Η στάση μας μπροστά στο σκάνδαλο by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Αρχιμ.Χρυσόστομου Παπαδάκη

Το μίσος του διαβόλου προς τους αγωνιστές χριστιανούς είναι γνωστό. Αυτό το μίσος το αντιμετώπισαν κυρίως οι Πατέρες της ερήμου των οποίων την καθαρότητα όχι μόνο σε επίπεδο σώματος αλλά κυρίως νοός, δεν άντεχε να βλέπει ο διάβολος. Γι’ αυτό και πολλές φορές ξεπερνούσε τους συνήθεις τρόπους των πειρασμών στους οποίους τους υπέβαλε με προσβολές (προτάσεις ) κακών λογισμών ή δημιουργώντας μέσω άλλων προσώπων, και τους πολεμούσε αισθητά, μετασχηματιζόμενος σε άγριες μορφές για να τους δημιουργήσει φόβο και να κάμψει το θαρραλέο τους αγωνιστικό φρόνημα.

   Εκείνοι των οποίων η απόλυτη καθαρότητα από σαρκικά ακάθαρτα πάθη και επιθυμίες τον πλήγωσαν πολύ, αντιμετώπισαν αισθητά αυτό το μίσος του διαβόλου με ένα ιδιαίτερο πειρασμό, δηλωτικό και του μεγάλου θράσους του. Οι επιθέσεις αυτές – πειρασμοί, δεν ήταν όταν αισθητά επετίθετο με το περισσό του θράσος και τους προκαλούσε στα απόκρυφα μέρη. Οι άγιοι αυτοί, φυλάσσοντας την καθαρότητά τους αντεπιτίθεντο με ηρωισμό και ο διάβολος εξαφανιζόταν αφήνοντας μέσα στο δωμάτιο μια ανυπόφορη δυσοσμία η οποία για μέρες τους ταλαιπωρούσε στην όσφρηση, σε απόλυτη αντίθεση με τη Χάρη του Θεού, η οποία κατά τις επισκέψεις της άφηνε άρρητη ευωδία, υπερκόσμια, η οποία εύφραινε ψυχή και σώμα του αγωνιστή.

   Ό, τι είναι ακάθαρτο είναι δυσώδες. Γι’ αυτό και οι Πατέρες έχοντας τις παραπάνω εμπειρίες, χαρακτηρίζουν τα πάθη αυτά της σαρκός, ακάθαρτα πάθη και δυσώδη.

   Αν πάρουμε τη φυσική κατάσταση των πραγμάτων σε ό, τι αφορά την ύλη, όλοι γνωρίζουμε πόσο αποκρουστική είναι π.χ. η δυσοσμία ενός βόθρου που ανοίγεται ή η δυσοσμία ενός πτώματος σε αποσύνθεση.

   Τίνος εχέφρονος ανθρώπου θα άρεσε να κρατά ένα αντικείμενο και να σκαλίζει ένα βόθρο για να εισπνέει τη δυσωδία ή να σκαλίζει ένα ψοφίμι που το τρώνε τα σκουλήκια και να εισπνέει από πάνω την αφόρητη δυσωδία; Και όμως, αυτό κάνουν εκείνοι που ασχολούνται με ένα τυχόν σκάνδαλο, εξ αιτίας της σαρκολαγνείας των, ως παραδομένοι στην αιχμαλωσία των ακαθάρτων παθών.

   Η στάση όχι μόνο του πνευματικού αλλά και του απλώς λογικού ανθρώπου είναι να σιωπά και να αποστρέφει το πρόσωπό του από αυτήν την κατάσταση που είναι κάθε φορά δημιούργημα του διαβόλου για να ρίχνει στον κυκεώνα της ενοχής εξαιτίας της κρίσεως και κατακρίσεως, μεγάλο αριθμό ψυχών. Το διάβολο δεν τον ενδιαφέρει η μεγάλη πτώση ενός ανθρώπου στα ακάθαρτα της σαρκός πάθη, αλλά η πρόκληση του σκανδάλου. Διότι το σκάνδαλο τοιούτου είδους, έχει το χαρακτηριστικό γνώρισμα να δημιουργεί βαθιές επικίνδυνες ρωγμές στις ψυχές των μη σταθερών στην πίστη. Είναι ανυπολόγιστα τα «κέρδη» του σατανά από ένα σκάνδαλο, γι’ αυτό και ο άνθρωπος που θεληματικά γίνεται όργανο του διαβόλου για να πατήσει στη συνέχεια πάνω σ’ αυτό ο διάβολος και να προξενήσει πολλές ψυχικές ζημίες, απειλείται ευθέως από το Χριστό με το «ουαί δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται». Και το είπε αυτό το «ουαί» ο Χριστός, και για το λόγο, ότι κατά κανόνα το θράσος του διαβόλου μεταδίδεται σ’ αυτόν τον οποίο έχει αιχμαλωτίσει μέσα στα ακάθαρτα της σαρκός πάθη και «γυμνή τη κεφαλή» δρα με θρασύτητα, «το παίζει» θύμα, κάνει συμψηφισμό παρόμοιων σκανδάλων και προτιμά να μεταβιβάζει ευθύνες αντί να σιωπά, να ταπεινώνεται και δια της μετανοίας να ζητά την κάθαρση ης ψυχής του και τη λύτρωσή του από τα δεσμά του διαβόλου.

   Όταν εμείς αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από τέτοια ακάθαρτη υπόθεση, κάνουμε την καλύτερη άμυνα προστατεύοντας την ψυχή μας. Κι όταν παράλληλα προσευχόμαστε, τότε αφήνουμε να δράσει ο Θεός. Εκείνος γνωρίζει τους τρόπους που θα στείλει την ουράνια «μάνικα» για την απορρόφηση της όλης ακαθαρσίας του πεπτωκότος και του δημιουργηθέντος σκανδάλου.

(ΕΠΙ ΤΟ ΑΡΟΤΡΟΝ – ΤΟΜΟΣ Α΄ – ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Ι. ΠΑΠΑΔΑΚΗ Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου)