Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων

του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

H Θεία Ευχαριστία είναι ο πυρήνας της Θείας Λειτουργίας. Το κέντρο της λατρείας μας. Χωρίς Αυτήν, η πίστη μας είναι κενή. Προϋπολογίστηκε απ’ τον Τριαδικό Θεό, στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του, εκ γενέσεως του κόσμου, όπως η Ενανθρώπιση του Σωτήρα Χριστού, η Σταύρωση και η Ανάστασή Του.

Όλα έγιναν για να παραδοθεί στην ανθρωπότητα το Μυστήριο αυτό, το κοσμοσωτήριο.
Φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο θανάτου κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο.
Πολλοί, επίσημα όπως οι αιρέσεις και οι ανά τον κόσμο θρησκείες ή το αγνοούν ή δεν το παραδέχονται, θεωρώντας Το άκυρο ή συμβολικό.
Πολλές φορές κι εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, μπορεί να αμφιβάλλουμε βαθιά μέσα μας, εάν, όντως πραγματοποιείται κρυφά, ενεργεία του Αγίου Πνεύματος, η θαυμαστή και ακατάληπτη αυτή μεταβολή των Τιμίων Δώρων, σε Σώμα και Αίμα Χριστού.
Ο Κύριος βεβαιώνει στο Ευαγγέλιο για τη μεταβολή αυτή πολλές φορές. Αλλά και πολλοί που δεν πίστεψαν στο μυστήριο ή για να στηριχθούν άλλοι και να ενισχυθεί η πίστη τους, αξιώθηκαν πραγματικά να δουν σάρκα και αίμα στο Άγιο Ποτήριο (την πραγματική εικόνα που καλύπτεται απ’ τον Θεό κατ’ οικονομίαν).
Υπάρχουν πολλά περιστατικά καταγεγραμμένα στη βιβλιογραφία και την εκκλησιαστική ιστορία, επώνυμα ή ανώνυμα.
Ένα τέτοιο περιστατικό, έλαβε χώρα αδελφοί μου και σε όμορη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης, εφέτος, παραμονή Υπαπαντής. Σε μια ταπεινή εκκλησία, σε ένα απλό ιερουργό του Θεού.
Αναφέρεται το περιστατικό χωρίς ονόματα και τοπωνύμια (λόγω ταπείνωσης του «παθόντα» ιερέως), μετά από προσωπική περιγραφή κι εξιστόρηση του συμβάντος, του ιερέως στον γράφοντα.
Μετά την τέλεση της αγρυπνίας, ο ιερέας επιστρέφει στην οικογένειά του 1:30 τα χαράματα.
Πέφτει όμως σε μπλόκο τροχαίας, η οποία υπέβαλε σε αλκοτέστ τους οδηγούς.
Ο ιερέας έντρομος, δεδομένου ότι είχε καταλύσει μεγάλη ποσότητα Θείας Κοινωνίας, περιμένει το αλκοτέστ σταθμευμένος.
– Αστυνομικός: πάτερ τέτοια ώρα έξω;
– Ιερέας: αγρυπνία είχα παιδί μου.
– Αστυνομικός: παρ’ όλα αυτά πρέπει να σας υποβάλλω σε αλκοτέστ, όπως όλο τον κόσμο.
– Ιερέας: να ‘ναι ευλογημένο παιδί μου.
Για μια στιγμή σκέφτηκε ο πάτερ Γ. να εξηγήσει ότι είχε καταλύσει Θεία Κοινωνία, για να προφυλαχθεί από δυσμενή αποτελέσματα –πιθανόν – του αλκοτέστ. Δηλαδή να αμφισβητήσει τη Θεία Κοινωνία.
Και τότε ευθύς σκέφτηκε: «Μα τι σκέφτομαι. Συγχώρα με Παναγιά μου» (η προδοσία του Πέτρου, η δυσπιστία του Θωμά)
– Αστυνομικός: πάτερ φυσήξτε.
– Ιερέας: τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: τίποτα, μηδέν. Φυσήξτε δεύτερη φορά.
– Ιερέας: τώρα, τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: πάλι τίποτα.
– Αξιωματικός: τι γίνεται εδώ;
Και το «όργανο» αφηγείται την άκαρπη προσπάθεια, θεωρώντας ότι η συσκευή του τεστ ήταν χαλασμένη.
– Αξιωματικός: να πάρε την άλλη συσκευή που σίγουρα δουλεύει. Μόλις κάναμε σε άλλους αλκοτέστ.
– Αστυνομικός: πάτερ φυσήξτε (τρίτη φορά).
– Ιερέας: τώρα, τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: πάλι τίποτα πάτερ. Μπορείτε να πηγαίνετε.
Και ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σταυρό του και συνέχισε το δρόμο του. Ήξερε ότι αρνήθηκε στιγμιαία το Χριστό. Ο Χριστός όμως σε κάθε φύσημα τον ρωτούσε «ἀγαπᾷς με πάτερ»;
Όπως τότε με τον Απόστολο Πέτρο:
«Ὅτε οὖν ἠρίστησαν, λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ἰησοῦς· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; Λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.
Λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με; Λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου.
Λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; Ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου.»
H απιστία του Πέτρου ήταν έργο της Θείας Οικονομίας του Θεού. Ο Κύριος επιτρέπει την άρνηση. Και ύστερα θεραπεύει.
Έτσι και ο απλός ιερουργός του Κυρίου, αν και πίστευε, Τον αρνήθηκε, έστω και στιγμιαία. Και ο Κύριος του απάντησε με αγάπη, συγχωρώντας τον στα τρία «φυσήματα» του αλκοτέστ.
Κι ο ιερέας σταυροκοπήθηκε. «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».
Αυτό το περιστατικό το δημοσιοποιώ γιατί είναι χρέος. Χρέος να ενδυναμώσουμε την πίστη μας, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Χρέος να γκρεμιστούν τα είδωλα αυτού του μάταιου κόσμου.
Χρέος να καταδικαστεί το υβριστικό ανθρώπινο κοσμοείδωλο του τεχνολογικού ανθρώπου.
Χρέος να τραπούν σε φυγή οι άθεοι, οι αιρετικοί και οι «ψευτο-ορθόδοξοι» σπόνσορές τους.
Αυτοί, που το μεγάλο μέρος των προκαθημένων της Εκκλησίας μας και πρώτος ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, τους αναγνωρίζουν ως «εκκλησίες». Τους συνιδρυτές του παγκοσμίου συμβουλίου «εκκλησιών». Τους βλάσφημους προτεστάντες, που αμφισβητούν το Μυστήριο των Μυστηρίων μιλώντας περί συμβολισμών.
Το Μυστήριο τούτο της θείας Κοινωνίας παραδόθηκε στους Αγίους Αποστόλους και δι’ αυτών σε όλο τον κόσμο, υπ’ αυτού του Σωτήρος Χριστού, κατά την νύκτα της Μεγάλης Πέμπτης:
«Εσθιόντων δε αυτών, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων: Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών». (Ματθ. κστ’ 26-28).
Τα αυτά ακριβώς λέει και ο Ιερός Μάρκος (Μάρκ. ιδ’ 22-24), και Λουκάς (Λουκ. κβ’ 17-20) περί της συστάσεως και σημασίας του μεγάλου τούτου Μυστηρίου.
Οι «Ευαγγελικοί» στρεβλούντες τούς λόγους του Σωτήρος, υποστηρίζουν, ότι μιλάει αλληγορικώς. Μεγάλη βλασφημία, μεγίστη και τόλμη παράλογος. Ουδεμία παραβολή ή αλληγορία υπάρχει, αλλ’ ο Σωτήρ Χριστός εκφράζεται ρητώς και σαφώς.
Ότι δε, ο άρτος και ο οίνος στη Θεία Κοινωνία δεν είναι απλά σύμβολα του Σώματος και Αίματος του Σωτήρος, όπως οι «Ευαγγελικοί» φρονούν, αλλά αυτό το Σώμα και Αίμα Αυτού, διδασκόμαστε σαφέστατα και εκ του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, όπου ο Κύριος, διδάσκων στη συναγωγή της Καπερναούμ, λέει: «Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων, ο εκ τού ουρανού καταβάς εάν τις φάγη εκ τούτου τού άρτου ζήσεται εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε, ην εγώ δώσω η σάρξ μού εστίν, ην εγώ δώσω υπέρ της τού κόσμου ζωής» (Ιωάν. στ’ 51). Εκ του χωρίου τούτου γίνεται φανερό, ότι ουδεμία αλληγορία υπάρχει, αλλά καθαρώς πρόκειται περί της σαρκός. Ακούοντες δε αυτά οι Ιουδαίοι έλεγαν προς αλλήλους, όπως και οι αιρετικοί σ’ εμάς: «πως δύναται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φάγειν;» (Ίωάν. στ’ 52).
Αλλά ο Ιησούς μετ’ επανειλημμένων διαβεβαιώσεων επιβεβαιώνει την αλήθεια και πραγματικότητα του Μυστηρίου της Ευχαριστίας, λέγων: «Αμήν, αμήν, λέγω υμίν. Εάν μη φάγητε την σάρκα τού υιού τού ανθρώπου, και πίητε αυτού το αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».
Ότι δε και αναίμακτος θυσία είναι το Μυστήριο τούτο, κατά την αληθή δόξα της Εκκλησίας, στην προς Εβραίους επιστολή εμφανέστατα μας διδάσκει ο θείος Παύλος ονομάζων ρητώς την Αγία Τράπεζα Θυσιαστήριον. «Έχομεν, λέγει, θυσιαστήριον, εξ ου φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες», (Έβρ. ιγ’ 10).
Γιατί όμως λαμβάνουμε τη Θεία Κοινωνία; Γιατί ενωνόμαστε με αυτό που τρώμε. Γίνεται ο καθένας μικρός Χριστός.
Μας ενδυναμώνει, μας θωρακίζει να αντέξουμε το μαρτύριο της αγάπης.
Αποτελεί σύνοψη ολόκληρου του σύμπαντος που εκπροσωπείται απ’ τις δύο τροφές.
Σύνοψη της ανθρωπότητας, αφού ο Κύριος δεν είναι απλός άνθρωπος. Ως νέος Αδάμ συνοψίζει στο πρόσωπό Του όλους τους ανθρώπους απ΄ την αρχή της ιστορίας μέχρι τέλους.
Σύνοψη της Θεότητας αφού ο Κύριος είναι αρρήκτως ενωμένος με τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Σύνοψη Σταύρωσης και Ανάστασης. Αφού καταργείται ο παλαιός τρόπος λατρείας και θυσίας (σφαγή ζώων) κι εγκαινιάζεται ο νέος και μόνος αποδεκτός τρόπος λατρείας. Η αυτοθυσία.
Με τη Θεία Κοινωνία ενωνόμαστε με τον Χριστό και με τους άλλους αδελφούς μας.
Είναι θαύμα που κατά τον Άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό μπορεί να συγκριθεί με εκείνα, της Δημιουργίας και της Ενανθρωπίσεως του Μεσσία.
Πρέπει να Την λαμβάνουμε συχνά; Στους αποστολικούς χρόνους εάν δεν κοινωνούσες (ενώ δεν σου είχε απαγορευτεί) όφειλες να απολογηθείς. Θεωρούσουν άτακτος. Ταραξίας. Έβγαινες εκτός ναού με τους κατηχουμένους. Ήσουν δακτυλοδεικτούμενος.
Οι 8^ος και 9^ος Αποστολικοί Κανόνες, η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η 2^η εν Αντιοχεία Σύνοδος μιλούν για ποινές, αφορισμούς, αποβολές απ’ τη Θεία Λειτουργία εάν χωρίς λόγω δεν κοινωνούσες.
Ο Μέγας Βασίλειος μας προτρέπει: «Το κάθ’ εκάστην ημέραν… μεταλαμβάνειν…καλόν και επωφελές». Τη Θεία Κοινωνία τη λαμβάνουμε όχι γιατί είμαστε άξιοι. Αλλά γιατί είμαστε ανάξιοι. Όχι ως βραβείο, αλλά ως όπλο για τον αγώνα μας. Ως φάρμακο για την ασθένειά μας.
Ας είμαστε όλοι άξιοι –χάριτι Θεού –του κοινού Ποτηρίου της Ζωής.