π.Θεόδωρος Ζήσης, Εθνικό φρόνημα - Ελληνική Σημαία - 1821 - Αναθεώρηση Σ...

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης παραχώρησε συνέντευξη στό ραδιόφωνο τῆς Κατερίνης στίς 22 Μαρτίου 2019 στήν καθιερωμένη ἐκπομπή κάθε Παρασκευῆς.

Ὅλη σχεδόν ἡ ἐκπομπή ἀσχολήθηκε μέ τό Ἐθνικό φρόνημα, τήν Ἑλληνική Σημαία, τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε Παρασκευή, λίγο μετά τίς 11:00 πμ, θά ἀκοῦτε τόν π. Θεόδωρο Ζήση στήν Ἐκπομπή τοῦ κ. Ηλία Χρυσικοῦ στό ΡΑΔΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 92,2 FM

«Βάλθηκαν να ξεριζώσουν την πίστη του λαού μας»

Την Πασχάλια Εγκύκλιο εξέδωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία μιλοῦσε ἰδιαίτερα ὁ Χριστός στούς μαθητές Του μετά τήν ἀνάστασή Του, εἶναι γιά ὅλο τόν κόσμο. Γι᾽ αὐτό καί στήν ἐμφάνιση στούς μαθητές Του στήν Γαλιλαία εἶπε ὁ Χριστός «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28,19). «Πάντα τά ἔθνη»! Χριστιανοί μου, πρέπει νά μᾶς πονάει τό ὅτι ὑπάρχουν ἔθνη, πλήθη ἀνθρώπων, πού δέν ἔχουν ἀκούσει τό μήνυμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐσταυρωμένου καί ἀναστημένου Κυρίου μας» αναφέρει μεταξύ άλλων, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη κατατάσταση που επικρατεί στη πατρίδας μας λέγοντας χαρακτηριστικά: «χειρότεροι ὅμως καί ἀπό αὐτούς εἶναι μερικοί δικοί μας, καί μάλιστα ἀφεντάδες μας ἐδῶ στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, πού, χωρίς ντροπή, λέγουν μέ καύχησή τους ὅτι δέν πιστεύουν στόν Θεό. Καί δέν τό λένε ψέματα αὐτό, ἀφοῦ τό δείχνουν μέ τά ἔργα τους. Γιατί βάλθηκαν νά ξερριζώσουν τήν πίστη τοῦ καλοῦ λαοῦ μας καί μέ πεῖσμα θέλουν νά διώξουν τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό τά Σχολεῖα μας».
Αναλυτικά η εγκύκλιος αναφέρει:
1. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοί χριστιανοί, παρέμεινε στόν τάφο τρεῖς ἡμέρες. Ἡ μία μέρα ἦταν ἡ Παρασκευή. Ἡ δεύτερη μέρα ἦταν τό Σάββατο καί τήν νύχτα τοῦ Σαββάτου πρός τήν Κυριακή – χωρίς νά γνωρίζουμε ἀκριβῶς ποιά ὥρα – ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας. Εἶναι βέβαιο ὅτι ἀναστήθηκε, γιατί τό μαρτυροῦν πρῶτα-πρῶτα οἱ φρουροί τοῦ τάφου, ἀλλά καί ἔπειτα τό μαρτυροῦν οἱ ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ἔχουμε ἕνδεκα ἐμφανίσεις τόν ἀριθμό. Ἦταν πολύ σημαντικό τό νά βεβαιωθεῖ ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές Του, γι᾽ αὐτό καί μετά τήν ἀνάστασή Του δέν ἀναλήφθηκε ἀμέσως στόν οὐρανό, ἀλλά παρέμεινε σαράντα μέρες στήν γῆ παρουσιαζόμενος σ᾽ αὐτούς καί μιλοῦσε γιά τήν Βασιλεία Του (Πράξ. 1,3).
2. Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία μιλοῦσε ἰδιαίτερα ὁ Χριστός στούς μαθητές Του μετά τήν ἀνάστασή Του, εἶναι γιά ὅλο τόν κόσμο. Γι᾽ αὐτό καί στήν ἐμφάνιση στούς μαθητές Του στήν Γαλιλαία εἶπε ὁ Χριστός «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28,19). «Πάντα τά ἔθνη»! Χριστιανοί μου, πρέπει νά μᾶς πονάει τό ὅτι ὑπάρχουν ἔθνη, πλήθη ἀνθρώπων, πού δέν ἔχουν ἀκούσει τό μήνυμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐσταυρωμένου καί ἀναστημένου Κυρίου μας. Ἀλλά τό ἀκόμη χειρότερο, εἶναι τό ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πού ἄκουσαν τό λυτωτικό μήνυμα, ἀλλά δέν τό δέχτηκαν.
3. Περισσότερο χειρότεροι ὅμως καί ἀπό αὐτούς εἶναι μερικοί δικοί μας, καί μάλιστα ἀφεντάδες μας ἐδῶ στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας, πού, χωρίς ντροπή, λέγουν μέ καύχησή τους ὅτι δέν πιστεύουν στόν Θεό. Καί δέν τό λένε ψέματα αὐτό, ἀφοῦ τό δείχνουν μέ τά ἔργα τους. Γιατί βάλθηκαν νά ξερριζώσουν τήν πίστη τοῦ καλοῦ λαοῦ μας καί μέ πεῖσμα θέλουν νά διώξουν τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό τά Σχολεῖα μας. Αὐτοί, χριστιανοί μου, εἶναι ὅλοι τους πραγματικά ἀξιολύπητοι καί περισσότεροι ἀξιοκατάκριτοι καί ἀπό τούς πρώτους καί ἀπό τούς δεύτερους. Γιατί, ἀφοῦ κατοικοῦν στήν Ἑλλάδα, ἔχουν ἀκούσει γιά τήν ἀληθινή πίστη τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔχουν δεῖ τά θαύματά της. Καί ὅμως, τυφλοί καί πωρωμένοι στήν ψυχή ὄντες, παραμένουν ἀκόμη ἄθεοι καί πολέμιοι.
Ἀλλά μή φοβᾶστε, χριστιανοί! Τό Φῶς τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ μας εἶναι δυνατό καί εὐχόμαστε νά φωτίσει ὅλους, καί ἀθέους καί ἀπίστους καί πολεμίους, καί νά γονατίσουν καί αὐτοί μαζί μας στόν νικητή τοῦ θανάτου, τόν σταυρωμένο καί ἀναστημένο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀναγνωρίζοντάς Τον, ὅπως ἐμεῖς, ὡς ἀληθινό Θεό, τόν μοναδικό Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου.

Σύντομη μελέτη των Αγίων Πατέρων

Του Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίου 
Μέ τό ὄνομα τοῦ Κλήμεντος φέρονται καί δύο ἐπιστολές ἀπευθυνόμενες πρός παρθένους. Στήν πραγματικότητα ὅμως οἱ ἐπιστολές αὐτές, ὅπως θά δοῦμε, δέν εἶναι τοῦ Κλήμεντος, ἀλλά εἶναι ἔργο κάποιου ἄγνωστου σέ μᾶς συγγραφέα, ὁ ὁποῖος ὅμως πρέπει νά ἦταν Παλαιστίνιος καί «ἀσκητής κύρους», ὅπως λέει ὁ καθηγητής Παπαδόπουλος.
Oἱ ἐπιστολές αὐτές πρέπει νά γράφτηκαν γύρω στό 250 μ.Χ. Ἀναφέρονται δέ γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Ἐπιφάνιο καί τόν Ἱερώνυμο. Ὁ Ἐπιφάνιος μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Κλήμης συνιστᾶ καί διδάσκει τήν παρθενία2 καί ὁ Ἱερώνυμος ἀναφέρει ἐπιστολές τοῦ Κλήμεντος πρός εὐνούχους, πού εὐνούχισαν τούς ἑαυτούς τους γιά τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί στίς ὁποῖες γίνεται λόγος γιά τήν παρθενία.
Οἱ ἐπιστολές γράφτηκαν στήν ἑλληνική γλώσσα, ἀλλά χάθηκε τό ἑλληνικό πρωτότυπο. Βρέθηκαν ὅμως λίγα ἀποσπάσματά του ἀπό τόν μοναχό τοῦ ἁγίου Σάββα Ἀντίοχο (γύρω στά 620) στόν Πανδέκτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Παρά ταῦτα ἔχουμε ὁλόκληρο τό κείμενο τῶν δύο αὐτῶν ἐπιστολῶν πρός παρθένους σέ μιά συριακή μετάφραση, πού ἀνακαλύφθηκε τό 1470 σ᾽ ἕνα κώδικα τῆς Καινῆς Διαθήκης στήν συριακή γλώσσα (Πεσιττώ).
Ἀκόμη γιά τά κεφ. 1-8 τῆς πρώτης ἐπιστολῆς ἔχουμε μία κοπτική μετάφραση, ἡ ὁποία ἀναφέρει τόν μέγα Ἀθανάσιο ὡς συγγραφέα. Ἀλλά οὔτε καί αὐτό, ὅτι δηλαδή ὁ συγγραφέας τῶν ἐπιστολῶν εἶναι ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, μποροῦμε νά τό βεβαιώσουμε. Ἄς μείνουμε, λοιπόν, μέ αὐτό πού εἴπαμε ἀπό τήν ἀρχή, ὅτι δηλαδή οἱ ἐπιστολές εἶναι ἔργο ἄγνωστου σέ μᾶς συγγραφέα. Οἱ ἐπιστολές δέν εἶναι τοῦ Κλήμεντος ἐπισκόπου Ρώμης, ἄν καί φέρονται μέ τό ὄνομά του.
Καί δέν εἶναι τοῦ Κλήμεντος ὄχι μόνο γιατί τό ὕφος τῶν ἐπιστολῶν εἶναι διαφορετικό ἀπό τό ὕφος τῆς γνήσιας ἐπιστολῆς τοῦ Κλήμεντος τῆς Α´ πρός Κορινθίους, ἀλλά κυρίως γιατί τά κείμενα αὐτά θίγουν θέμα, πού ἦταν ἄγνωστο στήν ἐποχή τοῦ Κλήμεντος. Οἱ ἐπιστολές θίγουν τό θέμα τῶν συνεισάκτων, τό νά συγκατοικοῦν, δηλαδή, μαζί ἄνδρες καί γυναῖκες, ἀφιερωμένοι στήν παρθενική ζωή καί νά περιοδεύουν μαζί γιά κήρυγμα. Ἀλλά ἡ ἀποστολική ἐποχή, στήν ὁποία ζοῦσε ὁ Κλήμης, ἦταν ἐποχή πού διακρινόταν γιά τά αὐστηρά ἤθη τῶν πρώτων χριστιανῶν καί δέν εἶχε, ὅπως προϋποθέτουν οἱ ἐπιστολές, μέγα πλῆθος παρθένων ἀνδρῶν πού νά συζοῦν μέ παρθένες γυναῖκες. Καί δέν συναντᾶμε πάλι στήν ἀποστολική ἐποχή παρθένους ἄνδρες πού νά περιοδεύουν μέ παρθένες γυναῖκες τίς ἐρημίες καί νά συγκατοικοῦν. Τό κακό τῶν συνεισάκτων ἐμφα- νίστηκε στήν Ἐκκλησία κατά τά μέσα τοῦ 3ου αἰώνα, καί στήν ἐποχή αὐτή, λοιπόν, τοποθετοῦν οἱ πατρολόγοι τήν συγγραφή τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν.
Τό κακό τῶν συνεισάκτων θίγεται καί στίς δύο ἐπιστολές. Ἡ δεύτερη ἐπιστολή ἀρχίζει ἀπότομα· λείπει ἡ ἀρχή της. Καί ἀπό τήν πρώτη λείπει πάλι τό τέλος της. Αὐτό καί τό ὅτι καί οἱ δύο ἐπιστολές θίγουν τό ἴδιο θέμα μᾶς κάνει νά ποῦμε ὅτι τό ἔργο ἦταν ἀπό τήν ἀρχή ἑνιαῖο καί ἡ διαίρεσή του σέ δύο ἐπιστολές ἔγινε ἀργότερα σκόπιμα. Θά ἐξετάσουμε ὅμως σύντομα τό περιεχόμενο τοῦ ἔργου, ὅπως εἶναι σήμερα διαιρεμένο σέ δύο ἐπιστολές.
Ἡ πρώτη ἐπιστολή
Ἡ πρώτη ἐπιστολή ἀποτελεῖται ἀπό 13 κεφάλαια καί λέει ὅτι ὅλοι οἱ παρθένοι καί οἱ παρθένες, πού ἀποφάσισαν νά φυλάξουν παρθενία γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἀναγκασμένοι νά φανοῦν σέ ὅλα ἄξιοι τῆς Βασιλείας· γιατί ἡ ἀπόκτησή της δέν γίνεται οὔτε μέ τήν ρητορεία, οὔτε μέ τήν φήμη, οὔτε μέ τήν ὡραιότητα καί τήν σωματική δύναμη, ἀλλά μέ τήν πίστη καί τά καλά ἔργα τῆς ἀρετῆς καί τῆς εὐσέβειας (κεφ. 2). Οἱ παρθένοι, ἀφοῦ χωρίστηκαν ἀπό τόν κόσμο, ὀφείλουν νά ζοῦν θεῖο καί οὐράνιο βίο, ὅμοιο μέ τούς ἀγγέλους, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀμειφθοῦν στήν αἰωνιότητα. Οἱ παρθένοι ὀφείλουν νά εἶναι ἅγιοι ὄχι μόνο κατά τό σῶμα, ἀλλά καί κατά τό πνεῦμα, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α´ Κορ. 7,34), νικώντας τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας καί τόν κόσμο (κεφ. 2-5). Τέτοιοι παρθένοι ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ Παῦλος, ὁ Βαρνάβας, ὁ Τιμόθεος, ὁ Ἠλίας, ὁ Ἐλισσαῖος καί πολλοί ἄλλοι ἅγιοι ἄνδρες. Αὐτούς πού ἔζησαν μέ καθαρότητα σώματος καί ψυχῆς, πρέπει νά μιμοῦνται οἱ παρθένοι καί οἱ παρθένες. Καί μάλιστα κατ᾽ ἐξοχήν πρέπει νά μιμοῦνται τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, διώχνοντας κάθε σαρκική σκέψη καί νά ζοῦν ἐν τῷ Θεῷ (κεφ. 6-9). Στήν συνέχεια ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ἄπρεπο νά βρίσκονται ἀναιδεῖς ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι μέ τό πρόσχημα τῆς εὐσέβειας νά συγκατοικοῦν μέ παρθένες ἤ νά περιοδεύουν
μ᾽ αὐτές ἔρημους τόπους. Ὁ τρόπος αὐτός δέν ἁρμόζει στούς χριστιανούς. Ὁ συγγραφέας ἐπίσης ἐλέγχει καί ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι συνέτρωγαν καί συνέπιναν μέ παρθένες μέ μεγάλη ἐλευθερία. Ἀκόμη στήν ἐπιστολή του αὐτή κατακρίνει τήν ὀκνηρία τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι, γιά νά ζήσουν, ἀναγκάζονταν νά περιέρχονται τίς οἰκίες τῶν χριστιανῶν μέ τό πρόσχημα νά διδάξουν τίς ἅγιες Γραφές, ἀλλά δίδασκαν
μικρά καί ἀνωφελῆ πράγματα (κεφ. 10 καί 11). Στό τέλος τῆς πρώτης αὐτῆς ἐπιστολῆς ὁ συγγραφέας δίνει κανόνες ζωῆς, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους ἔπρεπε νά πολιτεύονται οἱ παρθένοι, ἐπισκεπτόμενοι χῆρες, ἀσθενεῖς καί φτωχούς (κεφ. 12 καί 13).
Ἡ δεύτερη ἐπιστολή
Ἡ δεύτερη ἐπιστολή πρός παρθένους ἀποτελεῖται ἀπό 16 κεφάλαια. Σ᾽ αὐτά ὁ συγγραφέας διδάσκει τούς παρθένους ἄνδρες πῶς νά συμπεριφέρονται, ὅταν περιέρχονται διάφορες πόλεις καί κῶμες· τούς λέει ὅτι δέν πρέπει νά μένουν σέ οἰκίες ὅπου κατοικοῦν γυναῖκες. Τούς φέρνει μάλιστα ὡς παραδείγματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή τόν Σαμψών, τόν Δαυΐδ, τόν Σολομώντα, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἦταν ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι στόν Θεό, ὅμως ἔπεσαν, γιατί συναναστάφηκαν καί συγκατοίκησαν μέ γυναῖκες (κεφ. 1-13). Ἐπαινεῖ δέ ὁ συγγραφέας τούς προφῆτες καί τούς ἁγίους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως τόν Μωυσῆ, τόν Ἀαρών, τόν Ἐλισσαῖο καί ἄλλους, πού ζοῦσαν μέ φόβο Θεοῦ, χωρίς
νά συγκατοικοῦν μέ γυναίκα (κεφ. 14). Τέλος ὁ συγγραφέας ἀναφέρει τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ὑπηρετεῖτο ἀπό γυναῖκες, ἀλλά δέν συγκατοικοῦσε μαζί τους (κεφ. 15). Γενικά γράφουμε ὅτι τό κείμενο τῶν δύο ἐπιστολῶν πρός παρθένους, πού φέρονται μέ τό ὄνομα τοῦ Κλήμεντος, εἶναι ἀξιόλογο, ἀφοῦ εἶναι ἡ παλαιότερη πηγή γιά τήν ἱστορία τῆς ἄσκησης καί τοῦ μοναχισμοῦ.

Η αίρεση του οικουμενισμού είναι η νέα ειδωλολατρία

του π. Φωτίου Βεζύνια

Αρχικά ας δούμε τον ορισμό της λέξεως είδωλο. Είδωλο λοιπόν είναι η εικόνα αντικειμένου η οποία σχηματίζεται ως αποτέλεσμα ενός οπτικού φαινομένου (ανάκλασης σε κάτοπτρο, διάθλασης δια μέσου φακού κτλ.) (Ο Ορισμός από http://www.greek-language.gr)
Ο παραπάνω ορισμός ο ισχύων για τον υλικό κόσμο, κατ’ επέκταση ισχύει και για τον πνευματικό.
Ο άνθρωπος ο πτωτικός, ο άνθρωπος ο μετά την παρακοήν, ο εκτός του Παραδείσου άνθρωπος, δεν μπορούσε να υποφέρει την έλλειψη του πραγματικού Θεού. Δεν μπορούσε να υπομένει την κατάσταση της ακοινωνησίας με την Θεία Χάρη στην οποία περιέπεσε. Έτσι πολύ σύντομα, αστραπιαία, είναι ίσως η καταλληλότερη λέξη, εφηύρε τα αντί του Θεού κείμενα και αντικείμενα, τα οποία και ανήγαγε εις επίπεδο Θεού. Έτσι έφθασε ο άνθρωπος να λατρεύει όχι τον Αληθινό έναν Θεό, αλλά όσα είδωλα του Θεού δημιουργούσε ο ίδιος ή δημιουργούνταν γύρω του, δια των φαινομένων της «πνευματικής» «ανακλάσεως», του «αντικατοπτρισμού», της «διαθλάσεως», της «παραθλάσεως»… και όλων των άλλων.

Με τον τρόπο αυτό η ειδωλολατρία έγινε θρησκεία. Το μεγαλύτερο ψέμα που λένε οι άνθρωποι είναι το «ότι είναι άθεοι». Δεν υπάρχει άθεος άνθρωπος. Υπάρχει όμως ο ειδωλολάτρης. Δηλαδή ο άνθρωπος που «Δεν θέλει» να λατρεύει τον Αληθινό Θεό… αλλά τα «φανταστικά» ή «πραγματικά» υποκατάστατα, «είδωλα», του Αληθινού Θεού.
Όμως ας έλθουμε στην ουσία. Εάν κάνουμε μία παγκόσμια έρευνα για να δούμε πόσοι εκ του παγκοσμίου πληθυσμού λατρεύουν τον Αληθινό Θεό, τα αποτελέσματα είναι άκρως απογοητευτικά. Τούτο γιατί είναι ελάχιστο το ποσοστό των Ορθοδόξων Χριστιανών σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό, ίσως περίπου 0,06% μπορεί και λιγότερο, αλλά και εκ των Ορθοδόξων Χριστιανών ελάχιστοι λατρεύουν τον Αληθινό Θεό. Ακούγεται αυστηρό και απόλυτο. Μα δεν είναι.

Να πούμε εξ’ αρχής ότι ουδεμία «Χριστιανική παραφυάδα», εξ όσων ονομάζουμε ανενδοίαστα «Χριστιανούς», λατρεύει τον Έναν Αληθινό Τριαδικό Θεό. Δεν είναι της στιγμής, αλλά καλό είναι να το επισημάνουμε. Ούτε οι παπικοί, ούτε οι προτεστάντες, ούτε οι μονοφυσίτες, ούτε κάποιο άλλο υπότμημα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, αναφέρεται στον Ένα Τριαδικό Θεό, αφού παραχαράσσουν είτε αυτά καθαυτά τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, είτε διαστρέφουν τα περί των ενεργειών των προσώπων και των υποστάσεών Τους. Ούτως εχόντων των πραγμάτων γεννάται το ερώτημα. Τι λοιπόν λατρεύουν όλες αυτές οι «Χριστιανικές παραφυάδες»; Βέβαια λατρεύουν «πνευματικά είδωλα» του Αληθινού Θεού. Πως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρίζονται; Βέβαια ειδωλολάτρες. Μα η «Χριστιανική Ευρώπη» ειδωλολατρική; Ναι… η «Χριστιανική Ευρώπη» είναι ειδωλολατρική. Και όλοι οι άλλοι επίσης, αιρετικοί και ετερόδοξοι, που καμώνονται περί της «Χριστιανικής» υποστάσεώς τους είναι κατ’ ουσίαν ειδωλολάτρες.
Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις περιβόητες μονοθεϊστικές θρησκείες, (που μας λένε κάποιοι ότι είναι και οδοί σωτηρίας)… Σ’ αυτές έχουμε περισσότερο καθαρή την εικόνα της ειδωλολατρίας. Μα και μέσα στο Ορθόδοξο πλήρωμα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα συνειδητής ή ασυνειδήτου ειδωλολατρίας. Ίσως σε κάποιο άλλο κείμενό μας αναφερθούμε περισσότερο αναλυτικά.
Η αίρεση του οικουμενισμού, είτε πρόκειται για τον διαχριστιανικό οικουμενισμό, είτε για τον διαθρησκειακό οικουμενισμό, σαν θέση και στάση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει απλώσει στέρεα τις ρίζες της. Η σύνοδος δε της Κρήτης, την εγκατέστησε νομίμως και κανονικώς. Τέτοια είναι η επικράτηση της αιρέσεως που το αρμόδιο γραφείο της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας να αναρωτιέται: «(άραγε ποιος τάχα θα τη συγκαλέσει και από ποιους θα συγκροτηθεί αυτή η «Πανορθόδοξος Σύνοδος», που θά καταδικάσει τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης»; (https://orthodoxalbania.org)
Η παναίρεση λοιπόν του οικουμενισμού, έρχεται με τις θέσεις των οικουμενιστών θεολόγων, των οικουμενιστών Επισκόπων, Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, να υπηρετήσει, ως δούλος τον Δεσπότη. Και ο Δεσπότης στην προκειμένη περίπτωση έχει δυστυχώς το όνομα «ειδωλολατρία». Γιατί; Διότι ο οικουμενισμός δέχεται όλες τις «ειδωλικές» καταστάσεις που εφηύραν και λατρεύουν, όλες οι «Χριστιανικές παραφυάδες», που είπαμε πιο πάνω. Και όχι μόνο τις δέχεται, αλλά «κοινωνεί» με αυτές και τις αναγάγει μάλιστα στο επίπεδο της Εκκλησίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της Κρήτης αναβάθμισε τις αιρετικές παραφυάδες Δύσης και Ανατολής και τις ανέδειξε σε Εκκλησίες.

Ο οικουμενισμός ουσιαστικά έχει δημιουργήσει είδωλο του σώματος και του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, είδωλο της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και θεωρεί αυτό το είδωλο ως την αληθινή Εκκλησία.
Ας δούμε τι γράφει ο π. Σεραφείμ Ζήσης στο κείμενό του με τίτλο «Γιατί είναι αιρετική η Σύνοδος του Κολυμπαρίου.»
«Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ. §19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη […] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ. Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο», μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο λέγεται μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο». Άρα και σύμφωνα με την συμφωνούσα σύνοδο του Κολυμπαρίου. Και δεν μας ενδιαφέρει για τους πλανεμένους του συνονθυλεύματος  του Π.Σ.Ε., αλλά μας ενδιαφέρει και μας κόφτει για την Αγία μας Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία. Την δική μας Εκκλησία.
Να λοιπόν που μέσα στου κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας ξαναγεννιέται η «ειδωλολατρία». Στη σκέψη μας έρχονται τα λόγια από την Ιερά Αποκάλυψη «…. καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται.»
[Και οι κάτοικοι της γης, των οποίων το όνομα δεν είναι γραμμένον στο βιβλίον της ζωής από τότε που εκτίζετο ο κόσμος, θα θαυμάσουν, όταν ίδουν ότι το θηρίον υπήρχε μεν κάποτε και δεν υπάρχει, και όμως πάλιν θα παρουσιασθή.] –Ιερά Αποκάλυψις. 17,8β-
Να λοιπόν ποιο είναι το θηρίο που κάποτε υπήρχε, κάποια εποχή δεν υπάρχει, αλλά πάλι παρουσιάζεται. Πρόκειται για την ειδωλολατρία. Πρόκειται για τον οικουμενισμό. Πρόκειται για τον ειδωλολατρικό οικουμενισμό.
Λοιπόν καιρός να ανανήψουμε. Καιρός να ελέγξουμε και να ελεγχθούμε. Καιρός να εξετάσουμε εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών περί του αν και κατά πόσο είμαστε ακόλουθοι των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων, ή μεταβήκαμε από την Ορθοδοξία στην ειδωλολατρία του οικουμενισμού, στην προσωπική μας αλλά και στην εν γένει Εκκλησιαστική Ζωή μας. Και αν διαπιστώσουμε το δεύτερο, καιρός να μετανοήσουμε και να επανέλθουμε στα όσια και τα ιερά που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Αμήν. Γένοιτο.
1^η Μαΐου 2019

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς – Επιστολή στον σιδερά Ράντοσαβ Ι. για τον προδότη Ιούδα

Ρωτάς αν θα συγχωρεθεί στον Ιούδα η αμαρτία της προδοσίας του δασκάλου και Κυρίου Ιησού Χριστού! Δεν ξέρω γιατί σε απασχολεί αυτό. Δεν είναι μήπως πιο σημαντική μέριμνα, το να μην προδώσουμε εμείς τον Κύριό μας με τίς κακουργίες μας; Και δεν είναι περισσότερο σημαντικό το ερώτημα πώς εμείς να σώσουμε τις δικές μας ψυχές; Αφού ιδού, το ρολόι του χρόνου μας γρήγορα μετρά τις μέρες και τις ώρες προειδοποιώντας μας για την σύντομη έξοδο από αυτό τον κόσμο. Κι εμείς, όλοι θα βρεθούμε μπροστά στον αιώνιο Δικαστή, ο οποίος θα πεί τη δική Του δίκαιη κρίση μπροστά σ’ όλους τους ουράνιους λαούς περί όλων εκείνων που πράξαμε σ’ αυτή τη ζωή. Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στη δίκη, ο καθένας σκέπτεται τις αμαρτίες του και τις αδικίες, και περί του πως θα δικαιολογήσει τον εαυτό του μπροστά στον δικαστή. Κανένας δεν έχει τον χρόνο ούτε τη θέληση να σκέφτεται τις αμαρτίες του υπόλοιπου κόσμου, ούτε να μπαίνει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα δικάζει. Ποιός ξέρει, πώς θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής εμένα κι εσένα; Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο, και όχι κατά το άδικο. Αλλά θα θέλαμε περισσότερο, να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά κατά το έλεος. Όμως μάταια˙ αυτός υποσχέθηκε να κρίνει κατά το δίκαιο. Γι’ αυτό μας διακατέχει ο φόβος και το τρέμουλο. Και γι’ αυτό εγώ δεν επιθυμώ ούτε σ΄ εσένα ούτε σ’ εμένα ούτε σε κανέναν στον κόσμο, να βρεθεί στην πλευρά εκείνη όπου θα είναι ο προδότης Ιούδας.
Αφού ο Ιούδας είναι προδότης. Αυτός είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του εαυτού του. Αυτός πρόδωσε τον Χριστό, πρόδωσε τους αποστόλους, πρόδωσε και τον εαυτό του ως άνθρωπο. Τον Χριστό και τους αποστόλους πρόδωσε στους Ιουδαίους ενώ τον εαυτό του στον διάβολο. Αφού έχει λεχθεί: «Τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς» (Ιωάν. 13, 27). Είναι δύσκολο να μετρηθεί όλο το βάθος του κακού, που είχε κυριαρχήσει στον Ιούδα. Αυτός ήταν άπιστος και φθονερός και κλέφτης και φιλάργυρος και υποκριτής και προδότης. Τελικά απελπισμένος και αυτόχειρας. Ο Υιός του Θεού αρκετές φορές τον προειδοποιούσε, για να τραβηχτεί από τον ολέθριο δρόμο του, αλλά αυτός παρέμεινε ανένδοτος. Ο Υιός του Θεού έδειχνε προς αυτόν την ίδια μέριμνα και αγάπη όπως και προς τους άλλους μαθητές, όμως αυτός στην αγάπη αποκρινόταν με μίσος. Ο Υιός του Θεού κατέβηκε και του έπλυνε τα πόδια, ενόψει της ίδιας της προδοσίας και με το χέρι Του, του έδωσε μπουκιά ψωμιού βουτηγμένο στο αλάτι. Με το ψωμί και το αλάτι εμείς υποδεχόμαστε τους υψηλούς φιλοξενουμένους. Ο ταπεινόφρων και ταπεινωμένος Κύριος ήθελε να ορθώσει την αξιοπρέπεια του Ιούδα γι’ αυτό του πρόσφερε το ψωμί και το αλάτι. Τον χαιρέτησε με το ψωμί και το αλάτι πριν από την προδοσία! Ο Ιούδας με το χέρι του δέχθηκε το ψωμί και το αλάτι από τα χέρια του Υιού του Θεού, με το χέρι το δέχθηκε αλλά με την καρδιά το απέκρουσε με περιφρόνηση. Απέκρουσε ο θνητός άνθρωπος την αγάπη του Αθανάτου! Γι’ αυτό ο Θεός τον πέταξε εντελώς, «και μετά το ψωμίον τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς» (Ιωάν. 13, 27). Από εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας, πρώην μαθητής του Ιησού Χριστού και πρώην άνθρωπος, ξεγράφτηκε από την τάξη των ανθρώπων και γράφτηκε στην τάξη των κολασμένων πνευμάτων. Τώρα εσύ δοκιμάζεις τον Θεό και ρωτάς, εάν θα θελήσει ο Θεός να συγχωρήσει τα κολασμένα πνεύματα και να τα σώσει; Εσύ δοκιμάζεις το έλεος του Θεού κατά τον ίδιο τρόπο όπως οι Εβραίοι δοκίμαζαν τη δύναμη του Θεού στον Γολγοθά λέγοντας: «Εί υιός εί του Θεού, κατάβηθι από του σταυρού» (Ματθ. 27, 40). Για τη δοκιμασία τους οι Εβραίοι έλαβαν άξιο μισθό και σ’ αυτό τον κόσμο. Φυλάξου κι εσύ, να μην λάβεις τον μισθό των ομοϊδεατών του Ιούδα.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προκαθορισμένος από τον Θεό, να είναι προδότης, όπως νομίζεις εσύ. Εάν ήταν έτσι, γιατί ο Υιός του Θεού να προσπαθεί τόσο πολύ να αποστρέψει τον Ιούδα από την κακή πράξη; Γιατί πριν απ’ όλα να τον πάρει για μαθητή Του, και να τον κρατά δίπλα Του τρία χρόνια; Γιατί να ταπεινώνεται μπροστά του, να κατεβαίνει και να του πλένει τα πόδια; Γιατί από το άγιο χέρι Του να του δίνει το ψωμί και το αλάτι; Διαβάζοντας στην ψυχή του Ιούδα την κακή πρόθεση ο Κύριος τα έκανε όλα αυτά για να τον σώσει από την αιώνια καταστροφή. Αν και έχει λεχθεί ότι οι σκανδαλισμοί πρέπει να έρθουν, έχει λεχθεί ακόμα και αυτό σαν αυστηρή προειδοποίηση: «Πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. 18, 7). Ο σκανδαλιστής είναι ο ίδιος ο σατανάς, και ως τέτοιος αυτός πρέπει να πράξει το έργο του. Γι’ αυτό το σκάνδαλο πρέπει να έρθει μέσω αυτού και απ’ αυτόν. Αλλά αλίμονο στον άνθρωπο, ο οποίος θα παραδοθεί στον σατανά και θα γίνει το εργαλείο του. Αλίμονο σ’ εκείνον ο οποίος αντίθετα από την αγάπη του Θεού δείχνει την αγάπη του προς τον αντίπαλο του Θεού.
Να προσεύχεσαι στον Θεό, να σε σώσει από τον σκανδαλιστή, που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους. Να μην γίνεις ποτέ υπηρέτης και εργαλείο του σκανδάλου του.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…».
Ιεραποστολικές επιστολές Β’
Εκδόσεις «Εν πλω», 2008.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για σα'ι'τομαχία, άγιο φως κ.α. ΣΚΑ'Ι'....

Πειραιώς Σεραφείμ: «Εμμονική αντιπαράθεση αθεϊστικών κύκλων για το Άγιο Φως» (ΒΙΝΤΕΟ)

Απαντήσεις σε όσους αμφισβητούν το θαύμα του Αγίου Φωτός έδωσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

Μιλώντας σήμερα το πρωί στον ΣΚΑΪ, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο ζήτημα και μεταξύ άλλων επισήμανε: «Υπάρχει μια εμμονική αντιπαράθεση κάποιων γνωστών αθεϊστικών κύκλων. Μιλάμε για ένα υπερφυσικό γεγονός. Είναι ιδεολογική αντιπαράθεση και υπάρχει προσπάθεια απομείωσης, αλλά τελικά αποβαίνει εις βάρος εκείνων που το επιχειρούν».

Σχολιάζοντας το τραγικό συμβάν με τη σαΐτα που σκότωσε τον οπερατέρ στην Καλαμάτα, ο Πειραιώς Σεραφείμ, είπε: «Κάθε πράξη που εμπεριέχει τον κίνδυνο σωματικής βλάβης και της ζωής είναι απαράδεκτη. Ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτή την τραγωδία; Τι σχέση με το θρησκευτικό γεγονός αυτή η κατάσταση; Στη χώρα μας υπάρχει πολυνομία».

Αναφέρθηκε όμως και στο συμβάν στη Βοιωτία με το 8χρονο κοριτσάκι που δέχθηκε σφαίρα ανήμερα το Πάσχα, και είπε: «Θαυμάζω τους γονείς αυτούς. Προσεύχομαι για το παιδί αυτό. Ελπίζω και πιστεύω πως η βοήθεια του Θεού που μας έχει εκπλήξει και παίρνω κι εγώ μάθημα από τους γονείς αυτούς».

Τέλος, για το διάλογο Εκκλησίας-Πολιτείας και τη συμφωνία που φαίνεται πως έχει τελματώσει, ο Ιεράρχης, δήλωσε: «Θέλουμε το διάλογο. Υπήρχαν νομικά προβλήματα και δυστυχώς η προσπάθεια συνεπνίγει λόγω αυτών των ζητημάτων και η κυβέρνηση δε θέλει να τα επιλύσει. Αγαπούμε και στηρίζουμε την ελληνική πολιτεία».

Η στάση μας έναντι της προδοσίας και της Σταύρωσης του Κυρίου

του π. Φωτίου Βεζύνια

«Κύριε ἐπὶ τὸ πάθος τὸ ἑκούσιον παραγενόμενος, ἐβόας τοῖς Μαθηταῖς σου, κἂν μίαν ὥραν οὐκ ἰσχύσατε, ἀγρυπνῆσαι μετ’ ἐμοῦ, πῶς ἐπηγγείλατε ἀποθνήσκειν δι’ ἐμὲ; Κἂν τὸν Ἰούδαν θεάσασθε, πῶς οὐ καθεύδει, ἀλλὰ σπουδάζει προδοῦναί με τοῖς παρανόμοις; ἐγείρεσθε, προσεύξασθε, μή τις με ἀρνήσηται, βλέπων με ἐν τῷ σταυρῷ. Μακρόθυμε δόξα σοι.»

Ελεύθερη μετάφραση:

«Κύριε βαδίζοντας με την θέλησή σου προς το πάθος, έλεγες στους μαθητές σου. Αν ούτε μία ώρα δεν αντέξατε να αγρυπνήστε μαζί μου, πως λέγατε ότι θα φθάστε μέχρι τον θάνατο για χάρη μου; Και ακόμα πως το κάνατε αυτό ενώ βλέπετε τον Ιούδα, ότι δεν κοιμάται, αλλά βιάζεται με μελετημένες κινήσεις, να με προδώσει στους παράνομους; Ξεσηκωθείτε, και προσεύχεστε μη τυχόν κάποιος από σας με αρνηθεί βλέποντάς με στον Σταυρό. Μακρόθυμε δόξα σε σένα.»
  Αυτό το τροπάριο είναι το τρίτο σε σειρά, από το έκτο Αντίφωνο της ακολουθίας των Αχράντων Παθών του Κυρίου, που τελείται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Και ίσως εξ αιτίας της φόρτισης της ημέρας, ίσως λόγω της  δυναμικής των στιγμών που ζούμε εκείνες τις ώρες μέσα στους Ναούς, ίσως… δεν εμβαθύνουμε όσο πρέπει στο νόημα των τροπαρίων.
   Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι όλοι εμείς, τα μέλη της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας διεκδικούμε τον τίτλο του «Μαθητού του Χριστού». Σε μια εποχή όμως σαν τη δική μας, σε μια εποχή που όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, «έγινε η ανομία νόμος, και η αμαρτία μόδα», σε μια τέτοια εποχή πρέπει όλοι μας να αγρυπνούμε… ακολουθώντας τις παρατηρήσεις του Κυρίου προς τους μαθητές του, που περιλαμβάνονται στο τροπάριο που σας παραθέτω στην αρχή.

  Λοιπόν μαθητές του Χριστού όλοι; Όλοι. Μαθητές ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι υιοί του Ζεβεδαίου, μαθητής ο Πέτρος, μαθητής και ο Ιούδας. Η διαφορά μεταξύ τους είναι σαφής. Οι δύο πρώτοι μέσα από την «μαθητεία», ζητούν ανταλλάγματα εξουσίας. Ζητούν ρουσφέτι. «Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου.»
   Ο Πέτρος από την άλλη, ενώ υπόσχεται ότι θα δώσει τη ζωή του για τον Κύριο, κατά παράδοξο τρόπο «κιοτεύει», φοβάται εμπρός στον αδυσώπητο έλεγχο των λόγων της θυρωρού: «μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου; λέγει ἐκεῖνος· οὐκ εἰμί.» Και η άρνηση του, του στερεί την ιδιότητα του μαθητή. Του την στερεί σε σημείο που ο Κύριος να παραγγέλλει δια των μαθητριών: «είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω». Και ακολουθεί η τριπλή περί αγάπης του Πέτρου προς τον Κύριο, ερώτηση του Κυρίου, για να επανέλθει ο Πέτρος στην τάξη των Μαθητών.
  Μαθητής και ο Ιούδας. Μα αυτός είναι αλλού. Αυτός, πριν  προδώσει,  έχει ανταλλάξει τον Αληθινό Θεό με «άλλον» Θεό. Εξ ου και μεταμελείται… δεν μετανοεί. Γιατί η μετάνοια συνδέεται άμεσα με τον Αληθινό Θεό. Αυτός που έχει «άλλο θεό» δεν μπορεί να μετανοήσει. Είναι αδύνατο να γίνει «Φως» το σκότος της «λατρείας» ενός άλλου θεού.
   Η αντιμετώπιση των αιρέσεων από τις πρώτες μέρες της ζωής της Εκκλησίας ήταν βασικό μέλημα των Μαθητών. Και ο Κύριος ζήτησε καθαρά την ομολογία της Αληθείας. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» Η «κορυφαία απόδειξη» λοιπόν του ότι είμαστε μαθητές Εκείνου, είναι η ομολογία της Αληθείας απέναντι σ’ αυτούς που υποστηρίζουν το ψεύδος και την πλάνη. Απέναντι στις αιρέσεις και τους αιρετικούς. Και βέβαια για την δική μας εποχή η ομολογία έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
   Υπάρχουν πολλοί εξ ημών των «μαθητών» που βασισμένοι στην ιδιότητα του «μαθητή του Κυρίου», ίσως όχι συνειδητά, ζητούμε, επιζητούμε ή αναζητούμε, αν όχι επιδιώκουμε «ανταλλάγματα». Λέμε… «εν ταις καρδίαις ημών»… «Εγώ κάνω τόσα.. τόσες θυσίες για την Εκκλησία… τόσους κόπους… Δεν θάπρεπε  να μου αποδοθεί ο τάδε «τίτλος»; Δεν αξίζω να απολαύσω τις τάδε τιμές; Γιατί δηλαδή… τι κακό θα είναι.. να έχω «αυτό»… να είμαι εκείνο». Και ακριβώς επειδή δεν είμαστε ακόμα φωτισμένοι, χάνουμε τον στόχο να γίνουμε όντως και να μείνουμε μαθητές. Στοχεύουμε λοιπόν στα ανταλλάγματα, τα οποία και αρχίζουμε να υπηρετούμε, εις βάρος της μεγίστης των τιμών, να είμαστε Μαθητές του Κυρίου. Τότε, βασισμένοι στην στόχευση των ανταλλαγμάτων, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε τον κίνδυνο της αιρέσεως, και βέβαια πάλι για την εποχή μας, τον κίνδυνο της αιρέσεως του οικουμενισμού, και να αντιδράσουμε σωστά. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ουδείς, πλην ελαχίστων εκ του κλήρου, αντέδρασε για την σύνοδο της Κρήτης. Αντίθετα σηκώθηκε τρικυμία όταν φάνηκε να θίγονται τα «ανταλλάγματα». Ο μισθός του κλήρου στην προκειμένη περίπτωση. Δίκαια αντέδρασε ο κλήρος, αλλά η επισήμανση έχει να κάνει με τη «νεκρική σιγή» έναντι του ατοπήματος της Κρήτης. Και να ήταν μόνο ο κλήρος; Ελάχιστοι εκ του ποιμνίου «μαθητές» έδειξαν την δυσαρέσκειά  τους έναντι των όσων θεσμοθέτησε η Κρήτη. Οι δε οργανωμένοι «μαθητές» των Χριστιανικών Οργανώσεων, απλά απόντες. Ετήρησαν και τηρούν στο σύνολο τους, πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων σιγήν ιχθύος. Λυπηρό, αλλά αληθές. Τι σχέση έχει αυτή η τακτική με τα «ανταλλάγματα» που λέμε παραπάνω; Ηλίου φαεινότερον. Κράτα με να σε κρατώ… να ανεβούμε στο βουνό.Αντάλλαγμα η εξουσία. Είτε από πάνω προς τα κάτω… είτε από κάτω… προς τα πάνω. Και ο νοών, νοήτω.
   Η δεύτερη κατηγορία των «μαθητών» φαίνεται εξ αρχής μεν να έχει «ζήλο». Αναφωνούν τους ίδιους λόγους του Πέτρου, «Την ψυχήν μου υπερ σου θύσω». Τούτο αναφωνούν και το κάνουν σημαία. Τα κείμενά τους είναι φωτιά. Κληρικοί όλων των βαθμίδων, θεολόγοι καθηγητές ανωτέρου και ανωτάτου επιπέδου, έγραψαν και γράφουν κείμενα αξιόλογα, και ακόλουθα των Αγίων Πατέρων. Έγραψαν για την Κρήτη και πριν και μετά. Έγραψαν για τον οικουμενισμό και πριν και μετά. Μα όταν ακουσθεί η «φωνή της παιδίσκης», «Και σύ ήσθα μετά Ιησού του Ναζωραίου»… Τρέμοντες απολογούνται, ως ο Πέτρος στη αυλή του Αρχιερέως. «Ουκ οίδα τον άνθρωπον». Λυπηρόν. Αλλά αληθές. Αληθές σε σημείον που οι προδότες της Αληθούς Πίστεώς μας οικουμενιστές, να αναφωνούν, «Νενίκηκά σε Σολωμόν». Και δικαίως καγχάζουν και λοιδορούν, αφού φαινομενικά η αντίδραση έχει περιοριστεί… σε μερικούς τρελούς… «… ιερείς της αισχύνης» κατά τον επίσκοπο Μιλήτου, που αγωνίζονται να κρατήσουν τις γραμμές των «οχυρών Ρούπελ» της Ορθοδόξου Πίστεως.
 Κι όλα αυτά όταν ο οικουμενισμός, μιμούμενος τον αρχηγό του, τον αρχέκακο δράκοντα, παραμένει άγρυπνος και αεικίνητος, στη προσπάθειά του να ολοκληρώσει το έργο. Το έργο της προδοσίας αυτού τούτο του Σώματος του Κυρίου. Αυτής ταύτης της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
 Ήδη με την τελευταία προσέγγιση ακουμπήσαμε στον Ιούδα. Στον δόλιο Ιούδα των ημερών μας. Τον μαθητή και διάβολο, κατά την υμνογραφία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Αυτόν που εδώ και εκατό περίπου χρόνια διαπραγματεύεται, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, δεν έχει σημασία, την προδοσία της Εκκλησίας στους «άρχοντας» του κόσμου τούτου. Και κατά παράδοξο τρόπο μιμούμενος τον Ιούδα, φιλήματι δολίω προδίδει τον Διδάσκαλο. Είναι το φίλημα της «αγάπης» είναι ο «αγαπητικός ασπασμός» που ανταλλάσσουν οι «Ορθόδοξοι» οικουμενιστές, με τους αιρετικούς. Είναι το φίλημα του προδότη «μαθητή». Γιατί αυτό σε τελική ανάλυση είναι ο οικουμενισμός. Ίσως κάποιοι πουν ότι δεν είναι έτσι. Ρωτάμε. Είναι η Εκκλησία Αυτό Τούτο το σώμα του Κυρίου; Είναι τα Μυστήρια της Εκκλησίας, Αυτή ταύτη η παρουσία των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος; Πως λοιπόν δεν είναι προδοσία με κεφαλαίο το Π, η αναγνώριση αλήθειας στις αιρέσεις; Αυτό συνέβη, πλαγίως, ευθέως και σαφώς στην σύνοδο της Κρήτης.
 Να λοιπόν που τα λόγια του τροπαρίου γίνονται ελεγκτικά κριτήρια για την στάση  όλων μας. Την στάση μας έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού, έναντι της συνόδου της Κρήτης και τώρα έναντι του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου. Στώμεν καλώς. «Μη τις ημών αρνήσηται, βλέπων τον Κύριο εν τω Σταυρώ, της αιρέσεως και του σχίσματος».
 
6-5-2019

ΧΟΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΕΔΙΡΝΕΚΑΠΟΥ ΓΙΑ...

Οδηγεί σε διάσπαση την Ορθοδοξία η εμμονή του Φαναρίου στον “οικουμενικό και υπερεθνικό” του ρόλο

Του Άγγελου Ρούσσου

Την υπέρτατη αγωνία του να πείσει τις άλλες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες για τον “οικουμενικό και υπερεθνικό” του ρόλο, την στιγμή που έχει εδώ και καιρό λάβει την κατιούσα της απαξίωσης, επεδίωξε για ακόμη μια φορά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Μιλώντας στην Γεωργιανή παροικία της Πόλεως έμοιαζε να προσπαθεί να πείσει περί του “πρωτείου” του στην παγκόσμια Ορθοδοξία μην τυχόν και χαθούν τα κεκτημένα!

Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του Πατριαρχείου “ἀφοῦ παρέσχε ποιμαντικῆς φύσεως συμβουλάς πρός τούς Γεωργιανούς πιστούς ἐπί τῇ βάσει τῶν ἐκκλησιολογικῶν καί κανονικῶν ἀρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος ἐν Οὐκρανίᾳ, ἐξῇρε τήν οἰκουμενικήν καί ὑπερεθνικήν διακονίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου πρός ἅπαντας τούς Ὀρθοδόξους πιστούς ἀνεξαρτήτως ἐθνικῆς καί πολιτισμικῆς καταγωγῆς καί γλωσσικῶν ἰδιαιτεροτήτων”.

Είναι πραγματικά θλιβερή αυτή η εμμονή του Πατριάρχου να αυτοπροβάλλεται επί μονίμου βάσεως ως επικεφαλής.

Στις πρόσφατες απαντήσεις του στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και στον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η Κωνσταντινούπολη όσο πάει και επιβεβαιώνει την κατηγορία για τάσεις “ανατολικού παπισμού”, αφού και στις επιστολές αυτές διαπιστώνεται ξεκάθαρα πως το Φανάρι αρνείται να εξετάσει τις απόψεις άλλων Εκκλησιών, ακόμη και για ζητήματα που επηρεάζουν ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, και θεωρεί εαυτόν ως τον μοναδικό υπεύθυνο λήψης αποφάσεων και την ετυμηγορία του αδιαμφισβήτητη.

Το χειρότερο είναι πως τα επιχειρήματά του αποδεικνύονται έωλα. Για παράδειγμα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης συνέκρινε την πρόσφατη κατάσταση στην Ουκρανία με το Μελετικό σχίσμα στην επιστολή του προς τον Αναστάσιο, κάτι που αντικρούσθηκε αμέσως με συγκεκριμένες ιστορικές και θεολογικές αναφορές.

Συχνά το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί να βρει πειστικά επιχειρήματα για να αιτιολογήσει τις αποφάσεις του να παρεμβαίνει σε εσωτερικές υποθέσεις μιας τοπικής Εκκλησίας και να επιβάλλει τον έλεγχό της. Με δεδομένη την παρέμβαση στην Ουκρανία αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε Εκκλησία και βέβαια και στα Σκόπια-που ενδιαφέρει και την Ελλάδα μας άμεσα-παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του κ. Βαρθολομαίου.

Είναι ακόμη θλιβερό ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο νομίζει πως έχει το μοναδικό και αναμφισβήτητο δικαίωμα επίλυσης όλων των συγκρούσεων και θεμάτων της Ορθοδοξίας χωρίς διαβουλεύσεις με τις άλλες Τοπικές Εκκλησίες.

Σε αυτό το επίπεδο το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στην περίπτωση της κόντρας Αντιόχειας-Ιεροσολύμων. Τόσα χρόνια το Φανάρι έκανε μια τρύπα στο νερό σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που έχει οδηγήσει σε διακοπή κοινωνίας της δύο εκκλησίες, και τελικά πρόσφατα οι δύο Πατριάρχες, Ιωάννης και Θεόφιλος, φαίνεται να τα βρήκαν από μόνοι τους!!!

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δυστυχώς έχει μια φιλοσοφία προσβλητική περί των τοπικών εκκλησιών, προσπαθώντας να τις κάνει να μην φαίνονται «ανεξάρτητες» υπενθυμίζοντας με κάθε ευκαιρία τον ρόλο που έχει ή που νομίζει πως έχει!

Ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο ορθόδοξος κόσμος κινδυνεύει άμεσα με διάσπαση σε διαιρεμένες εθνικές Εκκλησίες.

π.Νικόλαος Μανώλης, Πολιτικοί και θρησκευτικοί εξαγοραστές συνειδήσεων [...

π.Νικόλαος Μανώλης, Πολιτικοί και θρησκευτικοί εξαγοραστές συνειδήσεων [ΒΙΝΤΕΟ 2019]

Κάνε ἐγγραφή στό νέο μας κανάλι Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2DDpQ7Q
Οἰκονομικές ἐλαφρύνσεις καί νανουριστικά λικνίσματα. Ἡ ἀπάτη τῶν πολιτικῶν καί θρησκευτικῶν ἠγετῶν σέ βάρος τοῦ λαοῦ.

Ἡ ἐκδήλωση μεταδόθηκε ζωντανά μέσω τοῦ YouTube. Ἡ ὁμιλία πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, 12 Μαΐου 2019 στίς 10:30 πμ., στήν αἴθουσα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» τοῦ χριστιανικοῦ συλλόγου «Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής», πού βρίσκεται στή Θεσσαλονίκη, Μοναστηρίου 183 στό 2ο ὄροφο.

Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Ο Μετάνθρωπος του Δ.Νανόπουλου

του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Πολλές φορές ως λαός, ως έθνος, είμαστε υπερήφανοι για τα τέκνα του, τους εκπροσώπους του, τους πρεσβευτές της χώρας μας, σε άλλα έθνη ή στον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Βέβαια προβληματισμό προκαλεί, τα κριτήρια που θέτουμε πολλές φορές, εν συνόλω ως λαός, αλλά και ατομικά ο καθένας ξεχωριστά.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, η μεγάλη δημοσιότητα, ο κοσμικός θαυμασμός, τα επιστημονικά, καλλιτεχνικά ή αθλητικά επιτεύγματα προσώπων με Ελληνική καταγωγή, ιθαγένεια ή υπηκοότητα, αποτελούν από μόνα τους κριτήρια τιμής κι ευγνωμοσύνης;
Εάν αυτή η δημοσιότητα και τα επιτεύγματα, δεν υμνούν, δεν προβάλλουν το Ελληνικό ιδεώδες και τις διηνεκείς κι αμετάβλητες αξίες της Ορθοδοξίας, τότε τι αξία έχουν;
Μάλλον αρνητική διαφήμιση προκαλούν και προσθέτουν επιπλέον φορτίο, στην αμαρτωλή πλάτη του εκσυγχρονισμένου Ελληνισμού.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε συνέντευξη απογοητευτική, (περίληψη) ενός διακεκριμένου Έλληνα επιστήμονα, του Δημητρίου Νανόπουλου, ο οποίος είναι γνωστός για τις αθεϊστικές του απόψεις. Τώρα, σε αυτή τη συνέντευξη οι απόψεις αυτές ήταν εμπλουτισμένες και προσαυξημένες επί το χείρον.
Ακούστηκαν τρομακτικές θεωρίες και ιδέες για το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι συγκεκριμένες ιδέες, αποτελούν προϊόν επιστημονικής παράνοιας ή διαστροφής ή μέρος ενός σατανικού σχεδίου για τη χειραγώγηση της ανθρωπότητας και την έλευση του αντιχρίστου. Ότι και να ‘ ναι, σίγουρα έβαλε το χέρι του, ο έξω από δω.
Ακούστηκε ένας νέος όρος, τρομακτικός και σκοτεινός.
Ο Μετάνθρωπος.
Δυστυχώς κε Νανόπουλε, οι επιστήμονες, μπορείτε να απαντήσετε μόνο σε ένα ερώτημα. Στο ΠΩΣ. Ποτέ δεν θα καταφέρει η επιστήμη και η φιλοσοφία (που τη γέννησε) να απαντήσει στο ΓΙΑΤΙ. Γιατί εδώ τώρα, μπαίνουμε στα χωράφια της θεολογίας. Στο χώρο όχι της μαθηματικής απόδειξης, των επιστημονικών θεωρημάτων, των πειραμάτων και της εξωτερικής – δια οφθαλμών – παρατήρησης. Μπαίνουμε στο χώρο του βιώματος.
Στο χώρο  των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.
Εκεί που ο  ολιγομαθής (ως προς τη θύραθεν σοφία)  Άγιος Πορφύριος, υπεδείκνυε σε ασθενείς θεραπείες, που ούτε σε πανεπιστήμια της Αμερικής δεν μπορούσαν να φανταστούν, που αποκάλυπτε σε επιστήμονες του κλάδου σας, λύσεις σε θέματα, που ούτε κατά διάνοια είχαν πλησιάσει, που έβρισκε υπόγειες πηγές ύδατος χωρίς επιστημονικές μεθόδους.
Εκεί που ο επίσης ολιγομαθής Άγιος Παϊσιος, συνομιλούσε με αλλοεθνείς στη γλώσσα τους (χωρίς να έχει κάποιο ηλεκτρονικό μεταφραστικό βοήθημα αναγνώρισης ομιλίας), που προέβλεψε γεγονότα σχετικά με το έθνος μας, που «διάβασε» τη ζωή πολλών προσκυνητών (χωρίς να προϊσταται κάποιας μυστικής υπηρεσίας που ανιχνεύει τη ζωή των ανθρώπων, μέσα απ’ τα κοινωνικά δίκτυα ή τους παρακολουθεί δορυφορικά σε κάθε λεπτό της ζωής τους ή εκμεταλλεύεται κάποια μυστική τεχνολογία εμφυτευμένων μικροτσίπ που διαβάζουν τη σκέψη – βέβαια τότε που συνέβησαν αυτά δεν υπήρχε τίποτα απ’ τα παραπάνω -) και τους στήριξε στα προβλήματά τους.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε παραδείγματα αγίων γερόντων της Ορθοδοξίας μας. Η βιβλιογραφία είναι γεμάτη με αδιαμφισβήτητα γεγονότα, με επώνυμες μαρτυρίες προσώπων που ο χρόνος τα επιβεβαιώνει.
Οι επιστήμονες στην πορεία εξέλιξης της ανθρωπότητας δεν έκαναν τίποτα παραπάνω απ’ το να κατανοήσουν, να ξεκλειδώσουν τους φυσικούς νόμους – χάριτι Θεού –  που διέπουν τη φυσική δημιουργία, οι οποίοι υπήρχαν εκ γενέσεως της ανθρωπότητας.
Εξέλιξαν τα ανθρώπινα υλικά, την τεχνολογία και την τεχνική, από τον πλούτο που ήδη υπήρχε στη γη. Ο άνθρωπος, δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή του δημιουργός, με την έννοια του Θεού.
Απλώς μεταποίησε, τροποποίησε, μετασκεύασε τον πλούτο που του δώρισε ο Θεός. Και έγινε μεταπράτης.
Κάποιες φορές κατ’ ευδοκίαν, πολλές φορές και κατά παραχώρηση του Θεού.
Κε Νανόπουλε, λέτε ότι «στο μέλλον ο άνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη να πιστεύει σε κάτι».
Αναρωτηθείτε, ψάξτε στα μύχια της ψυχής σας, εάν για κάποιο λόγο εσείς, έχετε ανάγκη στο να μην πιστεύετε πουθενά. Ή μάλλον να πιστεύετε στον εαυτό σας, στην επιστήμη, στις αποδείξεις.
Μήπως η επιστήμη ως αυτοσκοπός και όχι ως εργαλείο, κατάντησε μια κουρτίνα που μας κρύβει το πρόσωπο του Θεού;
Μήπως τώρα που νομίζει ο ταλαίπωρος άνθρωπος, ότι κυριάρχησε στη φυσική δημιουργία (ασχέτως αν οι πλημμύρες, οι τυφώνες, τα τσουνάμια, τα ηφαίστεια και οι σεισμοί εξαφανίζουν ολόκληρες πόλεις ή νησιά), πιστεύει ότι είναι άτρωτος και δεν χρειάζεται πια το Θεό;
H γνώση του κόσμου τελικά, αντί να οδηγεί στο θαυμασμό του έργου του Θεού και στην ευγνωμοσύνη μας προς τον Δημιουργό, οδηγεί στην ύβρη και τον εκτροχιασμό.
Νομίζω ότι ο μετάνθρωπος που περιγράφεται στη συνέντευξη, με το «πολύ μυαλό» (τόσο πολύ που εάν οι νοητικές του λειτουργίες υποβοηθούνται ηλεκτρονικά με βιοτσίπ, θα ελέγχεται από τρίτους διαχειριστές) είναι μια «ετέρα μορφή» του πτωτικού Αδάμ, που θέλει να φάει απ’ το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Να γίνουμε Θεοί στη θέση του Θεού.
Δηλαδή, η πορεία της επιστήμης οδηγεί πάλι τον άνθρωπο προς τα πίσω, απομακρύνοντάς τον απ’ τον Θεό.
Κι όταν ο Θεός ρωτήσει «Ἀδάμ ποῦ εἶ;» τι θα έχουμε να απαντήσουμε; Θα τα ρίξουμε όλα στην απρόσωπη επιστήμη;
Λέτε ότι στο μέλλον, «θα είμαστε ένα περίεργο μείγμα και ότι η κλειδαριά της εξέλιξης έχει παραβιαστεί». Συμφωνώ απολύτως. Είμαστε ένα μείγμα ενός αχάριστου όντος, με πολύ εγωισμό, υπερηφάνεια, ιδιοτέλεια, πόθο για την ύλη και την εξουσία, χωρίς ίχνος ταπείνωσης κι αναφοράς στο Θεό. Δεν είναι αυτό περίεργο, αφού πλαστήκαμε για κάτι άλλο; Είναι. Όσο περίεργο, ότι μας ανέχεται ακόμα ο Θεός.
Επίσης αναφέρατε ότι «είχαμε φτιαχτεί να τρώμε χαρούπια στα δέντρα». Θα κάνω μια μικρή διόρθωση. Έχουμε φτιαχτεί για να «τρώμε» ουράνιο άρτο στη Βασιλεία των ουρανών. Τώρα όμως φτάσαμε όντως να τρώμε τα ξυλοκέρατα του ασώτου υιού, όχι στα δέντρα, αλλά κυλισμένοι στο βούρκο της αμαρτίας.
Αλήθεια πιστεύετε πραγματικά ως επιστήμονας, ότι ο άνθρωπος θα «καταφέρει να ζει αιωνίως πάνω στη γη»; Αποτελεί αυτό επίσημη επιστημονική σας άποψη; Μήπως ξεφεύγετε απ’ τα «χωράφια» σας λίγο; Πόσο έπαρση ακόμα χωρεί στην επιστημονική κοινότητα, αν αυτό που λέτε αποτελεί προσδοκία;
Tέλος μιλάτε ότι ένα τίμημα στην εξέλιξη του ανθρώπου, θα είναι ότι «θα υπάρξει ψυχρότητα». Ότι θα «ελέγχουμε τα συναισθήματά μας καλύτερα». Μήπως να τα εξαλείψουμε τελείως; Μήπως να αναθέσουμε, αν αυτό εξυπηρετεί, τον έλεγχό τους σε επιστημονικά κέντρα; Δηλαδή να αναιρέσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο, τις λειτουργίες του Νου, που σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, εδράζεται στην καρδιά και εξαιτίας του βρίσκουμε το Θεό;
Βλέποντας την τρομακτική περιγραφή σας περί μετανθρώπου, κατευθείαν φέρνω στο νου μου ένα στίχο απ’ τον επιτάφιο λόγο του Πλάτωνα, για το μαθητή του Σωκράτη Μενέξενο: «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται». O μετάνθρωπος ένας σκληρόκαρδος, χωρίς συναισθήματα άνθρωπος που όλα θα τα υπολογίζει με τη λογική (η οποία βεβαίως θα απορρίπτει το Θεό ), θα απωλέσει κάθε αρετή και θα αποτελέσει ένα άβουλο μεταλλαγμένο πρόβατο, στο κοπάδι της νέας τάξης πραγμάτων. Και βοσκός ο αντίχριστος.
Διαβάζοντας όμως και τη τελευταία φράση σας «θα ψηφίζουμε-αν υπάρχουν ακόμα ψήφοι-» αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι είτε σκόπιμα, είτε ασυνείδητα, υπηρετείτε κάποιες διεστραμμένες δεξαμενές σκέψεις, που απεργάζονται τον παγκόσμιο έλεγχο των συνειδήσεων, της σκέψης, του μυαλού.
Ο μη γένοιτο !

Σκοπός τους τελικός είναι, να μπερδέψουν τους πιστούς

του Φωτίου Μιχαήλ, ἰατρού

Οἱ θιασῶτες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει στίς ἡμέρες μας. Μέχρι χθές κάνανε τόν δῆθεν εὐσεβῆ καί πατροπαράδοτον. Σήμερα, ὅμως, ἔχουν πετάξει ἀπό πάνω τους τίς προβιές τῆς μεταμφίεσης καί ἄφησαν νά φανοῦν πλέον ξεκάθαρα οἱ πραγματικές τους προθέσεις.

Δέν προφταίνουμε ἁπλῶς καί μόνον νά μετρᾶμε τίς δαιμονικές τους ἐπινοήσεις!
Ὕπνος δέν τούς πιάνει, γιά νά σκέφτονται τί νεώτερο θά ἐπιχειρήσουν, ὥστε νά μπερδέψουν ἀκόμα περισσότερο τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.
Ὁ ἐν πολλοῖς τεχνηέντως ἀκατήχητος λαός μας, δυστυχῶς, ἀδυνατεῖ νά ξεχωρήσει τήν ὄντως Ἀλήθεια ἀπό τίς ψευτοαλήθειες τῶν οἰκουμενιστῶν και ἔτσι πολύ εὔκολα πέφτει θῦμα τῶν παγίδων, πού στήνουν οἱ ἀντίχριστοι.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀγάπη, ἀλλά ὄχι μέ τήν γλῶσσα τοῦ Μαθητῆ τῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἰωάννου, πού ἀπαγόρευε ἀκόμα και τήν καλημέρα στούς αἱρετικούς.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά εἰρηνική τάχα συνύπαρξη μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους. Περιφρονοῦν, ὅμως, ὑβριστικά τούς Ἀγίους μας Πατέρες, πού καταδικάζουν μέ καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἀκόμα καί τήν ἁπλῆ εἴσοδο σέ συναγωγές καί τζαμιά.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀποφάσεις συνοδικές. Τούς ἐκφράζουν, ὅμως, περισσότερο οἱ ἀποφάσεις τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, παρά οἱ Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων καί ἡ Ἀγιοπατερική μας Παράδοση.
Ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος: Ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρὸ ―ἄκρη δὲν βρίσκεις―, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν;
Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό;
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ‘’ἐκκλησία’’, ἀλλά ὄχι γιά τήν Ἐκκλησία ὅπως ὁρίζεται ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων μας Πατέρων. Ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς ὡς ‘’ἐκκλησίες’’ καί εἰρωνεύονται μέ τίς ὑπογραφές τους τήν μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ δική μας, ἡ Ὀρθόδοξη.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά μεγαλοπρεπῆ συλλείτουργα καί θερμές προσευχές. Το μυαλό τους, ὅμως, εἶναι στά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς καί ἡ καθημερινή τους πρακτική στίς συμπροσευχές μέ πλανεμένους καί μέ ἀλλοθρήσκους ἀκόμα.
Σκοπός τους τελικός εἶναι, νά μπερδέψουν τούς πιστούς: Μᾶς βεβαιώνουν, ὅτι τάχα ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας’’. Ἀνάβουν κεριά μέσα σέ συναγωγές καί χαρακτηρίζουν τό κοράνιο ὡς ‘’βιβλίο ἱερό’’.
Ἀνακατεύουν τά δόγματα, ἀλλοιώνουν τό ἦθος τῶν Ὀρθοδόξων, τελικά μᾶς ἀλλάζουν τήν Πίστη!
Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς οἱ βαφτισμένοι μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιά μας, μπροστά σ’ αὐτή τήν πρωτοφανῆ ἀποστασία, τί κάνουμε; Ἤ καλύτερα νά ποῦμε: Τί ὀφείλουμε νά κάνουμε, ποιό εἶναι τό χρέος μας καί τό καθῆκον μας, ὡς μελῶν τῆς Ἐκλησίας μας;
Ἔλεγε ἐπ’ αὐτοῦ ὁ μακαριστός πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: Ἀλλοίμονο σέ ὅποιον δέν ἀντιδράσει.
Ἐντούτοις, αὐτό πού παρατηρεῖται σήμερα στίς ἐνορίες μας καί στά μοναστήρια μας εἶναι σέ γενικές γραμμές τό ἐντελῶς ἀντίθετο: Οἱ περισσότεροι τῶν ἐξομολόγων καί τῶν ἡγουμένων συμβουλεύουν τά πνευματικά τους παιδιά λέγοντας, ὅτι αὐτό πού μᾶς χρειάζεται εἶναι μονάχα ἡ προσευχή. Κλειστεῖτε λένε στά ταμιεῖα σας καί προσεύχεσθε. Δέν χρειάζεται νά μιλᾶτε.
Τό »προσεύχεσθε», ὅμως, σεβαστοί μας γεροντάδες, δέν πάει μόνο του. Πάει μαζί μέ τό »γρηγορεῖτε». Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε.
Εἶναι τυχαῖο, πού μία ἀπό τίς τελευταῖες νουθεσίες τοῦ ἁγίου Πορφυρίου πρός τά πνευματικά του παιδιά ἀναφερόταν στόν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ψυχῆς τους ἀπό τίς δαιμονικές αἱρέσεις; (Μαρτυρία τῆς μαθητρίας του κ. Σιδέρη).
Ἤ μήπως ἡ παρότρυνση τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου γιά ἀντίσταση στίς δολιότητες τῶν αἱρετικῶν εἶναι παλιομοδίτικη καί παρωχημένη, ὅταν μᾶς διδάσκει ὅτι ‘’ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως’’;
Βροντοφώναζε ὁ ἀνεπανάληπτος ἐργάτης τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνα πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: Ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό, πρέπει νά ξεσκεπάζουμε τον ἀντίχριστο οἰκουμενισμό. Εἶναι ἀνάγκη νά ὑψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας καί νά καταγγέλλουμε κάθε ἐνέργεια, κάθε κίνηση καί κάθε πράξη, πού δέν εἶναι σύμφωνη μέ τήν γραμμή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Σέ ἐπιστολή του ἐπίσης, ἀπευθυνόμενη στόν τότε οἰκουμενιστή Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε ὁ μακαριστός πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμισεν ὁμοῦ μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τούς ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καί κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἤ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶστε ἤ διπλωμάτης;
Καί γιά νά κλείσουμε τήν βραχύτατη αὐτή ἀναφορά στήν ἐκκλησιολογική καί πνευματική μας ὑποχρέωση νά ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἐπικαλεστοῦμε τόν ἀνεπανάληπτο γνώμονα τοῦ δικοῦ μας Τρόπου, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό: Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες του Διαβόλου. Μόνη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἅγια.
18.5.2019

Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Προς Εμμαούς

του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά το θάνατο τού Κυρίου, προχωρούν προς Εμμαούς, συζητώντας μεταξύ τους για τον Ιησού.
Αγωνιούν. Μιλούν για τα γεγονότα. Απελπίζονται.
Έρχεται ο αναστημένος Χριστός, άγνωστος συνοδοιπόρος. Δεν τον αναγνωρίζουν. Μιλούν για ελπίδες ανεκπλήρωτες. Το κουράγιο τους σώνεται. Κι Εκείνος τους στηρίζει.
Ερμηνεύει τις Γραφές. Τους υπενθυμίζει πως η Δόξα περνά μέσα απ’ τα Πάθη και τη Σταύρωση. Δίνει ελπίδα στην θλίψη και την κατήφειά τους. Εν τέλει, Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε «μείνε μαζί μας». Τ’ αυτιά τους έχουν γλυκαθεί. Οι καρδιές τους ζεστάθηκαν. Στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον αναγνωρίζουν.
Τα μάτια όσων Τον γνώρισαν πριν τη Σταύρωση, τώρα, εμποδίζονται κατά ανερμήνευτο τρόπο, να Τον αναγνωρίσουν.

«Οι δέ οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μή επιγνώναι αυτόν».
Η Μαρία η Μαγδαληνή, στον κήπο του μνημείου, Τον περνάει για κηπουρό. Οι δυο οδοιπόροι, στο δρόμο για την Εμμαούς, Τον νομίζουν τυχαίο διαβάτη. Οι μαθητές, που ψαρεύουν στην Τιβεριάδα, Τον ακούνε να τους ζητάει κάτι «βρώσιμον», και δεν υποψιάζονται ποιος είναι Αυτός που τους περιμένει στην όχθη. Όλοι Τον ανακαλύπτουν ξαφνικά και αυτονόητα, αλλά αφού αρχικά πλανηθούν. Είναι ο γνώριμος «Υιός του Ανθρώπου», αλλά «εν ετέρα μορφή».
Αυτή η ετερότητα αν και  απροσδιόριστη στις ευαγγελικές διηγήσεις, μοιάζει γνωστή και αυτονόητη για την εμπειρία της Εκκλησίας. Είναι η μορφή του «εκ νεκρών ζώντος», η ανθρωπότητα στον καινούργιο τρόπο υπάρξεως, που έχει περάσει μέσα από τον θάνατο, που έχει πατήσει το θάνατο με το θάνατο.
Το αναστημένο σώμα του Χριστού, είναι η καινούργια ανθρωπότητα, που αποδέχεται το θάνατο, με την κατάδυση στο νερό του βαφτίσματος κι αργότερα με τη μετάνοια και την άσκηση, συνανίσταται με το Χριστό πατώντας το θάνατο.
Η καινούργια αυτή ανθρωπότητα, οι πρώτοι καρποί αυτής της ανάστασης, οι άγιοι της Εκκλησίας, οι ομολογητές, οι μάρτυρες κυκλοφορούν ανάμεσά μας «εν ετέρα μορφή». Εμφανίζονται στα μάτια μας ή επιμένουμε να τους ερμηνεύουμε ως ηθικά, απλώς, πρότυπα, ακραίες περιπτώσεις άσκησης και αυταπάρνησης, ακατανόητες για την ανορθόγραφη θρησκευτικότητά μας, που περιμένει πάντοτε την Ανάσταση σαν κοσμική σωτηρία: «ημείς ηλπίζομεν ότι αυτός εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ».
Η πραγματικότητα της Ανάστασης μας διαφεύγει, γιατί δεν ξέρουμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια της ζωής, το μοναδικό τρόπο υπάρξεως, στην αποδοχή του θανάτου. Γι’ αυτό και οι «εκ νεκρών ζώντες» περνάνε από το βίο μας απαρατήρητοι «εν ετέρα μορφή».
Ο αναστημένος Χριστός εισέρχεται στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «των θυρών κεκλεισμένων».
Η Ανάσταση έρχεται μυστικά. Θα έχουμε ίσως δαπανήσει μια ολόκληρη ζωή, με ατέλειωτες ηθικολογικές συζητήσεις, με αναπάντητους φόβους και άσκοπες προσδοκίες, ως την εσπέρα, που σε κάποια Εμμαούς, ο Αναστημένος Χριστός θα αποκαλυφθεί «εν τη κλάσει του άρτου».
Η μορφή του Αναστημένου Χριστού είναι το κλειδί για την είσοδο στην όντως ζωή. Η είσοδος δεν είναι μόνο στενή, μοιάζει συχνά «κεκλεισμένη». Την κλείνουν τα πάθη μας, το βόλεμα και ο εγωισμός μας, το απελπισμένο μας γάντζωμα στις επιφάσεις της ζωής, στην ιδιοτέλειά μας, στην υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων. Μόνο αν όλα αυτά νεκρωθούν, όχι θεωρητικά, αλλά πάνω στο ίδιο το κορμί μας, μπορούμε να μπούμε, «των θυρών κεκλεισμένων», στη ζωή. Πριν από μας έχει εισέλθει ο Αναστημένος Χριστός. Αυτός κάνει δυνατή την είσοδό μας.
Διδακτική η περικοπή του Ευαγγελίου και πάντα επίκαιρη.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί η τετράγωνη λογική. Η πειραματική τεκμηρίωση των πάντων. Σε μια εποχή που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την επιστήμη ως άλλοθι για να κρυφτεί απ’ τον Θεό. Να ξεφύγει απ’ τα διλήμματα και το πρόβλημα του Θεού.
Που χρησιμοποιεί τις βεβαιότητες της φυσικής για να αποδείξει αβέβαιες κι αναξιόπιστες τις προτάσεις της μεταφυσικής. Που προσπαθεί να κυριαρχήσει στα φυσικά φαινόμενα, προς ικανοποίηση των υλικών του αναγκών και απολαύσεων, απομυζώντας τη φύση.
Η αναγωγή της ανθρώπινης λογικής σε υπέρτατη αυθεντία και απόλυτη αξία, δεν αφήνει περιθώρια στο λόγο του Θεού να καρποφορήσει μέσα μας.
Αυτή η λογική  που δίνει «τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ» χάριν μιας παρεξηγημένης αγάπης. Που ερμηνεύει την αγάπη με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που δίδαξε ο Θεός. Που δεν σώζει τον αιρετικό αλλά μας οδηγεί κι εμάς στην αίρεση.
Αυτή η λογική, που μας στέλνει στις κάλπες, με καθαρά οικονομικά κριτήρια και όχι ορθόδοξα και πατριωτικά.
Αυτή η λογική που καθιστά τη διπλωματία και τη συναλλαγή, υπέρτερη του πατριωτισμού, ακόμα του ίδιου του Θεού και συνώνυμη πολλές φορές της προδοσίας.
Αυτή η λογική που διπλώθηκε με τα χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι μας. Που κατατέθηκε στον τραπεζικό μας λογαριασμό.
Αυτή η λογική που περικόπτει το Ευαγγέλιο, στο βαθμό που βολεύει τον καθένα.
Που κοσκινίζει κάθε λόγο του Ευαγγελίου στο κόσκινο του ιδιωτικού συμφέροντος.
Που υποβάλλει την αγνή και πηγαία πίστη, σε διαδικασίες επιχειρημάτων και αποδείξεων.
Που αντικαθιστά την εμπιστοσύνη στον Θεό, που είναι η πίστη, με την σκέψη και τη διάνοια.
Σύμφωνα με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Δύο οδούς, δύο τρόπους για να γνωρίσει τη κτιστή φυσική δημιουργία και τον ίδιο το Θεό.
Το ένα είναι ο νους (που οι πατέρες τον ταυτίζουν με την καρδιά) και το άλλο ο λόγος (η λογική, η διάνοια, το μυαλό).
Ο νους έχει την έδρα του στην καρδιά και ο λόγος στον εγκέφαλο.
Ο νους είναι το κέντρο της ψυχής, γι’ αυτό και οι Πατέρες τον ονομάζουν «ηγεμονικόν της ψυχής» και μ’ αυτόν αποκτάται η γνώση κι εμπειρία του Θεού.
Ο λόγος είναι η πρακτική ενέργεια της ψυχής. Και μ’ αυτόν ο άνθρωπος γνωρίζει τη κτιστή δημιουργία.
Με τη λογική δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό. Μας οδηγεί όμως στην ανάγκη της πίστεως.
Η γνώση του Θεού αποκτάται με την καρδιά.
Οι σύγχρονοι άθεοι –αν υπάρχουν και δεν είναι απλώς, αντίθεοι και αντίχριστοι – όπως και οι αιρετικοί αλλά και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, προσπάθησαν με λάθος μέσο να γνωρίσουν το Θεό. Με τη λογική. Και δεν τον βρήκαν ποτέ. Κι αυτό το μέσο –όπως και πολλά άλλα, κυρίως τεχνολογικά ή φιλοσοφικά επιτεύγματα – το δώρισαν σε εμάς τους ορθοδόξους, πολλοί εκ των οποίων το χρησιμοποίησαν, αφήνοντας στην άκρη το «νου», δηλ. την καρδιά. Και το βίωμα έδωσε τη θέση του, στην απόδειξη και τον ορθολογισμό. Στην κοσμικότητα.
Η λογική εξοβέλισε την καρδιά. Την φυλάκισε με δεσμά απαραβίαστα.
Ο Χριστός είναι συνοδοιπόρος μας, αλλά δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Δεν φτάνουμε καν στο σημείο των δύο μαθητών να πούμε «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν». Δεν μας γλυκαίνει πλέον ο λόγος Του. Προτιμούμε τις Σειρήνες της Δύσης. Την ευζωία και την υλική απόλαυση. Την καριέρα. Την επιτυχία.
Οι συνοδοιπόροι προς Εμμαούς, καλούν τον Κύριο να μείνει μαζί τους. Θέλουν κι άλλη ζεστασιά. Κι άλλη στήριξη. Κι άλλη ελπίδα.
Ας αναρωτηθούμε κι εμείς σήμερα.
Μπορούμε να καλέσουμε τον Κύριο να μείνει μαζί μας στους χώρους ψυχαγωγίας μας; Στις παρέες και συντροφιές μας; Σε ανίερους χώρους λατρείας, που προσβάλλεται ο Κύριος και είμαστε κι εμείς συνδαιτυμόνες, όπως το παγκόσμιο συμβούλιο «εκκλησιών»; Μπορούμε να καλέσουμε τον Κύριο σε χειροτονίες επισκόπων με ανυποψίαστες νεανίδες που ραίνουν με ροδοπέταλα το πέρασμα του και καταντούν φιέστες με άρωμα καρναβαλιών και αφής ολυμπιακής φλόγας ή σε «ορθόδοξα» σεμινάρια με ομιλητές, αιρετικές παλαιοκαθολικές ιέρειες  ή σε βαφτίσια παπικού τύπου δια ραντισμού;  
Ο Κύριος απάντησε στους δύο μαθητές με την επιτίμηση «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται!» δηλαδή να πιστεύουν σε όλα που έχουν λεχθεί απ’ τους προφήτες. Και στα περί Δόξας αλλά και στα περί Παθών και Σταύρωσης. Επιτιμά την «περικοπή» των προφητειών, δηλαδή των λόγων της Αγίας Γραφής (Παλαιάς Διαθήκης).
Σήμερα που πολλοί περικόπτουν τα λόγια της Αγίας Γραφής (Καινή Διαθήκη) ανακαλύπτοντας ή εφευρίσκοντας μια νέου είδους αγάπη, που δεν χωρά το Χριστό και τα εντελλόμενα απ’ Αυτόν, αλλά μιας αγάπης όχι προς τον άνθρωπο, αλλά προς την αίρεση και την ανομία, ο Κύριος θα επαναλάβει σ’ εμάς το λαό, στους επαΐοντες, στους ταγούς της πίστης και του έθνους, τα λόγια της προς Εμμαούς πορείας.
Μιας πορείας που το ανθρώπινο γένος ακόμα διάγει, χωρίς να αναγνωρίζει πάντοτε τον συνοδοιπόρο Χριστό.
Ας ευχηθούμε να γλυκαθούν τα ώτα μας απ’τα λόγια του Κυρίου μας και να φτάσουμε στο «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν».
Και ο Κύριος να ελεήσει και να μας αποκαλυφθεί.
Χριστός Ανέστη!

Αγίου στάρετς Ανατολίου της Όπτινα, “Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση”

«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του  Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.
Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10,1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους. Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Αναγνωρίστε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναστική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα (ενεργά) Μοναστήρια θα σπανίζουν, ο αριθμός των μοναχών θα ελαττωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναστική ζωή, εντούτοις, έχοντας μόνο την αμφίεση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά, και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, διότι τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στέμματα, μόνο διότι θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: «Κάθ΄ ένας που, όντας μαζί Μου (εν Εμοί), θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω και Εγώ, όντας μαζί του (εν αυτώ), μπροστά στον Πατέρα μου τον εν Ουρανοίς» (Ματθ. Ι-32).
(Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς).
«Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».
Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.
Ο Θεός εντούτοις είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Οι αληθινοί Χριστιανοί θα παραμείνουν μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου, μόνο θα προτιμήσουν να ζουν σε απομονωμένα ερημικά μέρη»

Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων

του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

H Θεία Ευχαριστία είναι ο πυρήνας της Θείας Λειτουργίας. Το κέντρο της λατρείας μας. Χωρίς Αυτήν, η πίστη μας είναι κενή. Προϋπολογίστηκε απ’ τον Τριαδικό Θεό, στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του, εκ γενέσεως του κόσμου, όπως η Ενανθρώπιση του Σωτήρα Χριστού, η Σταύρωση και η Ανάστασή Του.

Όλα έγιναν για να παραδοθεί στην ανθρωπότητα το Μυστήριο αυτό, το κοσμοσωτήριο.
Φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο θανάτου κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο.
Πολλοί, επίσημα όπως οι αιρέσεις και οι ανά τον κόσμο θρησκείες ή το αγνοούν ή δεν το παραδέχονται, θεωρώντας Το άκυρο ή συμβολικό.
Πολλές φορές κι εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, μπορεί να αμφιβάλλουμε βαθιά μέσα μας, εάν, όντως πραγματοποιείται κρυφά, ενεργεία του Αγίου Πνεύματος, η θαυμαστή και ακατάληπτη αυτή μεταβολή των Τιμίων Δώρων, σε Σώμα και Αίμα Χριστού.
Ο Κύριος βεβαιώνει στο Ευαγγέλιο για τη μεταβολή αυτή πολλές φορές. Αλλά και πολλοί που δεν πίστεψαν στο μυστήριο ή για να στηριχθούν άλλοι και να ενισχυθεί η πίστη τους, αξιώθηκαν πραγματικά να δουν σάρκα και αίμα στο Άγιο Ποτήριο (την πραγματική εικόνα που καλύπτεται απ’ τον Θεό κατ’ οικονομίαν).
Υπάρχουν πολλά περιστατικά καταγεγραμμένα στη βιβλιογραφία και την εκκλησιαστική ιστορία, επώνυμα ή ανώνυμα.
Ένα τέτοιο περιστατικό, έλαβε χώρα αδελφοί μου και σε όμορη Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης, εφέτος, παραμονή Υπαπαντής. Σε μια ταπεινή εκκλησία, σε ένα απλό ιερουργό του Θεού.
Αναφέρεται το περιστατικό χωρίς ονόματα και τοπωνύμια (λόγω ταπείνωσης του «παθόντα» ιερέως), μετά από προσωπική περιγραφή κι εξιστόρηση του συμβάντος, του ιερέως στον γράφοντα.
Μετά την τέλεση της αγρυπνίας, ο ιερέας επιστρέφει στην οικογένειά του 1:30 τα χαράματα.
Πέφτει όμως σε μπλόκο τροχαίας, η οποία υπέβαλε σε αλκοτέστ τους οδηγούς.
Ο ιερέας έντρομος, δεδομένου ότι είχε καταλύσει μεγάλη ποσότητα Θείας Κοινωνίας, περιμένει το αλκοτέστ σταθμευμένος.
– Αστυνομικός: πάτερ τέτοια ώρα έξω;
– Ιερέας: αγρυπνία είχα παιδί μου.
– Αστυνομικός: παρ’ όλα αυτά πρέπει να σας υποβάλλω σε αλκοτέστ, όπως όλο τον κόσμο.
– Ιερέας: να ‘ναι ευλογημένο παιδί μου.
Για μια στιγμή σκέφτηκε ο πάτερ Γ. να εξηγήσει ότι είχε καταλύσει Θεία Κοινωνία, για να προφυλαχθεί από δυσμενή αποτελέσματα –πιθανόν – του αλκοτέστ. Δηλαδή να αμφισβητήσει τη Θεία Κοινωνία.
Και τότε ευθύς σκέφτηκε: «Μα τι σκέφτομαι. Συγχώρα με Παναγιά μου» (η προδοσία του Πέτρου, η δυσπιστία του Θωμά)
– Αστυνομικός: πάτερ φυσήξτε.
– Ιερέας: τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: τίποτα, μηδέν. Φυσήξτε δεύτερη φορά.
– Ιερέας: τώρα, τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: πάλι τίποτα.
– Αξιωματικός: τι γίνεται εδώ;
Και το «όργανο» αφηγείται την άκαρπη προσπάθεια, θεωρώντας ότι η συσκευή του τεστ ήταν χαλασμένη.
– Αξιωματικός: να πάρε την άλλη συσκευή που σίγουρα δουλεύει. Μόλις κάναμε σε άλλους αλκοτέστ.
– Αστυνομικός: πάτερ φυσήξτε (τρίτη φορά).
– Ιερέας: τώρα, τι δείχνει παιδί μου;
– Αστυνομικός: πάλι τίποτα πάτερ. Μπορείτε να πηγαίνετε.
Και ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σταυρό του και συνέχισε το δρόμο του. Ήξερε ότι αρνήθηκε στιγμιαία το Χριστό. Ο Χριστός όμως σε κάθε φύσημα τον ρωτούσε «ἀγαπᾷς με πάτερ»;
Όπως τότε με τον Απόστολο Πέτρο:
«Ὅτε οὖν ἠρίστησαν, λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ἰησοῦς· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; Λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.
Λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με; Λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου.
Λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; Ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου.»
H απιστία του Πέτρου ήταν έργο της Θείας Οικονομίας του Θεού. Ο Κύριος επιτρέπει την άρνηση. Και ύστερα θεραπεύει.
Έτσι και ο απλός ιερουργός του Κυρίου, αν και πίστευε, Τον αρνήθηκε, έστω και στιγμιαία. Και ο Κύριος του απάντησε με αγάπη, συγχωρώντας τον στα τρία «φυσήματα» του αλκοτέστ.
Κι ο ιερέας σταυροκοπήθηκε. «Σύ εἰ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».
Αυτό το περιστατικό το δημοσιοποιώ γιατί είναι χρέος. Χρέος να ενδυναμώσουμε την πίστη μας, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Χρέος να γκρεμιστούν τα είδωλα αυτού του μάταιου κόσμου.
Χρέος να καταδικαστεί το υβριστικό ανθρώπινο κοσμοείδωλο του τεχνολογικού ανθρώπου.
Χρέος να τραπούν σε φυγή οι άθεοι, οι αιρετικοί και οι «ψευτο-ορθόδοξοι» σπόνσορές τους.
Αυτοί, που το μεγάλο μέρος των προκαθημένων της Εκκλησίας μας και πρώτος ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, τους αναγνωρίζουν ως «εκκλησίες». Τους συνιδρυτές του παγκοσμίου συμβουλίου «εκκλησιών». Τους βλάσφημους προτεστάντες, που αμφισβητούν το Μυστήριο των Μυστηρίων μιλώντας περί συμβολισμών.
Το Μυστήριο τούτο της θείας Κοινωνίας παραδόθηκε στους Αγίους Αποστόλους και δι’ αυτών σε όλο τον κόσμο, υπ’ αυτού του Σωτήρος Χριστού, κατά την νύκτα της Μεγάλης Πέμπτης:
«Εσθιόντων δε αυτών, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων: Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών». (Ματθ. κστ’ 26-28).
Τα αυτά ακριβώς λέει και ο Ιερός Μάρκος (Μάρκ. ιδ’ 22-24), και Λουκάς (Λουκ. κβ’ 17-20) περί της συστάσεως και σημασίας του μεγάλου τούτου Μυστηρίου.
Οι «Ευαγγελικοί» στρεβλούντες τούς λόγους του Σωτήρος, υποστηρίζουν, ότι μιλάει αλληγορικώς. Μεγάλη βλασφημία, μεγίστη και τόλμη παράλογος. Ουδεμία παραβολή ή αλληγορία υπάρχει, αλλ’ ο Σωτήρ Χριστός εκφράζεται ρητώς και σαφώς.
Ότι δε, ο άρτος και ο οίνος στη Θεία Κοινωνία δεν είναι απλά σύμβολα του Σώματος και Αίματος του Σωτήρος, όπως οι «Ευαγγελικοί» φρονούν, αλλά αυτό το Σώμα και Αίμα Αυτού, διδασκόμαστε σαφέστατα και εκ του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, όπου ο Κύριος, διδάσκων στη συναγωγή της Καπερναούμ, λέει: «Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων, ο εκ τού ουρανού καταβάς εάν τις φάγη εκ τούτου τού άρτου ζήσεται εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε, ην εγώ δώσω η σάρξ μού εστίν, ην εγώ δώσω υπέρ της τού κόσμου ζωής» (Ιωάν. στ’ 51). Εκ του χωρίου τούτου γίνεται φανερό, ότι ουδεμία αλληγορία υπάρχει, αλλά καθαρώς πρόκειται περί της σαρκός. Ακούοντες δε αυτά οι Ιουδαίοι έλεγαν προς αλλήλους, όπως και οι αιρετικοί σ’ εμάς: «πως δύναται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φάγειν;» (Ίωάν. στ’ 52).
Αλλά ο Ιησούς μετ’ επανειλημμένων διαβεβαιώσεων επιβεβαιώνει την αλήθεια και πραγματικότητα του Μυστηρίου της Ευχαριστίας, λέγων: «Αμήν, αμήν, λέγω υμίν. Εάν μη φάγητε την σάρκα τού υιού τού ανθρώπου, και πίητε αυτού το αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».
Ότι δε και αναίμακτος θυσία είναι το Μυστήριο τούτο, κατά την αληθή δόξα της Εκκλησίας, στην προς Εβραίους επιστολή εμφανέστατα μας διδάσκει ο θείος Παύλος ονομάζων ρητώς την Αγία Τράπεζα Θυσιαστήριον. «Έχομεν, λέγει, θυσιαστήριον, εξ ου φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες», (Έβρ. ιγ’ 10).
Γιατί όμως λαμβάνουμε τη Θεία Κοινωνία; Γιατί ενωνόμαστε με αυτό που τρώμε. Γίνεται ο καθένας μικρός Χριστός.
Μας ενδυναμώνει, μας θωρακίζει να αντέξουμε το μαρτύριο της αγάπης.
Αποτελεί σύνοψη ολόκληρου του σύμπαντος που εκπροσωπείται απ’ τις δύο τροφές.
Σύνοψη της ανθρωπότητας, αφού ο Κύριος δεν είναι απλός άνθρωπος. Ως νέος Αδάμ συνοψίζει στο πρόσωπό Του όλους τους ανθρώπους απ΄ την αρχή της ιστορίας μέχρι τέλους.
Σύνοψη της Θεότητας αφού ο Κύριος είναι αρρήκτως ενωμένος με τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Σύνοψη Σταύρωσης και Ανάστασης. Αφού καταργείται ο παλαιός τρόπος λατρείας και θυσίας (σφαγή ζώων) κι εγκαινιάζεται ο νέος και μόνος αποδεκτός τρόπος λατρείας. Η αυτοθυσία.
Με τη Θεία Κοινωνία ενωνόμαστε με τον Χριστό και με τους άλλους αδελφούς μας.
Είναι θαύμα που κατά τον Άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό μπορεί να συγκριθεί με εκείνα, της Δημιουργίας και της Ενανθρωπίσεως του Μεσσία.
Πρέπει να Την λαμβάνουμε συχνά; Στους αποστολικούς χρόνους εάν δεν κοινωνούσες (ενώ δεν σου είχε απαγορευτεί) όφειλες να απολογηθείς. Θεωρούσουν άτακτος. Ταραξίας. Έβγαινες εκτός ναού με τους κατηχουμένους. Ήσουν δακτυλοδεικτούμενος.
Οι 8^ος και 9^ος Αποστολικοί Κανόνες, η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η 2^η εν Αντιοχεία Σύνοδος μιλούν για ποινές, αφορισμούς, αποβολές απ’ τη Θεία Λειτουργία εάν χωρίς λόγω δεν κοινωνούσες.
Ο Μέγας Βασίλειος μας προτρέπει: «Το κάθ’ εκάστην ημέραν… μεταλαμβάνειν…καλόν και επωφελές». Τη Θεία Κοινωνία τη λαμβάνουμε όχι γιατί είμαστε άξιοι. Αλλά γιατί είμαστε ανάξιοι. Όχι ως βραβείο, αλλά ως όπλο για τον αγώνα μας. Ως φάρμακο για την ασθένειά μας.
Ας είμαστε όλοι άξιοι –χάριτι Θεού –του κοινού Ποτηρίου της Ζωής.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ποιος μπορεί να περιγράφει και να εκτιμήσει το πάθος του Χριστού την τρομερή εκείνη νύχτα πριν από τη σταύρωση;

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ,
«Ποιός μπορεὶ νά περιγράφει καί νά ἐκτιμήσει τό πάθος τοῦ Χριστοῦ τήν τρομερή ἐκείνη νύχτα πρίν ἀπό τή σταύρωση, τήν ὥρα πού ὑπόφερε ψυχικά καί σωματικά;»

Και τώρα, αφου εξετάσαμε όλους τούς κακούργους που βρίσκονταν κοντά στο Χριστό, τον Κύριο, ας σταματήσουμε για λίγο μπροστά στον ίδιο τον Κύριο. Ας δούμε πώς φαίνεται Αυτός ανάμεσα στους κακούργους. Κυρίως όμως ας κοιτάξουμε προσεχτικά για λίγο τον κήπο της Γεθσημανή, εκεί όπου οι αποκαμωμένοι μαθητές Του κοιμούνταν, ενώ ο Κύριος είχε γονατίσει και προσευχόταν με αγωνία.
«Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το ποτήριον απ’ εμού πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σόν γενέσθω… εγένετο δέ ο ιδρώς αυτού ώσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. κβ’42,44).

Η θεότητα του Χριστού είναι αχώριστη από την ανθρωπότητα, μ’ όλο πού κατά καιρούς δείχνει να υπερισχύει πότε η μια και πότε η άλλη φύση. Όταν τον βλέπουμε μικρό παιδί στο σπήλαιο, τον θεωρούμε άνθρωπο. Όταν τον παρατηρούμε να φεύγει στην Αίγυπτο ή να εργάζεται στη Ναζαρέτ, τον θεωρούμε και πάλι άνθρωπο. Όταν τον βλέπουμε να πεινάει και να διψάει, στα μάτια μας είναι και πάλι άνθρωπος. Όταν όμως τον ατενίζουμε ν’ ανασταίνει τούς νεκρούς, να πολλαπλασιάζει τούς άρτους, να θεραπεύει τούς δαιμονισμένους και τούς λεπρούς, να ηρεμεί την καταιγίδα, να σταματά τον άνεμο και να περπατάει πάνω στα νερά σαν σέ στέρεο έδαφος, τότε δέ βλέπουμε άνθρωπο, αλλά Θεό.
Στον κήπο της Γεθσημανή τον βλέπουμε ως Θεό και ως άνθρωπο. Ως Θεό, γιατί αν και τρεις από τούς σπουδαιότερους ανθρώπους στον κόσμο, οι τρεις πρώτοι απόστολοί Του, δεν άντεξαν και κοιμήθηκαν από την κούραση, Εκείνος αντέχει, παραμένει άγρυπνος και προσεύχεται γονατιστός. Τον βλέπουμε σαν Θεό, γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε ή θα τολμούσε να μιλάει στο Θεό όπως μιλάει κανείς στον πατέρα του, εκτός από το Μονογενή Του Υιό, πού σαν Υιός γνώριζε ότι ήταν ένα με το Θεό και Πατέρα Του, ενωμένος μαζί Του; Τον βλέπουμε σαν Θεό, γιατί ποιός άλλος από τούς θνητούς θα τολμούσε να πει ότι, μ’ ένα Του λόγο θα μπορούσε να καλέσει κοντά Του δώδεκα λεγεώνες αγγέλων (βλ. Ματθ. κστ’53); Τον βλέπουμε σαν άνθρωπο επειδή γονατίζει στο έδαφος, Ιδρώνει από την αγωνία, αγωνίζεται εσωτερικά, φοβάται τα πάθη και το θάνατο και προσεύχεται για ν’ αποφύγει το πικρό ποτήρι των βασάνων.
Ποιος μπορεί να περιγράφει και να εκτιμήσει το πάθος του Χριστού την τρομερή εκείνη νύχτα πριν από τη σταύρωση, την ώρα πού υπόφερε ψυχικά και σωματικά; Αν στο σταυρό ο σωματικός πόνος ήταν μεγαλύτερος, εδώ το μεγαλύτερο πόνο τον είχε η ψυχή Του. Ο ευαγγελιστής γράφει πώς είχε αγωνία. Αύτη είναι εσωτερική αγωνία, της ψυχής. Είναι η ανθρώπινη ψυχή Του πού ζητά παρηγοριά από τον Πατέρα Του.
Είναι ένας μυστικός διάλογος του Ανθρώπου με τον αόρατο Πατέρα Του, στον όποιο διάλογο κρέμεται η ανθρωπότητα ολόκληρη, ολόκληρος ο δημιουργημένος κόσμος, από την αρχή ως το τέλος του. Από τη μια μεριά έχουμε τα φοβερά πάθη του Ανθρώπου πού χύνει τον Ιδρώτα σαν θρόμβους από αίμα μέσα στην κρύα νύχτα. Κι από την άλλη έχουμε το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Τα δύο αυτά συγκρούονταν μεταξύ τους κι έπρεπε να συμφωνήσουν. Ο Άνθρωπος έλεγε: ει βούλει παρενεγχείν τούτο το ποτηριον απ’ εμού’ ο Θεάνθρωπος, ο υπάκουος Υιός, πρόσθετε: πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γενέσθω. Κι ο Θεός αποφάσισε πώς το ποτήριο έπρεπε να το πιει ο Υιός Του.
Όταν ο Άνθρωπος δέχτηκε την απόφαση του Θεού, η ψυχή Του ειρήνεψε. Αύτη ήταν μια ειρήνη άγνωστη στη γη. Δεν μπορούσε να την διακόψει ούτε η προδοσία ούτε οι εμπτυσμοί, οι εμπαιγμοί, οι κολαφισμοί, το αγκάθινο στεφάνι, τα ψεύδη, οι συκοφαντίες, η αχαριστία κι οι πόνοι Του στο σταυρό. Ό Κύριος Ιησούς κατάφερε τη μεγαλύτερη νίκη Του ενάντια στο Σατανά στον κήπο της Γεθσημανή. Και το κατόρθωσε αυτό με την υπακοή στο Θεό Πατέρα Του. Με την παρακοή του στο Θεό ο Αδάμ νικήθηκε από το Σατανά. Με την υπακοή Του στο Θεό ο Χριστός κατατρόπωσε το Σατανά και χάρισε τη σωτηρία στον Αδάμ και στους απογόνους του. Στον κήπο της Εδέμ ο Σατανάς νίκησε τον άνθρωπο.
Στον κήπο της Γεθσημανή ο Άνθρωπος νίκησε το Σατανά. Αυτή είναι η σύγκρουση πού αναφέρει το ευαγγέλιο. Ήταν ο άνθρωπος πού έπρεπε να γίνει άνθρωπος-νικητής, όχι ο Θεός, ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν μπροστά τους το παράδειγμα αυτό της σύγκρουσης και της νίκης – παράδειγμα ανθρώπινο, πού θα μπορούσαν να το μιμηθούν. Έτσι ο Θεός άφησε τον Άνθρωπο Ιησού ν’ αγωνιστεί και να συγκρουστεί με το Σατανά κι όλες του τις δυνάμεις. Από εκεί προκύπτει η μεγάλη αγωνία του Χριστού και η κραυγή παρενεγκείν τούτο το ποτήριον απ’ εμού. Από εκεί ο Ιδρώτας ωσεί θρόμβοι αίματος πού κυλούσαν στο πρόσωπό Του.
Αν όμως το σώμα του ανθρώπου είναι αδύναμο, το πνεύμα είναι δυνατό. Και το πνεύμα εξέρχεται νικηφόρο, πρώτα γιατί κυριαρχεί στο σώμα κι έπειτα στο Σατανά.
’Ίσως ο Σατανάς να μην μπόρεσε να δεχτεί πώς νικήθηκε κατά κράτος στον κήπο της Γεθσημανή, γι’ αυτό και συνέχισε να χαίρεται με τούς εμπαιγμούς πού δέχτηκε ο Χριστός, με τη σταύρωση και το θάνατο. Όταν ο Χριστός όμως μέσα από το θάνατο και τον τάφο Του κατέβηκε σαν κεραυνός στον Άδη, στο βασίλειο του Σατανά, αυτός συνειδητοποίησε πώς η φαινομενική νίκη του στο Γολγοθά ήταν απλά το μεσουράνημα της ήττας του στον κήπο της Γεθσημανή.
Με τον ίδιο τρόπο πού ο Κύριος Ιησούς σαν άνθρωπος πεινούσε και διψούσε, αγωνιούσε, έτρωγε και κοιμόταν, περπατούσε, μιλούσε, έκλαιγε και χαιρόταν, έτσι και έπαθε ως άνθρωπος. Κανένας μας λοιπόν ας μην πει πώς «του ήταν εύκολο να υποφέρει, αφού ήταν Θεός – εγώ πώς ν’ αντέξω αυτά τα πάθη;» Αυτά τα λόγια είναι άδεια, κενά, προέρχονται από άγνοια και χαυνότητα του νου. Τα πάθη δεν ήταν εύκολα για το Χριστό, γιατί δεν υπόφερε ως Θεός, άλλ’ ως άνθρωπος. Πρέπει να πούμε ακόμα πώς τα πάθη ήταν σκληρότερα γι’ Αυτόν πού ήταν αθώος, παρά για μάς πού είμαστε ένοχοι κι αμαρτωλοί. Ας μην ξεχνάμε ποτέ πώς όταν εμείς υποφέρουμε, είναι για τις αμαρτίες μας.
Ο Κύριος Ιησούς δεν υπόφερε επειδή έφταιγε, για τις δικές Του αμαρτίες, αλλά για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Όταν μια αμαρτία ήταν αρκετή να προκαλέσει θάνατο στον Αδάμ, όταν μια αμαρτία ήταν αρκετή να σημαδέψει για πάντα το μέτωπο του Κάιν, όταν για δύο ή τρεις αμαρτίες ο Δαβίδ υπόφερε τόσο πολύ, όταν για πολλές αμαρτίες καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και αιχμαλωτίστηκε ο Ισραήλ, τότε μπορείς να φανταστείς πόσο έπρεπε να υποφέρει Εκείνος πού ήταν φορτωμένος με βουνά ολόκληρα από τις αμαρτίες όλου του κόσμου πού είχε φορτωθεί στους ώμους Του!
Αυτές ήταν φοβερές αμαρτίες. Αμαρτίες που έκαναν τη γη ν’ ανοίξει και να καταπιεί ανθρώπους και κτήνη. Αμαρτίες πού προκάλεσαν τον αφανισμό ολόκληρων πόλεων και λαών. Αμαρτίες πού έγιναν αιτίες για τον κατακλυσμό, για λιμούς, ξηρασίες, λοιμούς κι επιδρομές από ακρίδες και κάμπιες. Αμαρτίες πού έγιναν αιτίες να γίνουν πόλεμοι ανάμεσα σέ έθνη, με μεγάλες απώλειες και καταστροφές. Αμαρτίες πού άνοιξαν τις πύλες της ανθρώπινης ψυχής για να μπουν οι πονηροί δαίμονες. Αμαρτίες πού σκότισαν τον ήλιο, τάραξαν τη θάλασσα και στέγνωσαν ποτάμια. Τί νόημα έχει να τ’ απαριθμήσουμε όλα; Μπορεί να μετρήσει κανείς την άμμο της θάλασσας ή τα χόρτα των κάμπων; Όλες αυτές οι αμαρτίες, πού καθεμιά τους είναι τόσο θανατηφόρα όσο το δηλητήριο του πιο φαρμακερού φιδιού (τα γάρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος), τις φορτώθηκε στους ώμους Του ο αθώος Άνθρωπος Ιησούς. Τας αμαρτίας ημών έλαβε.
Είναι περίεργο λοιπόν πού ο ιδρώτας Του έτρεχε ωσεί θρόμβοι αίματος; Είναι περίεργο πού ως άνθρωπος ζητούσε παρενεγκείν τούτο το ποτήριον; Ό απόστολος Παύλος λέει: «Μόλις γάρ υπέρ δικαίου τις αποθανείται… αλλά… ετι αμαρτωλών οντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. ε’7-8).
Φαντάσου να σε τοποθετούσαν σέ ικρίωμα για χάρη κάποιου δίκαιου ανθρώπου, αναλογίσου πόσο δύσκολο θα ήταν. Και φαντάσου μετά να σέ τοποθετούσαν πάλι σε ικρίωμα για χάρη κάποιου κακούργου, πού είχε εγκληματήσει σέ βάρος σου. Σκέψου να σέ καταδίκαζαν σέ θάνατο για να σωθεί αυτός. Και μόνο με τη σκέψη αυτή θα Ιδρώσεις… Μόνο τότε θα πάρεις κάποια ιδέα για τον ιδρώτα του Χριστού πού έτρεχε ωσεί θρόμβοι αίματος. Και τότε, τρομοκρατημένος και φτάνοντας στα όρια της απόγνωσης, θα έκραζες δυνατά: ’Ίδε ο Άνθρωπος, πού είναι Θεός!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ