Γράφει
ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Ἐδῶ
καί δυό χρόνια περίπου, ὅσοι ἀπό τούς ἱερεῖς μας εἶναι φιλότιμοι, εὐλαβεῖς καί
καθαρόαιμοι Ὀρθόδοξοι, βιώνουν ὁμολογουμένως ἕνα ἰδιάζον καί πρωτόγνωρο γι’
αὐτούς βασανιστήριο: Τους ἔχει φορεθεῖ μέ τό στανιό φίμωτρο διπλῆς ραφῆς, μή
τυχόν καί ξεθαρρέψουν καί μιλήσουν ἀπό ἄμβωνος γιά τά δεινά τῆς Ὀρθοδοξίας μας,
γιά τήν ἀπροκάλυπτη παραποίηση τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεώς μας.
Ἀπό
τό Κολυμπάρι καί μετά, δηλαδή, ἀπό τήν Πεντηκοστή του 2016 καί ἐντεῦθεν,
ὅσοι ἱερεῖς μας τολμοῦν καί πορεύονται δίπλα στό ποίμνιό τους ὡς ‘’ἑπόμενοι τοῖς
Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’ καί ὅχι ὡς ‘’πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς αἱρετικοῖς’’,
περνᾶνε δύσκολες ἡμέρες.
Στά
κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους ζοῦν διαρκῶς μία ἐξόχως βασανιστική σύγκρουση, ἡ ὁποία
μέρα μέ τήν ἡμέρα γίνεται ὅλο καί πιό ὀδυνηρή.
Τό συγκρουσιακό δίπολο,
ἰσχυρότατο μέν, ἀλλά ὄχι καί ἀκαταμάχητο, ξεκινάει ἀπό τήν αὐτονόητη ἐπιθυμία
τῶν παραδοσιακῶν μας παπάδων νά ὑπακούσουν στήν προτροπή τοῦ Ἀπ. Πέτρου
‘‘πειθαρχεῖν
δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις’’.
Ἀπό
τήν μιά μεριά, λοιπόν, οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ:
ἡ ζῶσα ἐκκλησιολογική τους συνείδηση προσπαθεῖ νά τούς κρατήσει ὅρθιους καί
δυνατούς πάνω στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ὀρθοπραξίας.
