Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Iωάννου του Χρυσοστόμου Η προσευχή διώχνει την απελπισία




«Έχεις γυναίκα μ’ ελαττώματα; Σε θλίβει, σε ταλαιπωρεί καθημερινά; Να κάνεις, ό,τι έκαμε ο Ισαάκ , να παρακαλείς θερμά το Θεό να λύσει Εκείνος το πρόβλημά σου. Ο Ισαάκ με την ταπεινή προσευχή του έλυσε την πήρωσιν της φύσεως. (πήρωσις από το ρ. πηράω= κάνω κάποιον ανάπηρο, σωματική αναπηρία, στην περίπτωση του Ισαάκ ατεκνία ) . Πολύ περισσότερο εμείς με την καλήν μας «προαίρεση» (=διάθεση) θα μπορέσουμε να διορθώσομε τα ελαττώματά μας, αν παρακαλούμε, ικετεύομε συνεχώς τον Θεόν. Αν σε δει ο Θεός ότι δείχνεις καρτερίαν και υποφέρεις (αντέχεις, σηκώνεις) με γενναιότητα , ψυχραιμία, ηρεμία τα ελαττώματα της γυναίκας σου, γιατί σέβεσαι τον νόμο Του, «συνεφάπτεται» ( συν+άπτομαι-εγγίζω» θα σου δώσει χέρι βοηθείας) για την ορθήν διδασκαλίαν σου και θα σου δώσει υπεραρκετόν μισθόν, μέγιστα ουράνια βραβεία, για την υπομονή σου. Ο Απ. Παύλος γράφει στους Κορινθίους ( 7, 16 ) «Τί γὰρ οἶδας, γύναι, εἰ τὸν ἄνδρα σώσεις; ἢ τί οἶδας, ἄνερ, εἰ τὴν γυναῖκα σώσεις;» ( Ω! άνδρα, γνωρίζεις ότι με την υπομονή σου μπορείς να σώσεις την γυναίκα σου; Και συ γυναίκα, ότι μπορείς να σώσεις; Τον άνδρα σου; ).
Να μην αποκάμεις, λέγει, να μην σταματήσεις να εξυπηρετείς το ταίρι σου, ούτε ν’ απελπιστείς, ούτε ν’ αγανακτήσεις, αν δεν διορθώνεται, γιατί εσύ δεν έχασες τον μισθόν της υπομονής. Αν την διώξεις, αμαρτάνεις, γιατί παραβαίνεις τον νόμο του Θεού ( ο γάμος αδιάλυτος ) και συ κρίνεσαι, σαν μοιχός, από τον Θεόν. Ο Χριστός ολοκάθαρα είπε ( Ματθ. 5, 32 ) «ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχᾶσθαι» ( = Όποιος εκδιώκει την γυναίκα του, εκτός για λόγο πορνείας, αναγκάζει αυτήν να διαπράξει μοιχείαν ) .
Αν πάρεις άλλην γυναίκα, χειρότερη από την πρώτην, έχεις ήδη διαπράξει «μοιχείαν» και δεν έχεις βρει γαλήνη, ηρεμία, που τόσο λαχταρούσες. Η χειρότερη κάνει χειρότερη τη ζωή σου. Αν πάρεις καλύτερη, δεν θ’ απολαμβάνεις πλήρη ηδονή, γιατί θα συλλογίζεσαι ότι έχεις εγκαταλείψει την πρώτη γυναίκα σου και έχεις διαπράξει και μοιχείαν. Αν, λοιπόν, δεις ότι παρουσιάζονται δυσκολίες, προβλήματα, αδιέξοδα ή από τον γάμον ή από άλλες καταστάσεις, τότε με δάκρυα να τρέχεις στο Θεό , να τον παρακαλείς θερμά, επίμονα, ασταμάτητα και Εκείνος σίγουρα θ’ απαντήσει στο πρόβλημά σου, θετικά ή αρνητικά, πάντα για το συμφέρον της ψυχής σου.
Πάντα να θυμάσαι ότι η προσευχή είναι ακατανίκητο όπλο.
Αρκετές φορές έχω αναφέρει στην αγάπη σας ότι όλοι αμαρτωλοί και δίκαιοι πρέπει να προσεύχονται.
Είσαι αμαρτωλός; Μην φεύγεις, σαν τον άσωτο από τον θεό, αλλά να συλλογίζεσαι τον Τελώνην. Τι κέρδισε όταν ζήτησε το έλεος του θεού; Απέπλυνε όλα τ’ αμαρτήματά του, κέρδισε την ψυχικήν του γαλήνη.
Η προσευχή έχει τεράστια δύναμη.
«Θέλεις να μάθεις πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η προσευχή; Δεν ωφελεί τον άνθρωπο τόσο πολύ η φιλία προς τον Θεόν, όσο η προσευχή. Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου. Δεν θα τολμούσα , στηριζόμενος στην γνώμη μου να πω τέτοιο σπουδαίο πράγμα. Άκουσε από τις Γραφές ότι δεν ωφελεί τόσο πολύ η φιλία, όσον η προσευχή…
…Ο Τελώνης δεν ήταν φίλος του Θεού, αλλά έγινεν ,( με την ταπεινή παράκληση ) .
Ώστε και συ, αν και είσαι εχθρός του Θεού , με την «προσεδρίαν» (= με την επίπονη, συνεχή παράκληση) θα γίνεις φίλος Του. Πρόσεχε την Συροφοίνισσα ( Χαναναία) και άκουσε τι λέγει γι’ αυτήν. «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Και πώς έκαμε αυτό ο Κύριος, αν δεν ήταν καλό; Με την προσεδρίαν (= επίπονη, ταπεινή προσευχή) η γυναίκα μετέτρεψε το κακόν σε καλόν. Πρέπει να γνωρίζομε πολύ καλά όλοι, ότι για όσα (αμαρτωλά έργα) δεν είμαστε άξιοι (να είμαστε φίλοι του Θεού) με την προσεδρίαν το κατορθώνουμε (συγχωρούνται οι αμαρτίες μας).
Αυτά τα λέγω, για να μην λέγεις ότι εγώ είμαι αμαρτωλός, «απαρρησίαστος» είμαι, δεν έχω παρρησίαν προς τον Θεόν, δεν έχω προσευχήν.
Όσοι νομίζουν ότι έχουν παρρησίαν προς τον Θεόν, δεν έχουν, όσοι όμως πιστεύουν απόλυτα ότι δεν έχουν παρρησίαν προς τον Θεόν, γιατί είναι αμαρτωλοί, αυτοί έχουν παρρησίαν.
(Άριστοι πνευματικοί λέγουν: Όσοι νομίζουν ότι δεν κοινωνούν άξια, κοινωνούν ανάξια και όσοι πιστεύουν ότι κοινωνούν ανάξια, αυτοί κοινωνούν άξια).
«Όσοι θα βρουν τον εαυτόν τους «απερηγμένον» (άχρηστον, παραπεταμένον, περιφρονημένον) ,»απαρρησίαστον» (χωρίς παρρησίαν), αυτοί εισακούονται άμεσα, γρήγορα, όπως ακριβώς ο Τελώνης. Πρόσεχε ότι έχεις πολλά παραδείγματα: την Συροφοίνισσαν ( Χαναναίαν), τον Τελώνην, τον ληστήν πάνω στο Σταυρό, τον φίλον της παραβολής, που ζητούσε τρεις άρτους και το πέτυχε όχι με την φιλία, αλλά με την «προσεδρίαν» (=επίμονη, ασταμάτητη, ταπεινή προσευχή).
Καθένας απ’ αυτούς, αν έλεγε ότι είμαι αμαρτωλός ότι ειμί «κατησχυμμένος» ( καταντροπιασμένος) και γι’ αυτό δεν πρέπει να πλησιάζω τον Θεό, δεν πρέπει να προσεύχομαι, δε θα επιτύγχανε τίποτε. Όλοι, λοιπόν, δεν πρέπει να προσέχομε το μέγεθος των αμαρτημάτων μας, αλλά να θαρρούμε, να κατατολμούμε, να προσευχόμεθα, γιατί πιστεύομεν απόλυτα ότι ο Θεός διαθέτει άπειρον πλούτον φιλανθρωπίας. Έτσι σίγουρα θα επιτύχομε ό,τι θα παρακαλέσομε τον Θεόν. Ας διατηρούμε σταθερά στη μνήμη μας όλα αυτά και ας τα διαφυλάσσομε, ας προσευχόμεθα «διηνεκώς» (ασταμάτητα) «μετά νήψεως» (εγρηγορήσεως, προσοχής) , με θάρρος με χρηστές ελπίδες, με μεγάλην σπουδήν (ενδιαφέρον). Άλλοι πρόθυμα, ασταμάτητα, προσεύχονται κατά των εχθρών τους. Εμείς πόσο πρόθυμα, θερμά, πρέπει να προσευχόμεθα για τους εχθρούς μας, για τους αδελφούς, για τους γνωστούς και φίλους μας; Επειδή ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και επιθυμεί να μας δώσει όσα εμείς δεν επιθυμούμε, σίγουρα θα μας χαρίσει όλα όσα μας συμφέρουν.
Επειδή άριστα γνωρίζομε όλα αυτά, έστω και αν πέσομε σε βάραθρα κακίας, αμαρτίας, ούτε τότε πρέπει να απελπιζόμαστε για την σωτηρίαν αλλά να πλησιάζομε τον Θεόν με αγαθές ελπίδες.
Πρέπει να πιστεύομε ότι θα μας δώσει όλα όσα ζητούμε, αν τα ζητούμε σύμφωνα με τις άγιες εντολές Του. Ο Απ. Παύλος στους Εφεσίους (γ, στιχ 20 ) γράφει «ο Θεός που έχει τη δύναμη να μας χαρίσει όλα τα παραπάνω, πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς ζητούμε ή μπορούμε να βάλωμε στο μυαλό μας, μας τα παραχωρεί σύμφωνα με την δύναμή του, που ενεργεί μέσα μας τον αγιασμό και την σωτηρίαν μας».
Στον Χριστό, στον Παμβασιλέα Θεόν μας πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση και στον Άναρχον Πατέρα και στο Πανάγιον και ζωοποιόν Πνεύμα τώρα και πάντα και εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(ΕΠΕ 31, σ305 )


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ»
ΤΕΥΧΟΣ 10oΝ

Νώτη Γεωργία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου