Καί ξαφνικά ἀνοίγει ἕνα παραθυράκι στό νοῦ. Ἔρχεται ἕνα φῶς. Τότε ἔχεις μία ἄλλη αἴσθηση. Τότε τό κατανοεῖς καλά.
Ὄχι ὡς πρός τό ἐτυμολογικό. Μά μέ μία κατάνυξη καί συναίσθηση καί θεία θαλπωρή.
Καί λές:
«Τί ἄλλο νά λέω;».
Παρά μόνο πάλιν καί πολλάκις καί συνεχῶς: «Κύριε, ἐλέησον!».
Δίχως νά βαριέσαι. Δίχως νά κουράζεσαι. Αὐτό τά λέει ὅλα.
Δέν θέλει ἄλλα καί πολλά.
Μόνο ποιητικά μπορεῖ κανείς μερικές φορές νά ἐκφρασθεῖ.
Ἡ προσευχή εἶναι ποίηση.
Ὅλες οἱ προσευχές εἶναι ποιήματα.
Οἱ ποιητές νοιώθουν τούς συνανθρώπους τους καί τούς παρηγοροῦν, ὅπως οἱ ἅγιοι.
Εἶναι μεγάλη εὐλογία νά συναντᾶς ἕνα ποιητή κι ἕνα ἅγιο.
Οἱ ἅγιοι δέν θέλουν ν’ ἀφήσουν πίσω τους ἴχνη.
Οἱ ἄνθρωποι μόνο ἀφήνουν πάνω τους τ’ ἀχνάρια τῆς κακίας τους. Κύριε ἐλέησέ τους, δέν ξέρουν τί χάνουν καί τί κάνουν.
Λυπᾶμαι ὅταν δέν μπορῶ νά προσευχηθῶ.
Καί τοῦτο προσευχή εἶναι, μοῦ ’πε ἕνας διακριτικός Γέροντας. Ὅπως χαίρομαι ὅταν μέ τόση ἱκετευτική στάση μοῦ ζητοῦν νά προσεύχομαι στόν Κύριο.
† Μωυσῆς Ἁγιορείτης, μονάχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου