ! Μπορείς!». Η οντολογία και η εν Χριστώ μεταμόρφωση έχει μπει σε κουτάκια «Αν κάνω αυτό πάτερ θα πιάσει;;;;!».
Είμαστε ο μοναδικός λαός που έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις στο εσωτερικό του ενώ ζει σε μια επιφάνεια του φαίνεσθαι. Δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι έχουμε πλέον παραδώσει τα πάντα και δεν μιλάει κανείς. Απλά να είμαστε στο καναπέ με το φραπεδάκι ή στο καφενείο με το τσιπουράκι και όλα καλά. Αποφασίζουμε τελικά ότι η ιστορία μας είναι λάθος και πρέπει να την αλλάξουμε . Τι να πει κανείς…;
Τελικά ο νεοέλληνας κοιμάται μέσα στον υλισμό , την προπαγάνδα, και το τηλεσκουπιδαριό. Όταν συμβεί κάτι η απάντηση είναι κλασική και δυστυχώς τη διδάσκουμε και στα παιδιά μας. «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Σιγά…θέλω την ηρεμία μου». Το FB κατακλύζεται από ανόητα άρθρα ψυχολογικού περιεχομένου «Κοίτα τον εαυτό σου», «Να περνάς όμορφα και ήρεμα», «Φύγε μείνε μόνος σου είναι ό,τι καλύτερο». Άσκηση, αγώνας, πάλη στη δυσκολία πουθενά!
 Ακόμα και η σχέση με τον Θεό μπαίνει σε μια γλυκανάλατη κατάσταση. «Η αγιότητα είναι παντού ακόμα και όταν σφουγγαρίζεις», «Μην τρελαίνεσαι, δεν χρειάζονται πολλά»,  «Γίνε Άγιος με ένα καλημέρα», «Άσε την προσευχή και τη νηστεία, κράτα ήρεμη την καρδιά σου και αυτό αρκεί».  Η πατερική ρήση «Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα» πάει περίπατο, στο τέλος θα κατηγορούσαμε και τους μοναχούς για ακρότητα βίου. «Σιγά μην πάω στα βουνά για να βρω τον Θεό». Πάμε να μιμηθούμε τη δύση και να ορθολογικοποιήσουμε την Ορθόδοξη πατερική παράδοση με ψυχολογικά φαινόμενα και φιλοσοφικές ανοησίες.
Η σιωπή είναι συνενοχή τις περισσότερες φορές. Λένε οι πατέρες ότι ένας σιωπηλός άνθρωπος είναι ή δαίμονας ή άγιος. Υπάρχει η αγία σιωπή αλλά και η ένοχη σιωπή της υποχώρησης και του βολέματος. Τι θα επιλέξουμε;
Μακριά από ανόητους μιμητισμούς και σιωπή δειλίας. Μάχη, αγώνας και αντίδραση. Με τον λόγο, τον βίο, την προσευχή , την άσκηση, τη μελέτη.
Καταπίνουμε το κάθε τι αμάσητο αλλά αναρωτιόμαστε ποιος φταίει για τη σημερινή κατάντια. ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ….Αυτό το πρόσωπο που κοιτάω κάθε πρωϊ στον καθρέφτη και του ρίχνω νερό.  Aυτός έχει ευθύνη. Τελεία και παύλα.
Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, ότι το λάθος ξεκινάει από μένα τότε είμαστε καταδικασμένοι. Υπάρχουν όμως φωτεινά παραδείγματα και ευχόμαστε να γίνονται περισσότερα.