Ω Πάσχα το μέγα και ιερώτατον Χριστέ!

 

Του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Αν είσαι Σίμων Κυρηναϊος, σήκωσε το σταυρό και ακολούθησέ Τον. Αν σταυρωθείς μαζί Του ως ληστής, γνώρισε το Θεό σαν ευγνώμων δούλος. Αν κι ' Εκείνος λογιάσθηκε με τους ανόμους για χάρη σου και την αμαρτία σου, γίνε συ έννομος για χάρη Εκείνου. Προσκύνησε αυτόν που κρεμάσθηκε στο σταυρό για σένα, έστω κι αν κρέμεσαι κι εσύ. Κέρδισε κάτι κι απ' την κακία. Αγόρασε τη σωτηρία με το θάνατο. Μπες με τον Ιησού στον Παράδεισο, ώστε να μάθεις από τι έχεις ξεπέσει. Δες τις εκεί ομορφιές. Άσε το ληστή που γογγύζει, να πεθάνει έξω μαζί με τη βλασφημία του. Κι αν είσαι Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ζήτησε το σώμα απ' το σταυρωτή. Ας γίνει δικό σου αυτό που καθάρισε τον κόσμο. Κι αν είσαι Νικόδημος, ο νυκτερινός θεοσεβής, ενταφίασέ τον με μύρα. Κι αν είσαι κάποια Μαρία ή η άλλη Μαρία ή η Σαλώμη ή η Ιωάννα, δάκρυσε πρωί-πρωί. Δες πρώτη την πέτρα σηκωμένη, ίσως δε και τους αγγέλους κι αυτόν τον ίδιο τον Ιησού. Πες κάτι, άκουσε τη φωνή. Αν ακούσεις «Μη μ' αγγίζεις», στάσου μακριά, σεβάσου το Λόγο, αλλά μη λυπηθείς. Γιατί ξέρει σε ποιους θα φανερωθεί πρώτα. Καθιέρωσε την Ανάσταση. Βοήθησε την Εύα, πού 'πεσε πρώτη, και πρώτη να χαιρετήσει το Χριστό και να το ανακοινώσει στους μαθητές. Γίνε Πέτρος ή Ιωάννης. Σπεύσε στον τάφο, τρέχοντας μαζί ή προπορευόμενος, συναγωνιζόμενος τον καλό συναγωνισμό. Κι αν σε προλάβει στην ταχύτητα, νίκησε με το ζήλο σου, όχι παρασκύβοντας στο μνημείο, αλλά μπαίνοντας μέσα. Κι αν σαν Θωμάς χωρισθείς απ' τους συγκεντρωμένους μαθητές, στους οποίους εμφανίζεται ο Χριστός, όταν τον δεις, μην απιστήσεις. Κι αν απιστήσεις, πίστεψε σ' αυτούς που στο λένε. Κι αν ούτε και σ' αυτούς πιστέψεις, δείξε εμπιστοσύνη στα σημάδια των καρφιών. Αν κατεβαίνει στον Άδη, κατέβα μαζί Του. Γνώρισε και τα εκεί μυστήρια του Χριστού, ποιο είναι το σχέδιο της διπλής καταβάσεως, ποιος είναι ο λόγος της: απλώς σώζει τους πάντες με την εμφάνιση Του ή κι εκεί ακόμα αυτούς που τον πιστεύουν;

Τώρα δε είμαστε αναγκασμένοι ν' ανακεφαλαιώσουμε το λόγο ως εξής: Δημιουργηθήκαμε, για να ευεργετηθούμε. Ευεργετηθήκαμε, επειδή δημιουργηθήκαμε. Μας δόθηκε ο Παράδεισος, για να ευτυχήσουμε. Λάβαμε εντολή, για να ευδοκιμήσουμε με τη διαφύλαξή της, όχι γιατί ο Θεός αγνοούσε αυτό που θα γινόταν, αλλά γιατί νομοθετούσε το αυτεξούσιο. Απατηθήκαμε, γιατί μας φθόνησαν. Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε την εντολή. Είμαστε αναγκασμένοι σε νηστεία, γιατί δε νηστεύσαμε, καθώς εξουσιασθήκαμε απ' το δένδρο της γνώσης. Γιατί ήταν παλιά η εντολή και σύγχρονη με μας, σαν κάποια διαπαιδαγώγηση της ψυχής και σωφρονισμό απ' τις απολαύσεις. Τη λάβαμε εύλογα, για να απολαύσουμε με την τήρησή της αυτό που χάσαμε με τη μη διαφύλαξή της. Χρειασθήκαμε Θεό που σαρκώθηκε και πέθανε, για να ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, για να καθαρισθούμε. Αναστηθήκαμε μαζί Του, επειδή μαζί Του και νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, επειδή συναναστηθήκαμε.

Είναι πολλά μεν λοιπόν τα θαύματα της τότε εποχής: Θεός που σταυρώνεται, ήλιος που σκοτίζεται και πάλι ανατέλλει (γιατί έπρεπε και τα κτίσματα να συμπάσχουν με τον Κτίστη). Καταπέτασμα που σχίζεται, αίμα και νερό που χύνεται απ' την πλευρά (το μεν αίμα, γιατί ήταν άνθρωπος, το δε νερό γιατί ήταν πάνω απ' τον άνθρωπο). Γη, που σείεται, πέτρες που σχίζονται για χάρη της πέτρας (που είναι ο Χριστός), νεκροί που ανασταίνονται, ως επιβεβαίωση της τελευταίας και κοινής αναστάσεως. Τα σημεία δε στον τάφο, τα μετά τον τάφο, ποιος θα μπορούσε επάξια να τα υμνήσει; Τίποτε δε δεν υπάρχει σαν το θαύμα της σωτηρίας μου: λίγες σταγόνες αίματος αναπλάθουν τον κόσμο όλο και γίνονται σαν χυμός γάλακτος για όλους τους ανθρώπους, που συνδέουν και συνάγουν εμάς σε μια ενότητα.

Αλλ' ω Πάσχα, το μέγα και ιερό, που καθαρίζεις τον κόσμο όλο! Γιατί θα σου μιλήσω σαν κάτι έμψυχο. Ω Λόγε Θεού και φως και ζωή και σοφία και δύναμη! Γιατί χαίρομαι μ' όλα σου τα ονόματα! Ω γέννημα κι ορμή και σφραγίδα του μεγάλου νου! Ω Λόγε που νοείσαι κι άνθρωπε που φαίνεσαι, ο οποίος φέρεις τα πάντα προσδεδεμένα στο λόγο της δυνάμεώς σου! Τώρα μεν ας δεχθείς το λόγο αυτό, όχι ως απαρχή, αλλ' ως συμπλήρωση ίσως της δικιάς μας καρποφορίας, ευχαριστία το ίδιο κι ικεσία, για να μην κακοπάθουμε εμείς τίποτε περισσότερο πέρα απ' τους αναγκαίους κόπους κι ιερούς πόνους για τις εντολές σου, με τους οποίους ζήσαμε μέχρι τώρα. Κι ας σταματήσεις την εναντίον μας τυραννία του σώματος (βλέπεις. Κύριε, πόσο μεγάλη είναι και πόσο μας λυγίζει), ή την κρίση σου, αν θέλαμε να καθαρισθούμε από σένα. Αν δε τερματίσουμε άξια με τον πόθο μας και γίνουμε δεκτοί στις ουράνιες σκηνές, αμέσως κι εδώ θα σου προσφέρουμε θυσίες δεκτές στο άγιό σου θυσιαστήριο. Πατέρα και Λόγε και Πνεύμα άγιο. Γιατί σε σένα αρμόζει κάθε δόξα, τιμή και εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/04/blog-post_4782.html#ixzz3JQh5gF4k

Η πραγματική ιστορία του Ιούδα

 

Καιρός να δούμε λοιπόν, τι ακριβώς έχουμε παραλάβει για τον Ιούδα από την επίσημη αρχαία Χριστιανική Παράδοση και τι αναφέρουν γι’ αυτόν τα ιερά Ευαγγέλια

Ο Ιούδας, γεννήθηκε στην Ισκαρία εξ’ ου και Ισκαριώτης, και ο πατέρας του λεγόταν Ρόβελ. Ένα βράδυ, αναφέρει η Παράδοση ( Βιβλίο Τριωδίου του Μεγάλου Συναξαριστή ), η γυναίκα του Ρόβελ, είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξύπνησε τρομαγμένη από τον φόβο της. Και ενώ προσπαθούσε να την καθησυχάσει ο άνδρας της, αυτή τού είπε:

" Είδα στο όνειρό μου ότι θα μείνω έγκυος και το αγόρι που θα γεννήσω θα γίνει αιτία της καταστροφής του γένους των Εβραίων... "

Ο άνδρας της την περιγέλασε σαν ανόητη που πιστεύει σε όνειρα, ενώ αυτή προτίμησε να σωπάσει. Την ίδια νύκτα όμως έμεινε έγκυος. Γέννησε πράγματι αγόρι, αλλά φοβούμενη μήπως το όνειρο βγει πραγματικότητα, θέλησε να το σκοτώσει. Κρυφά από τον Ρόβελ έφτιαξε ένα καλάθι, το άλειψε με πίσσα και το έριξε στην θάλασσα της Γαλιλαίας, λέγοντας ψέματα στον άνδρα της για την τύχη του παιδιού. Το κιβώτιο αυτό παρασυρμένο από τους ανέμους έφθασε σε ένα μικρό νησάκι απέναντι της Ισκαρίας, που κατοικούσαν βοσκοί. Το βρήκαν οι βοσκοί και αρχικά το έτρεφαν από το γάλα των ζώων, μετά όμως το έδωσαν σε μια συγχωριανή τους να το θηλάζει, και το ονόμασαν Ιούδα, γιατί κατάλαβαν ότι προερχόταν από το γένος των Εβραίων.

Όταν άρχισε να περπατάει, πήραν το παιδί από το νησάκι και το έφεραν στην Ισκαρία. Κατά μία περίεργη σύμπτωση και ενώ έψαχναν ρωτώντας σε ποιους μπορούσαν να αφήσουν το παιδί, πέσανε επάνω στον Ρόβελ, στον πραγματικό του δηλαδή πατέρα, ο οποίος και το ανέλαβε μη γνωρίζοντας ότι ήταν το δικό του, χαμένο παιδί...

Ο Ιούδας, ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, και η μητέρα του το αγαπούσε υπερβολικά, σκεπτόμενη πάντα και το δικό της το παιδί που είχε παλαιότερα ρίξει στην θάλασσα. Στο μεταξύ γέννησε και δεύτερο παιδί ανατρέφοντας και τα δύο μαζί αλλά ο Ιούδας πονηρός εκ φύσεως και υπολογίζοντας στην διανομή της πατρικής περιουσίας έδερνε σε κάθε ευκαιρία το άλλο παιδί, προσπαθώντας να το ξεκάνει.

Η μητέρα τους συμβούλευε τον Ιούδα λέγοντάς του ότι από κοινού θα είναι μοιρασμένη η περιουσία των γονέων τους και να πάψη επί τέλους να κτυπάει άσπλαχνα τον αδελφό του. Μια μέρα όμως ο Ιούδας σαν μεγαλύτερος και δυνατότερος που ήταν, αφού σκότωσε τον αδελφό του κτυπώντας τον με μία πέτρα στα μηνίγγια, έφυγε για την Ιερουσαλήμ φοβούμενος την τιμωρία... Κλαίγοντας οι γονείς απαρηγόρητα που έχασαν έτσι και τα δύο παιδιά τους έπεσαν σε μεγάλη θλίψη. Εν τω μεταξύ ο Ιούδας, φιλάργυρος και πονηρός όπως ήταν, γνωρίστηκε στην Ιερουσαλήμ με τον βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος εκτιμώντας την δύναμη και την ομορφιά του, όπως τότε οι βασιλείς συνήθιζαν για να διαλέγουν τους σωματοφύλακές τους, τον έβαλε φροντιστή και οικονόμο στο παλάτι του.

Μετά από λίγο καιρό λόγω ταραχών στην Ισκαρία, ο Ρόβελ παίρνοντας την γυναίκα του και τα υπάρχοντά του ήλθε και κατοίκησε στα Ιεροσόλυμα, όπου και αγόρασε ένα πλούσιο σπίτι κοντά στο παλάτι του Ηρώδη, χωρίς να γνωρίσουν τον Ιούδα αλλά ούτε και ο Ιούδας αυτούς.

Μια μέρα πρόσεξε ο Ιούδας ότι ο βασιλιάς Ηρώδης κοιτούσε τακτικά από το παράθυρο των ανακτόρων τους ωραίους κήπους του Ρόβελ. Με αυτή την αφορμή και θέλοντας να φανεί εξυπηρετικός στον Ηρώδη μπήκε στους κήπους αυτούς και αφού έκοψε τα ωραιότερα άνθη και τους καλύτερους καρπούς θέλησε να φύγει. Τον είδε ο Ρόβελ και του είπε: "Γιατί το έκανες αυτό; Αν ήθελες κάτι για τον βασιλέα μπορούσες να μου το ζητήσεις... "Αντί άλλης απαντήσεως ο Ιούδας, κακότροπος όπωςήταν, και αφού βεβαιώθηκε ότι ήσαν μόνοι τους, άρπαξε μία πέτρα και σκότωσε τον πατέρα του όπως είχε σκοτώσει και τον αδελφό του, ενημερώνοντας και τον Ηρώδη για το συμβάν ο οποίος και τον κάλυψε, για να μη μαθευτεί στον κόσμο και εκτεθεί το παλάτι...

Θέλοντας ο Ηρώδης, άπληστος όπως ήταν, να αρπάξει τα ωραία κτήματα του Ρόβελ που συνόρευαν με τα δικά του, πίεσε τον Ιούδα να παντρευτεί την χήρα του φονευθέντος, δηλαδή την μητέρα του, πράγμα που έγινε. Ο Ιούδας, έζησε αρκετά χρόνια σαν σύζυγος της χήρας Ρόβελ, κάνοντας και παιδιά μαζί της!!!

Κάποια μέρα, βρίσκοντας την χήρα να κλαίει ενθυμούμενη τα όσα κακά την είχαν μέχρι τότε συναντήσει, και ρωτώντας την τι της συμβαίνει, αυτή άρχισε να του εξιστορεί λεπτομερώς την ζωή της. Ο Ιούδας, έχοντας μάθει από τους βοσκούς, το πως τον είχαν μαζέψει από την θάλασσα, μέσα στο καλαθάκι με την πίσσα, κατάλαβε ότι η χήρα ήταν η μητέρα του, και της είπε: "Εγώ είμαι ο υιός σου, που τον είχες ρίξει παλαιότερα στην θάλασσα, και εγώ σκότωσα τον αδελφό μου και τον πατέρα μου..." Ακούγοντας όλα αυτά η μητέρα του και μάλιστα ότι είχε πέσει και σε αιμομιξία και τεκνογονία με το παιδί της, κτυπιόταν με θρήνους για το κατάντημά της λέγοντας στον Ιούδα να φύγει από εμπρός της και να μη τον ξαναδούν τα μάτια της... Από το γεγονός αυτό και μετά, συναισθανόμενος ο Ιούδας το βάθος των εγκληματικών του πράξεων, και ακούγοντας ότι κάποιος σπουδαίος διδάσκαλος, ο Χριστός, έχει εμφανιστεί στα μέρη της Γαλιλαίας καλώντας τους αμαρτωλούς σε μετάνοια, πήγε σε Αυτόν θέλοντας να σώσει την ψυχή του.

Ο Χριστός, σαν εύσπλαχνος προς όλους τους αμαρτωλούς, τον δέχθηκε μαθητή του, δίνοντάς του μάλιστα και την διαχείριση των χρημάτων του ταμείου της ελεημοσύνης που ήταν απαραίτητα για την συντήρηση όλων των μαθητών και του λαού που ακολουθούσε... Ο Ιούδας όμως, παρ’ όλο που έβλεπε αλλά και έκανε κι’ αυτός θαύματα επικαλούμενος το όνομα του Χριστού όπως και οι άλλοι Απόστολοι, εν τούτοις συνέχιζε τις παλαιές κακίες του κλέβοντας το ταμείο... Αποκορύφωμα αυτής της κακίας του ήταν να κλείσει συμφωνία με τους αρχιερείς και να πουλήσει τον ίδιο τον διδάσκαλό του στην εξευτελιστική τιμή των 30 αργυρίων, που ήταν τότε μία συνηθισμένη τιμή στα σκλαβοπάζαρα ανθρώπων, παρ’ όλο που ο Χριστός έφθασε στο σημείο να του πλύνει και τα πόδια, θέλοντας να τον φέρει σε συναίσθηση της βαρύτατης πράξης της προδοσίας.

Γιατί ο Χριστός, σαν Θεάνθρωπος που είναι, προγνώριζε ( αλλά δεν προόριζε...) από την πρώτη στιγμή που είδε τον Ιούδα ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που θα τον πρόδιδε όπως από αρχαιοτάτων χρόνων μιλούσαν οι προφητείες. Και οι προφητείες μιλούσαν όχι μόνο για την παρουσία του Ιούδα, αλλά και για όσα όλα πρόσωπα θα έπαιζαν ρόλο στο Θείο Δράμα.

Τα γνώριζε σαν Θεός, αλλά δεν τα κατεύθυνε.

Γιατί αν τα κατεύθυνε, παραβιάζοντας την ελευθερία βουλήσεώς τους, τότε τα πρόσωπα αυτά ( και ο Ιούδας βεβαίως ), δεν θα είχαν και καμία ευθύνη.

Γνώριζε ακόμη, σαν Θεός Πανταχού Παρών, και όλες τις μυστικές συμφωνίες και συζητήσεις που έκανε ο Ιούδας με τους τότε Αρχιερείς, πίσω από την πλάτη Του...

Ο Ιούδας προφανώς υπολόγιζε, ότι τελικώς ο Χριστός θα διαφύγει από τους εχθρούς του παρ’ όλη την δική του προδοσία, όπως και άλλες φορές είχε και στο παρελθόν γίνει. Όταν όμως είδε ότι καταδικάσθηκε σε θάνατο, μεταμελήθηκε μεν για ότι έκανε αλλά δεν μετανόησε ειλικρινά, φθάνοντας και στην συγγνώμη. Πέταξε βέβαια τα αργύρια στους αρχιερείς αλλά "...απελθών απήγξατο" ( κρεμάστηκε...), σημειώνεται στα Ευαγγέλια.

Υπάρχει ακόμη η αντίληψη, στην αρχαία Χριστιανική γραμματεία, ότι η αυτοκτονία του Ιούδα έγινε και από πονηριά, ώστε να προλάβει ο Ιούδας να μπει στον Παράδεισο πριν τον θάνατο του Χριστού.

Γιατί όπως είχε ακούσει, στα χρόνια της τριετούς διδασκαλίας του Χριστού, θα κατέβαινε ο Χριστός στον Άδη για να κηρύξει και εκεί στις ψυχές των νεκρών, και να σωθούν όσες από αυτές πίστευαν. Έπρεπε λοιπόν να προλάβει, να βρίσκεται μεταξύ αυτών, των προς σωτηρία ψυχών, πριν πεθάνει ο Χριστός και όσο διαρκούσε ακόμη η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης...

Όμως η πονηρία του αυτή πήγε χαμένη γιατί έσπασε το σχοινί, και "πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, και εξεχύθη πάντα τα σπλάχνα αυτού..." όπως σημειώνεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά ( Πράξεις των Αποστόλων – α’ 18). Του χύθηκαν δηλαδή έξω τα έντερα και ψυχορραγώντας μερικές ώρες άργησε να καταλήξει, πεθαίνοντας έτσι μετά τον Χριστό, και πηγαίνοντας στην αιώνια Κόλαση της Καινής Διαθήκης και όχι στον Άδη της Παλαιάς, όπως πονηρά υπολόγιζε...

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία του προδότη Ιούδα για τον οποίον ο Χριστός, προδικάζοντας το αιώνιο μέλλον του, είπε εκείνα τα βαρυσήμαντα λόγια, ότι: "ουαί (και αλλοίμονο) δε τω ανθρώπω εκείνω, δι’ ού ό υιός τού ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ήν αυτώ, εί ούκ εγεννήθη ( να μη είχε γεννηθεί ) ό άνθρωπος εκείνος..." (κατά Μάρκο ιδ’ 21).

Η προσπάθεια που γίνεται λοιπόν τελευταία να βγάλουν τα αναθέματα της προδοσίας του Ιούδα, ξεκινάει όχι γιατί τους έπιασε η αγάπη τώρα για τον Ιούδα, αλλά από μία κακή "εκκλησιαστική διπλωματία" της Δυτικής εκκλησίας, για την δημιουργία "προγεφυρώματος συνεργασίας" με τον Ιουδαϊσμό, και αφού στην αρχή διέγραψαν από τους ύμνους, τα "περί ανόμων Ιουδαίων και Εβραίων" επιλεγόμενα.

 +Μητροπολίτης Ολύμπου Μιχαήλ

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/04/blog-post_22.html#ixzz3JQfrv0lb

ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΨΥΧΩΤΙΚΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ

      

Γράφει ο Αντώνης Ιακ. Ελευθεριάδης Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος
E-Mail: aelef@acci.gr
Site: http://www.eleftheriadis.edu.gr
Θα συμφωνούσατε πως τα ερωτικά σκάνδαλα δεν απασχολούν μόνο την σημερινή επικαιρότητα. Υπήρχαν και στην ελληνική και σε πολλές άλλες κοινωνίες του παρελθόντος.
Να θυμηθούμε, για παράδειγμα, τον βασιλιά Δαβίδ, τον προπάτορα του Χριστού, που δόλια υπέκλεψε την όμορφη Βηρσαβεέ, σύζυγο του στρατηγού Ουρία, τον οποίο έστειλε σε βέβαιο θάνατο στον πόλεμο με τους Αμμωνίτες. Τότε βρέθηκε ο θαρραλέος προφήτης Νάθαν ο οποίος τον επιτίμησε δημόσια γι’ αυτή την εγκληματική του ενέργεια. Αλλά εξίσου είναι γνωστή και η σεξουαλική παρεκτροπή του βασιλιά Ηρώδη του Αντίπα, που χώρισε τη νόμιμη γυναίκα του για να νυμφευθεί τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ποιος δεν ξέρει την Ηρωδιάδα και την κόρη της Σαλώμη, για τα όμορφα μάτια της οποίας και τα καπρίτσια της μάνας της αποκεφάλισε ο Αντίπας τον ανένδοτο ελεγκτή της ανακτορικής φαυλότητας Ιωάννη Βαπτιστή; Με την ευκαιρία της Σύναξης του Ιωάννου Βαπτιστή που η Εκκλησία μας εοτάζει την 7^η Ιανουαρίου, ας εξετάσουμε από την συγκλονιστική αυτή ιστορία του τιμίου Προδρόμου μια πλευρά που αναφέρεται στον κρίσιμο ρόλο που έπαιξε το ψυχωτικό άγχος στον Ηρώδη Αντίπα, του οποίου το έγκλημα του αποκεφαλισμού του Ιωάννη Βαπτιστή τον ακολουθούσε ως εφιαλτική σκιά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Λίγο ως πολύ η ιστορία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου είναι σε όλους μας γνωστή. Και οι τέσσερις ευαγγελιστές συμφωνούν στην ίδια παράδοση ότι η ιστορία της λυτρωτικής διακονίας στον κόσμο του Ιησού αρχίζει με την είσοδο στη σκηνή του Ιωάννη Βαπτιστή.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Λουκά (στο 3^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του), ο Ιωάννης κατά το παράδειγμα πολλών αγίων ανδρών όπως ο Ηλίας (Γ΄Βασ.19:1-9) μετέβη στην έρημο, όπου καλλιεργήθηκε, καταρτίσθηκε και ανδρώθηκε πνευματικά Μετά, κατόπιν εντολής του Κυρίου, έρχεται από την έρημο όπου ζούσε, -κατά το δέκατο πέμπτο έτος της αυτοκρατορίας του Τιβερίου Καίσαρα, όταν ηγεμών της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος και τετράρχης της Γαλιλαίας ο Ηρώδης Αντίπας- στην περιοχή του Ιορδάνη ποταμού, κοντά μάλιστα στο Μοναστήρι των Εσσαίων, κηρύσσοντας προς το λαό του Ισραήλ και προτρέποντάς τους να βαπτισθούν βάπτισμα μετανοίας για να πάρουν εντός ολίγου άφεση αμαρτιών που θα τους έδινε ο Μεσσίας. Αυτή είναι η καλύτερη ηθική προετοιμασία κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, προκειμένου να δει και να απολαύσει τη Σωτηρία που στέλνει ο Θεός. Δεν αρκούν τα λόγια, χρειάζονται να γίνουν έργα αγαθά, άξια και σύμφωνα με την μετάνοιά σας, δίδασκε ο Πρόδρομος. Όποιος δεν παράγει καλό καρπό σαν ένα δέντρο που έχει ξεραμένες ρίζες κόβεται και ξεριζώνεται και ρίχνεται στη φωτιά. Στο ερώτημα του πλήθους τι να κάνουν για να σωθούν από την οργή του Θεού εκείνος τους απαντούσε και τους έλεγε: «αυτός που έχει δύο χιτώνες, ας δώσει τον ένα σε κείνον που δεν έχει, και εκείνος που έχει τροφές ας κάμει το ίδιο». Στους τελώνες που ήρθαν να βαπτιστούν είπε: «μην εισπράττετε τίποτε παραπάνω από ό,τι έχει ορισθεί από το νόμο». Στους στρατιώτες που τον ρωτούσαν τι να κάνουν, ο Ιωάννης τούς απάντησε ως εξής: «κανέναν να μην συκοφαντήσετε, κανέναν να μην εκφοβίσετε με απειλές για να τους αποσπάσετε χρήματα και να αρκείσθε στο μισθό σας». Αυτά όλα που έλεγε έδιναν την εντύπωση στον κόσμο που τον ακολουθούσε πως αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Κι εκείνος αποκρίθηκε και τους είπε «εγώ μεν ύδατι βαπτίζω υμάς. Έρχεται δε ο ισχυρότερός μου, ου (=του οποίου) ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού». Έτσι, ο Πρόδρομος του Χριστού έφερε στην ανθρωπότητα το «ευαγγέλιον», το χαρμόσυνο δηλαδή μήνυμα της ελεύσεως του Χριστού. Και στη νέα περίοδο της ζωής του έζησε βίο εκούσιων στερήσεων και θεληματικής πτωχείας. Όταν αργότερα ο Ιησούς θα μακαρίσει τους πτωχούς υποσχόμενος σε αυτούς τη Βασιλεία των Ουρανών ίσως να έχει υπόψη του και την περίπτωση του τιμίου Προδρόμου. Την καταπληκτική απλότητα, την πτωχεία και το ασκητικό του Ιωάννη χαρακτήρα παρουσιάζει ο Ματθαίος (3:19), όταν λέει ότι είχε το ένδυμά του φτιαγμένο από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση του. Και η τροφή του ήταν ακρίδες και μέλι άγριο. Αυτός ο Πρόδρομος που ονομάστηκε ο τελευταίος των Προφητών του Παλαιού Κόσμου δεν κήρυττε μόνο μετάνοια και βάπτιζε αυτούς που προσέρχονταν σε εκείνον, αλλά με παρρησία ήλεγχε τους καταπατητές των εντολών του Θεού, οποιοιδήποτε ήταν αυτοί. Δεν δείλιασε μάλιστα να ελέγξει και αυτόν το βασιλικό οίκο, των ανήθικων τυραννίσκων της οικογένειας των Ηρωδών, λέγοντας τα εξής εκπληκτικά λόγια: «ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου» (=δεν σου επιτρέπεται να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου). Ο Ηρώδης αυτός, υποσχέθηκε με όρκο στη θυγατέρα της Ηρωδιάδας, η οποία «ωρχίσατο» (=χόρεψε) στη γιορτή των γενεθλίων του, ότι θα της έδινε ό,τι του ζητούσε. Αυτή λοιπόν με την προτροπή της παμπόνηρης μάνας της ζήτησε να της φέρουν επί τόπου και «επί πίνακι την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού». Ο Ιωάννης είχε στο μεταξύ φυλακιστεί και έτσι ήταν ευχερής η εκτέλεση του φρικτού εγκλήματος, εφόσον το θύμα ήταν ήδη δέσμιο. Έτσι, ο Ιωάννης βαπτίσθηκε στο αίμα του μαρτυρίου (Ματθαίος, 14:3-12).
Να δούμε τώρα μερικά στοιχεία από την προσωπικότητα του μοιραίου άνδρα που είχε το θλιβερό «προνόμιο» να αποδείξει στον κόσμο έως πού μπορεί να φτάσει η αλαζονεία της εξουσίας. Ο Ηρώδης Αντίπας ήταν γιος του Ηρώδη του Μεγάλου. Στα Ευαγγέλια αναφέρεται ως τετράρχης αλλά και ως βασιλεύς. Μετά το θάνατο του πατέρα του είχε λάβει τις τετραρχίες της Γαλιλαίας και της Περαίας. Είχε πολλά κοινά με τον πατέρα του, τον οποίο μιμήθηκε τόσο στην σκληρότητά του όσον και τον έκλυτο βίο του. Στην αρχή νυμφεύθηκε την κόρη του πανίσχυρου βασιλιά της Αραβίας, Αρέτα Δ΄, ύστερα από λίγο την εγκαταλείπει, λόγω του ερωτικού συνδέσμου που είχε εν τω μεταξύ δημιουργήσει με την ανηψιά του, Ηρωδιάδα, η οποία ήταν σύζυγος του αδελφού του Φιλίππου. Η Ηρωδιάδα είχε θείο τόσο τον πρώτο της άνδρα Φίλιππο όσο και τον Αντίπα. Μια λοιπόν οικογένεια τέτοιας ηθικής ποιότητας δεν μπορούσε να ανεχθεί τους προφητικούς ελέγχους του Ιωάννη Προδρόμου (Ματθαίος, 14:4). Τον Ιωάννη φυλάκισε ο Αντίπας, τον οποίο μετέπειτα, με τα πανούργα σχέδια της Ηρωδιάδας που δεν μπορούσε να υποφέρει τον βαρύ έλεγχο του Βαπτιστή και κατόπιν του χορού της Σαλώμης, αποκεφάλισε.

Μέχρις εδώ έχουμε να κάνουμε με την κλασική περίπτωση ενός άνδρα που φοβάται ακόμα και τη σκιά του. Ξέρει το ολίσθημά του που τεχνητά θέλει να ξεχάσει. Στη ζωή του Αντίπα κυριαρχούν τα χαρακτηριστικά των αγχωτικών καταστάσεων, τα αισθήματα του φόβου, της έντασης και του τρόμου, μπροστά στο ενδεχόμενο να ξανακούσει εκείνο το «ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου…». Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την αποκεφάλιση του Προδρόμου, και να, βγήκε η φήμη ότι στο πρόσωπο του δραστήριου Ιησού έχει αναβιώσει ο Ιωάννης Βαπτιστής. Η εγκληματική εφιαλτική ψύχωση που τον κατατρύχει παρουσιάζει τον Πρόδρομο να έχει αναστηθεί από τους νεκρούς και να έχει μπει στο σώμα του Ιησού. Τρέμει με αυτήν την ιδέα. Η λογική τον έχει αφήσει. Αμφισβητεί την πληροφορία που ασφαλώς θα είχε λάβει από την «Ιωάννα, γυναίκα Χουζά επιτρόπου Ηρώδου», μια γυναίκα από εκείνες που θεράπευσε ο Ιησούς. Την εφιαλτική ψύχωση του Ηρώδη από την φήμη περί Ιησού φανερώνουν τα εξής λόγια του : «Ιωάννην εγώ απεκεφάλισα. Τις έστιν ούτος περί ού ακούω τοιαύτα;» (Λουκάς, 9:9αβ), «ον εγώ απεκεφάλισα Ιωάννην, ούτος ηγέρθη» ((Μάρκος, 6:16). «Και εζήτει ιδείν αυτόν» (Λουκάς, 9:9γ). Στον ψυχικό του κόσμο λειτουργεί το εξοντωτικό σύνδρομο ενάντια στον Ιησού, ο οποίος συνειδητά και δημόσια χαρακτήρισε τον Ηρώδη «αλώπεκα», και του δήλωσε ανοικτά και θαρραλέα ότι συνεχίζει τη δυναμική του δράση. Διακρίνουμε ένα αίσθημα ικανοποίησης και ηδονής, όταν από τη θέση του ηγεμόνα-δικαστή αντίκρυσε τον Ιησού: «ήν γαρ θέλων εξ ικανού ιδείν αυτόν, διά το ακούειν πολλά περί αυτού. Και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ’ αυτού γινόμενον» ((Λουκάς, 23:8). Φαντάζεσθε έναν κριτή να έχει απέναντί του ένα υπόδικο και αντί να εξετάζει το κατηγορητήριο αρκείται στο να ικανοποιεί την περιέργειά του αν τελικά ο Ιησούς είναι η μετενσάρκωση του Βαπτιστή. Τι κι αν συνοδεύεται από τόσους αξιωματούχους Εβραίους που επιζητούν την παραπομπή του κατηγορουμένου στα Μεγάλα Δικαστήρια! Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μάθει ποιος είναι, ποια είναι η καταγωγή του, ποιο είναι το έργο του και η αποστολή του. Κι όμως, ο Ιησούς σιωπά, ουδέν αποκρίνεται στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις του. Δέστε τον, έχει γίνει έξω φρενών, η σιγή του Χριστού γιγαντώνει το άγχος του, ανακινεί τους εφιάλτες του και αφυπνίζει το φονικό του μένος. Αυτήν την δυσάρεστη συγκινησιακή κατάσταση εκμεταλλεύονται οι αρχιερείς και οι γραμματείς που άρχισαν «ευτόνως» να κατηγορούν τον Ιησού, εκβιάζοντας έτσι τον Ηρώδη να αφήσει τις μη δικανικές ερωτήσεις και να μπει στην ουσία των κατηγοριών. Πού όμως διάθεση και ψυχραιμία για να ανακρίνει ο Αντίπας και να δικάσει! Έξαλλος, τώρα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς του, εκτρέπεται σε εξευτελισμό και εξουθένωση του Ιησού, κάτι που ήταν υποσυνείδητη αντίδραση του αγχώδους πλέγματος συναισθημάτων φόβου και μίσους κατά του δυναμικού Ιησού Χριστού και του εφιαλτικού φάσματος του «αιμάσσοντα» Προδρόμου!

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/08/blog-post_1143.html#ixzz3JQf36sBx

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΚΑΒΒΑΛΑ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Κ Α Β Β Α Λ Α

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Δογματική Καββάλα

Η δογματική Καββάλα περιλαμβάνει το δογματικό οικοδόμημα της κίνησης. Η όλη φιλοσοφία περιέχεται σε ένα διάγραμμα που ονομάζεται το «Δένδρο της Ζωής», όπου περιλαμβάνονται συνολικά 10 σφαίρες ή Σεφιρώθ που αντιστοιχούν σε «ιδιότητες» ή «Εκδηλώσεις» του Θεού ή «επίπεδα υπάρξεως της Ζωής».

Η πρώτη ονομάζεται Κέτερ και είναι το «σημείο Εκ­δήλωσης», ή Υψηλοτέρα Σεφίρα που αντιπροσωπεύει «τον Ύψιστο Θεό ή την Πρωταρχική Αιτία». Από αυ­τήν συνεχίζονται οι θείες «Εκδηλώσεις» διαδοχικά σε δύο στήλες, αριστερά και δεξιά (θετική και αρνητική, ή αρσενική και θηλυκή δύναμη).

Μέσω αυτών των «Εκδηλώσεων» ή «Εκπορεύσεων» πραγματοποιείται το πέρασμα από το άπειρο στο πεπερα­σμένο, «από την ενότητα στην πληθώρα των μορφών, στη δημιουργία της ύλης». Με βάση την δογματική Καββάλα ο Θεός δεν είναι «άμεσος Δημιουργός του κοσμου. Όλα τα πράγματα έχουν προέλθει από την Πρωταρχική Πηγή, μέσω διαδοχικών Εκπορεύσεων κάθε Εκπόρευση έχει μικρότερη λαμπρότητα και ακτινοβολία από την προηγούμενη. Έτσι το σύμπαν που βλέπουμε είναι ο «Εκδηλωμένος Θεός» και το τελικό κατώτερο προϊόν είναι η ύλη, δηλαδή κάτι που είναι ευτελές» (Γ. Γουέ­στκοτ, σελ. 29).

Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτή την τάση, ο Θεός είναι το μυ­στικό, απροσδιόριστο Απόλυτο, το οποίο αποκαλύπτεται ως πρωταρχική μορφή και δύναμη της όλης κτίσεως. Οι σχέσεις του Θεού με τον κόσμο, δηλαδή η όλη ιστο­ρία, προσδιορίζεται εσωτεριστικά. Ο Θεός του Ισραήλ βρίσκεται σε τελετουργική, πνευματική και εθνική συνέ­χιση και ταύτιση με το λαό του. Εδώ ο Θεός γίνεται υποκείμενο και, ταυτόχρονα, αντικείμενο της λύτρωσης.

Ο Θεός, χωρίς τη «δημιουργία», είναι κατά ένα τρό­πο ατελής. Στο τέλος όμως της ιστορίας, στη μεσσιανική εποχή, θα συντελεστεί κατά τους καββαλιστές πλήρης έ­νωση και ταύτιση ανάμεσα στον Θεό και στο Ισραήλ, ανάμεσα στο «Δημιουργό» και στη «δημιουργία».

Το κλειδί για την εκπλήρωση του σκοπού αυτού αποτελούν τα δέκα Σεφιρόθ, που χαρακτηρίζουν την ενδοθεϊκή δημιουργική και λυτρωτική ενέργεια, που οδηγεί στον τελικό σκοπό, με αποτέλεσμα ο κύκλος να κλείνει, για να ξαναρχίσει στη συνέχεια.

Κατά την καββαλιστική αντίληψη το σύμπαν είναι «μια σκεπτομορφή, που προβάλλεται από το Θεϊκό νου». Αυτό το σύμπαν εκφράζεται στο Καββαλιστικό Δέντρο, που παρομοιάζεται με «ονειρική εικόνα που αναδύεται από το υποσυνείδητο του Θεού και δραματοποιεί το υποσυνείδητο περιεχόμενο της Θεότητας... είναι συμβολική παράσταση της ακατέργαστης πρώτης ύλης της θεϊκής συνείδησης και των διαδικασιών με τις οποίες ήρθε το σύμπαν σε ύπαρξη» (D. Fortune, Η μυστική Καββάλα, μετάφρ. Δ. Ευαγγελοπούλου, Αθήνα 1986, σ. 33).

Η Καββάλα δεν πιστεύει σε σταδιακή δημιουργία του Σύμπαντος. Στο βιβλίο «Η Καββάλα και τα σύμβολά της» αναφέρεται πως αιτία όλης της «εκδήλωσης» είναι ο Αΐν ή το Ουδέν, ή αρχέγονη πραγματικότητα. Το Αΐν βρίσκεται πάνω από το πρώτο Σεφιρώθ. «Για να συνειδη­τοποιήσει τον εαυτό Του, για να αυτοπροσδιοριστεί», το Αΐν γίνενται Αΐν Σοφ, δηλαδή Άπειρο και στη συνέ­χεια ΑΐνΣοφ Αούρ, δηλαδή απεριόριστο Φως, που συγ­κεντρώνεται σ’ ένα σημείο, το οποίο αποτελεί την πρώτη Σεφίρα του Δέντρου της Ζωής, το Κέτερ, που είναι η «ανεξιχνίαστη μονάδα», που περιέχει ουσιαστικά και δυνη­τικά όλα τα λοιπά εννέα Σεφιρώθ. Είναι η πηγή και η πρωταρχική αιτία όλων των πραγμάτων (σ. 51-59).

Εδώ δεν γίνεται λόγος για δημιουργία, αλλά για «εκδήλωση» και «ξεδίπλωμα» με τη διαδικασία της «κατερχομένης εκδήλωσης». Κάθε «εκδήλωση» περιέχει σε λανθάνουσα κατάσταση όλες τις επόμενες και αντανακλά όλες τις προηγούμενες (Fortune, σ. 59).

Από το Κέτερ, που έχει το όνομα Εχεγιέχ (εγώ εί­μαι) προήλθε το δεύτερο Σεφιρώθ, το Χόχμα, που λογίζε­ται ως το ζωτικό, ενεργοποιό στοιχείο της ύπαρξης, το αρσενικό στοιχείο ή Πνεύμα, που αντιστοιχεί με τον Βισνού, τον Ισβάρα και τον Λόγο. Το τρίτο Σεφιρώθ, που προήλθε επίσης από το Κέτερ είναι το Μπινά, Αϊμά η Μητέρα, το στοιχείο που είναι θηλυκό, παθητικό και αρνητικό. Είναι ο Γιεχοβά! Μ’ αυτό τον τρόπο συμπληρώ­θηκε η Καββαλιστική Τριάδα ή η ονομαζόμενη «Ουράνια Τριάδα», δηλαδή: Εχεγιέχ, Χόχμα (Πνεύμα) και Μπινά (Μητέρα). (Η Καββάλα και τα Σύμβολά της, σ. 60-61).

Δεν υπάρχει διαφορά ουσίας ανάμεσα στα δέκα επίπεδα ύπαρξης. Ο Aivanhov υπογραμμίζει πως «στο σεφιροθικό δέντρο καμμία από τις εκδηλώσεις του Θεού δεν είναι κατώτερη από την άλλη. Δεν υπάρχει διαφορά μετα­ξύ των σεφιρόθ παρά μόνο σ’ ό,τι αφορά την ύλη της κα­θεμιάς από αυτές τις περιοχές» (Ο.Μ. Aivanhov Τα μυ­στήρια τού Ιεσόντ, τόμος VII, μετάφρ. Κ. Νικολάου, σ. 107).

Συνοψίζοντες την ανάλυσή μας για την θεωρητική Καββάλα παρατηρούμε ότι εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για «προσωπικό Θεό»· υπάρχει μόνο η «Απόλυτος Αρ­χή» που ονομάζεται Θεός. Από αυτόν ξεκινάει σειρά Εκπορεύσεων, που δημιουργεί τις θεότητες στην κάθε Σεφίρα. Έτσι ο Ιεχωβά είναι η θεότητα της Μπινάχ, της Ουράνιας Μητέρας. Σε άλλο επίπεδο βρίσκονται οι Ελοχίμ, «η Ομάδα των Αγίων Πνευματικών Ιδιοτήτων που συνδέονται με την Έκτη Σεφίρα, τον Ήλιο της Τιμερέθ» (Γ. Γουέστκοτ, σελ. 30). Κατά τους καββαλιστές, ένας από τους «θεούς» αυτούς είναι και ο Χριστός, όπως άλλω­στε και ο Ασκληπιός και ο Μίθρα! (D. Ashcroft-Novicki, σελ. 7).

Όλα λοιπόν είναι «Εκδηλώσεις» του ενός, δεν υπάρ­χει τίποτε εκτός από αυτό το Ένα. Η φαινομενική γνώ­ση της ύλης ως οντότητα ξεχωριστή από το Πνεύμα πρέ­πει να απορριφθεί ολότελα. Η ύλη δεν υπάρχει^. τα πάντα είναι Πνεύμα και ιδέα. Αυτό που εμείς ονομάζουμε ύλη, αποτελεί «απάτη των φυσικών αισθήσεων»^. «όλα τα πράγματα είναι εκπορεύσεις από τη Θεία πηγή και η ύλη είναι μία όψη» (Γ. Γουέστκοτ, σελ. 33-34).

«Το Υπέρτατο Ον της Καββάλα φανερώνεται με ό­λες τις όψεις. Κάποτε η Ακατάληπτη Αιώνια Δύναμη προχωρεί με διαδοχικές Εκπορεύσεις σε μια ύπαρξη όλο και πιο κατανοητή από τον ανθρώπινο νου, διαπλάθοντας τις ιδιότητές του σε ιδέες... Προβάλλει αυτές τις ιδιότη­τες πρώτα σε μια ουράνια παγκοσμιότητα από τον κόσμο των πνευμάτων των αγγέλων και των ανθρώπων στο πρώ­το πεδίο της Ατζιλούθ. Έπειτα προκαλεί μια αντανάκλαση των ιδίων έξοχων ουσιών... στο Δεύτερο Πεδίο Μπριάχ... Τελικά οι θείες αφηρημένες έννοιες των Ιερών Δέκα Σεφιρώθ περιορίζονται ακόμα περισσότερο με την τελευταία Εκπόρευση» (Γ. Γουέστσκοτ, σελ. 34-35).

Όλα αυτά αποδεικνύουν πως η θεωρητική Καββάλα είναι ασυμβίβαστη με τη χριστιανική πίστη.

Πρακτική Καββάλα

Η πρακτική Καββάλα είναι ο δρόμος της «επιστροφής και της φώτισης».

Όταν ο «Θεός» φθάσει στην τελευταία Του εκδήλωση και προβληθεί το δέκατο στη σειρά Σεφιρώθ, τότε αρ­χίζει πλέον η «επιστροφή», η ανοδική πορεία προς το α­νεκδήλωτο Ον, μέσω των ποικίλων «ατραπών», που προσδιορίζονται στο Καββαλιστικό Δέντρο με 22 γραμ­μές, που σχηματίζονται με την ένωση δύο Σεφιρώθ.

Κατά την D. Fortune οι 22 ατραποί αποτελούν «σύ­στημα μυστικής ψυχολογίας», που πραγματεύεται «τη σχέση της ψυχής του ανθρώπου και του σύμπαντος». Το «κλειδί» για τη «φώτιση» είναι τα δέκα Σεφιρώθ, που σχετίζονται με τον «Μακρόκοσμο». Η μαντεία έχει ως κλειδί αυτές τις 22 ατραπούς, γιατί σχετίζονται με τη συγ­γένεια ανάμεσα στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Έτσι για τους καββαλιστές η μαντεία είναι «πνευματική επίγνωση».

Για την D. Fortune πρέπει κανείς να εισέλθει βαθμιαία σ’ αυτή τη «γνώση» και να ασκηθεί πρακτικά. Αυτό που απέμεινε στη Δύση, λέγει αναφερόμενη στην τελετουρ­γία, «βρίσκεται στα χέρια της Εκκλησίας, των μασόνων και των ιδιοκτητών των καμπαρέ. Και οι τρεις, καθένας στο είδος του, είναι αποτελεσματικοί, γιατί η Εκκλησία «επικαλείται την αγάπη του Θεού, η Μασονία την αγά­πη του ανθρώπου και το καμπαρέ την αγάπη των γυναι­κών»!

Αν κανείς βλέπει την τελετουργία ως «επίκληση του πνεύματος του Θεού», λέγει, αυτό «είναι καθαρή πρόλη­ψη». Κατά την καββαλιστική σκέψη της Fortune η τελε­τουργία είναι «μέσο επίκλησης του ανθρωπίνου πνεύμα­τος»· αυτό είναι «καθαρή ψυχολογία». Έτσι η πρακτική Καββάλα αποτελεί απλά «τεχνική γνώση», με σκοπό την «ανάπτυξη δυνάμεων του νου με προσεκτική και μακρό­χρονη εξάσκηση, από τις οποίες η πρώτη είναι η δύναμη της συγκέντρωσης και η δεύτερη του οραματισμού» (D. Fortune, σ. 380-381).

Σ’ αυτή την πορεία της «επιστροφής» στο πρώτο «ση­μείο Εκδήλωσης», την «Πρωταρχική Αιτία» (Κέτερ), α­ποφασιστικό ρόλο παίζει η διάβαση από τη «γέφυρα της Γνώσεως», τη Σεφίρα ΝΤΑΑΤ· είναι η «πύλη» για τα «ανώτερα παράξενα πεδία» και ονομάζεται επίσης «Παιδί της Ουράνιας Μητέρας και του Ουράνιου Πατέρα. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η Άβυσσος. Η μεγα­λύτερη δοκιμασία ενός Καββαλιστή είναι να δοκιμάσει να διαβεί και να υποστεί αυτή την Άβυσσο... Το ΝΤΑΑΤ είναι η γέφυρα. Ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν γι’ αυτό, και τούτο οφείλεται στο ότι η γνώση είναι αυτογνωσία και μπορεί να την πάρει μονάχα αυτός που τον αφορά ά­μεσα» (D. Ashcroft-Nowicki, σ. 7).

Αυτό το «ταξίδι» πρέπει να το κάνει κανείς «κατά στάδια». Πρέπει να περάσει όλα τα στάδια, σιγά σιγά, ώ­σπου να διαβεί ολόκληρο το «Δένδρο» και να φθάσει στην κορυφή. Όμως το κάνει πιο εύκολα «με συντρο­φιά», λέγει η Dolores, υπογραμμίζοντας τη σημασία του Δασκάλου, και καταλήγει:

«Και αυτό ακριβώς προσφέρει η Σχολή που εκπροσωπώ... γνωρίζετε πια ότι όχι μόνο υπάρχει κάποιος ο οποίος πέρασε από αυτή την περίοδο και την ξεπέρασε, αλλά και ότι αποφάσισε να την ξαναπεράσει για να μπο­ρέσει να βοηθήσει και τους άλλους»!  (Ashcroft-Nowicki, σ. 6). Η κυρία Nowicki ισχυρίζεται λοιπόν πως η ίδια έ­κανε ήδη αυτό το «ταξίδι» και ενώθηκε με τη «Θεία Αρ­χή»!

Η «πρακτική Καββάλα» αναζητάει στο «Τοράχ», τον Νόμο, ένα κρυφό νόημα. «Κάθε λέξη έχει υψηλό νόημα και αποτελεί ουράνιο μυστήριο». Επίσης σύμφωνα με τη μέθοδο «Γκεμάτρια» κάθε όνομα η λέξη έχει μια αριθμητική αξία και θεωρείται πως έχει σχέση με άλλες λέξεις που έχουν την ίδια αριθμητική αξία. Με βάση τη μέθοδο «Τεμουρά» τα γράμματα μιας λέξης μετατίθενται ή αντικαθίστανται με άλλα γράμματα. Στο «Σεφέρ Γιεζιράχ» βρίσκομε την αντιστοιχία των γραμμάτων με τους πλα­νήτες, που εκτός από τα γράμματα έχουν και ένα «μαγικό τετράγωνο» που διαιρείται σε μικρότερα τετράγωνα, τα οποία αποτελούν τη βάση για το σύστημα κατασκευής τάλισμαν (Γ.Γουέστκοτ, σελ. 23-25).

Τα εβραϊκά γράμματα συνδέονται επίσης και με τα εί­κοσι δύο χαρτιά της Τράπουλας Ταρώ και χρησιμοποι­ούνταν κυρίως για προφητείες. Οι απόκρυφες επιστήμες αποδίδουν στο καθένα από αυτά τα χαρτιά ένα Αριθμό, ένα Γράμμα και ένα φυσικό αντικείμενο ή δύναμη-Πλανήτες, Ζώδια, στοιχεία κλπ. (Γουέστκοτ, σελ. 27). Όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν σε μία ζωή να φθάσουν στο στόχο. Γι’ αυτό χρειάζεται να ξαναέλθουν περισσότερες φορές στη ζωή με άλλα σώματα (μετεμψύχωση). Ακόμη και οι κακοί Άγγελοι θα «ανυψωθούν» κι όλες οι ζωές «θα συγχωνευθούν στη Θεότητα με το Φιλί της Αγάπης από τα Χείλη του Αγίου Όντος. Τότε το Εκδηλωμένο Σύμπαν θα πάψει να υπάρχει μέχρις ότου ζωογονηθεί ξα­νά από τη Θεία λέξη “Γεννηθήτω”» (Γ. Γουέστκοτ, σελ. 29).

Από όσα εκθέσαμε απεδείχθη πως η κίνηση είναι α­συμβίβαστη με την χριστιανική πίστη. Η θεολογία της δεν γνωρίζει προσωπικό Θεό. Αρνείται τη διάκριση με­ταξύ Δημιουργού και Δημιουργίας, την προσωπική υπό­σταση του ανθρώπου, την πραγματικότητα της ύλης.

Η διδασκαλία περί Κάρμα και μετενσάρκωσης (Γουέστκοτ, σ. 10) και το όλο σύστημα «αυτοσωτηρίας» με κέντρο τον «Εσώτερο Διδάσκαλο» είναι αντίθετο με τη χριστιανική πίστη, κατά την οποία η σωτηρία προέρ­χεται από τον Ιησού Χριστό, το μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, από τον μοναδικό Σωτήρα.

Ύστερα από αυτά είναι απαράδεκτη και παραπλανη­τική η δήλωση της κυρίας Nowicki: «Πρώτα και κύρια, ΔΕΝ πρόκειται για θρησκεία η πίστη, και δεν αναμιγνύεται με κανένα τρόπο στην πίστη που μπορεί να έχει ο κα­θένας, οποία κι αν είναι αυτή, ούτε συγκρούεται μαζί της. Η Σχολή που εκπροσωπώ δεν ζητάει ποτέ από τους μα­θητές να κάνουν κάτι το αντίθετο με τη θρησκεία τους...» (σελ. 1).

Ασφαλώς, εκείνο που πρωταρχικά απαιτεί η κίνηση από ένα Χριστιανό που θα θελήσει να κάνει το «ταξίδι» είναι να απαρνηθεί ολόκληρο το περιεχόμενο της πίστεώς του. Το να πιστέψει κανείς σε προσωπικό Θεό και να επικαλεστεί τη χάρη Του, αυτό είναι «πρόληψη», λέ­γουν οι καββαλιστές και βάζουν στη θέση του Τριαδικού Θεού τη δική τους, βλάσφημη καββαλιστική τριάδα, που αποτελεί κατάσταση, η οποία κατ’ ουσίαν ταυτίζεται με τον ίδιο τον άνθρωπο σε εξυψωμένο επίπεδο.

Ο άνθρωπος «διέρχεται» μέσω των ατραπών το επίπεδο αυτής της «τριάδος» και επανέρχεται με την υπέρβαση ή «συστολή» του αρσενικού και του θηλυκού (χόχμα και μπινά) ή του Λόγου και του Γιεχοβά στο επίπεδο του Κέ­τερ-Εγχέ και μέσω αυτού στην κατάσταση του «Ουδέν» ή της «Αρχέγονης Πραγματικότητας»· δεν υπάρχει δια­φορά ουσίας σ’ όλη την κλίμακα τού καββαλιστικού Δέν­τρου.

Στο κέντρο τίθεται η αγάπη τού εαυτού μας και η επίκληση του εαυτού μας. Αυτό ονομάζεται «καθαρή ψυχο­λογία». Πρόκειται σε τελευταία ανάλυση για ειδωλοποίηση του ανθρώπου, για εωσφορικό «ευαγγέλιο», που μέσω της Καββάλα πέρασε σε όλες τις αποκρυφιστικές και νεογνωστικές ομάδες που δρουν σήμερα στη Δύση.

Κατά τους νεότερους χρόνους και ιδιαίτερα κατά τον ΙΗ' αιώνα η Καββάλα, στην εκλαϊκευμένη μορφή, έφθασε στο αποκορύφωμά της με ένα συρφετό από μεσσίες και μυστικιστές (Ζ’ εβ Μπεν Χαλεβί, σ. 28). Σήμερα η Πρακτική Καββάλα ως Μαγική τέχνη είναι σε χρήση με­ταξύ Ραβίνων και σπουδαστών του αποκρυφισμού. Στη χώρα μας την καββαλιστική τάση προωθεί η οργάνωση «Φιλοσοφικός Σύλλογος Ιάμβλιχος».

 

 

 ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ www.egolpion.com

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» ΤΕΥΧΟΣ Β’ - ΑΘΗΝΑ 1994.

Read more: http://www.egolpion.com/kabbalah_2.el.aspx#ixzz30WyS9wzw

ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΑ

(ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ)

ΤΟΜΟΣ Α'

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Συγγραφέν ὑπό τοῦ Ἀγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου Μερική διήγησις περί τοῦ βίου τῶν ὁσίων καί ἱερῶν συγγραφέων τῆς βίβλου, Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου.

Φωστῆρε δύο κατά ταὐτόν, σήμερον διά τῆς Τυπογραφίας ἐν τῷ τῆς Οἰκουμένης ἀνατέλλουσι στερεώματι, Βαρσανούφιος καί Ἰωάννης, τῆς ἀσκήσεως οἱ κανόνες, τῆς ἡσυχίας οἱ ἐπιστήμονες, οἱ λύχνοι τῆς διακρίσεως, τῆς προοράσεως οἱ ἀκοίμητοι ὀφθαλμοί, τῶν ἀρετῶν τά ταμιεῖα, τοῦ ἁγίου Πνεύματος τά δοχεῖα καί τῆς παρούσης θεοσόφου καί Ψυχωφελεστάτης Βίβλου, οἱ θεοφόροι ἀληθῶς καί χριστοφόροι καί πνευματοφόροι Συγγραφεῖς καί Πατέρες καί Ἀρχιτέκτονες.

Οἱ φωστῆρες δέ οὗτοι, νοητοί ὄντες, καί λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, κατά τόν Ἀπόστολον, οὐκ ἔχουσι τά τῶν αἰσθητῶν φωστήρων πάθη καί ἰδιώματα˙ ὄχι˙ ἐπειδή αὐτοί δέν βασιλεύουσί ποτε ὡσάν οἱ φαινόμενοι φωστῆρες, οὔτε ἐκλείπουσι˙ διότι καταυγαζόμενοι ἀπό τάς ἀκτινοβόλους ἀστραπάς τῆς τρισηλίου θεαρχίας, ἀβασίλευτον καί ἀνέκλειπτον ἔχουσι τό νοητόν φῶς. Καί τοῦτο βεβαιοῖ ἡ βασίλειος τῆς Ἐκκλησίας φωνή, ὁ μέγας, λέγω, καί οὐρανοφάντωρ Βασίλειος, οὕτω λέγων (παρά Ἰωσήφ τῷ Βρυεννίῳ, Τόμῳ β', σελ. 131). «Ἆθλον ἀρετῆς Θεόν γενέσθαι, καί τῷ ἀκραιφνεστάτῳ φωτί καταστράπτεσθαι (σελ.32) τῆς ἡμέρας ἐκείνης Υἱόν γενόμενον, ἤ οὐ διακόπτεται ζόφῳ˙ ἄλλος γάρ ταύτην ποιεῖ ἥλιος ὁ τό ἀληθινόν φῶς ἀπαστράπτων, ὅς ἐπειδάν ἅπαξ ἐπιφαύςῃ ἡμῖν, οὐκ ἔτι ἐν δυσμαῖς κρύπτεται˙ ἀλλά πάντα τῇ φωτιστικῇ αὐτοῦ δυνάμει περιπτυξάμενος, διηνεκές καί ἀδιάδοχον τό φῶς τοῖς ἀξίοις ἐμποιεῖ, καί αὐτούς τούς μετέχοντας τοῦ φωτός ἐκείνου, ἄλλους ἡλίους ἀπεργαζόμενος».

Οἱ φωστῆρες οὗτοι δέν εἶναι ἄλλος μέγας, καί ἄλλος ἐλάσσων, καθώς εἶναι ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη, οἱ αἰσθητοί φωστῆρες τοῦ στερεώματος˙ ἀλλ᾿ εἶναι ἶσοι τῷ μεγέθει, ἶσοι ταῖς ἐνεργείαις, ἶσοι τῇ πνευματικῇ δυνάμει καί ἶσοι τῇ λαμπρότητι˙ τούς ἴσους γάρ ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως διανύσαντες καί τήν ἡσυχίαν ἄκρως καί οἱ δύο ποθήσαντες, πρεπόντως καί τῶν ἴσων χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἠξιώθησαν˙ ἐξαιρέτως δέ καί μάλιστα τοῦ προφητικοῦ˙ τούτην μόνην ἔχοντες διαφοράν, ὅτι ὁ μέν θεῖος Βαρσανούφιος, ἅγιος καί μέγας Γέρων ἐπονομάζεται, ὁ δέ ὅσιος Ἰωάννης, ἄλλος Γέρων ἐπικαλεῖται.

Ἐπειδή δέ ὁ πανδαμάτωρ χρόνος καί λήθης βυθοῖς τά καλά παραπέμπων, κατέκρυψεν ὡσάν ὑποκάτω εἰς ὁρίζοντα τούς θεολαμπεῖς φωστῆρας τούτους, μέ τό νά μήν ἀφῆκεν εἰς ἡμᾶς κανένα ὑπόμνημα, διαλαμβάνον περί τῆς ζωῆς καί πολιτείας αὐτῶν. Τούτου χάριν ἡ ἐμή ἀδυναμία ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῶν ταύτης βίβλου ἐσπούδασε νά συνάξῃ μερικά τινα, καί ταῦτα νά παραθέσῃ εἰς τούς φιλολόγους καί ποθοῦντας μαθεῖν, ποίας ἀρετάς οἱ τρισμακάριοι οὗτοι κατορθώσαντες, ἔφθασαν εἰς τήν ἀκροτάτην καί ἐνδεχομένην τοῖς βροτοῖς τελειότητα˙ ὅπερ γάρ τῷ ἁγίῳ Γρηγορίῳ τῷ Θεολόγῳ συνέβη, τοῦτο καί εἰς τούς Ὁσίους ἠκολούθησε τούτους˙ καί καθώς ὁ μετά ταῦτα συνώνυμος Γρηγόριος, οὐκ ἐξ ἄλλων τινῶν, ἀλλ᾿ ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου λόγων τήν βιογραφίαν ἐκείνου συνέγραψεν, οὕτω κἀγώ ἐξ αὐτῶν ὧν εἶπον οἱ Ὅσιοι οὗτοι, ἴχνη τινά τῆς βιογραφίας αὐτῶν συνέλεξα.

Ένα μνημείον λατινικής αλαζονείας, Η περίπτωση του Ροβέρτου Βελλαρμίνου

Ένα μνημείον λατινικής αλαζονείας, Η περίπτωση του Ροβέρτου Βελλαρμίνου

Ένα μνημείον λατινικής αλαζονείας

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΒΕΡΤΟΥ ΒΕΛΛΑΡΜΙΝΟΥ (1542-1621)

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτoρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ο δέκατος έκτος αιώνας ανήκει στην περίοδο εκείνη της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται, με ό,τι μέσο διαθέτει για να αντιμετωπίσει τη συστηματική και πολυεπίπεδη λατινική προσηλυτιστική προπαγάνδα.

Τόσο στη Ρωσία και στις περιοχές περί τη Ρωσία όσο και στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, η λατινική προπαγάνδα αδιαφορεί για τις συνθήκες διαβίωσης, διωγμών και απειλών των χριστιανικών πληθυσμών και προσπαθεί να προσηλυτίσει Ορθοδόξους στο λατινικό δόγμα.

Είναι η ίδια περίοδος όπου δεν απουσιάζει ο απαξιωτικός και ευτελιστικός λόγος των Λατίνων και των προσηλύτων λατινοφρόνων εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώστε πολλές από τις τοποθετήσεις τους να μπορούν να χαρακτηριστούν μνημεία αλαζονείας και επάρσεως.

Μια τέτοια αντιπροσωπευτική περίπτωση αποτελεί και ο Ροβέρτος-Φραγκίσκος-Ρωμούλος Βελλαρμίνος (1542-1621). Πρόκειται για ένα εκ των πλέον ταλαντούχων και επιφανών Ρωμαιοκαθολικών θεολόγων και Καρδιναλίων της Λατινικής Εκκλησίας του 16ου αιώνα. Υπήρξε ένα προικισμένο πρόσωπο, που τα τάλαντά του και τις ικανότητές του τις έθεσε στο να υπηρετήσει κατά τρόπο φανατικό τον παπικό θεσμό, το πρωτείο εξουσίας και τη θεώρηση του Πάπα ως απόλυτου μονάρχη σε εκκλησιαστικό επίπεδο με τη σχετική προέκταση αυτού του ισχυρισμού σε πολιτικό επίπεδο.

Δυστυχώς, αν και πολυτάλαντος και ευφυής, μπορεί ανέτως να χαρακτηρισθεί μνημείο λατινικής αλαζονείας για την υπεροπτική και φανατική τοποθέτησή του απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στις θέσεις, που εξέφραζε, ανήκει και ο ισχυρισμός του ότι η μη αποδοχή από τους Ορθοδόξους του Filioque και των άλλων λατινικών θεολογικών δοξασιών είχε ως συνέπεια:

α) Να υποδουλωθούν οι Ορθόδοξοι στους Τούρκους. β) Να μη έχουν ιερωσύνη. γ) Να μη είναι Εκκλησία. δ) Να έχουν ένα είδος συναγωγής.
(Κατά παράθεση Ph. Meyer, Die theologische Litteratur der griechieschen Kirche im sechzehnten Jahrhundert, (SGTK, Bd3, Hft6) Leipzig 1899, σ. 81).

Ο Ροβέρτος Βελλαρμίνος με τη στάση του αυτή, αναδεικνύει μία ακόμη ζοφερή πραγματικότητα. Και αυτός, όπως και άλλοι, στους φρικτά δοκιζόμενους Ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της εποχής του από τον Οθωμανικό ζυγό, έδειξε απάθεια και αδιαφορία για το μαρτύριό τους.

Ταυτοχρόνως η θέση του αυτή αποτελεί μία ψευδαίσθηση αυτοδικαίωσης των λατινικών περί την πίστη καινοτομιών, που διατυπώνεται κατά τρόπο απροκαλύπτως αλαζονικό.

Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει, ευτυχώς, πολλά. Έχουν γίνει σοβαρές και αξιοσέβαστες αλλαγές, όχι βεβαίως στο περιεχόμενο των δογμάτων  της "Δυτικής Εκκλησίας" -προστέθηκαν και νέα, αλλά ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς και των θεολογικών τοποθετήσεων.

Η ιστορία όμως δεν διαγράφεται και οι πρωταγωνιστές κάθε περιόδου έχουν ονοματεπώνυμο.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2014, 14 Μαρτίου 2014

Η απουσία του Θεού(Αντωνίου του Σουρόζ)

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Μ’ αυτή την έννοια της αλήθειας πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Θεός μπορεί και να είναι απών. Αυτή η απουσία φυσικά είναι υποκειμενική, αφού ο Θεός είναι πάντα παρών για τον καθένα μας. Μπορεί εν τούτοις να μείνει αόρατος και δυσνόητος, να μας διαφεύγει. Όσα είπαμε πιο πάνω για την ταπείνωση θα πρέπει να μας φανούν χρήσιμα εδώ. Όταν ο Θεός δε μας προσφέρεται, όταν δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε την παρουσία Του, τότε πρέπει να βρούμε τη δύναμη να περιμένουμε με δέος και σεβασμό.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα στοιχείο σ’ αυτή την υποκειμενική απουσία του Θεού. Μια σχέση τότε μόνο μπορεί να είναι αληθινή όταν συντελείται σε κλίμα αμοιβαίας ελευθερίας.
Συχνά νοιώθουμε πως δεν έχουμε παρά να αρχίσουμε να προσευχόμαστε, για να υποχρεώσουμε τον Θεό να μας φανερωθεί· να Τον αναγκάσουμε να μας ακούσει, να μας επιτρέψει να νιώσουμε την παρουσία Του, να μας βεβαιώσει ότι μας ακούει. Αν ήταν έτσι, η σχέση δε θα ήταν ελεύθερη, θα ήταν μηχανική, δε θα ‘χε χαρά και αυθορμητισμό. Θα προϋπέθετε επιπλέον ότι βρισκόμαστε πάντοτε στην κατάλληλη φόρμα να δούμε τον Θεό.
Ο Αλφόνσος Σατωμπριάν σε ένα σημαντικό βιβλίο του περί προσευχής με τίτλο La Réponse du Seigneur (Η απάντηση του Κυρίου), μας λέγει πως η αισθητή απουσία του Θεού προέρχεται συνήθως από τη δική μας τύφλωση. Θα ήθελα να εξηγήσω αυτή τη φράση με ένα παράδειγμα.
Ήρθε μια μέρα να με δει κάποιος, ένας άνθρωπος που έψαχνε να βρει τον Θεό επί χρόνια. Μου είπε κλαίγοντας: «Πάτερ, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον Θεό. Δείξε μου τον Θεό!». Του απάντησα πως δεν ήμουν σε θέση να του Τον δείξω, όμως δε νομίζω πως και ο ίδιος ήταν σε κατάσταση να Τον βρει έτσι κι αλλιώς. Απορημένος με ρώτησε γιατί. Και εγώ τότε του έθεσα ένα ερώτημα που συχνά θέτω σε όσους έρχονται να με συμβουλευτούν: «Υπάρχει κάποιο χωρίο της Αγίας Γραφής που μιλάει στην καρδιά σου -το πιο πολύτιμο χωρίο που έχεις βρει;». «Ναι -μου απάντησε-, η ιστορία της πόρνης στο 8^ο κεφάλαιο του Ιωάννη».Τον ξαναρώτησα: «Πού τοποθετείς τον εαυτό σου σε αυτή την ιστορία; αισθάνεσαι σαν να είσαι η γυναίκα που έχει συνειδητοποιήσει το αμάρτημά της και βρίσκεται ενώπιον της κρίσης των ανθρώπων, εν γνώσει της ότι η κρίση τους θα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτήν; Ή ταυτίζεσαι με τον Χριστό που τα καταλαβαίνει όλα και θα τη συγχωρήσει, δίνοντάς της έτσι την ευκαιρία να ζήσει από εδώ και μπρος μια νέα ζωή; Ή σαν τους Αποστόλους, περιμένεις και ελπίζεις σε κάποια απάντηση που θα είναι απαλλακτική; Μήπως είσαι ένας από το πλήθος, ένας από τους γέροντες που γνώριζαν ότι οι ίδιοι δεν ήταν αναμάρτητοι, και γι’ αυτό αποσύρθηκαν πρώτοι από το λιθοβολισμό; Ή από τους νεότερους που κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι και αυτοί δεν ήταν αναμάρτητοι και πέταξαν κατά μέρος τις πέτρες του λιθοβολισμού; Εσύ με ποιον ταυτίζεσαι μέσα σε αυτήν τη δραματική σκηνή;
Σκέφτηκε για λίγο και μετά μου απάντησε: «Είμαι ο μόνος Ιουδαίος που δε θα έφευγα χωρίς να λιθοβολήσω τη γυναίκα». «Να, λοιπόν», του είπα, «έχεις την απάντησή σου. Δεν μπορείς να δεις τον Θεό, ο οποίος για σένα είναι ένας τέλειος άγνωστος».
Δεν υπάρχει εδώ, αλήθεια, κάποια ομοιότητα με όσα ο καθένας μας έχει γνωρίσει; Δεν υπάρχει  μέσα στον καθένα μας μια αντίσταση κατά του Θεού, μια άρνηση του Θεού; Ζητώντας Τον δε ζητούμε στην πραγματικότητα ένα Θεό όμοιο με μας, ένα Θεό που να μας βολεύει; Και δεν είμαστε έτοιμοι να απορρίψουμε τον αληθινό Θεό μόλις τον βρούμε;
Είμαστε προετοιμασμένοι να βρούμε τον Θεό όπως είναι, ακόμα και αν η συνάντηση καταλήξει σε καταδίκη μας και η ανατροπή όλων των αξιών που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε σε υπόληψη; Μήπως η απουσία του Θεού από τη ζωή μας και από τις προσευχές μας δεν οφείλεται συχνά στο γεγονός ότι εμφανιζόμαστε σαν άγνωστοι συχνά σε Αυτόν, που αν κάποτε βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του δε θα Τον προσέχαμε ή δε θα Τον αναγνωρίζαμε; Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε και όταν ο Χριστός περπατούσε στους δρόμους της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας; Πόσοι από τους σύγχρονούς Του δεν Τον συνάντησαν, δεν πέρασαν από δίπλα Του χωρίς να Τον γνωρίσουν ή ακόμα να υποπτευθούν ότι είχε κάτι ξεχωριστό επάνω Του; Κάπως έτσι δεν Τον είδαν τα πλήθη στο δρόμο προς τον Γολγοθά; Σαν έναν εγκληματία, σαν κάποιο που είχε ταράξει τη δημόσια τάξη και τίποτε άλλο; Κάπως έτσι δε σκεπτόμαστε τον Θεό, ακόμα και είμαστε σε θέση να νιώσουμε κάπως την παρουσία Του; Και μήπως δεν τον αποφεύγουμε γιατί καταλαβαίνουμε πως θα ταράξει και τις δικές μας ζωές, θα κλονίσει τις αξίες μας;
Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να περιμένουμε να Τον συναντήσουμε στην προσευχή μας. Για να το θέσω πιο ωμά, θα έπρεπε να ευχαριστούμε το Θεό με όλη μας την καρδιά που δεν μας παρουσιάζεται σε κάτι τέτοιες στιγμές, που δεν είμαστε έτοιμοι, αφού Τον αμφισβητούμε όχι όπως ο Ιώβ, αλλά όπως ο κακός ληστής στο σταυρό. Μια τέτοια συνάντηση θα ήταν δικαστήριο και καταδίκη για μας. Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε αυτή Του την απουσία και να κρίνουμε τους εαυτούς μας, μια και δε μας κρίνει ο Θεός.
Άλλη μια ιστορία θα μας ερμηνεύσει μια άλλη πλευρά της απουσίας του Θεού. Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια μου έγραφε: «Πόσο ευγνώμων είμαι στο Θεό για την αρρώστια μου. Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού». Της απάντησα: «Να ευχαριστείς τον Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική. Και τότε θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».
Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε: «Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω να ακουμπήσω στο Θεό. Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα». Και πρόσθεσε αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: «Προσευχηθείτε στον Θεό να μου χαρίσει το κουράγιο να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω  μια ψεύτικη παρουσία για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του».
Νομίζω πως οι δύο αυτές ιστορίες δεν χρειάζονται σχόλια. Είναι βασικό να στηριζόμαστε στον Θεό. Δεν πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, ούτε πάλι να στηριζόμαστε στις αδυναμίες μας. Μια συνάντηση με το Θεό είναι μια πράξη ελευθερίας στην οποία ο Θεός έχει τον έλεγχο. Και μόνο όταν είμαστε ταπεινοί, και συγχρόνως αρχίζουμε να αγαπάμε τον Θεό, είναι που μπορούμε να υπομένουμε ή ακόμα και να επωφελούμαστε από την απουσία Του.
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αυτή η συνάντηση του Θεού μαζί μας μέσα σε επίμονη προσευχή, πάντα οδηγεί στη σιωπή. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε δυο ειδών σιωπές. Τη σιωπή του Θεού και τη δική μας εσωτερική σιωπή: Πρώτα η σιωπή του Θεού, συχνά πιο δυσβάσταχτη και από την άρνησή Του -η σιωπή της απουσίας για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω. Ύστερα, η σιωπή του ανθρώπου, πιο βαθιά και από την ομιλία, και σε πιο στενή επικοινωνία με το Θεό από κάθε λόγο. Η σιωπή του Θεού στις προσευχές μας μπορεί να διαρκέσει πολύ λίγο ή να μας φαίνεται πως διαρκεί μια αιωνιότητα. Ο Χριστός έμεινε σιωπηλός στις προσευχές της Χαναναίας και αυτό την έκανε να συγκεντρώσει όλη την πίστη της, όλη την ελπίδα και την ανθρώπινη αγάπη και να τις προσφέρει στο Θεό για να τον μεταπείσει να επεκτείνει τα προνόμια του Βασιλείου Του και πιο πέρα από τον εκλεκτό Λαό… Η σιωπή του Χριστού την προκάλεσε να ανταποκριθεί, να σταθεί στο ύψος της.
Ο Θεός μπορεί να κάνει το ίδιο και σε μας με πιο σύντομη η πιο παρατεταμένη σιωπή, για να προκαλέσει τη δύναμη και την πίστη μας και να μας οδηγήσει  σε μια βαθύτερη σχέση μαζί Του απ’ ό,τι θα ‘ταν δυνατό αν τα πράγματα μας έρχονταν όπως τα θέλαμε. Καμιά φορά, όμως, η σιωπή μας φαίνεται απελπιστικά τελεσίδικη.            Όπως εξηγεί ο Alfred de Vigny:
Εάν, όπως διαβάζουμε, ο Υιός του Ανθρώπου
στον αγιασμένο κήπο έκλαψε
χωρίς να εισακουστεί.
Κι αν μας εγκαταλείπει ο Θεός
σα να ‘μαστε νεκροί,
αρμόζει η καταφρόνια μας στη άδικη θεϊκή απουσία
και με σιωπή ν’ απαντήσουμε τη σιωπή.
Μια όμοια αντιμετώπιση δεν αποκομίζουν πολλοί χριστιανοί διαβάζοντας τη διήγηση της αγωνίας του Χριστού στον Κήπο της Γεσθημανής; Αυτή η σιωπή είναι πρόβλημα για μας που πρέπει να το λύσουμε -το πρόβλημα μιας προσευχής που μένει φανερά αναπάντητη. Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο βλέπουμε πως η μόνη προσευχή προς τον Θεό που δεν εισακούεται είναι η προσευχή του Χριστού στον κήπο της Γεσθημανή. Αξίζει να το θυμόμαστε αυτό διότι πολύ συχνά προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τη σιωπή του Θεού ως αδυναμία του ανθρώπου ή του ίδιου του Θεού. Θέλοντας να υπερασπιστούμε την τιμή Του, λέμε πως η πίστη μας δεν ήταν τόσο δυνατή, ώστε να απαντηθεί με θαύμα. Όταν πάλι η πίστη μας υστερεί, λέμε πως ίσως ο Θεός δεν μπόρεσε να την απαντήσει είτε από αδυναμία είτε από αδιαφορία. Τι να πούμε τότε για την ίδια την προσευχή του Χριστού που μένει αναπάντητη; Η πίστη του Χριστού, του Υιού του Θεού, είναι δίχως άλλο τέλεια, ούτε μπορούμε να αμφισβητήσουμε την αγάπη του Θεού για Εκείνον, αφού ο ίδιος ο Χριστός μας λέει ότι ο Πατέρας Του θα μπορούσε να στείλει 12 λεγεώνες αγγέλων προκειμένου να Τον σώσει.
Αν ο Χριστός εγκαταλείπεται, αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός έχει σχεδιάσει να βγει κάτι καλύτερο για μας -θυσιάζοντας τη ζωή του Υιού Του. Με αυτό και με τα παραδείγματα άλλων προσευχών στο Ευαγγέλιο βλέπουμε πως η προσευχή μένει άκαρπη χωρίς τη στήριξη της πίστης. Θυμόσαστε το χωρίο όπου ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει θαύματα στη Ναζαρέτ εξαιτίας της απιστίας των κατοίκων; Μόλις έρθει η πίστη, τότε εμφανίζονται και οι συνθήκες για ένα θαύμα, που είναι η Βασιλεία του Θεού σε όλη της τη δύναμη. Και χωρίς άλλη παρέμβαση, απλώς μια και είναι ο Κύριος του Βασιλείου Του, ο Χριστός δρα σαν Παντοκράτωρ, απαντά στις προσευχές μας, μας βοηθά και μας σώζει.
Όταν η πίστη μας έχει αγκιστρωθεί γερά σε Αυτόν, γινόμαστε ικανοί να μοιραστούμε τη φροντίδα Του για τον κόσμο -μοιραζόμαστε τη μοναξιά Του εμπρός στη σιωπή του Θεού-Πατέρα. Πρέπει να το καταλάβουμε ότι η σιωπή του Θεού ή είναι μια πρόκληση σε δυνάμεις που υπνώττουν  μέσα μας, ή πάλι τις έχει μετρήσει καλά αυτές τις δυνάμεις και μας προσφέρει ένα μερίδιο του λυτρωτικού έργου του Χριστού.
Η σιωπή και η απουσία του Θεού, αλλά και η σιωπή  και η απουσία του ανθρώπου: Μια συνάντηση δε γίνεται ποτέ πλήρης και εις βάθος αν τα δύο μέρη που την πραγματοποιούν δεν είναι σε θέση να παραμείνουν σιωπηλοί μεταξύ τους. Όσο χρειαζόμαστε λόγια και έργα και χειροπιαστές αποδείξεις, σημαίνει ότι δε φτάσαμε στο βάθος και στην πληρότητα που αποζητάμε. Δεν έχουμε βιώσει τη σιωπή που τυλίγει δύο ανθρώπους σε θερμή οικειότητα. Η σιωπή αυτή πάει πολύ βαθιά, πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι νομίσαμε ότι είχαμε φθάσει, η εσωτερική μας σιωπή μας οδηγεί στη συνάντηση του Θεού και με τον Θεό και εν τω Θεώ στη συνάντηση του διπλανού μας.
Σ’ αυτήν την κατάσταση σιωπής δε χρειάζονται λόγια για να ενωθούμε με το συνάνθρωπό μας, για να επικοινωνήσουμε μαζί του με όλο τον εσωτερικό μας κόσμο, και να προσεγγίσουμε μαζί, και πιο πέρα από τον εαυτό μας Εκείνον που μας ενώνει. Κι όταν η σιωπή βαθύνει αρκετά, τότε θ’ αρχίσουμε να μιλάμε από τα βάθη της, φυλάγοντας και προσέχοντας μην τη διακόψουμε με τη θορυβώδη αταξία των λόγων μας. Τότε αρχίζει η περισυλλογή. Το μυαλό μας αντί να προσπαθεί να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πλήθος μορφών, όπως κάνει συνήθως, προσπαθεί να ανασύρει απλές φωτεινές μορφές από τα βάθη της καρδιάς. Τότε είναι που το μυαλό κάνει σωστά τη δουλειά του. Γίνεται υπηρέτης σε Εκείνον που εκφράζει κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Και τότε βλέπουμε πολύ μακριά, πέρα από τον εαυτό μας και προσπαθούμε να εκφράσουμε μέρος αυτού που βλέπουμε με φόβο και σεβασμό. Τέτοιοι λόγοι, εφόσον δε συντελούν  στο να ευτελίσουν ή να εκλογικεύσουν την όλη εμπειρία, δε διασπούν τη σιωπή, αλλά την εκφράζουν. Υπάρχει ένα αξιομνημόνευτο χωρίο κάποιου Καρθουσιανού συγγραφέα του μεσαίωνα που λέει πως αν ο Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού, ο Πατέρας είναι η δημιουργική σιωπή  που δεν μπορεί παρά να παράγει «λόγο» αντάξιό της.
Κάποια γεύση αυτής της καταστάσεως έχουμε στις στιγμές της σιωπής μας. Κάποτε αυτή η σιωπή μας σκεπάζει σαν θαύμα, σαν δώρο Θεού. Πολύ συχνά πρέπει να μάθουμε να της αφήνουμε χώρο μέσα μας. Χρειαζόμαστε πίστη, αντοχή, και ελπίδα και ακόμα εκείνη την εσωτερική ειρήνη που οι Έλληνες Πατέρες ονομάζουν ησυχία. Η προσευχή έχει ανάγκη από αυτή την ησυχία, που δεν ερμηνεύεται ούτε ως δραστηριότητα ούτε ως παθητικότητα. Είναι μια γαλήνια ένταση προσοχής. Πρέπει παράλληλα με την άσκηση του σώματος και του πνεύματος να μάθουμε να φθάνουμε σ’ αυτή την τέλεια προσευχή της εσωτερικής σιωπής.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ Ο ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ
Κι εδώ ερχόμαστε στην τελική φάση της έρευνάς μας όσον αφορά αυτή τη συνάντηση, ερχόμαστε στη συνάντηση με την ανθρώπινη κοινότητα.
Αυτή η ανθρώπινη κοινότητα μας προσεγγίζει από δύο διαφορετικές σκοπιές. Από τη μια είναι η κοσμική κοινότητα, το σύνολο των ανθρώπων γύρω μας, στο οποίο ανήκουμε. Από την άλλη είναι η κοινότητα της Εκκλησίας, στην οποία επίσης ανήκουμε. Στην κοσμική κοινότητα ο χριστιανός πρέπει να είναι η παρουσία του Χριστού. Αυτό σημαίνει ολοκληρωτικό δόσιμο. Η κεντρική πράξη στην οικονομία της σωτηρίας είναι η ενσάρκωση  του Λόγου του Θεού, μια πράξη διά της οποίας ο Μεγάλος, ο ελεύθερος Θεός γίνεται ένα με μας, συμμετέχει στα προβλήματά μας αιωνίως. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να συμμετέχει και ο χριστιανός. Δεν το είπε εξάλλου ο Χριστός; «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς…»(Ιω. 20,21).Όπως είπε και το ότι σας στέλνω στον κόσμο ως πρόβατα μεταξύ λύκων, και το άλλο, να είμαστε στον κόσμο, αλλά να μην είμαστε «εκ του κόσμου» (Ιω. 17,13-21).
Αυτό μας επιφορτίζει να πλησιάσουμε όλο τον κόσμο και κάθε μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας προσωπικά, αλλά και με νέο τρόπο: εν Θεώ και κάτω από το βλέμμα του Θεού. Και επίσης να ζυγίζουμε το καθετί με νέο τρόπο, με τον τρόπο του Θεού που δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο, αλλά να τον σώσει, του Θεού που τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε να θυσιάσει το μονογενή Του Υιό υπέρ της σωτηρίας μας.
Στο Ευαγγέλιο υπάρχει μια ριζική αλλαγή αξιών όσον αφορά τη συνάντηση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Όχι ότι το καλό και το κακό παύουν να έχουν το ίδιο νόημα, αλλά το κακό αντιμετωπίζεται ως πληγή που απασχολεί τον πλησίον μας και από την οποία πάσχουμε και εμείς. Μας δίνεται η δυνατότητα να μισούμε το κακό και να αγαπάμε τον πλησίον μας πάρα πολύ, μέχρι θανάτου.
Κάποιος Ρώσος επίσκοπος που μαρτύρησε είχε πει ότι είναι προνόμιο του χριστιανού να πεθάνει ως μάρτυρας γιατί μόνο ένας μάρτυρας μπορεί την ημέρα της κρίσεως να σταθεί ενώπιον του Θεού και να υπερασπιστεί τους διώκτες του: «Κύριε, στο όνομά Σου και σύμφωνα με το παράδειγμά Σου τους συγχωρώ. Μην τους ζητήσεις τίποτε άλλο».
Αυτή η ανατροπή των αξιών κυριαρχείται από το μυστήριο του Σταυρού, από τη θανάτωση του αθώου υπέρ του ενόχου. Βλέπουμε τρεις σταυρούς πάνω στο Γολγοθά: Των δύο ληστών και του σαρκωθέντος Υιού του Θεού. Ο ληστής στα αριστερά του Χριστού κρίνει σύμφωνα με τις ανθρώπινες αξίες -εάν η ανθρώπινη δικαιοσύνη διέπραξε το έγκλημα να σταυρώσει έναν αθώο, τότε χάνει το δικαίωμα να αποκαλείται δικαιοσύνη. Έτσι ο εγκληματίας μπορεί να την εγκαλέσει, να την βρίσει, να την απορρίψει, να την αρνηθεί. Και πεθαίνει σε κατάσταση επαναστάσεως. Ο ληστής στα δεξιά του Χριστού, βλέπει ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι δυνατό να διαπράξει αδικία καταδικάζοντας έναν αθώο, όπως και έναν ένοχο. Δέχεται τον πόνο και την καταδίκη του, επειδή ένας αθώος υποφέρει μαζί του. Έτσι βρίσκει την ειρήνη και πάει στον Παράδεισο.
Από τη σταύρωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μπρος, από τότε που ο ενανθρωπήσας Θεός παρουσιάστηκε σαν εγκληματίας, δεν μπορούμε να κρίνουμε τους εγκληματίες με τον ίδιο τρόπο που τους έκρινε ο αρχαίος κόσμος. Δεν μπορούμε πλέον να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη μαρτυρία της λογικής και των αισθήσεών μας.
Τις πράξεις που καταδικάζουμε τις βλέπουμε κάτω από το βλέμμα του Θεού και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας ακόμα και για τον άνθρωπο που διέπραξε το κακό. Όταν μάλιστα είμαστε εμείς τα θύματα αυτών των πράξεων, τότε παίρνουμε ξεχωριστή δύναμη, τη θεία δύναμη να συγχωρούμε αυτά τα κακά και τώρα και για πάντα. Αυτό σημαίνει πως η προσευχή μας είναι μια κατάσταση δια της οποίας παρουσιάζουμε στον Θεό όλα όσα συμβαίνουν σε έναν κόσμο που αποξενώθηκε από Αυτόν. Η προσευχή μας έχει μια ιερατική λειτουργικότητα. Πρέπει να θυσιάσουμε το εγώ μας. Είμαστε το βασίλειο ιεράτευμα που καλείται να καθαγιάσει τα πάντα. Καταδικάζουμε το κακό που βλέπουμε να γίνεται, αλλά ο δράστης είναι αδελφός μας και πρέπει να προσευχηθούμε και να ζήσουμε και να πεθάνουμε γι’ αυτόν. Αυτό είναι και το νόημα της μεσολάβησης που θα εξετάσουμε αργότερα.
Ανακαλύπτουμε το Θεό εν τω Χριστώ μέσα στην κοινωνία της Εκκλησίας. Η γνήσια χριστιανική συνάντηση περιλαμβάνει τον αόρατο κόσμο, στην εξωτερική και εσωτερική του μορφή, και τον Θεό του σύμπαντος σε όλη την αόρατη οντότητα Του. Η χριστιανική συνάντηση πρέπει να περιλαμβάνει το σύμπαν ολόκληρο. Ο μη πιστός δεν αντιλαμβάνεται το μέρος του κόσμου που είναι αόρατο.
Δυστυχώς και ο χριστιανός μένει συχνά τυφλός στην παρουσία του ορατού κόσμου, και αυτό το θεωρεί αρετή. Στα ενδιαφέροντα του χριστιανού όμως πρέπει να περιλαμβάνεται ολόκληρη η ανθρώπινη κοινότητα, με όλα της τα προβλήματα και όλο της το μέλλον, το εγγύς και το απώτερο. Η προσευχή του χριστιανού πρέπει να ‘ναι τόσο πλατιά, που να τα χωράει όλ’ αυτά. Αν φέρναμε πιο συχνά στο νου μας πως το καθετί έχει αξία και τίποτε δεν είναι βέβηλο παρά μόνο όταν εμείς το κάνουμε να είναι, αρνούμενοι την αγιότητά του, θα είχαμε λιγότερες παρεμβολές στην προσευχή μας. Ο κόσμος μπορεί και μας αποσπά από τον Θεό, όταν προσευχόμαστε. Όταν μάλιστα κάτι μας στενοχωρεί και συγχρόνως αισθανόμαστε ανήμποροι να βρούμε τον Θεό με ησυχία, τότε προσπαθούμε -χωρίς αυτό να είναι σωστό- να βγάλουμε από το μυαλό μας αυτή τη στεναχώρια σαν να ήταν εμπόδιο ανάμεσα στον Θεό και σε μας. Θεωρούμε κακό να βρεθεί κάτι άλλο να τραβήξει την προσοχή μας όταν στεκόμαστε μπροστά στο Θεό. Νομίζω πως αντίθετα μπορούμε τις πιο πολλές φορές να πλησιάσουμε τον Θεό μοιράζοντας μαζί Του τη στενοχώρια μας, αντί να προσπαθούμε να την αποδιώξουμε. Πρέπει μάλιστα να Του την παρουσιάσουμε με κάθε λεπτομέρεια, αλλά και με ακρίβεια και νηφαλιότητα, να Του την παρουσιάσουμε όπως η μητέρα φέρνει το παιδί της στο γιατρό που του έχει εμπιστοσύνη. Και να πούμε στο Θεό: «Μόνο γι’ αυτό μπορώ να Σου μιλήσω τούτη τη στιγμή. Συ ως παντογνώστης δες το πρόβλημά μου, κατανόησέ το με τη δική Σου κατανόηση».
Όταν λοιπόν με αυτό τον τρόπο φέρνουμε μπροστά στον Θεό κάποιο πρόσωπο ή κατάσταση που μας απασχολεί, θα πρέπει να μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε απ’ αυτό. Αλλά τούτο απαιτεί πίστη, όπως και η ευκολία με την οποία μπορούμε να απαλλαγούμε από οποιαδήποτε φροντίδα αποτελεί το μέτρο της πίστης μας. Εάν μπορέσουμε να πούμε: «Κύριε, τώρα Σου τα είπα όλα, η καρδιά μου ειρήνεψε και μπορώ να αφεθώ σε Σένα», εάν η καρδιά μας ειρηνέψει πραγματικά, εάν ο νους μας ελευθερωθεί πραγματικά από τη στενοχώρια, τότε ή πίστη μας είναι πλήρης. Εναποθέσαμε το φορτίο μας στα πόδια του Θεού και Εκείνος το κουβαλάει ήδη στους πλατείς ώμους του.
Ας πάρουμε θάρρος από την ιστορία εκείνου του μοναχού που προσευχόταν για τους γείτονές του, ώσπου, σταδιακά, με το να περιτυλιχθεί τόσο μέσα στην παρουσία του Θεού, έχασε κάθε επαφή με τα γήινα. Τότε ακριβώς, μέσα στον Θεό, ξαναβρήκε τους γείτονες για τους οποίους προσευχόταν.
Έτσι βλέπουμε πόσο εύκολο είναι στη στενοχώρια μας να συναντήσουμε το Θεό, εφόσον φέρουμε εμπρός Του τις στενοχώριες μας με απλοχεριά και χωρίς ιδιοτέλεια. Διότι αυτός είναι ο Θεός της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτός μας δημιούργησε, και έγινε άνθρωπος στην πιο πλήρη, πιο οδυνηρή, πιο πλούσια και πιο ταπεινή έννοια της λέξης, για να μας σώσει και να μας φέρει κοντά Του.
Με την προσευχή της συμπόνιας πρέπει τόσο να εμπλεκόμαστε μα τα ανθρώπινα όσο και ο Χριστός με την ενσάρκωσή Του. Χρειάζεται να προβαίνουμε σε δραστηριότητες που ανταποκρίνονται στην προσευχή μας και την καταξιώνουν. Προσευχή χωρίς έργα είναι ένα ψέμα. Αυτή είναι και η ουσιαστική φύση της μεσιτείας στην προσευχή.
(Αντωνίου του Σουρόζ, «Θέλει τόλμη η προσευχή», εκδόσεις Ακρίτας)

Ανακοινωθέν Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την υποχρεωτική αγαμία του κλήρου των Παπικών, τον παπικό «Αγιασμό» και την Ουνία

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς 7 Φεβρουαρίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

1. Δέν ἐπιχαίρομε καί δέν αἰσθανόμεθα ὅτι δικαιωνόμεθα ἀπό τήν ἐξόχως πολυσήμαντο καί ἀποκαλυπτική Ἔκθεσι τοῦ ΟΗΕ καί τῆς ἁρμοδίας ἐπιτροπῆς του γιά τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ πού καταγιγνώσκει στή Ρωμαιοκαθολική Θρησκευτική κοινωνία καί τήν διοίκησή της τό «περιλάλητο» Βατικανό τήν τραγική συγκάλυψη χιλιάδων εἰδεχθῶν καί αἰσχίστων κακουργημάτων παιδεραστίας πού μεθοδικῶς διέπραξαν οἱ θρησκευτικοί της λειτουργοί ἀνά τόν κόσμο. Ἡ Ἔκθεσι αὐτή τοῦ ἀμερολήπτου ἀνθρωπίνως ΟΗΕ καταδεικνύει τήν ἀποτυχία τοῦ εὐφυοῦς (;) marketing μέ τήν ἐκλογή καί πολιτεία τοῦ φερομένου ὡς ἀντικομφορμιστή καί ἀντικανονικῶς κατέχοντος τήν θέσι τοῦ Προκαθημένου τοῦ πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως καθώς καί τήν φοβερά ἐμμονή τοῦ Παπισμοῦ (ὅρου πού καί ὁ ἴδιος ὁ φερόμενος ὡς Πάπας χρησιμοποιεῖ) στήν καταστρατήγηση καί οὐσιαστική καθύβριση τῶν ἁγιογραφικῶν ἐντολῶν καί τῆς ἱεροκανονικῆς ἀποφάνσεως καί πράξεως πού ἀπαγορεύουν ρητῶς τήν γενική ἀγαμία τοῦ Κλήρου.

Ο βασιλικός και ο Τίμιος Σταυρός.

 Από Αρχιμ.Νικόδημος

Όλοι γνωρίζουμε πως τον Χριστό μας τον σταύρωσαν. Τον κάρφωσαν δηλαδή πάνω σ” ένα ξύλινο σταυρό, κι εκεί ξεψύχησε.

Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ” ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

Ερμηνεία της εικόνας της Περιτομής του Κυρίου.

Ερμηνεία της εικόνας της Περιτομής του ΚυρΙΟΥ|

Οκτώ ημέρες μετά την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, την μητρόπολη των εορτών σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η Εκκλησία μας γιορτάζει άλλη μία μεγάλη Δεσποτική εορτή, την Περιτομή του Χριστού.
Η εικόνα της εορτής στην οποία θα αναφερθούμε προέρχεται από την Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσσικόν), του Αγίου Όρους. Ο οκταήμερος κατά την Μητέρα, και άναρχος κατά τον Πατέρα, ως βρέφος Χριστός εικονίζεται ξαπλωμένος ανάμεσα στην Παναγία, τον Ιωσήφ, και τούς Ιερείς του ναού να δέχεται από αγάπη και φιλανθρωπία για το ανθρώπινο γένος όχι μόνο την περιβολή των σπαργάνων, αλλά και αυτή την περιτομή της σαρκός.
Η εντολή του Θεού που δόθηκε αρχικά στον Αβραάμ προέβλεπε την περιτομή σε κάθε αρσενικό παιδί, «περιτμηθήσεται ὑμῶν πᾶν ἀρσενικόν, καὶ περιτμηθήσεσθε τὴν σάρκα τῆς ἀκροβυστίας ὑμῶν, καὶ ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ὑμῶν καὶ παιδίον ὀκτὼ ἡμερῶν περιτμηθήσεται ὑμῖν, πᾶν ἀρσενικὸν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν» (Γεν. κεφ. ιζ 10 – 12).

Οἱ ἀπό τῶν αἱρετικῶν προσερχόμενοι στήν Ὀρθοδοξία

Οἱ ἀπό τῶν αἱρετικῶν προσερχόμενοι στήν Ὀρθοδοξία

π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ὑπερτονίζεται ἐσφαλμένα ἀπό κάποιους ἀδελφούς, ὅτι γενικῶς ἔχουν ἐνεργῆ τήν ἱερωσύνην οἱ αἱρετικοί, διότι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς συγκροτήσαντες τήν ΣΤ΄ ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Σέργιον, τόν Πῦρρον, τόν Παῦλον καί τόν Πέτρον. Οἱ αἱρετικοί αὐτοί Μονοθελῆτες ἀλληλοδιαδόχως ἐξελέγησαν ὡς πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἀπό τόν τελευταῖον αἱρετικόν Μονοθελήτην πατριάρχην Πέτρον, μέχρι τήν ἕκτην Σύνοδον, (σ.σ. Ἁγίαν ΣΤ΄ Οἰκουμενικήν), δέν εἶχαν περάσει περισσότερα ἀπό δεκαπέντε χρόνια. Καί οἱ ἐν τῷ μεταξύ χρόνῳ γενόμενοι ἀρχιερεῖς τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Θωμᾶς, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Κωνσταντῖνος ἔγιναν ἀρχιερεῖς στόν προδηλωθέντα χρόνον τῶν μνημονευθέντων αἱρετικῶν καί δέν ἀποδοκιμάσθηκαν, (σ.σ. ὅταν προφανῶς προσῆλθαν, μετανοοῦντες, στήν Ὀρθοδοξία).

Για την απαισιοδοξία, Αγίου Νικολάου Αχρίδος

Αγίου Νικολάου Αχρίδος
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

«Νεαροί μου, θέλω να σας ευχαριστήσω που με προσκαλέσατε να σας μιλήσω για την απαισιοδοξία των νέων και να σας παρακαλέσω· Μην αξιολογείτε έναν άνθρωπο μόνο από την κοινωνική του θέση η μόνο από τον τίτλο του. Μην κρίνετε τους ανθρώπους από τη στολή τους και την εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά από το εσωτερικό τους και από όλα όσα εξαρτώνται από τους ίδιους. Η κοινωνική θέση δεν εξαρτάται από τον καθένα μας. Αυτό που εξαρτάται από μας τους ίδιους είναι η ποιότητα των αισθημάτων μας, η ποιότητα των σκέψεών μας και η ποιότητα της βούλησής μας, η ποιότητα της ψυχής μας. 

Μακάρι να καταφέρω με την ομιλία μου να σας εμπνεύσω θάρρος και αισιοδοξία. Χαίρομαι, αν εγώ ως μοναχός, που φορώ ράσο, κατορθώσω να σας προσφέρω κάτι καλό. Η κοινωνική θέση ή ο τίτλος δεν θα σας καταστήσουν ικανούς για το σωστό, αν εσείς δεν γίνετε ικανοί από μόνοι σας για καλές πράξεις. Ο Επίκτητος, ο στωικός φιλόσοφος, παρόλο που ήταν σκλάβος ήταν τόσο καλός, που αποτελούσε πρότυπο και παράδειγμα, σε αντίθεση με τον Καλιγούλα· παρόλο που ήταν αυτοκράτορας, ήταν ποταπός και ανήθικος. Η στολή του αξιωματικού δεν θα σας κάνει γενναίους, ούτε το ράσο του ιερέα ευσπλαγχνικούς, ούτε η δικαστική τήβεννος δίκαιους, ούτε η πολυθρόνα του υπουργού δυνατούς, εάν η ψυχή σας δεν είναι γεμάτη από γενναιότητα, φιλευσπλαγχνία, δικαιοσύνη και ψυχική δύναμη.

Πρέπει να έχετε ψυχή που θα είναι ικανή για τρία πράγματα: να υπομένει, να αγαπάει τη ζωή, αλλά και να θυσιάζεται. Τέτοια ψυχή δεν θα έχετε ποτέ, εάν είστε απαισιόδοξοι. Ο απαισιόδοξος δεν μπορεί να θυσιάσει τη ζωή του, γιατί η ζωή γι' αυτόν δεν έχει αξία και εκείνο που δεν έχει αξία, μπορεί μόνο να «πεταχτεί» και όχι να θυσιαστεί. Όταν ο άνθρωπος προσφέρει κάτι που αγαπάει, τότε θυσιάζεται, ενώ όταν προσφέρει κάτι που μισεί, τότε δεν θυσιάζεται, αλλά το «πετά».

Ο απαισιόδοξος δεν μπορεί να αγαπήσει τη ζωή, επειδή του φαίνεται πως δεν έχει νόημα και χαρά. Η ζωή για τον τέτοιου είδους άνθρωπο είναι ανοησία, πόνος, απερισκεψία, θλίψη και έτσι δεν την αγαπά. Ο πεσσιμιστής τελικά δεν μπορεί να υπομείνει τη ζωή, για τους ίδιους λόγους που δεν μπορεί να αγαπήσει τη ζωή. Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τον πόνο που έχει κάποιο νόημα και τέλος. Δεν μπορεί να αντέξει όμως τον πόνο που δεν έχει ουσία και τέλος. Η ζωή των απαισιόδοξων ανθρώπων είναι απερίσκεπτος και ατελείωτος πόνος.

Αν είστε απαισιόδοξοι, δεν θα μπορέσετε ούτε να θυσιαστείτε, ούτε να αγαπήσετε τη ζωή, ούτε καν να την υπομείνετε. Η ψυχή σας δεν θα είναι ικανή για κανένα από τα παραπάνω. Θα είναι ικανή για ανοησίες, για άσκοπη περιπλάνηση ή για τεχνάσματα ή για ακινησία ή για αυτοκτονία. Ούτε σεις θα είστε χρήσιμοι για τη ζωή, ούτε η ζωή θα έχει σημασία για σας. Στις τρεις τελευταίες περιπτώσεις η ζωή στην ιλιγγιώδη πορεία της θα σας «κοιτάξει» περιφρονητικά και θα περάσει πολύ γρήγορα από δίπλα σας. Η ζωή σαν βουερό και ασημένιο ποτάμι θα προσπεράσει πολύ γρήγορα δίπλα από τον απαισιόδοξο νερόλακκό σας. Μάταια από τον νερόλακκο αυτόν θα πετάξετε λάσπη και συκοφαντίες στη ζωή. Νομίζετε ότι θα θολώσετε τη ζωή; Όχι, θα θολώσετε μόνο την οπτική σας και την ψυχή σας.

Πιστεύετε πως με την απαισιοδοξία σας, θα σταματήσετε και θα καταστρέψετε τη ζωή; Είναι τόσο απίθανο να την καταστρέψετε, όσο απίθανο είναι ένας ελέφαντας, που κάθεται κάτω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα να προσπαθήσει με την προβοσκίδα του, να γυρίσει πίσω τον καταρράκτη.

Η απαισιοδοξία αποτελεί ένα ανίσχυρο πείσμα απέναντι στη ζωή. Από αυτό το πείσμα αρρωσταίνει και πάσχει ο απαισιόδοξος άνθρωπος που αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της ζωής. Η ίδια η ζωή δεν παθαίνει τίποτε. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να μιλήσω για την απαισιοδοξία των νέων, επειδή η απαισιοδοξία σας προκαλεί πόνο και θλίψη.

Η απαισιοδοξία προκαλεί πόνο και θλίψη και πλήττει πρώτα εσάς που είστε νέοι και που έντονα λαχταράτε τη χαρά. Ο πεσσιμισμός σας μοιάζει με ανατολίτη τύραννο, που αλυσοδένει και συνθλίβει τους ανθρώπους. Υπάρχουν δύο είδη νεανικής απαισιοδοξίας: Το ένα είδος έχει σχέση με τη ζωή γενικά. Το άλλο έχει σχέση με τη ζωή ειδικά. Η ινδική απαισιοδοξία κυριεύει και κατακτά τις ψυχές εκείνων των νέων ανθρώπων που ζουν κάτω από την αίσθηση μιας παγκόσμιας θλίψης. Όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η αίσθηση, τόσο περισσότεροι άνθρωποι κυριαρχούνται απ’ αυτή. Όπως ο κλέφτης σιγά-σιγά ξεκινά να πιστεύει πως όλος ο κόσμος κλέβει, και όπως ο δίκαιος άνθρωπος νομίζει πως όλος ο κόσμος λέει την αλήθεια, έτσι και ο κατεστραμμένος άνθρωπος νομίζει πως όλος ο κόσμος έχει καταστραφεί.

Στο ιερό βιβλίο των Ινδών, είναι γραμμένο: Ο άνθρωπος που έχει θέληση, σκέψη και πίστη, είναι σκλάβος. Όταν ο άνθρωπος απαλλαχτεί από τη θέληση, την σκέψη και την πίστη, ελευθερώνεται. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στον Μπράμα και ανοίγει την πόρτα, μέσα από την οποία περνάει κανείς στην άλλη όχθη του σκοταδιού, και φθάνει στο Νιρβάνα: Υπάρχει όμως θνητός που δεν έχει θέληση, σκέψη και πίστη; Και ποιος θνητός ελευθερώθηκε από τα τρία και επέζησε; Κανείς. Ούτε ο ίδιος ο Βούδας, ο πιο σημαντικός δάσκαλος της ινδικής φιλοσοφίας. Ούτε αυτός μέχρι το τέλος της ζωής του δεν κατάφερε να ελευθερωθεί από τη θέληση, την σκέψη και την πίστη. Μέχρι τη στιγμή του θανάτου του επιθυμούσε, σκεφτόταν και πίστευε. Πίστευε σταθερά στην κατάσταση Νιρβάνα. Σκεφτόταν ασταμάτητα πως ο κόσμος είναι διάφανος, γεμάτος πόνο και πως υπάρχει μετεμψύχωση. Στο τέλος επιθυμούσε να απαλλαχθεί από την επιθυμία γι' αυτόν τον κόσμο και επιθυμούσε να οδηγήσει και άλλους ανθρώπους στην ίδια αντίληψη. Οι άνθρωποι κατάφερναν να υιοθετήσουν την αντίληψη που τους δίδασκε ο Βούδας, αλλά δεν κατάφερναν να απαρνηθούν τη θέληση, τη σκέψη και την πίστη τους. Μέσα από την επιθυμία τους να απαλλαχθούν από αυτά τα τρία, το μόνο που κατάφεραν είναι να αποδυναμώσουν αυτά που αποτελούν το περιεχόμενο της ζωής.

Ο Βούδας με την απαισιοδοξία του πέτυχε να μετατρέψει έναν μαχητικό και ζωηρό λαό, όπως οι Ινδοί πριν από αυτόν, σε αδύναμο παθητικό λαό τριακοσίων εκατομμυρίων που δεν κατάφερε, να αντισταθεί σε ένα μη βουδιστικό στρατό πενήντα χιλιάδων ανθρώπων. Η απαισιοδοξία των Ινδών μεταφέρθηκε στην Ευρώπη όπως και η αρρώστια της πανούκλας. Από αυτά τα δύο κακά που έδωσε η Ινδία στην Ευρώπη, δεν ξέρουμε ποιο είναι το χειρότερο. Η πανούκλα οργώνει το σώμα και η απαισιοδοξία οργώνει την ψυχή. Ο Χριστός είπε: Μη φοβάστε εκείνο που σκοτώνει το σώμα, να φοβάστε αυτό που σκοτώνει την ψυχή.

Ο Σοπενχάουερ μεταφύτεψε την απαισιοδοξία των Ινδών στην Ευρώπη. Απέρριψε από τη διδασκαλία του Βούδα μόνο τη μετεμψύχωση, την μεταπήδηση της ψυχής μετά τον θάνατο. Κράτησε όμως όλα τα βασικά στοιχεία της βουδιστικής διδασκαλίας. Και έγινε «δολοφόνος» πολλών ψυχών, ειδικά νεανικών. Όταν διαβάζει κανείς τη βιογραφία του βεβαιώνεται ότι δεν ήταν στη ζωή του απαισιόδοξος. Πρόσεχε ιδιαίτερα τη ζωή του, ενώ έλεγε πως η ζωή δεν αξίζει τίποτε! Ήταν γεμάτος επιθυμίες και μάλιστα ιδιαίτερα πόθησε τη δόξα και τα χρήματα. Η προχωρημένη ηλικία του και η φιλοσοφία του δεν δάμασαν τις επιθυμίες του. Όταν κανείς διαβάσει τα βιβλία του και τη βιογραφία του, θα πει: είτε ο Σοπενχάουερ ήταν ηθοποιός στη ζωή, είτε ήταν ηθοποιός στη φιλοσοφία του. Η ζωή του και η φιλοσοφία του δεν βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους, δεν αποδεικνύουν η μια την άλλη, αλλά διαψεύδουν η μια την άλλη.

Οι ιδρυτές μιας πίστης δεν λειτουργούν έτσι. Σ' αυτούς η σκέψη είναι αντίγραφο της ζωής και η ζωή είναι αντίγραφο των σκέψεών τους. Οι ιδρυτές μιας πίστης έχουν ζωή που αποτελεί την πιο δυνατή απόδειξη της πίστης τους και της φιλοσοφίας τους. Ο Χριστός δικαίωσε την πίστη Του με την ζωή Του. Αυτός όχι μόνο μπόρεσε να υπομείνει την ζωή Του, αλλά και να την αγαπήσει. Ο Χριστός δίδασκε πως πρέπει να θυσιάζει κανείς την ζωή του λόγω αγάπης για την ζωή. Ο Ίδιος θυσίασε την ζωή Του. Ο Σοπενχάουερ δίδασκε πως πρέπει να απαρνηθούμε τη ζωή λόγω απέχθειας προς τη ζωή, όμως ο ίδιος δεν απαρνήθηκε τη ζωή.

Η αυτοθυσία είναι το συμπέρασμα της διδασκαλίας του Χριστού και γι' αυτόν τον λόγο και ο ίδιος και οι απόστολοί Του αυτοθυσιάστηκαν. Η αυτοκτονία είναι αποτέλεσμα της διδασκαλίας του Σοπενχάουερ. Ο Σοπενχάουερ όμως δεν αυτοκτόνησε. Οι Βέδες και ο Σοπενχάουερ, προσωπικά δεν μου αφαίρεσαν το κουράγιο και την αισιοδοξία. Αντίθετα με ατσάλωσαν. Προσωπικά, στα έργα τους βρήκα όσα γενικά μπορεί να πει κανείς εναντίον της ζωής, και όλα αυτά δεν ήταν πολλά. Έτσι λοιπόν ο Σοπενχάουερ δεν είναι εχθρός της ζωής όπως μας λέει η Έλεν Κέλλερ, αλλά είναι μόνον εχθρός του εαυτού του. Ξέρετε ποια είναι η Έλεν Κέλλερ; Είναι η μεγαλύτερη διάψευση της απαισιοδοξίας στα χρόνια μας. Μια κοπέλλα τυφλή και κωφάλαλη από το δεύτερο έτος της ζωής της. Ένα δυστυχισμένο πλάσμα, θα πείτε. Σε καμμιά περίπτωση! Η Έλεν Κέλλερ είχε την πιο αισιόδοξη ψυχή. Με την τιτάνια προσπάθειά της κατάφερε, παρόλα τα προβλήματά της να ανυψωθεί σε διανοητικό και ηθικό ύψος. Η Έλεν Κέλλερ, η τυφλή, έγινε ηγέτης, οδηγός σε πολλούς που βλέπουν. Αυτή που ήταν κωφάλαλη, υπήρξε λαλίστατη ιεροκήρυκας της αισιοδοξίας. Τυφλή και κωφάλαλη κατάφερε να υπομείνει τη ζωή. Κάποιοι όμως από σας, που αντικρύζουν τον ήλιο και τα αστέρια, που ακούνε τη μουσική και έχουν την δυνατότητα να μιλούν για να εκφράσουν την χαρά και την λύπη, δεν μπορούν να υπομείνουν την ζωή και γι' αυτό τους περνούν από το μυαλό σκέψεις για αυτοκτονία.

Η τυφλή και κωφάλαλη Έλεν Κέλλερ, όχι μόνο υπομένει την ζωή αλλά καταφέρνει και περισσότερα: αγαπά την ζωή. Μήπως κάποιος από σας δεν αγαπά την ζωή; Ας φανταστείτε τον εαυτό σας τυφλό και κωφάλαλο για είκοσι χρόνια και ας φανταστείτε πως ξαφνικά κάποιος σας βγάζει από αυτήν την νύχτα και σας οδηγεί στην ημέρα, σας δίνει φως στα μάτια, σας χαρίζει ακοή στα αυτιά και σας «ξεδένει» την γλώσσα. Θα αγαπούσατε τότε την ζωή ή θα ήσασταν απαισιόδοξοι;

Η Έλεν Κέλλερ αγαπά την ζωή, παρόλο που ζει σε μία αιώνια νύχτα. Αυτή τη νύχτα την φωτίζει μόνο το πνεύμα της. Τουλάχιστον να έβλεπε για να αγαπήσει περισσότερο την ζωή! Για μία στιγμή να μπορούσε να ακούσει αυτό που εσείς ακούτε και βλέπετε! Η τυφλή και κωφάλαλη Έλεν Κέλλερ όχι μόνον υπομένει και αγαπάει την ζωή αλλά επιθυμεί και να θυσιάζει την ζωή της. Η Έλεν Κέλλερ ήδη θυσιάζει την ζωή της, επειδή αφιέρωσε την ζωή της για το καλό των άλλων ανθρώπων. Για το καλό των υποτιμημένων, ταπεινών και προσβεβλημένων ανθρώπων, για το καλό των αποθαρρυμένων ανθρώπων και απελπισμένων.

Θα μπορούσατε εσείς να αφιερώσετε την ζωή σας για το καλό των άλλων ανθρώπων; Για τον φίλο σας για παράδειγμα; Ή για την οικογένεια σας; Ή για την πατρίδα; Ή για την ανθρωπότητα; Εάν είστε απαισιόδοξοι, δεν μπορείτε, γιατί κυρίως δεν έχετε τι να θυσιάσετε. Επειδή για σας, η ζωή σας είναι χωρίς αξία, επειδή θεωρείτε πως η ζωή δεν αξίζει. Γι' αυτόν τον λόγο δεν είναι για σας σημαντικό να βοηθήσετε και να στηρίξετε κάποιον. Αν είστε αισιόδοξοι, θα σας είναι εύκολο να αγαπάτε και να υπομένετε και να θυσιάζετε την ζωή σας.

Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που εργάζεται έχοντας πίστη και ελπίδα. Εάν θέλετε να είσθε αισιόδοξοι, εργασθείτε. Η απαισιοδοξία είναι αρρώστια και το φάρμακο της είναι η εργασία. Ποτέ η ιατρική δεν θα βρει πιο τέλειο φάρμακο εναντίον της απαισιοδοξίας από την εργασία και την ενεργητικότητα. Χρειάζεται να έχεις χρόνο να τεμπελιάζεις, για να είσαι απαισιόδοξος. Ο Ντοστογιέφσκυ, ενώ ήταν άρρωστος και είχε κακή υγεία, κάθε μήνα έγραφε τέσσερα φύλλα τυπογραφείου. Αυτά που έγραφε ήταν τα πιο ωραία λογοτεχνικά και ουσιώδη πεζογραφήματα που υπάρχουν στη ρωσική γλώσσα. Και παρόλο που ήταν φτωχός και άρρωστος, ήταν αισιόδοξος. Αισιόδοξοι ήσαν όλοι εκείνοι οι μεγάλοι και μικροί άνθρωποι που δημιούργησαν σ' αυτόν τον κόσμο όλα όσα ήταν καλά και χρήσιμα. Όλος ο πολιτισμός τον οποίο απολαμβάνετε εσείς, δημιουργήθηκε από αισιόδοξους ανθρώπους.

Ο κόσμος αυτός γνωρίζει μόνο τους αναστεναγμούς και τις κραυγές των απαισιόδοξων και όχι τα έργα τους. Μην είστε απαισιόδοξοι, γιατί η απαισιοδοξία σας δεν έχει βάση. Μην είστε απαισιόδοξοι ειδικά όσον αφορά την προσωπικότητά σας, επειδή ακόμη δεν μπορείτε να προβλέψετε σε ποιο τομέα θα είστε σημαντικοί. Να εργάζεσθε, επειδή, αν εργάζεσθε, δεν θα είσθε απαισιόδοξοι. Επιλέξατε είτε την ενεργητικότητα και εργασία είτε την απαισιοδοξία. Είμαστε λαός με μικρό πληθυσμό; Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν λίγοι όσον αφορά τον αριθμό και κατέπληξαν τον κόσμο με την μεγαλωσύνη τους. Η ζωή μας είναι ασήμαντη; Σας βεβαιώνω πως δεν υπάρχει εποχή ασήμαντη και ζωή ασήμαντη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπάρχουν μόνον εποχές σημαντικές και εποχές που τις προετοιμάζουν. Η εποχή μας επομένως είτε προετοιμάζει μια σημαντική εποχή είτε η ίδια είναι σημαντική. Και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν δεν δικαιολογείται η απαισιοδοξία σας. Επειδή, εάν το παρόν δεν είναι σημαντικό, τότε αποτελεί προετοιμασία ενός σπουδαίου μέλλοντος. Και σίγουρο είναι πως αγάπη και δύναμη δεν μπορεί να έχει ο απαισιόδοξος άνθρωπος. Μην παραδίνεστε στην απαισιοδοξία, επειδή η απαισιοδοξία θα αποτελέσει την πιο δηλητηριώδη πηγή αμέτρητου κακού που θα πλήξει εσάς και τους άλλους.

Μια απαισιόδοξη γενιά αποτελεί πανούκλα στην ιστορία ενός λαού. Ο λαός όμως ξεπερνά και την πανούκλα, και όταν γιατρεύεται, οι απόγονοι μιλούν γι' αυτήν την απαισιόδοξη γενιά που υπήρξε σαν την αρρώστια της πανούκλας. Η απαισιοδοξία σας θα αποτελέσει προσβολή όλης της οικουμένης, όλου του σύμπαντος. Τελικά η απαισιοδοξία σας θα αποτελέσει προσβολή για τον Δημιουργό του κόσμου, που δεν σας έπλασε για να παραπονιέστε για τα έργα του, αλλά για να δείξετε τα δικά σας».

****

Επιμέλεια: Γεώργιος Σύπρης, ειδ. ψυχίατρος. Το κείμενο αυτό αποτελεί συνέχεια μιας ανοικτής επιστολής που βρίσκεται αναρτημένη στο διαδικτυακό τόπο koinwnia.com, όπου υποστηρίζαμε ότι ο καθένας μας πρέπει να κάνει για τους άλλους ό,τι μπορεί, ώστε, με την μεταξύ μας αγάπη και κοινωνία, να ξεπεράσουμε την απομόνωση και ιδιοτέλεια και τελικά την επελθούσα κρίση.

Αγίου Νικολάου ΑχρίδοςΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"