Προσέξετε μη γκρινιάζετε! Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά
σας και δυσαρεστεί τον Θεόν… Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με
χαμόγελο! Να θυμάσθε, αυτό που έκαναν οι παλαιότεροι:
Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους γράφανε, το «Καλημέρα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»!
Εγνώριζαν πώς να ζήσουν!! Μήπως δεν είχαν και τότε βάσανα, ασθένειες και φτώχεια;;
Και όμως τα ξεπερνούσαν όλα, με ψυχική λεβεντιά!!
Ήσαν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς!! Άρχοντες!!
Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το: «Έχει ο Θεός»!
Εγνώριζαν να προσεύχονται, να έχουν καρτερία και υπομονή!
Ελέγαν! :
«Και να θέλω δεν πρέπει να στενοχωρηθώ. Όταν στενοχωρούμασθε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: “Δεν συμφωνώ μαζί Σου…”»!!
Οι άνθρωποι είναι αντιδραστικοί. Λες στον άλλο να κάνει κάτι και δεν το κάνει, επειδή του το είπες. Αντιδρά και δεν το κάνει.
Αν δει εσένα να το κάνεις αυτό το πράγμα, ίσως το κάνει και
εκείνος, γιατί θα σκεφθή: «Αφού το κάνει αυτός, να το κάνω και εγώ…».
Αν όμως θελήσεις να προσευχηθής στο Χριστό και να του πεις: «Χριστέ
μου, Σέ παρακαλώ, φώτισε ή ελέησε αυτό το πρόσωπο» και κάνεις συνεχώς
αυτήν την προσευχή, τότε ο Χριστός, αρχίζει να στέλνει στο πρόσωπο
εκείνο καλούς λογισμούς!
Μην προσπαθείτε δηλαδή με ανθρώπινους τρόπους (λόγια και υποδείξεις) να διορθώσετε κακές καταστάσεις.
Δεν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα.
Μόνο με την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσμα.
Να επικαλείσθε τη Θεία Χάρη γιά όλους.
Να πάει η Θεία Χάρη μέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει.
Αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε, θα το κάνει η Χάρις Του!
Θα σας αναφέρω συγκεκριμένο παράδειγμα:
«Η κόρη ενός ανδρογύνου είχε ξεφύγει από τον δρόμο του Θεού. Η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής της κοπέλας αυτής, είχε
δημιουργήσει τέτοια κατάσταση μέσα στο σπίτι, που ο πατέρας είχε βγει
από τον εαυτόν του, ήταν πυρ και μανία εναντίον της κόρης του, ήθελε να
την σκοτώσει και άλλες τέτοιες υπερβολές.
Τελικά δέχθηκε και ήλθε μαζί με την γυναίκα του να με επισκεφθούν.
Είπα τότε στον πατέρα:
«Δεν καταλαβαίνεις εδώ τί γίνεται;
Εδώ το παιδί σου το έχει καβαλικέψει ο διάβολος και το κάνει ό,τι θέλει, και το πάει όπου θέλει…
Δεν βγαίνει τίποτε, έτσι που συμπεριφέρεσαι.
Το πρόβλημα αυτό χρειάζεται προσευχή!
Θα αρχίσετε να προσεύχεσθε με την γυναίκα σου συνεχώς γιά την κόρη σας και δεν θα της μιλάτε καθόλου γιά το θέμα αυτό.
Και όταν έρχεται αργά το βράδυ στο σπίτι, όπως συνηθίζει να έρχεται, θα της λέτε:
“Παιδί μου, το φαγητό σου είναι μέσα στο ψυγείο και κάθισε να φας”.
Η κόρη σας τότε, θα πέσει από τα σύννεφα.
“Που βρήκαν”, θα σκεφθή, “οι γονείς μου οι βάρβαροι όλη αυτή την ευγένεια;”.
Εσείς δεν θα σταματήσετε στο μεταξύ να προσεύχεσθε.
Και να ξέρετε ότι, η κόρη σας θα απομακρυνθή από το άλλο πρόσωπο, που κάνουν την κακή παρέα.
Και όταν θα έλθη να σας πει, ότι τα
χάλασε με εκείνη την παρέα, να μην της πείτε “μπράβο, μπράβο, καλά
έκανες”, αλλά να προσποιηθήτε τους αδιάφορους και να της πείτε:
“Εμείς, παιδί μου, δεν ξέρουμε, εσύ ξέρεις…”».
Και πράγματι, έτσι εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα!
Μιά μέρα η κοπέλα ανακοίνωσε στους γονείς της, ότι τα χάλασε με εκείνη την παρέα και μπήκε πάλι στον σωστό δρόμο…»
Συμπεριφορά σύμφωνη με το Ευαγγέλιο
είναι η προσοχή των ματιών, η εγκράτεια της γλώσσης, η δουλαγωγηση του
σώματος, το ταπεινό φρόνημα, η καθαρότητα του νου, η εξαφάνιση της
οργής.
Όταν σε αγγαρευουν, να κάνεις και κάτι περισσότερο από αυτό που σου ζητούν.
Όταν σε αδικούν, να μην εμπλέκεσαι σε δικαστικούς αγώνες.
Όταν μισεισαι, να αγαπάς.
Όταν διωκεσαι να υπομένεις.
Όταν σε βρίζουν, να λες λόγια καλά για τους υβριστες σου.
Να νεκρωθεις ως προς την αμαρτία, να συσταυρωθεις με τον Χριστό, ολόκληρη την αγάπη σου να τη στρέψεις στον Κύριο.
Θα πεις ίσως ότι είναι δύσκολα πράγματα αυτά.
Όμως ποιο από τα καλά είναι εύκολο;
Ποιος έστησε τρόπαιο νίκης ενώ κοιμόταν;
Ποιος στεφανωθηκε με τα στεφάνια της υπομονής, καλοπερνωντας και διασκεδάζοντας;
Κανένας δεν πήρε το βραβείο της νίκης χωρίς να τρέξει στο στάδιο.
Οι κόποι γεννούν τη δόξα, οι μοχθοι τα στεφάνια “.
Όταν μέσα σου νιώθεις ένα πλάκωμα
να επιμένει και την ολιγοπιστία να σε τυραννά, να ξέρεις ότι στην καρδιά
σου έχει θρονιαστεί ο εχθρός και περιπαίζει την άγνοιά σου, την
αδυναμία, και την αστάθειά σου στην πίστη. Πρέπει να καταδικάσεις αμέσως
την αφροσύνη, την τύφλωση και την ολιγοπιστία σου. Τότε ο Κύριος θα σε
ελεήσει, θα φύγει το πλάκωμα της καρδιάς και θα ειρηνεύσεις.
Πολλοί νομίζουν, ότι σήμερα ξύπνησαν, επειδή έβαλαν ξυπνητήρι. Για να ξυπνήσεις, πρέπει να το θέλει Αυτός.
Γι’ αυτό όταν σηκωθείς το πρωΐ από το κρεβάτι σου πες:
– Χριστέ μου σε ευχαριστώ, που επέτρεψες να ξαναδώ το μεγαλείο σου!
Σε καινούριες ευθύνες σήμερα… Σε παρακαλώ, σκέπασέ με και οδήγησέ με και αυτήν την ημέρα!
Αμέσως να ευχαριστήσεις τον Θεό που σε προσέθεσε μια ακόμα ημέρα, όχι για να κάνεις το καλό, αλλά να μετανοήσεις.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
-Θα σκέφτεσαι παιδί μου οτι είσαι
στο λιμάνι και οτι εκείνη τη στιγμή έχει φύγει ένα πλοίο, που μέσα του
είναι ο Χριστός και όλη η Εκκλησία. Τι θα κάνεις; δεν θα φωνάξεις με όλη
σου τη δύναμη “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”;
Έτσι πρέπει να προσευχόμαστε με τέτοια δύναμη ψυχής.
Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833), ενισχυόταν στους αγώνες του
από τη θεία πρόνοια με πνευματικά οράματα, πού πλημμύριζαν την ψυχή του
με θεϊκή παρηγοριά. Ιδιαιτέρως κάποτε, την Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα
την Μεγάλη Πέμπτη, αξιώθηκε κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας να
δει μία υπέροχη οπτασία.
Διηγείται ο ίδιος:
-Λειτουργούσα κάποτε τη Μ. Πέμπτη
μαζί με τον ηγούμενο Παχώμιο και τον πατέρα Ιωσήφ. Η θεία Λειτουργία
είχε αρχίσει στις δύο το μεσημέρι μαζί με τον εσπερινό. Μετά τη μικρά
είσοδο και τα αναγνώσματα είπα ο ταπεινός μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο
την εκφώνηση: «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς και επάκουσον ημών». Ύστερα
βγήκα στην ωραία πύλη και υψώνοντας το οράριο προς το εκκλησίασμα
συμπλήρωσα: «Και εις τους αιώνας των αιώνων».
Τη στιγμή εκείνη έλαμψε ένα φως
μπροστά μου σαν ηλιακή ακτίνα. Κοιτάζω προς τα εκεί και βλέπω εν δόξη
τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος με τη μορφή του Υιού του ανθρώπου
έλαμπε πιο πολύ από τον ήλιο μέσα σε άπλετο και ανέκφραστο φώς. Βλέπω
επίσης τριγύρω να τον περιβάλλουν σαν σμήνος από μέλισσες οι Ουράνιες
Δυνάμεις των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ. Είχε μπει από
τη δυτική πύλη και βαδίζοντας ανάερα στάθηκε εμπρός στον άμβωνα.
Υψώνοντας μάλιστα το χέρι ευλόγησε τους λειτουργούς και τους
προσευχομένους. Τέλος μπαίνοντας στην εικόνα Του, που βρίσκεται πλάι
στην ωραία Πύλη μεταμορφώθηκε, περικυκλουμενος από χορούς Αγγέλων που
έλαμπαν και φώτιζαν ολόκληρη την εκκλησία. Κι εγώ, που είμαι γη και
σποδός, αξιώθηκα μια ιδιαίτερη ευλογία από Αυτόν. Η καρδιά μου σκίρτησε
από ιερή αγαλλίαση, πλημμύρισε από άρρητη χαρά μέσα σ’ ένα αίσθημα
γλυκειάς, φλογερής αγάπης προς τον Κύριο».
Με το όραμα αυτό η όψη του οσίου
αλλοιώθηκε. Δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί από τη θέση του ούτε να
μιλήσει. Πολλοί πρόσεξαν τη στάση του, χωρίς όμως να καταλάβουν την
αληθινή αιτία. Αμέσως τον πλησίασαν δύο διάκονοι, και τονοδήγησαν μέσα
στο άγιο Βήμα. Αλλά κι εκεί συνέχισε να στέκεται επί τρεις σχεδόν ώρες
ακίνητος, σε έκσταση. Μόνο το πρόσωπό του αλλοιωνόταν συνεχώς. Πότε το
σκέπαζε μια χλωμάδα, πότε απλωνόταν επάνω του ζωηρό ρόδινο χρώμα, και
πότε γινόταν άσπρο σαν το χιόνι. Πέρασε πολλή ώρα χωρίς να μιλήσει. Τον
είχε απορροφήσει η θαυμαστή επίσκεψη του Θεού και ευφραινόταν με τη
γλυκεία Του παρηγοριά.
Αφού συνήλθε διηγήθηκε το όραμα μόνο στους γέροντες Παχώμιο και
Ιωσήφ. Εκείνοι τον συμβούλευσαν, σαν έμπειροι πνευματικοί, να μην
υπερηφανευθεί, αλλά να ασφαλίσει τον εαυτό του με την σιωπή και να
βυθισθεί ακόμη πιο πολύ στην ταπείνωση.
«Εγενήθη η καρδία μου, έλεγε
κάποτε, ωσεί κηρός τηκόμενος. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε απ’ αυτή την
αγαλλίαση. Θυμάμαι μόνο πως μπήκα στον ναό και μετά βγήκα».Μετά την
ουράνια αυτή οπτασία οχυρωμένος με βαθειά ταπείνωση ανερχόταν εκ
δυνάμεως εις δύναμιν, και ασκούμενος ακατάπαυστα στην αυτομεμψία
ακολουθούσε πιστά και σταθερά τον Κύριο, βαστάζων τον σταυρόν εαυτού.
Έκτοτε άρχισε να αναζητά όλο και περισσότερο την ησυχία και ν’
απομακρύνεται συχνότερα χάριν προσευχής στο δάσος τού Σάρωφ….
Όταν τον ρωτούσαν πόσο συχνά πρέπει να προσεγγίζει κανείς το Ουράνιο Μυστήριο, απαντούσε: «Όσο συχνότερα τόσο καλύτερα».
Ιδιαίτερα στις αδελφές στο Ντιβέγιεβο έδωσε τον ακόλουθο κανόνα, όπως έχει σημειώσει η αδελφή Καπιτωλίνα:
«Δεν πρέπει ν’ αφήνωμε καμμία
ευκαιρία να περνά χωρίς να πλησιάζουμε την χάρη που μας παρέχεται δια
της κοινωνίας των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού. Γεμάτοι με βαθειά
συντριβή, αλλά και από ελπίδα και πίστη στο άμετρο έλεος του Θεού, ας
πλησιάζουμε το Ιερό Μυστήριο που σώζει τα πάντα και τους πάντες,
λέγοντας με συντριβή: «Ήμαρτον, Κύριε, εν λόγω, εν έργω, κατά νουν και
διάνοια και εν πάσαις μου ταις αισθήσεσι…».
Επίσης στον π. Βασίλειο, τον
εξομολόγο της Μονής του Ντιβέγιεβο, έλεγε σχετικά με αυτό: «…τους δίνω
την εντολή να κοινωνούν των Αγίων και Ζωοποιών Μυστηρίων του Χριστού…
όσο συχνότερα τόσο καλύτερα. Μην τους φέρετε αντίρρηση, γιατί η χάρη που
μας δίνεται μέσω της Θείας Κοινωνίας είναι τόσο μεγάλη ώστε, όσο
ανάξιος και αμαρτωλός και αν είναι ένας άνθρωπος, εφ’ όσον πλησιάζει τον
Κύριο που μας σώζει όλους, παρόλο ότι μπορεί να είναι γεμάτος από το
κεφάλι μέχρι τα πόδια με τις πληγές των αμαρτιών, θα καθαριστεί με τη
Χάρη του Χριστού και θα φωτίζεται όλο και περισσότερο, και θα δεχθεί
έλλαμψη και θα σωθεί».
Σ’ αυτούς που δικαιολογούσαν την άρνηση τους να κοινωνούν συχνά με
ένα υπερβολικό συναίσθημα αναξιότητας, απαντούσε αντιπαραθέτοντας την
μικρότητα του αμαρτωλού ανθρώπου και την απέραντη καλοσύνη του Θεού.
«Ακόμη κι έναν ωκεανό ολόκληρο αν γεμίζαμε με τα δάκρυα μετανοίας μας,
δεν θα κατορθώναμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο που μας προσφέρει για
τροφή το Σώμα του και το Αίμα του δωρεάν για να μας καθαρίση, να μας
εξαγνίση και να μας αναζωογονήση. Πλησίασε χωρίς αμφιβολία, και μην
ταράζεσαι, μόνο πίστευε ότι αυτό είναι το αληθινό Σώμα και Αίμα του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο μας δίνεται για να θεραπευθούν οι
αμαρτίες μας».
Άπλωσε η Έυα τα χέρια της στον απαγορευμένο καρπό, άπλωσε και ο Χριστός τα χέρια Του πάνω στο Σταυρό.
Παρέβει την εντολή ο Αδάμ και
παρήκουσε, έγινε ο Χριστός υπήκουος μέχρι θανάτου, για να θεραπεύσει την
αμαρτία. Ήταν το δέντρο (ξύλο), από όπου ο καρπός της παρακοής, επί του
ξύλου κρεμάστηκε ο Χριστός!
Κήπος και παράδεισος ήταν εκεί που
έπεσε ο Αδάμ και από όπου εξορίστηκε, κήπος ήταν και στην Γεσθημανή,
όπου ο Χριστός προδώθηκε.
Ισοθεϊα και δόξα φαντάστηκε ο Αδάμ,
ατιμία και φτυσίματα δέχθηκε ο Κύριος! Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Χριστός
υπέστη ακριβώς τις αντίστροφες ενέργειες, που έκαναν οι Πρωτόπλαστοι
στην πτώση τους, προκειμένου να θεραπεύσει την παρακοή και τα
αποτελέσματα που επέφερε αυτή.
