Ιωάννης Κορναράκης: Η βία του ασυνειδήτου ψυχισμού
Μια βασική συνέπεια της κυριαρχίας της δαιμονικής βίας πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό είναι η διάσπαση του ψυχισμού αυτού σε ψυχικά περιεχόμενα αλλά και λειτουργίες με αυτόνομη κίνηση και δράση.
Μια βασική συνέπεια της κυριαρχίας της δαιμονικής βίας πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό είναι η διάσπαση του ψυχισμού αυτού σε ψυχικά περιεχόμενα αλλά και λειτουργίες με αυτόνομη κίνηση και δράση.
Η διάσπαση αυτή αποτελεί προϋπόθεση και λόγο της συ-γκρουσιακής σχέσεως του εαυτού προς τον εαυτό του. Του εαυτού, που λειτουργεί στην μια πλευρά της διασπάσεως, και του εαυτού που λειτουργεί στην αντίπερα "όχθη" της διασπάσεως αυτής.
Από μια άλλη όμως άποψη θεωρούμενος ο ψυχισμός αυτός, δείχνει την ικανότητα του ανθρωπίνου προσώπου να έχη την επίγνωση της ταυτότητός του, δηλ. αυτοσυνειδησία. το γεγονός αυτό θεμελιώνει επίσης πειστικά τον ταυτόχρονο (με τη λειτουργία των διασπάσεών του) συνεκτικό χαρακτήρα του ανθρωπίνου ψυχισμού.
Κάθε άνθρωπος, ως προϊόν της αδαμικής παραβάσεως, έχει οπωσδήποτε, σε κάποιο βαθμό και σε κάποια ψυχοδυναμική ένταση, τις διασπάσεις του, τις αντιφατικές βιωματικές του εμπειρίες και αντιδράσεις, αλλά μόνο σε ορισμένες μορφές ψυχασθενείας (λ.χ. στη σχιζοφρένια) εντοπίζονται δύο ή περισσότεροι εαυτοί άπολυτοποιημένοι (από πλευράς αυτοσυνειδησίας) στο βαθμό, που οι ενδοψυχικές διασπάσεις να εννοούνται εντελώς αυτονομημένες και ασύνδετες μεταξύ τους.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ενδοψυχικής διαταραχής και δυσαρμονίας, η αυτοσυνειδησία του ανθρώπου, παρά τις εύλογες αυτές διασπάσεις, δίνει στο άτομο, σε κάποιο ορισμένο βαθμό, την αίσθηση της ολοκληρίας της ψυχικής του υποστάσεως και της ψυχοδυναμικής ενότητος του εαυτού του. Όσο είμαι σε θέση να βλέπω και να αισθάνομαι τις διασπάσεις μου και τις ψυχικές μου συγκρούσεις είμαι ο εαυτός μου! Η ικανότητα αυτή της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, παρά τις εσωτερικές αντινομίες του, τις οποιεσδήποτε βιωματικές του αντιφάσεις και λοιπές ενδοψυχικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, δείχνει καθαρά, ότι η δαιμονική βία, μέσω της απάτης ("και έσεσθε ως Θεοί'), παγίδευσε τον αδαμικό άνθρωπο σ' ένα ενδοψυχικό βασανισμό· στην αίσθηση αφ' ενός της αυτοσυνειδησίας του, που τον βεβαιώνει για την ψυχική του ενότητα, αλλά αφ' ετέρου στην ταυτόχρονη αίσθηση των εσωτερικών του διασπάσεων και αντινομιών, που τον βεβαιώνουν για την παγίδευσή του στο γεγονός της ασυνειδητότητος του εαυτού του.
Αυτή η αναμφισβήτητη συνύπαρξη, μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό, αισθήσεως ψυχικής ενότητος αλλά και ψυχικής αντινομίας και συγκρούσεως, σε δυο βασικά ψυχικά πεδία: της αυτοσυνειδησίας και της ασυνειδητότητος βεβαιώνει ξεκάθαρα τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στον εαυτό του.
Η δαιμονική βία, καθώς κυριάρχησε δεσποτικά πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, παρέδωσε τον άνθρωπο στη βία του εαυτού του!
Αυτός ο βίαιος εγκλωβισμός του ανθρώπου στον εαυτό του και επομένως η κυριαρχία του εαυτού του στον εαυτό του, βιώνεται από το ανθρώπινο πρόσωπο κατ' εξοχήν στην αναμφισβήτητη πραγματικότητα του ασυνειδήτου ψυχισμού του, δηλ. στον ασυνείδητο (άγνωστο σ' αυτόν) τρόπο λειτουργίας του ψυχισμού του αυτού.
Ναι! Είναι γεγονός! Ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, εφόσον αγνοεί το βάθος του ψυχισμού του αυτού και επομένως τα τεκταινόμενα και δρώμενα στο χώρο αυτό, που δραστηριοποιούνται και λειτουργούν χωρίς τη δική του βούληση και κρίση!
Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός, σαν κι' αυτόν, ότι δηλ. ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, φαίνεται υπερβολικός κι ίσως παράλογος!
Κι όμως! Η ψυχολογία του ασυνειδήτου, στο βαθμό που μέχρι σήμερα έχει εργασθή και έχει παρουσιάσει τα σημαντικά της πορίσματα, μας πείθει, χωρίς δυσκολία, γι' αυτή την πραγματικότητα: της εξουσίας και της βίας του ασυνειδήτου ψυχισμού πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο!
Εξάλλου, η λειτουργική εικόνα της βίας αυτής, θεμελιώνεται, σε μια πρώτη εκτίμηση, στην οργανική και αδιαίρετη σχέση των δύο ψυχικών πεδίων του συνειδητού (της αυτοσυνειδησίας και γενικά της ικανότητος ενός βαθμού συνειδητότητος) και του ασυνειδήτου (του άγνωστου, στη συνείδηση του υποκειμένου, μέρους της ψυχικής του υποστάσεως και λειτουργίας).
Αυτή η συνεκτική-έσωτερική σχέση συνειδητού και ασυνειδήτου ψυχισμού γεννά ορισμένες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, μέσα στο ανθρώπινο πρόσωπο, οι οποίες είναι θυγατέρες και θεραπαινίδες πιστές της μητέρας τους, της βίας και γι' αυτό εκτελούν το βίαιο έργο τους με δαιμονική ευσυνειδησία!
Πράγματι! Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αυτοσυνειδησία και επομένως έχει συνεχή και αδιάκοπη αίσθηση της ενότητος του εαυτού του, αποτελεί συχνά την αιτία της αυταπάτης, ότι γνωρίζει τον εαυτό του και άρα έχει αυτογνωσία.
Όταν έχω την ικανότητα να γνωρίζω ποιος είμαι στην αδιάκοπη ροή του χρόνου, είναι φυσικό να έχω συγχρόνως την πεποίθηση, ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Η πεποίθηση όμως αυτή είναι σίγουρα αυταπάτη ή ψευδαισθησία, επειδή άλλο πράγμα είναι η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας και άλλο η ικανότητα και η διεργασία της αυτογνωσίας.
Η αυτοσυνειδησία μου είναι η ικανότητα που έχω να γνωρίζω ποιος είμαι, ποια είναι η ταυτότητά μου. Αλλά αυτογνωσία είναι ο βαθμός της γνώσεως του εαυτού μου, της ενσυνείδητης και αντικειμενικής ή πραγματικής γνώσεως του εαυτού μου. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Άλλο αυτοσυνειδησία (αν και αποτελεί μια ορισμένη δυνατότητα αυτογνωσίας) και άλλο αυτογνωσία (αν και συμπίπτει με μια συνεχώς διευρυνόμενη αυτοσυνειδησία). Με άλλα λόγια, η αυτοσυνειδησία, αν και αποτελεί ικανότητα αυτογνωσίας ορισμένης εκτάσεως, δεν είναι αυτονόητα και ποιότητα και λειτουργία αυτογνωσίας.
Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ποιοι είναι, στο βαθμό που χρειάζεται για να κυκλοφορούν και να τα βγάζουν πέρα με τις απαιτήσεις της αντιμετωπίσεως των συνθηκών και των προβλημάτων της ζωής. Αλλά ένας τέτοιος βαθμός ή ικανότητα αυτοσυνειδησίας δεν δείχνει, ότι έχουν οπωσδήποτε και αυτογνωσία. Αφού, εξάλλου, τα λάθη και οι αστοχίες και οι μεταμέλειες γι' αυτά τα λάθη και τις αστοχίες, που οι άνθρωποι αυτοί κάνουν, δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό, των σφαλμάτων ή των... ατυχιών αυτών, οφείλεται και σε ενέργειες, που έχουν σχέση με την άγνοια του εαυτού τους, των ικανοτήτων τους, των ψυχικών και των σωματικών, και γενικά... του εαυτού τους! Εκείνοι όμως οι άνθρωποι, που ασκούν ενσυνείδητα την εργασία της αυτογνωσίας, σαν μια συνεχή και αδιάκοπη διεύρυνση (σε πλάτος και βάθος) της αυτοσυνειδησίας τους, όχι μόνο γνωρίζουν ποιοι είναι (την ταυτότητά τους) αλλά, πέρα από αυτό, γνωρίζουν όλο και βαθύτερες περιοχές της ψυχικής τους ζωής και αποκτούν όλο και περισσότερες γνώσεις για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και αντιδρούν στα ερεθίσματα της καθημερινότητος και γενικώτερα της συνολικής τους υπάρξεως και ζωής.
Η ασυνείδητη ταύτιση αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας, στο μυαλό μου και στο πνεύμα μου, με εγκλωβίζει μοιραίως στην ψευδαίσθηση ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Και μάλιστα τόσο καλά και τόσο σίγουρα, ώστε να απορώ, όταν με προτρέπουν να υπακούσω στο δελφικό ή πατερικό "Γνώθι σαυτόν".
— Αφού εγώ... είμαι εγώ, αφού γνωρίζω ποιος είμαι, σε τι μου χρειάζεται η προσπάθεια της αυτογνωσίας;
Μια τέτοια, σίγουρη, βεβαιότητα και πεποίθηση αυτογνωσίας αποτελεί συχνά ένα ακόμη σκαλοπάτι για να προχωρήσω σε μεγαλύτερο ύψος (ή βάθος) αυταπάτης και ψευδαισθησίας· στη σιγουριά ότι έχω τον εαυτό μου στα χέρια μου.
— Αφού γνωρίζω ποιος είμαι και άρα γνωρίζω καλά τον εαυτό μου, είμαι, λοιπόν, κύριος του εαυτού μου!
Και, ασφαλώς, είναι αλήθεια ότι έχω πολλές επιβεβαιώσεις και αποδείξεις, από τα γεγονότα και την εμπειρία γενικά της ζωής μου, Οτι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου, ότι εγώ είμαι κύριος του εαυτού μου.
Έχω, πράγματι, την ικανότητα να κάνω συχνά αυτό που θέλω και να ενεργώ όπως θέλω. Έχω τα δικά μου γούστα, τις δικές μου ιδέες και αντιλήψεις, τις δικές μου επιθυμίες, τις προσδοκίες μου, που βλέπω να γίνωνται πραγματικότητα και έτσι αισθάνομαι την ικανοποίηση της επιθυμητής μου αυτοπραγματώσεως. Είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω επίγνωση του δικαιώματος αλλά και της πραγματικότητος της αυτονομίας μου και της υπαρξιακής μου αυτοτέλειας, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής!
Τέτοιες εμπειρίες και "αποδείξεις" του γεγονότος, ότι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου και άρα είμαι κύριος του εαυτού μου είναι, αλήθεια, πολλές και... πειστικές! ==== Αλλά μόνο τέτοιες εμπειρίες και... γεύσεις έχει κάθε ανθρωπος στη ζωή του; Είναι τόσο σίγουρο και πάντοτε αμείωτο και ακέραιο το αίσθημα, ότι ο άνθρωπος είναι πάντοτε κύριος του εαυτού του, ότι έχει στα χέρια του τον εαυτό του;
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα πίστευε κανείς, ότι η δαιμονική βία... συνταξιοδοτήθηκε και πέρασε στο περιθώριο της δαιμονικής πολιτείας και δραστηριότητος!
Γιατί είναι επίσης αληθινό το γεγονός, ότι η βία αυτή είναι πάντοτε ανύστακτη και σε συνεχή ετοιμότητα δημιουργίας δαιμονικών καταστάσεων και προβληματισμών, που βεβαιώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο όπ πολλές φορές είναι έρμαιο της... τύχης του. Δηλ. αγνώστων παραγόντων που διαφεντεύουν πάνω στη... μοίρα του και τη συνολική του ζωή, με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνο να αισθάνεται απλώς... θεατής των δρωμένων στο... παλκοσένικο της μοίρας του!
Μια τέτοια μακαριότητα· ότι είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω στα χέρια μου τον εαυτό μου, αποτελεί στρωμένο χαλί στα πόδια της δαιμονικής βίας!
Είναι σίγουρο, ότι η βία αυτή δεν θα μπορούσε να εξουσιάζη το ανθρώπινο πρόσωπο, αν εκείνο δεν είχε τη σιγουριά και τη βεβαιότητα (την "καθησύχαση"), ότι υπάρχει, κινείται και συμπεριφέρεται ως κύριος του οίκου του.
Αλλά ποιου οίκου του;
Όσο προχωρεί κανείς στο δρόμο της ζωής και αποκτά όλο και περισσότερη πείρα του είδους και του τρόπου της πορείας του αυτής, αισθάνεται καθαρώτερα μέσα στο πνεύμα του, ότι οι δυνατότητες και τα όρια της εξουσίας του και της κυριότητός του επί του εαυτού του γίνονται όλο και περισσότερο στενά και περιωρισμένα.
Δεν πρόκειται μόνο για τη βαθμιαία παρακμή του σωματικού οργανισμού του ανθρώπου και για την προϊούσα εξασθένιση των ψυχικών και πνευματικών του δυνάμεων. Η αυτοσυνειδησία της αδυναμίας του ανθρώπου να κυβερνά αυτός τον εαυτό του και να τον καθορίζη, από κάθε άποψη, που γεννιέται εξ αιτίας των ποικίλων προβληματισμών της καθημερινότητος, των μικρών και των μεγάλων, τον πληροφορεί ότι, παρά την αίσθηση της δυνατότητάς του να αυτοκαθορίζεται, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει τον εαυτό του στα χέρια του.
Συχνά διαπιστώνει, ότι πολλές επιθυμίες του και προσδοκίες του δεν πραγματοποιούνται, όχι τόσο από λόγους αντικειμενικών δυσκολιών όσο από απρόβλεπτες και απροσδόκητες, από αυτόν, δυσκολίες και αδυναμίες του εαυτού του.
Αρκετές πάλι φορές, ακατανόητες σ' αυτόν ψυχικές διαθέσεις και συναισθηματικές διαταραχές, ερωτήματα και απορίες, σε σχέση με ανεξήγητη και από αυτόν τον ίδιο προσωπική του συμπεριφορά και αντίδραση σε κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις και επικοινωνίες, αιφνίδιες (και άρα απρόσκλητες από αυτόν τον ίδιο) εισβολές, στό συνειδησιακό του χώρο, φαντασιών και παραστάσεων παρωχημένων βιωματικών εμπειριών, επίμονες, βίαιες και πιεστικές ιδέες και ενστικτικές ορμήσεις, ακόμη πολλές ενέργειες και πράξεις του, με καταστροφικό, για τον εαυτό του, αποτέλεσμα (που όμως έγιναν από αυτόν με λανθασμένα κριτήρια και επιλογές), περιπτώσεις μεταμέλειας και αναθεωρήσεως προσωπικών απόψεων και θέσεων και πολλές άλλες ενδοψυχικές διεργασίες, αγνώστου σ' αυτόν αιτιολογίας αλλά και νοηματικού περιεχομένου, τον πληροφορούν, ότι, πολλά που συμβαίνουν μέσα του, δεν τα γνωρίζει και πολλά που υπάρχουν μέσα του και τα αγνοεί προσδιορίζουν εν τούτοις τη συμπεριφορά του, τον υπαρξιακό του προσανατολισμό και τις διαθέσεις του και τις πράξεις του, χωρίς να τον... ρωτήσουν και χωρίς να τον... συμβουλευθούν!
Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, παρά τις οποιεσδήποτε αποδείξεις κυριότητος του ανθρώπου επί του εαυτού του, υπάρχουν επίσης και εμπειρίες και γεγονότα της προσωπικής του ζωής, που του δίνουν την αίσθηση, ότι κάποιος "άλλος", άγνωστος σ' αυτόν, εαυτός, έχει τον τελικό λόγο σε πολλά θέματα και προβλήματα, συμπεριφορές και ενέργειες του εαυτού του, του δημιουργεί συχνά την εντύπωση, ότι, μέσα του, στα ενδότερα του ψυχικού του κόσμου, παίζονται ορισμένα παιχνίδια, που προσδιορίζουν αποφασιστικά (χωρίς τη δική του βούληση και εν αγνοία του) το είδος και τον τρόπο της υπάρξεώς του!
Έπειτα, η έξαρση στην εποχή μας των ψυχολογικών προβλημάτων και των ψυχικών γενικά διαταραχών της προσωπικότητος του ανθρώπου, ως αναμφισβήτητο γεγονός ασυνειδήτων διεργασιών του ενδοτέρου ψυχισμού του, έχει πλέον συντελέσει αποτελεσματικά στην προώθηση της βαθύτερης γνώσεως της ψυχολογίας του ανθρώπου, ιδιαίτερα στο μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο της ερεύνης των σκοτεινών και αθεάτων (στην αυτοσυνειδησία του) πλευρών του ψυχισμού του αυτού.
Πολλά ψυχολογικά προβλήματα και πολλές ψυχικές διαταραχές, στις οποίες όμως συνυπάρχει η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, βιώνονται ως καταπίεση και αναγκασμός, ως εκβιασμός και βασανισμός του ανθρωπίνου προσώπου, εν αγνοία του και παρά, φυσικά, τη θέλησή του.
Όλο το γνωστό σήμερα σύστημα του χορού των ασυνειδήτων ψυχικών διεργασιών· οι απωθήσεις, τα συμπλέγματα, οι προβολές και οι ενδοβολές, οι μεταβιβάσεις, οι μεταφορές, οι ασυνείδητες ταυτίσεις και οι διασπάσεις, οι φαντασιώσεις και οι φόβοι, οι ψυχαναγκασμοί του μαζοχισμού και του σαδισμού, οι αψιθυμίες και οι μελαγχολίες, οι νοσηρές ενδοστρέφειες και εξωστρέφειες, τα εξουθενωτικά αισθήματα μειονεξίας και υπεροχής, τα βασανιστικά αισθήματα ένοχης και πολλά άλλα συστήματα ψυχικών "μηχανισμών" και μορφών οδυνηρών ψυχικών καταστάσεων, από την απλή αλλά κουραστική, ανεξήγητη, ακεφιά και ακηδία μέχρι τις βασανιστικές ιδέες αυτοκαταστροφής, αποτελούν πάντοτε δραστική λειτουργία και εξουθενωτική, επί του ανθρωπίνου προσώπου, εξουσία και βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του.
Αλλά·
— Ποιος γέννησε τον ασυνείδητο ψυχισμό;
Είναι φανερό, ότι η φθορά, που προξένησε η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία, η φθορά δηλ. (αμαύρωση και αχρείωση) του "κατ' εικόνα", βιώνεται, από την πρώτη στιγμή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, ως απώλεια της θεοειδούς αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου και ως βυθισμός της θεογενούς του συνειδήσεως στο "σκότος" της δαιμονικής ασυνειδητότητος!
Η δαιμονική βία, αλλοτριώνοντας την ανθρωπίνη φύση, με την υποβολή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, εγκλώβισε δουλωτικά, τον αυτουργό αυτής της παραβάσεως, στην ασυνειδητότητα του ψυχισμού του και τον καθήλωσε στο βασανισμό των καθοριστικών για τη "μοίρα" του, δυνάμεων αυτής της δαιμονικής ασυνειδητότητος.
Είναι γεγονός ότι πολλές καταστροφικές, για την ίδια του τη ζωή αλλά και για τη ζωή του πλησίον του, πράξεις και ενέργειες (πολλά εγκλήματα) τις αποδίδει ο άνθρωπος, συχνά, στην "κακιά ώρα, στην "αδυναμία της στιγμής", στον "κακό εαυτό του", στο "βρασμό της ψυχής", στην "κακιά του μοίρα", στο "πεπρωμένο" του (ήταν "γραμμένο") και σε ό,τι άλλο αόριστο και απροσδιόριστο, και πάντως εκτός της συνειδήσεως και της βουλήσεώς του, ευρισκόμενο αίτιο!
Αναμφίβολα, ο ανθρώπινος ψυχισμός δεν λειτουργεί πάντοτε, και σε κάθε περίπτωση, δυνάμει της δαιμονικής βίας! Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα... αθώωνε τον άνθρωπο, κατά τρόπο απόλυτο, για κάθε κακή του ενέργεια και πράξη. Αλλά η βία αυτή κινείται περισσότερο άνετα και ενεργεί με σιγουριά το καταστροφικό της, για το ανθρώπινο πρόσωπο, έργο της μέσα στο "σκότος" του ασυνειδήτου ψυχισμού. Οι πονηροί λογισμοί, οι δαιμονικές προκλήσεις, και κάθε δαιμονικό εργαλείο της δαιμονικής βίας, είναι πάντοτε πιο εύχρηστο και πιο αποδοτικό, σε αποτελέσματα, μέσα στο σκότος αυτό, που είναι καρπός της δικής της τεχνουργίας!
Για τον τελευταίο αυτό λόγο, το επιχείρημα της "κακιάς ώρας", μιας εγκληματικής πράξεως ή της "κακιάς μοίρας", σε μια παρατεινόμενη... κακομοιριά, και κάθε άλλο σχετικό επιχείρημα δικαιολογήσεως καταστροφικής συμπεριφοράς, υποκρύπτει, συχνά, μια συνεργεία προσωπικής (ψυχολογικής) ευθύνης και δαιμονικής... διακονίας!
Ναι! Η δαιμονική βία ασκεί το καταστροφικό της έργο με τη συνεργεία της ανύποπτης, στην ανθρωπίνη συνείδηση, λειτουργίας του ασυνειδήτου ψυχισμού. Ο τελευταίος αποτελεί συχνά το "άλλοθι" της δαιμονικής βίας, όταν η βία του ψυχισμού αυτού φοράει το προσωπείο της κακιάς ώρας, του αδυνάτου εαυτού, και ακόμη, γιατί όχι, μιας ψυχικής ασθενείας με καθιερωμένη ψυχιατρική ταυτότητα.
πηγή: Ιωάννης Κορναράκης, Βία η οδός του Θεού, εκδ. Αφοι Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ενδοψυχικής διαταραχής και δυσαρμονίας, η αυτοσυνειδησία του ανθρώπου, παρά τις εύλογες αυτές διασπάσεις, δίνει στο άτομο, σε κάποιο ορισμένο βαθμό, την αίσθηση της ολοκληρίας της ψυχικής του υποστάσεως και της ψυχοδυναμικής ενότητος του εαυτού του. Όσο είμαι σε θέση να βλέπω και να αισθάνομαι τις διασπάσεις μου και τις ψυχικές μου συγκρούσεις είμαι ο εαυτός μου! Η ικανότητα αυτή της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, παρά τις εσωτερικές αντινομίες του, τις οποιεσδήποτε βιωματικές του αντιφάσεις και λοιπές ενδοψυχικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, δείχνει καθαρά, ότι η δαιμονική βία, μέσω της απάτης ("και έσεσθε ως Θεοί'), παγίδευσε τον αδαμικό άνθρωπο σ' ένα ενδοψυχικό βασανισμό· στην αίσθηση αφ' ενός της αυτοσυνειδησίας του, που τον βεβαιώνει για την ψυχική του ενότητα, αλλά αφ' ετέρου στην ταυτόχρονη αίσθηση των εσωτερικών του διασπάσεων και αντινομιών, που τον βεβαιώνουν για την παγίδευσή του στο γεγονός της ασυνειδητότητος του εαυτού του.
Αυτή η αναμφισβήτητη συνύπαρξη, μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό, αισθήσεως ψυχικής ενότητος αλλά και ψυχικής αντινομίας και συγκρούσεως, σε δυο βασικά ψυχικά πεδία: της αυτοσυνειδησίας και της ασυνειδητότητος βεβαιώνει ξεκάθαρα τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στον εαυτό του.
Η δαιμονική βία, καθώς κυριάρχησε δεσποτικά πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, παρέδωσε τον άνθρωπο στη βία του εαυτού του!
Αυτός ο βίαιος εγκλωβισμός του ανθρώπου στον εαυτό του και επομένως η κυριαρχία του εαυτού του στον εαυτό του, βιώνεται από το ανθρώπινο πρόσωπο κατ' εξοχήν στην αναμφισβήτητη πραγματικότητα του ασυνειδήτου ψυχισμού του, δηλ. στον ασυνείδητο (άγνωστο σ' αυτόν) τρόπο λειτουργίας του ψυχισμού του αυτού.
Ναι! Είναι γεγονός! Ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, εφόσον αγνοεί το βάθος του ψυχισμού του αυτού και επομένως τα τεκταινόμενα και δρώμενα στο χώρο αυτό, που δραστηριοποιούνται και λειτουργούν χωρίς τη δική του βούληση και κρίση!
Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός, σαν κι' αυτόν, ότι δηλ. ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, φαίνεται υπερβολικός κι ίσως παράλογος!
Κι όμως! Η ψυχολογία του ασυνειδήτου, στο βαθμό που μέχρι σήμερα έχει εργασθή και έχει παρουσιάσει τα σημαντικά της πορίσματα, μας πείθει, χωρίς δυσκολία, γι' αυτή την πραγματικότητα: της εξουσίας και της βίας του ασυνειδήτου ψυχισμού πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο!
Εξάλλου, η λειτουργική εικόνα της βίας αυτής, θεμελιώνεται, σε μια πρώτη εκτίμηση, στην οργανική και αδιαίρετη σχέση των δύο ψυχικών πεδίων του συνειδητού (της αυτοσυνειδησίας και γενικά της ικανότητος ενός βαθμού συνειδητότητος) και του ασυνειδήτου (του άγνωστου, στη συνείδηση του υποκειμένου, μέρους της ψυχικής του υποστάσεως και λειτουργίας).
Αυτή η συνεκτική-έσωτερική σχέση συνειδητού και ασυνειδήτου ψυχισμού γεννά ορισμένες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, μέσα στο ανθρώπινο πρόσωπο, οι οποίες είναι θυγατέρες και θεραπαινίδες πιστές της μητέρας τους, της βίας και γι' αυτό εκτελούν το βίαιο έργο τους με δαιμονική ευσυνειδησία!
Πράγματι! Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αυτοσυνειδησία και επομένως έχει συνεχή και αδιάκοπη αίσθηση της ενότητος του εαυτού του, αποτελεί συχνά την αιτία της αυταπάτης, ότι γνωρίζει τον εαυτό του και άρα έχει αυτογνωσία.
Όταν έχω την ικανότητα να γνωρίζω ποιος είμαι στην αδιάκοπη ροή του χρόνου, είναι φυσικό να έχω συγχρόνως την πεποίθηση, ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Η πεποίθηση όμως αυτή είναι σίγουρα αυταπάτη ή ψευδαισθησία, επειδή άλλο πράγμα είναι η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας και άλλο η ικανότητα και η διεργασία της αυτογνωσίας.
Η αυτοσυνειδησία μου είναι η ικανότητα που έχω να γνωρίζω ποιος είμαι, ποια είναι η ταυτότητά μου. Αλλά αυτογνωσία είναι ο βαθμός της γνώσεως του εαυτού μου, της ενσυνείδητης και αντικειμενικής ή πραγματικής γνώσεως του εαυτού μου. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Άλλο αυτοσυνειδησία (αν και αποτελεί μια ορισμένη δυνατότητα αυτογνωσίας) και άλλο αυτογνωσία (αν και συμπίπτει με μια συνεχώς διευρυνόμενη αυτοσυνειδησία). Με άλλα λόγια, η αυτοσυνειδησία, αν και αποτελεί ικανότητα αυτογνωσίας ορισμένης εκτάσεως, δεν είναι αυτονόητα και ποιότητα και λειτουργία αυτογνωσίας.
Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ποιοι είναι, στο βαθμό που χρειάζεται για να κυκλοφορούν και να τα βγάζουν πέρα με τις απαιτήσεις της αντιμετωπίσεως των συνθηκών και των προβλημάτων της ζωής. Αλλά ένας τέτοιος βαθμός ή ικανότητα αυτοσυνειδησίας δεν δείχνει, ότι έχουν οπωσδήποτε και αυτογνωσία. Αφού, εξάλλου, τα λάθη και οι αστοχίες και οι μεταμέλειες γι' αυτά τα λάθη και τις αστοχίες, που οι άνθρωποι αυτοί κάνουν, δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό, των σφαλμάτων ή των... ατυχιών αυτών, οφείλεται και σε ενέργειες, που έχουν σχέση με την άγνοια του εαυτού τους, των ικανοτήτων τους, των ψυχικών και των σωματικών, και γενικά... του εαυτού τους! Εκείνοι όμως οι άνθρωποι, που ασκούν ενσυνείδητα την εργασία της αυτογνωσίας, σαν μια συνεχή και αδιάκοπη διεύρυνση (σε πλάτος και βάθος) της αυτοσυνειδησίας τους, όχι μόνο γνωρίζουν ποιοι είναι (την ταυτότητά τους) αλλά, πέρα από αυτό, γνωρίζουν όλο και βαθύτερες περιοχές της ψυχικής τους ζωής και αποκτούν όλο και περισσότερες γνώσεις για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και αντιδρούν στα ερεθίσματα της καθημερινότητος και γενικώτερα της συνολικής τους υπάρξεως και ζωής.
Η ασυνείδητη ταύτιση αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας, στο μυαλό μου και στο πνεύμα μου, με εγκλωβίζει μοιραίως στην ψευδαίσθηση ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Και μάλιστα τόσο καλά και τόσο σίγουρα, ώστε να απορώ, όταν με προτρέπουν να υπακούσω στο δελφικό ή πατερικό "Γνώθι σαυτόν".
— Αφού εγώ... είμαι εγώ, αφού γνωρίζω ποιος είμαι, σε τι μου χρειάζεται η προσπάθεια της αυτογνωσίας;
Μια τέτοια, σίγουρη, βεβαιότητα και πεποίθηση αυτογνωσίας αποτελεί συχνά ένα ακόμη σκαλοπάτι για να προχωρήσω σε μεγαλύτερο ύψος (ή βάθος) αυταπάτης και ψευδαισθησίας· στη σιγουριά ότι έχω τον εαυτό μου στα χέρια μου.
— Αφού γνωρίζω ποιος είμαι και άρα γνωρίζω καλά τον εαυτό μου, είμαι, λοιπόν, κύριος του εαυτού μου!
Και, ασφαλώς, είναι αλήθεια ότι έχω πολλές επιβεβαιώσεις και αποδείξεις, από τα γεγονότα και την εμπειρία γενικά της ζωής μου, Οτι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου, ότι εγώ είμαι κύριος του εαυτού μου.
Έχω, πράγματι, την ικανότητα να κάνω συχνά αυτό που θέλω και να ενεργώ όπως θέλω. Έχω τα δικά μου γούστα, τις δικές μου ιδέες και αντιλήψεις, τις δικές μου επιθυμίες, τις προσδοκίες μου, που βλέπω να γίνωνται πραγματικότητα και έτσι αισθάνομαι την ικανοποίηση της επιθυμητής μου αυτοπραγματώσεως. Είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω επίγνωση του δικαιώματος αλλά και της πραγματικότητος της αυτονομίας μου και της υπαρξιακής μου αυτοτέλειας, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής!
Τέτοιες εμπειρίες και "αποδείξεις" του γεγονότος, ότι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου και άρα είμαι κύριος του εαυτού μου είναι, αλήθεια, πολλές και... πειστικές! ==== Αλλά μόνο τέτοιες εμπειρίες και... γεύσεις έχει κάθε ανθρωπος στη ζωή του; Είναι τόσο σίγουρο και πάντοτε αμείωτο και ακέραιο το αίσθημα, ότι ο άνθρωπος είναι πάντοτε κύριος του εαυτού του, ότι έχει στα χέρια του τον εαυτό του;
Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα πίστευε κανείς, ότι η δαιμονική βία... συνταξιοδοτήθηκε και πέρασε στο περιθώριο της δαιμονικής πολιτείας και δραστηριότητος!
Γιατί είναι επίσης αληθινό το γεγονός, ότι η βία αυτή είναι πάντοτε ανύστακτη και σε συνεχή ετοιμότητα δημιουργίας δαιμονικών καταστάσεων και προβληματισμών, που βεβαιώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο όπ πολλές φορές είναι έρμαιο της... τύχης του. Δηλ. αγνώστων παραγόντων που διαφεντεύουν πάνω στη... μοίρα του και τη συνολική του ζωή, με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνο να αισθάνεται απλώς... θεατής των δρωμένων στο... παλκοσένικο της μοίρας του!
Μια τέτοια μακαριότητα· ότι είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω στα χέρια μου τον εαυτό μου, αποτελεί στρωμένο χαλί στα πόδια της δαιμονικής βίας!
Είναι σίγουρο, ότι η βία αυτή δεν θα μπορούσε να εξουσιάζη το ανθρώπινο πρόσωπο, αν εκείνο δεν είχε τη σιγουριά και τη βεβαιότητα (την "καθησύχαση"), ότι υπάρχει, κινείται και συμπεριφέρεται ως κύριος του οίκου του.
Αλλά ποιου οίκου του;
Όσο προχωρεί κανείς στο δρόμο της ζωής και αποκτά όλο και περισσότερη πείρα του είδους και του τρόπου της πορείας του αυτής, αισθάνεται καθαρώτερα μέσα στο πνεύμα του, ότι οι δυνατότητες και τα όρια της εξουσίας του και της κυριότητός του επί του εαυτού του γίνονται όλο και περισσότερο στενά και περιωρισμένα.
Δεν πρόκειται μόνο για τη βαθμιαία παρακμή του σωματικού οργανισμού του ανθρώπου και για την προϊούσα εξασθένιση των ψυχικών και πνευματικών του δυνάμεων. Η αυτοσυνειδησία της αδυναμίας του ανθρώπου να κυβερνά αυτός τον εαυτό του και να τον καθορίζη, από κάθε άποψη, που γεννιέται εξ αιτίας των ποικίλων προβληματισμών της καθημερινότητος, των μικρών και των μεγάλων, τον πληροφορεί ότι, παρά την αίσθηση της δυνατότητάς του να αυτοκαθορίζεται, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει τον εαυτό του στα χέρια του.
Συχνά διαπιστώνει, ότι πολλές επιθυμίες του και προσδοκίες του δεν πραγματοποιούνται, όχι τόσο από λόγους αντικειμενικών δυσκολιών όσο από απρόβλεπτες και απροσδόκητες, από αυτόν, δυσκολίες και αδυναμίες του εαυτού του.
Αρκετές πάλι φορές, ακατανόητες σ' αυτόν ψυχικές διαθέσεις και συναισθηματικές διαταραχές, ερωτήματα και απορίες, σε σχέση με ανεξήγητη και από αυτόν τον ίδιο προσωπική του συμπεριφορά και αντίδραση σε κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις και επικοινωνίες, αιφνίδιες (και άρα απρόσκλητες από αυτόν τον ίδιο) εισβολές, στό συνειδησιακό του χώρο, φαντασιών και παραστάσεων παρωχημένων βιωματικών εμπειριών, επίμονες, βίαιες και πιεστικές ιδέες και ενστικτικές ορμήσεις, ακόμη πολλές ενέργειες και πράξεις του, με καταστροφικό, για τον εαυτό του, αποτέλεσμα (που όμως έγιναν από αυτόν με λανθασμένα κριτήρια και επιλογές), περιπτώσεις μεταμέλειας και αναθεωρήσεως προσωπικών απόψεων και θέσεων και πολλές άλλες ενδοψυχικές διεργασίες, αγνώστου σ' αυτόν αιτιολογίας αλλά και νοηματικού περιεχομένου, τον πληροφορούν, ότι, πολλά που συμβαίνουν μέσα του, δεν τα γνωρίζει και πολλά που υπάρχουν μέσα του και τα αγνοεί προσδιορίζουν εν τούτοις τη συμπεριφορά του, τον υπαρξιακό του προσανατολισμό και τις διαθέσεις του και τις πράξεις του, χωρίς να τον... ρωτήσουν και χωρίς να τον... συμβουλευθούν!
Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, παρά τις οποιεσδήποτε αποδείξεις κυριότητος του ανθρώπου επί του εαυτού του, υπάρχουν επίσης και εμπειρίες και γεγονότα της προσωπικής του ζωής, που του δίνουν την αίσθηση, ότι κάποιος "άλλος", άγνωστος σ' αυτόν, εαυτός, έχει τον τελικό λόγο σε πολλά θέματα και προβλήματα, συμπεριφορές και ενέργειες του εαυτού του, του δημιουργεί συχνά την εντύπωση, ότι, μέσα του, στα ενδότερα του ψυχικού του κόσμου, παίζονται ορισμένα παιχνίδια, που προσδιορίζουν αποφασιστικά (χωρίς τη δική του βούληση και εν αγνοία του) το είδος και τον τρόπο της υπάρξεώς του!
Έπειτα, η έξαρση στην εποχή μας των ψυχολογικών προβλημάτων και των ψυχικών γενικά διαταραχών της προσωπικότητος του ανθρώπου, ως αναμφισβήτητο γεγονός ασυνειδήτων διεργασιών του ενδοτέρου ψυχισμού του, έχει πλέον συντελέσει αποτελεσματικά στην προώθηση της βαθύτερης γνώσεως της ψυχολογίας του ανθρώπου, ιδιαίτερα στο μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο της ερεύνης των σκοτεινών και αθεάτων (στην αυτοσυνειδησία του) πλευρών του ψυχισμού του αυτού.
Πολλά ψυχολογικά προβλήματα και πολλές ψυχικές διαταραχές, στις οποίες όμως συνυπάρχει η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, βιώνονται ως καταπίεση και αναγκασμός, ως εκβιασμός και βασανισμός του ανθρωπίνου προσώπου, εν αγνοία του και παρά, φυσικά, τη θέλησή του.
Όλο το γνωστό σήμερα σύστημα του χορού των ασυνειδήτων ψυχικών διεργασιών· οι απωθήσεις, τα συμπλέγματα, οι προβολές και οι ενδοβολές, οι μεταβιβάσεις, οι μεταφορές, οι ασυνείδητες ταυτίσεις και οι διασπάσεις, οι φαντασιώσεις και οι φόβοι, οι ψυχαναγκασμοί του μαζοχισμού και του σαδισμού, οι αψιθυμίες και οι μελαγχολίες, οι νοσηρές ενδοστρέφειες και εξωστρέφειες, τα εξουθενωτικά αισθήματα μειονεξίας και υπεροχής, τα βασανιστικά αισθήματα ένοχης και πολλά άλλα συστήματα ψυχικών "μηχανισμών" και μορφών οδυνηρών ψυχικών καταστάσεων, από την απλή αλλά κουραστική, ανεξήγητη, ακεφιά και ακηδία μέχρι τις βασανιστικές ιδέες αυτοκαταστροφής, αποτελούν πάντοτε δραστική λειτουργία και εξουθενωτική, επί του ανθρωπίνου προσώπου, εξουσία και βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του.
Αλλά·
— Ποιος γέννησε τον ασυνείδητο ψυχισμό;
Είναι φανερό, ότι η φθορά, που προξένησε η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία, η φθορά δηλ. (αμαύρωση και αχρείωση) του "κατ' εικόνα", βιώνεται, από την πρώτη στιγμή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, ως απώλεια της θεοειδούς αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου και ως βυθισμός της θεογενούς του συνειδήσεως στο "σκότος" της δαιμονικής ασυνειδητότητος!
Η δαιμονική βία, αλλοτριώνοντας την ανθρωπίνη φύση, με την υποβολή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, εγκλώβισε δουλωτικά, τον αυτουργό αυτής της παραβάσεως, στην ασυνειδητότητα του ψυχισμού του και τον καθήλωσε στο βασανισμό των καθοριστικών για τη "μοίρα" του, δυνάμεων αυτής της δαιμονικής ασυνειδητότητος.
Είναι γεγονός ότι πολλές καταστροφικές, για την ίδια του τη ζωή αλλά και για τη ζωή του πλησίον του, πράξεις και ενέργειες (πολλά εγκλήματα) τις αποδίδει ο άνθρωπος, συχνά, στην "κακιά ώρα, στην "αδυναμία της στιγμής", στον "κακό εαυτό του", στο "βρασμό της ψυχής", στην "κακιά του μοίρα", στο "πεπρωμένο" του (ήταν "γραμμένο") και σε ό,τι άλλο αόριστο και απροσδιόριστο, και πάντως εκτός της συνειδήσεως και της βουλήσεώς του, ευρισκόμενο αίτιο!
Αναμφίβολα, ο ανθρώπινος ψυχισμός δεν λειτουργεί πάντοτε, και σε κάθε περίπτωση, δυνάμει της δαιμονικής βίας! Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα... αθώωνε τον άνθρωπο, κατά τρόπο απόλυτο, για κάθε κακή του ενέργεια και πράξη. Αλλά η βία αυτή κινείται περισσότερο άνετα και ενεργεί με σιγουριά το καταστροφικό της, για το ανθρώπινο πρόσωπο, έργο της μέσα στο "σκότος" του ασυνειδήτου ψυχισμού. Οι πονηροί λογισμοί, οι δαιμονικές προκλήσεις, και κάθε δαιμονικό εργαλείο της δαιμονικής βίας, είναι πάντοτε πιο εύχρηστο και πιο αποδοτικό, σε αποτελέσματα, μέσα στο σκότος αυτό, που είναι καρπός της δικής της τεχνουργίας!
Για τον τελευταίο αυτό λόγο, το επιχείρημα της "κακιάς ώρας", μιας εγκληματικής πράξεως ή της "κακιάς μοίρας", σε μια παρατεινόμενη... κακομοιριά, και κάθε άλλο σχετικό επιχείρημα δικαιολογήσεως καταστροφικής συμπεριφοράς, υποκρύπτει, συχνά, μια συνεργεία προσωπικής (ψυχολογικής) ευθύνης και δαιμονικής... διακονίας!
Ναι! Η δαιμονική βία ασκεί το καταστροφικό της έργο με τη συνεργεία της ανύποπτης, στην ανθρωπίνη συνείδηση, λειτουργίας του ασυνειδήτου ψυχισμού. Ο τελευταίος αποτελεί συχνά το "άλλοθι" της δαιμονικής βίας, όταν η βία του ψυχισμού αυτού φοράει το προσωπείο της κακιάς ώρας, του αδυνάτου εαυτού, και ακόμη, γιατί όχι, μιας ψυχικής ασθενείας με καθιερωμένη ψυχιατρική ταυτότητα.
πηγή: Ιωάννης Κορναράκης, Βία η οδός του Θεού, εκδ. Αφοι Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996.
