Λόγοι Αγίου Βασιλείου του Μέγα.

Λόγοι Αγίου Βασιλείου του Μέγα.

Οκτωβρίου 5, 2011 — Χαράλαμπος

Μέγας Βασίλειος

*Η νηστεία μας εξομοιώνει με τους αγγέλους, μας κάνει συγκάτοικους με τους αγίους, κάνει φρόνιμη την ζωή μας.
*Εκείνο πρέπει να γνωρίζουμε ότι, όταν ο νους μας περιπλανιέται σε μάταια πράγματα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε καμία εντολή.
*Εξέτασε τον εαυτό σου, ποιός είσαι. Γνώρισε τη φύση σου, ότι δηλαδή το μεν σώμα είναι θνητό, η δε ψυχή σου αθάνατη. Μη ζητάς υπεροχή, αλλα να αναγνωρίζεις της ισότητας της φύσης και να αγαπάς, να είσαι ισότιμος προς εκείνους που φαίνονται ότι υστερούν κάπως απέναντί σου.
*Η ελευθερη βούληση εξαρτάται από την προσωπική μας εκλογή. Αυτή η προσωπική εκλογή είναι το αυτεξούσιο.
*Ο δίκαιος άνθρωπος, είτε τρώγει, είτε πίνει, κάνει τα πάντα για την δόξα του Θεού.
*Η χαρά του Θεού δεν γεννιέται σε οποιαδήποτε ψυχή, αλλά εαν κάποιος έκλαψε πολύ για την αμαρτία του.
*Αγνοούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Πραγματικά καθώς φαίνεται, το δυσκολότερο από όλα είναι να γνωρίσει κανείς καλά τον εαυτό του.
*Να κατηγορείς τον εαυτό σου για τα σφάλματά σου και να μην περιμένεις τους ελέγχους των άλλων.
*Εάν μας δεί ο Θεός να δεχόμαστε τα παρόντα δυσάρεστα με ευγνωμοσύνη, ή θα απομακρύνει τα λυπηρά, ή θα μας αμοίψει με τα μεγάλα στεφάνια της υπομονής.
*Να μην ζητάς πνευματικό δάσκαλο που να ανέχεται τα πάθη σου διότι οδηγείσαι από αυτόν σε πνευματικό λάκκο.
*Πολλοί εξαφανίζουν το δίκαιο, όταν καταφρονούν τους φτωχούς και δεν ελέγχουν τους ισχυρούς που τους καταδυναστεύουν.
*Εκείνο που σπέρνει ο άνθρωπος σε αυτή την ζωή, αυτό θα θερίσει κατά την ημέρα της κρίσεως.
*Μην πάψεις να διερευνάς τον εαυτό σου, αν δηλαδή η ζωή σου προχωρεί σύμφωνα με τις εντολές του θεού.
*Να συνηθίζεις να αυτοκατακρίνεσαι, μην τυχόν διέπραξες κάποιο αμάρτημα με τον λογισμό σου, μήπως η γλώσσα έτρεξε πίσω από το νου, ή γλίστρισε σε λόγο άτοπο, μήπως και χωρίς να το θέλεις έπραξες αμαρτία.
*Όταν τελειώσει η μέρα ευχαριστούμε τον Θεό για όσα αγαθά μας έδωσε ή για όσα επιτύχαμε και εξομολογούμαστε τις παραλείψεις μας.
*Ο Θεός προτιμάει τηνευσπλαχνία για όσους μετανοούν και την καταδίκη για τους αμετανόητους.
*Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να κατακτήσει την τέλεια αγάπη, παρά μονο εκείνος που απέβαλε τον παλιό εαυτό του.
*Να προσέχεις τον εαυτό σου, για να γνωρίσεις την υγεία και την αρρώστια της ψυχής σου.
*Είναι μακάριος εκείνος που γνωρίζει την πληγή που υπάρχει στο βάθος της ψυχής του, ώστε να μπορέι να πλησιάζει τον θείο γιατρό.

Ο τοκογλύφος μόνον ένα πράγμα φοβάται. Να μην πεθάνει ο δανειζόμενος!

Ο τοκογλύφος μόνον ένα πράγμα φοβάται. Να μην πεθάνει ο δανειζόμενος!

“Ελεύθεροι Άνθρωποι”… έχουν αναστατώσει τις υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Ευρώπης…

Μια νέα πρωτοεμφανιζόμενη διεθνής οργάνωση στα χνάρια των Anonymous; Περί τίνος πρόκειται; Θ’ ακολουθήσει δεύτερο ανακοινωθέν;

Πάντως στο πρώτο Ανακοινωθέν τους είναι σαφείς, με πολιτική σκέψη και ανάλυση για την “οικονομική κρίση”…

Για τα μνημόνια, σαν αυτά της Ελλάδας, έχουν μια άποψη που κτυπάει κέντρο!

«Θα πρέπει να ξέρετε ένα πράγμα. Ο τοκογλύφος μόνον ένα πράγμα φοβάται. Να μην πεθάνει ο δανειζόμενος. Ο  τοκογλύφος πρέπει να τον αρπάξει από το λαιμό, να τον κάνει σκλάβο, αλλά ο πελάτης δεν πρέπει να... πεθάνει!».

Επισημαίνουν: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο! Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα!

Είναι ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Αθόρυβος, καταστροφικός, σαν ένα τοξικό νέφος που τυλίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα…

Όπως κάθε πόλεμος, οι στόχοι είναι πάντα οι ίδιοι, διαιρέσεις, κατακτήσεις και καταστροφές…

Με την μόνη διαφορά τώρα, τα όπλα να μην είναι τα τουφέκια, οι βόμβες κι οι πύραυλοι…

Ονομάζονται Spread, Ευρωπαϊκη Κεντρική Τράπεζα, Swap, Μνημόνια, Δημοσιονομικά Σύμφωνα, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, Χρηματιστηριακές Εταιρείες Αξιολόγησης και πολλά ακόμα…

Πρέπει να ξαναπάρουμε την εξουσία! Να την αρπάξουμε από τις δυνάμεις της οικονομίας.

Η οικονομία που με ένα μαγικό τρόπο δημιουργεί χρήμα από το πουθενά!».

Και συγκεκριμένες αναφορές στην Ελλάδα και την Κύπρο…

Ένα μήνυμα των “Ελεύθερων Ανθρώπων”… που πρέπει να δουν όλοι οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες!

Δευτέρα, 8 Απριλίου 2013

Ανακοίνωση-φωτιά Σεραφείμ κατά του Α.Σαμαρά για την πολιτική του απέναντι στην Τουρκία!

Σφοδρή επίθεση με ισχυρότατα επιχειρήματα κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουρογύ Α.Σαμαρά για την πολιτική που ακολουθεί απέναντι στις διεκδικήσεις της Τουρκίας εξεπέλυσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ με αφορμή τις δηλώσεις του δημάρχου της Αθήνας Γ.Καμίνη που δήλωσε ότι θέλει 14+1 τζαμιά στην Αθήνα.

Πρακτικά τον κατηγορεί τον Α.Σαμαρά για πολιτική μειοδοσίας και υποχωρητικότητας απέναντι στον Ρ.Τ.Ερντογάν...
Οι τοποθετήσεις του λαοφιλούς ιεράρχη πραγματικά "καίνε": Εἶναι θλιβερό τό γεγονός ὁ Πρωθυπουργός τῆς Χώρας μετά τόν χυδαῖο ἐμπαιγμό του ἀπό τόν Τοῦρκο ὁμόλογό του, ὁ ὁποῖος κατά τήν μαρτυρία τοῦ Πρεσβευτοῦ τῆς Ἀρμενίας στήν Ἑλβετία γνωστοῦ τραγουδιστή Σάρλ Ἀζναβούρ «μισεῖ θανάσιμα Ἕλληνες καί Ἀρμενίους» ἀμέσως μόλις ἐπέστρεψε ἀπό τήν κοινή συνεδρίαση καί κοινοποιήθηκε στά Ἡνωμένα Ἔθνη ἡ ρηματική διακοίνωση τῆς Τουρκίας, ὅτι ἡ Ἑλλάς ψεύδεται ἀσύστολα καί δῆθεν παραβιάζει τό διεθνές δίκαιο καί ὅτι τά νησιά της δέν ἔχουν ὑφαλοκρηπίδα, ἔσπευσε διά τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης νά ἀναρτήση στήν «Διαύγεια» τήν δημοπράτηση κατασκευῆς τοῦ Τεμένους.
Παρά τό γεγονός ὅτι ἐξεδικάσθη ἐνώπιον τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ αἴτησις ἀκυρώσεως καί ἀναμένεται ἡ ἔκδοσις ἀποφάσεως περί τοῦ εὐθέως σχετικοῦ ἀντισυνταγματικοῦ Νόμου πού παραβιάζει ἀνερυθρίαστα τίς συνταγματικές ἀρχές τῆς ἰσότητος, τῆς ἀναλογικότητος καί τῆς περιβαντολλογικῆς προστασίας καί μάλιστα χωρίς κανένα ἐμφανές ἀντάλλαγμα μέ τήν ἀρχή τῆς ἀμοιβαιότητος, ἐπεστράφη λ.χ. ὁ πανίερος ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στό νόμιμο ἰδοκτήτη του τό πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο;
Στην ουσία πρόκειται για ένα εθνικό κήρυγμα στο οποίο επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι: "Ὁ κ. Γ. Καμίνης πού ἀρνήθηκε τήν χριστιανική θρησκευτική ὁρκοδοσία, πού «διέγραψε» τήν πρωϊνή προσευχή ἀπό τόν «ΑΘΗΝΑ 9,84», πού κατά τήν κοπή τῆς χριστιανικῆς βασιλόπιττας τοῦ Δήμου Ἀθηναίων ἀπηξίωσε τήν παράδοση καί πού φέρεται σάν ἀγνωστικιστής, τόν «ἔπιασε» ὁ καϋμός καί ὁ πόνος γιά νά γεμίση τίς γειτονιές τῶν Ἀθηνῶν μέ μουσουλμανικά τζαμιά γιατί βέβαια ἄν τοῦ βγεῖ «ὁ Θεός νά φυλάξη» καί σέ κάθε γειτονιά ἀνεγείρει 2 τζαμιά γιά τούς σουνίτες μουσουλμάνους θά πρέπει νά ἀνεγείρει καί 2 γιά τοῦς σιϊτες μουσουλμάνους, 2 γιά τούς δρούζους μουσουλμάνους, 2 γιά τούς μπετακτξήδες μουσουλμάνους, 2 γιά τοὐς ἀλεβίδες μουσουλμάνους καί δέν συμμαζεύεται... "
Ιδού ολόκληρη η ανακοίνωση με την ορθογραφία του Μητροπολιτη που προτιμά το πολυτονικό σύστημα...
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Ἀπριλίου 2013
 Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Μέ πρόσχημα τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως πού δῆθεν παραβιάζεται γιά νομίμους καί παρανόμους κατοικούντας στό λεκανοπέδιο μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς συνανθρώπους μας πού ὡστόσο ἀκώλυτα καί ἐλεύθερα διατηροῦν 150 τόπους λατρείας τους, ἡ θεσμοθέτηση καί ἡ μετά πάσης κρατικῆς ἐπισημότητος ἑδραίωση στήν ἱστορική πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης τήν Ἀθήνα, τήν ποτισμένη μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων της γιά τήν ἀποτίναξη τῆς 400ετούς δουλείας τοῦ Ἰσλάμ μέ τήν σέ βάρος τοῦ Κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ ἀπό τήν Πολιτεία ἀνέγερση τεμένους στό Βοτανικό, εἶναι ἕνα πολύ καλά ἐνορχηστρωμένο σχέδιο γιά τήν ἀπό πολλῶν χρόνων ἐπιχειρουμένη ἀποδόμηση τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπείας καί ταυτότητος τῆς χώρας.
Σάν πολιορκητικός κριός γιά τήν ἐκπόρθηση τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους χρησιμοποιεῖται τό Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς δηλώσεις στό Δημοτικό Συμβούλιο Ἀθηνῶν τοῦ Δημάρχου κ. Γ. Καμίνη, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τόν σέ ἐξέλιξη σχεδιασμό γιά τήν δημιουργία 14 ἄλλων Τζαμιῶν σέ ὅλη τήν ἔκταση τοῦ Δήμου Ἀθηναίων.
Εἶναι θλιβερό καί ἀποκαρδιωτικό τό γεγονός ὅτι σέ αὐτό τό βύθιο σχέδιο ἐξανδραποδισμοῦ, συμπράττουν τά κόμματα τῆς συγκυβέρνησης Ν. Δημοκρατίας καί Πασόκ, πού κατά τεκμήριον ὄφειλαν ἐκφράζοντα τήν ἐκλογική τους βάση νά μήν «κουβαλοῦν νερό στό μῦλο» τῆς διεθνοῦς ἀποδόμησης -ὅπως στήν πλειοψηφία τους τά λοιπά κόμματα τῆς ἀριστεράς- πού ἔχει στήσει τό γνωστό διεθνές σύστημα, ὅπως πασίδηλα ἀποδείχθηκε πλέον μέ τήν λεγόμενη «Ἀραβική Ἄνοιξη» γιά τήν ἐπανίδρυση τοῦ χαλιφάτου καί τήν διά μέσου αὐτοῦ ἐκπόρθηση τῆς χριστιανικῆς Εὐρώπης.
Εἶναι θλιβερό τό γεγονός ὁ Πρωθυπουργός τῆς Χώρας μετά τόν χυδαῖο ἐμπαιγμό του ἀπό τόν Τοῦρκο ὁμόλογό του, ὁ ὁποῖος κατά τήν μαρτυρία τοῦ Πρεσβευτοῦ τῆς Ἀρμενίας στήν Ἑλβετία γνωστοῦ τραγουδιστή Σάρλ Ἀζναβούρ «μισεῖ θανάσιμα Ἕλληνες καί Ἀρμενίους» ἀμέσως μόλις ἐπέστρεψε ἀπό τήν κοινή συνεδρίαση καί κοινοποιήθηκε στά Ἡνωμένα Ἔθνη ἡ ρηματική διακοίνωση τῆς Τουρκίας, ὅτι ἡ Ἑλλάς ψεύδεται ἀσύστολα καί δῆθεν παραβιάζει τό διεθνές δίκαιο καί ὅτι τά νησιά της δέν ἔχουν ὑφαλοκρηπίδα, ἔσπευσε διά τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης νά ἀναρτήση στήν «Διαύγεια» τήν δημοπράτηση κατασκευῆς τοῦ Τεμένους.
Παρά τό γεγονός ὅτι ἐξεδικάσθη ἐνώπιον τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ αἴτησις ἀκυρώσεως καί ἀναμένεται ἡ ἔκδοσις ἀποφάσεως περί τοῦ εὐθέως σχετικοῦ ἀντισυνταγματικοῦ Νόμου πού παραβιάζει ἀνερυθρίαστα τίς συνταγματικές ἀρχές τῆς ἰσότητος, τῆς ἀναλογικότητος καί τῆς περιβαντολλογικῆς προστασίας καί μάλιστα χωρίς κανένα ἐμφανές ἀντάλλαγμα μέ τήν ἀρχή τῆς ἀμοιβαιότητος, ἐπεστράφη λ.χ. ὁ πανίερος ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στό νόμιμο ἰδοκτήτη του τό πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο;
Ὅπως ἀποκαλύψε ὁ κ. Γ. Καμίνης πού θά ξαναεκτεθεῖ γιά Δήμαρχος Ἀθηναίων, ὅπως δήλωσε, γιά νά ὑλοποιήση φαίνεται τήν πρόθεσή του νά ἰσλαμοποιήση τήν Ἀθήνα, τό σχέδιο προβλέπει τήν διά μέσου τῆς ἰσλαμοποιήσεως συνταγματική θρησκευτική οὐδετεροποίηση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας ὥστε νά πάψη νά εἶναι Ἑλληνορθόδοξη Πολιτεία καί νά πάψη νά ἐκφράζη τό Ὀρθόδοξο Γένος.
Εἶναι χαρακτηριστικό καί ἀποκαλυπτικότατο τῶν ἀνωτέρω τὀ ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Λιεροῦ στήν ἐφημερίδα ΕΠΟΧΗ (10/3/2013) τῆς Ἀνανεωτικῆς Ἀριστερᾶς δηλ. τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πού ἔγραψε τά ἑξῆς φρικιαστικά: «Δέν μᾶς ἀρκεῖ ἡ Ἐκκλησία νά πάψει νά ἐμποδίζει τήν ἀνέγερση λατρευτικῶν χώρων γιά τούς Μουσουλμάνους. Πρέπει νά πάει μπροστά καί νά ἀναλάβει ἐνεργό ρόλο στήν ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων τους συμπεριλαμβανομένων καί τῶν θρησκευτικῶν. Έτσι θά ἔδινε τό ἔναυσμα γιά μιά γόνιμη διαδικασία συναντήσεων καί ἀνταλλαγῶν μέ τούς μουσουλμάνους μετανάστες οἱ ὁποίοι θά μποροῦσαν νά δώσουν πολύ ἐνδιαφέρουσες πολιτισμικές συνθέσεις τά στοιχεῖα γιά ἕνα νέο λαό ἀπό ντόπιους καί μετανάστες (sic)».
Στίς πολύ ἐνδιαφέρουσες πολιτισμικές συνθέσεις περιλαμβάνεται ἀσφαλῶς ἡ Σαρία, ἡ μπούργκα καί ὁ «τετιμημένος στῦλος» τοῦ Ἰσλάμ τό Τζιχάντ. Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο λοιπόν, ὅτι δέν πέτυχε ὁ Ἰμπραήμ πασᾶς πού σχεδίαζε τήν δημογραφική ἀλλοίωση τῆς Χώρας μέ τήν μεταφορά φελλάχων ἐπιδιώκει μέ κάθε μέσο νά τό ἐπιτύχη σήμερα τό δειθνές σύστημα μέ ὀργανέτα, διατάκτες καί παπαγαλάκια του τούς παραπάνω ἀναφερομένους καθώς καί μέ τό συρφετό τοῦ μιντιακοῦ ἐξωνημένου χώρου.
Ὁ κ. Γ. Καμίνης πού ἀρνήθηκε τήν χριστιανική θρησκευτική ὁρκοδοσία, πού «διέγραψε» τήν πρωϊνή προσευχή ἀπό τόν «ΑΘΗΝΑ 9,84», πού κατά τήν κοπή τῆς χριστιανικῆς βασιλόπιττας τοῦ Δήμου Ἀθηναίων ἀπηξίωσε τήν παράδοση καί πού φέρεται σάν ἀγνωστικιστής, τόν «ἔπιασε» ὁ καϋμός καί ὁ πόνος γιά νά γεμίση τίς γειτονιές τῶν Ἀθηνῶν μέ μουσουλμανικά τζαμιά γιατί βέβαια ἄν τοῦ βγεῖ «ὁ Θεός νά φυλάξη» καί σέ κάθε γειτονιά ἀνεγείρει 2 τζαμιά γιά τούς σουνίτες μουσουλμάνους θά πρέπει νά ἀνεγείρει καί 2 γιά τοῦς σιϊτες μουσουλμάνους, 2 γιά τούς δρούζους μουσουλμάνους, 2 γιά τούς μπετακτξήδες μουσουλμάνους, 2 γιά τοὐς ἀλεβίδες μουσουλμάνους καί δέν συμμαζεύεται...
Ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς τί πράγματι συμβαίνει ἐν προκειμένῳ καί ὅτι στόχος τοῦ γνωστοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος εἶναι νά παύση ἡ Ἑλλάδα νά εἶναι Ὀρθόδοξη καί νά μεταβληθῆ σέ δῆθεν οὐδετερόθρησκο κράτος πού στήν συγκεκριμμένη περίπτωση σημαίνει διωγμό τῆς Ἐκκλησίας καί κατάλυση τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπείας.
Αὐτό διερωτῶμαι δέν τό ἀντιλαμβάνεται μεγάλο μέρος τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας καί σύμπας ὁ πνευματικός κόσμος ὁ περί ἄλλα τυρβάζων;      
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
defencenet

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

---

Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἶναι προστάτης τῶν Δικαστικῶν καὶ τοῦ Δικαστικοῦ Σώματος. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 3 Ὀκτωβρίου καὶ ἀποτελεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς πρώτους Ἁγίους τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἅγιος Διονύσιος ἦταν διάσημος Ἀθηναῖος, μὲ φιλοσοφικότατο νοῦ καὶ μέλος τοῦ ἀνώτατου Δικαστηρίου, τοῦ Ἄρειου Πάγου. Γεννήθηκε τὸ ἔνατο ἔτος μετὰ ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ ἐπὶ βασιλείας Αὐγούστου (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.) ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια καὶ ἔλαβε πολυδύναμη μόρφωση. Ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴ γνώση καὶ τὴ φιλοσοφία τὸν ὤθησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ Μακεδονία.
Κατὰ τὴν παράδοση, ὅταν γινόταν ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ σκοτίστηκε ὁ Ἥλιος, βρισκόταν στὴν Ἡλιούπολη (κοντὰ στὸ σημερινὸ Κάϊρο) μὲ τὸ φιλόσοφο Ἀπολλοφάνη καί, μετὰ τὴ βεβαίωση ὅτι τὸ φαινόμενο ἦταν ἀνεξήγητο, ἀναφώνησε: «ἢ ἡ φύση ἀλλοιώνεται, ἢ ὁ Θεὸς πάσχει». Στὸ Χριστιανισμὸ τὸν προσηλύτισε τὸ 52 μ.Χ. ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ιζ´ 34), ὅταν ἐπισκέφτηκε τὴν Ἀθήνα. Ὁ Διονύσιος θεωρεῖται συγγραφέας ἀρκετῶν θεολογικῶν συγγραμμάτων καὶ ἐπιστολῶν καὶ τιτλοφορεῖται ὡς ὁ πρῶτος Χριστιανὸς ἱεράρχης τῆς Ἀθήνας.
Πρῶτος τὸ βίο τοῦ Διονυσίου ἀναφέρει ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, γράφοντας πρὸς τὸν Πάπα Ὀνώριο. Μαρτύρησε μὲ τὴν πυρὰ μᾶλλον στὴν ἐποχὴ τοῦ Δομετιανοῦ (81-96 μ.Χ.) ἢ τοῦ Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). Δυστυχῶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω, ἐλάχιστα εἶναι γνωστὰ γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἄρειος Πάγος πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ πρῶτο δικαστήριο «ἀνδροφονιῶν» (ἐγκλημάτων φόνου) ποὺ ἱδρύθηκε μεταξὺ 1500 καὶ 1300 π.Χ., κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Κέκροπα καὶ τοῦ Θησέα, μὲ ἕδρα τὸν βραχώδη λόφο τοῦ Θεοῦ Ἄρεως ποὺ βρίσκεται βορειοδυτικὰ τῆς Ἀκρόπολης τῆς Ἀθήνας Πάνω στo λόφο αὐτό, κατὰ τὴν παράδοση, ἔγινε ἡ πρώτη «φονικὴ δίκη», κατὰ τὴν ὁποία οἱ δώδεκα Θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου δίκασαν τὸν Ἄρη. Τὸ ἀνώτατο αὐτὸ δικαστήριο τῆς ἀρχαιότητας συγκροτεῖτο ἀπὸ ἰσόβια μέλη: τοὺς Ἀρεοπαγίτες, εἶχε ὅλες τὶς ἐξουσίες καὶ ὀνομαζόταν «ἡ ἐξ Ἀρείου Πάγου Βουλή». To 462 π.Χ. μέγα μέρος τῶν διοικητικῶν καὶ δικαστικῶν ἐξουσιῶν του περιῆλθε στὴν «Ἠλιαία» (ποὺ τὴν ἀποτελοῦσαν 6.000 αἱρετοὶ δικαστές), τὴ Βουλὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου. Μέχρι τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους τὸ κύρος τoυ Ἀρείου Πάγου παρέμεινε ἀμείωτο.

* * *

Σύμφωνα μὲ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα καὶ κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο, «τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς» (Πράξ. 17, 34). Κατὰ τὴν παραπάνω μαρτυρία ὁ ἅγιος Διονύσιος ἦταν ἄνδρας ὑψηλῆς κοινωνικῆς μόρφωσης καὶ θέσης καὶ ἀπολάμβανε τιμῆς στὴν ἀθηναϊκὴ κοινωνία. Γεννήθηκε σύμφωνα μὲ ἄλλες πηγὲς «Ἐπὶ Καίσαρος Αὐγούστου, ἔτος ἔνατον ἀπὸ γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλανοῦ Μιχαήλ, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, Μὴν Ὀκτώβριος, Ἀθῆναι 1951, σελ. 21). Ὅταν Σταυρώθηκε ὁ Χριστός, καὶ τὴν στιγμή, ποὺ σημειώθηκε ἔκλειψη ἡλίου, ὁ Διονύσιος «ἐξεπλήττετο λέγων «ἢ Θεὸς πάσχει ἢ τὸ πᾶν ἀπόλλυται» (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Γ´, Μὴν Ὀκτώβριος, σελ. 67).
Ὅλα τὰ μετέπειτα βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἁγίου εἶναι πολὺ συγκεχυμένα. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη μετέβη στὴν Ρώμη «ἐξαπλώνων πανταχοῦ τῆς εὐσεβείας τὸ κήρυγμα» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμος πρῶτος, σελ. 95) καὶ στὴ συνέχεια μὲ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος Ῥώμης «ὑπῆγεν εἰς τοὺς δυτικοὺς Γαλάτας, ἤτοι εἰς τοὺς Γάλλους, οὓς ἡ κοινὴ γλώσσα Φρανσέζους καλεῖ, ὁμοῦ μὲ τοὺς δύω μαθητάς του Ῥουστικὸν καὶ Ἐλευθέριον» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ἔ.ἀ., σελ. 95) καὶ ἔμεινε στὸ Παρίσι, ὅπου εὑρίσκετον διδάσκων καὶ ἑλκύων εἰς τὴν εὐσέβειαν» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ἔ.ἀ., σελ. 95).
Κατὰ τὸν Μέγα Συναξαριστή, ὁ αὐτοκράτορας Δομετιανὸς «ἐθυμώθη καὶ ἔστειλεν ἐπίτροπόν του εἰς Παρισίους νὰ ἐξετάσῃ διὰ τὸν Ἅγιον, καὶ ὅσους ἄλλους εὕρῃ Χριστιανοὺς νὰ τοὺς τιμωρήσῃ ἐὰν δὲν προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα». (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, Ἀθῆναι 1971, σελ. 72). Μετὰ ἀπὸ στιχομυθία ἀνάμεσα στὸν τύραννο (ἐπίτροπο τοῦ αὐτοκράτορα) καὶ τὸν ἅγιο, ὁ πρῶτος «προσέταξε νὰ κόψουν τὰς κεφαλὰς καὶ τῶν τριῶν Ἁγίων, ἤτοι τοῦ Διονυσίου καὶ τῶν δύο μαθητῶν του Ρουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου». (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, ἔ.ἀ., σελ. 72). Κατὰ τὸν παραπάνω Συναξαριστὴ «ἁρπάσαντες τοὺς Ἁγίους οἱ δήμιοι... τοὺς ἀπεκεφάλισαν» (Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις τρίτη, ἔ.ἀ., σελ. 72).
Κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ Μιχαὴλ Ἰ. Γαλανοῦ «εἰς τὰ συναξάρια ὅμως, καὶ εἰς τὸ Μηναῖον αὐτὸ ἐν τῷ ἑορτολογίῳ τῆς τρίτης Ὀκτωβρίου, τελεῖται ἀνατροπὴ τῆς ἱστορικῆς... ἀληθείας» (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, μὴν Ὀκτώβριος, Ἀθῆναι 1951, σελ. 22). Σύμφωνα μὲ τὸν παραπάνω συγγραφέα, ἡ ἄποψη, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης μαρτύρησε στὸ Παρίσι, εἶναι ἐσφαλμένη.
Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος συγγραφέας «ἀπὸ τοῦ 17ου αἰῶνος Γάλλοι κριτικοί, θέτοντες ὑπὲρ τοὺς θρύλους καὶ τοὺς αὐθαιρέτους ἰσχυρισμοὺς τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν, προέβησαν εἰς ἀμερόληπτον ἔρευναν περὶ τοῦ ζητήματος» (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, ἔ.ἀ., σελ. 23). Ἀπὸ τὴν παραπάνω ἔρευνα «ἐβεβαιώθη ὅτι ὑπὸ Διονυσίου μὲν ἱδρύθη ἡ Ἐκκλησία Παρισίων, Διονυσίου ὅμως ἄλλου, ἀκμάσαντος κατὰ τὸν γ´ μ.Χ. αἰώνα». (Γαλανοῦ Ἰ. Μιχαήλ, ἔ.ἀ., σελ. 23).
Στὸν ἅγιο Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη ἀποδίδεται μία συλλογὴ συγγραμμάτων, τὰ ὁποῖα συντέθηκαν μὲ ἰδιότυπο τρόπο, καὶ ἐκτάθηκαν σὲ συναφὲς σύστημα σκέψεων καὶ ἰδεῶν. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ «ἕως τῶν χρόνων τῆς Ἀναγεννήσεως, τὸ ὅτι συγγραφεὺς ἦτο ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπιστεύετο γενικῶς τόσον εἰς τὴν Ἀνατολὴν ὅσον καὶ εἰς τὴν Δύσιν» (Γ. Φλωρόφσκυ, Ψευδο-Διονυσίου ἔργα, ἄρθρον στὴ Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, 12ος τόμος, στήλη 473). Ὡστόσο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐμφάνισης τῶν συγγραμμάτων διατυπώθηκαν ἀμφιβολίες γιὰ τὴν γνησιότητά τους.
Ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἀνωτέρω μνημονευθεὶς π. Γεώργιος Φλορόφσκυ, «κατὰ τοὺς νεώτερους χρόνους, ἥ τε γνησιότης καὶ ἡ παραδεδομένη χρονολογία τῶν Ἀρεοπαγιτικῶν ἐδοκιμάσθησαν κριτικῶς πρῶτον ὑπὸ τοῦ Λαυρεντίου (1457), ἰδίως δὲ ὑπὸ τοῦ Ἐράσμου (1504). Οὐδεμία ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι τὰ Ἀρεοπαγητικὰ δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν συνάφειαν τῆς ἀποστολικῆς περιόδου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, Ψευδο-Διονυσίου ἔργα, ἔ.ἀ., στήλη 474).
Ὡς δύο βασικοὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους τὰ συγγράμματα αὐτὰ πρέπει νὰ ἀναχθοῦν στὰ τέλη τοῦ Ε´ αἰώνα προβάλλουν ἡ μνημόνευση «τοῦ Πιστεύω ἢ Ὁμολογίας, κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔθος τὸ ὁποῖον τὸ πρῶτον εἰσήχθη μόλις τὸ 476 ὑπὸ τοῦ μονοφυσίτου πατριάρχου Ἀντιοχείας Πέτρου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, ἔ.ἀ., στήλη 474), καθὼς καὶ τὸ ὅτι «ἡ γλώσσα τοῦ τεκμηρίου προδίδει μυχίαν γνωριμίαν μὲ τὴν φιλοσοφίαν τοῦ ὀψιαιτέρου νεοπλατωνισμοῦ, ἰδίως μὲ τὴν τοῦ Πρόκλου» (Γεωργίου Φλορόφσκυ, ἔ.ἀ., στήλη 474).

* * *

Ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου, στὰ ἀποκαλυπτήρια ψηφιδωτοῦ του Ἁγ. Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου

Ἀξιότιμε κύριε Δήμαρχε,
Ἀξιότιμοι κύριοι,
Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο γεγονὸς γιὰ ὅλους τοὺς Ἀθηναίους, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς τοῦ κόσμου ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ψηφιδωτοῦ του Ἁγίου Διονυσίου.
Καθὼς εἶναι γνωστό, ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὑπῆρξεν ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους Ἀθηναίους ποὺ ἐπίστευσαν στὸν Κύριο, ἀμέσως μόλις ἄκουσαν τὴν ὁμιλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Δὲν ἔχουμε πολλὲς μαρτυρίες γιὰ τὸν ἄνδρα. Τὸ ὄνομά του παραπέμπει ἀμέσως στὸν ἀρχαῖο θεὸ Διόνυσο. Γιὰ νὰ εἶναι τὴν περίοδο ἐκείνη Ἀρεοπαγίτης ὁ Διονύσιος, θὰ πρέπει νὰ ἀνῆκε σὲ διακεκριμένη ἀθηναϊκὴ οἰκογένεια. Αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι δὲν ἀνῆκε στὴ μικρὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ ἦταν ὁπωσδήποτε εὐπατρίδης Ἀθηναῖος.
Θεωρεῖται ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως, καὶ στὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀναγνωρίσθηκε γρήγορα ὡς πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν, ὡς προστάτης δηλαδὴ τῆς πόλεως. Ἡ ἐπιλογὴ δὲν εἶναι τυχαία: ὁ ἅγιος Διονύσιος ἐθεωρεῖτο κάτοχος μεγάλης σοφίας, καὶ γι᾿ αὐτὸ κρίθηκε ὁ καταλληλότερος ἀντικαταστάτης τῆς Ἀθηνᾶς Παλλάδος.
Ὑπῆρχε, ὅμως, ἕνας ἀκόμη λόγος νὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν: σὲ μίαν ἐποχὴ ὅπου οὔτε οἱ θεσμοὶ οὔτε ἄνθρωποι ἔμεναν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὶς πιέσεις τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ χρήματος, ὁ Διονύσιος ἦταν στὴ συνείδηση τῶν Ἀθηναίων δικαστὴς ἀνεπίληπτου ἤθους, δικαστὴς ποὺ τὴ συνείδησή του δὲν τὴν ἔκαμπτε καμμία δύναμις. Αὐτή του τὴν καθαρότητα καὶ τὴ σοφία του τιμώντας ὁ λαός, τὸν ἀνεγνώρισε ὡς τὴ χριστιανικὴ ἀπάντηση στὴν Ἀθηνᾶ.
Ἦταν τόση ἡ φήμη τῆς σοφίας του, ὥστε σὲ αὐτὸν ἀπέδωσε τὸ ἔργο του ὁ ἀνώνυμος συγγραφέας τοῦ 3ου αἰ., ποὺ ἡ ἐπιστήμη σήμερα ὀνομάζει «Ψευδο-Διονύσιο». Ὁ πιστὸς λαὸς θεώρησε εὔλογο νὰ εἶναι ἔργα τοῦ Διονυσίου Ἀθηνῶν τὰ ἑξαιρετικῶς βαθυστόχαστα αὐτὰ κείμενα, τὰ γνωστά μας ὡς «Ἀρεοπαγιτικὰ συγγράμματα». Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τὰ ἀποδίδει στὸν ἅγιο Διονύσιο, ὅπως ἐπιβεβαιώνει τὸ Δοξαστικὸ ποὺ ψάλλεται στὸν ἑσπερινό της ἑορτῆς του: «Οὗτος γὰρ διαπτύσας τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων [...] τῶν ἀποῤῥήτων μυστηρίων γνώστης ἐγένετο».
Μποροῦμε λοιπὸν νὰ ποῦμε ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου, τιμοῦμε τὰ δύο πρόσωπα, τοῦ Ἀθηναίου εὐπατρίδη καὶ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ τοῦ μεγάλου μύστη τῶν δογμάτων.
Τὰ συγγράμματα τὰ ἀποδιδόμενα στὸν ἅγιο Διονύσιο, ἀποτελοῦν θεμελιώδη κείμενα τῆς μυστικῆς θεολογίας τοῦ χριστιανισμοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ γνώρισαν ἐξαιρετικὴ διάδοση στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἡ πρώτη μετάφραση τῶν ἔργων αὐτῶν στὰ λατινικὰ ἔγινε ἤδη τὸν 8ο αἰ. Τὸν 9ο αἰ., ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μιχαὴλ ὁ Β´, δώρισε στὸν Γάλλο βασιλέα Λουδοβίκο τὸν Εὐσεβῆ ἕνα ἀντίγραφο τοῦ πρωτοτύπου. Σύντομα, τὰ ἔργα αὐτὰ διαδόθηκαν παντοῦ, καὶ θεωρήθηκαν θεόπνευστα ὄχι μόνον ἀπὸ Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Καθολικοὺς καὶ Προτεστάντες.
Ἡ πελώρια ἐπίδραση τῶν κειμένων αὐτῶν σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, μοῦ ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ ἰσχυριστῶ στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας μου ὅτι τὸ περικαλλὲς ψηφιδωτὸ ποὺ φιλοτέχνησε ὁ διακεκριμμένος εἰκονογράφος κ. Τσοτσώνης, ἀπευθύνεται ὄχι μόνο στοὺς Ἀθηναίους, ὄχι μόνο στοὺς Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ στὴ χριστιανοσύνη ὁλόκληρη. Καὶ εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ Δημάρχου κ. Ἀβραμοπούλου ὅτι κόσμησε τὴν Ἀθήνα μὲ ὑπέροχο μνημεῖο τοῦ πολιούχου της, ἐντοιχίζοντας τὸ ἐδῶ, στὴν καρδιὰ τῆς πόλης, στὸ Δημαρχεῖο.
Εὔχομαι σεῖς, ἡ σημερινὴ ἡγεσία τῆς δικαιοσύνης στὴν πατρίδα μας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ δικαστές, νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου.
Εὔχομαι ἐπίσης, ὁ Δήμαρχος, ὁ ψηφιδογράφος, καὶ ὁ λαὸς τῶν Ἀθηνῶν νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ πολιούχου τῶν Ἀθηνῶν, νὰ τὸν ἔχουμε παράδειγμά μας, καὶ νὰ εἴμαστε ἄξιοι νὰ διαβάζουμε φωτιζόμενοι τὰ μυστικὰ συγγράμματα.

---

ΕΚ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Ποίημα Ἀποστόλου Βαλληνδρᾶ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἔχουσα Ἀθηνῶν πόλις ἀντιλήπτορα καὶ πολιοῦχον τὸν πρωτεπίσκοπον αὐτῆς Διονύσιον, Ἀρχιερέων λαμπρὸν ἐγκαλλώπισμα καὶ τῶν μαρτύρων σεμνὸν ἐπικόσμημα. Ἀξιάγαστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε τηρεῖν ἡμᾶς καὶ πόλιν σου ἀπείραστον.	Ἡ πόλη τῶν Ἀθηνῶν χαίρει, γιατὶ ἔχει βοηθὸ καὶ φρουρὸ τὸν πρῶτο τῆς ἐπισκοπο, τὸν ἱερὸ Διονύσιο, ποὺ εἶναι ἡ λαμπρὴ ὡραιότητα τῶν ἀρχιερέων, καὶ τὸ σεμνὸ στολίδι τῶν μαρτύρων. Σὺ ἀξιοθαύμαστε, παρακάλεσε τὸν Χριστὸ να φυλάγει τὴν πόλη σου καὶ ὅλους μας μακρυὰ ἀπὸ κάθε πειρασμό.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μεσῴδιον Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ἀθηνῶν πολιοῦχον καὶ πρεσβευτήν, Δικαστῶν τὸν προστάτην καὶ πρεσβευτήν, ἀξίως τιμῶμέν σε καὶ ᾠδαῖς μεγαλύνομεν, ὅτι ἐν πᾶσιν ἔστης τὸ ἄριστον πρότυπον, τὸ λόγω τε καὶ πράξει βιῶσαν ἐν χάριτι. Ὅθεν καὶ προβαίνῃ πρὸ ἡμῶν ἀοράτως ὡς θεῖον ὑπόδειγμα καὶ τῆς πίστεως ἔρεισμα, ἱερὲ Διονύσιε. Πρέσβευε οὖν Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὅπως μεθέξωμεν τούτων τῆς χάριτος, οἱ γεραίροντες κατὰ χρέος τὴν μνήμην σου.	Ἄξια τιμοῦμε, καὶ μὲ ὠδὲς μεγαλύνουμε, ἐσένα τὸν φρουρὸ καὶ πρεσβευτὴ τῶν Ἀθηνῶν, καὶ τὸν προστάτη ἀλλὰ καὶ ἐμπνευστὴ τῶν δικαστῶν, γιατὶ σὲ ὅλα ἔγινες τὸ ἄριστο προτυπο καὶ στον λόγο σου καὶ στις πράξεις σου, ἀφοῦ ἐβίωσες μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημά Του. Τώρα ἔρχεσαι μπροστά μας ἀοράτως σὰν θεῖο ὑπόδειγμα καὶ στήριγμα τῆς πίστεως, ἱερὲ Διονύσιε. Πρέσβευε λοιπὸν στον Χριστό, να γίνουμε κι ἐμεῖς μέτοχοι τῆς χάριτός Του, δοξάζοντας τὴν μνήμη σου, ὅπως εἶναι τὸ χρέος μας.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ.
Τῶν Ἀθηναίων πᾶς ὁ Δῆμος εὐφημήσωμεν τὸν Ἱεράρχην τὸν κλεινὸν καὶ πολυθαύμαστον, ὅτι πρῶτος ποιμενάρχης ἡμῶν κατέστη. Καὶ ὡς ἔχει τὸ προβάδισμα τῆς πίστεως, οὕτως ἔλαβε καὶ πρῶτος τὸ μαρτύριον. Διὸ κράζομεν· Χαῖρε μάρτυς πρωτόαθλε.	Ἂς ἔλθει ὅλη ἡ πόλη τῶν Ἀθηνῶν, μὲ ὕμνους νὰ δοξάσουμε τὸν ἔνδοξο ἱεράρχη, ποὺ μὲ τὰ ἔργα του ἔγινε ἄξιος ἀπείρου θαυμασμοῦ, γιατὶ ἔγινε ὁ πρῶτος μας ποιμενάρχης. Καὶ ὅπως ἔχει τὸ προβάδισμα τῆς πίστεως, ἔτσι ἔλαβε καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ μαρτυρίου. Γι᾿ αὐτὸ μὲ ὕμνους τοῦ λέγομε: Χαῖρε μάρτυς πρωτόαθλε.
Ὁ Οἶκος. Ἄγγελος πρωτοστάτης.
Ἄριστος οἰκονόμος τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθης τῆς πάλαι Ἀθηνῶν Ἐκκλησίας. Καὶ ὡς ἐγένου αὐτῆς Ποιμὴν πρῶτος κατὰ τάξιν, σαυτὸν ἠνάλωσας κηρύσσων καὶ ποδηγετῶν. Διὸ βοῶμεν πρός σε ταῦτα·Χαῖρε, ὁ γνοὺς τὸν Θεὸν διὰ Παύλου, Χαῖρε, ὁ δοὺς εἰς αὐτὸν τὰ πάντα. Χαῖρε, ὅτι Ἄρειον Πάγον κατέλιπες, Χαῖρε, ὅτι ἅγιον Βῆμα κατέλαβες. Χαῖρε, ὅτι σὺ ἐβίωσας τὸν κανόνα τὸν χρυσοῦν, Χαῖρε, ὅτι σὺ ἐμόχθησας διὰ ποίμνιον τὸ σόν. Χαῖρε, ὅτι τὸ πλῆθος τῶν εἰδώλων καθεῖλες Χαῖρε, ὅτι τὸ σκότος τὸ τῆς πλάνης ἀπῆρες. Χαῖρε, ποιμὴν ψυχῶν, ἀκατάβλητε, Χαῖρε, πατὴρ πιστῶν, ἀδαπάνητε. Χαῖρε, ὁδὸν σωτηρίας γνωρίσας, Χαῖρε, ὁδὸν μαρτυρίου βαδίσας, Χαῖρε, μάρτυς πρωτόαθλε.	Ἀναδείχθηκες ἄριστος οἰκονόμος τῶν δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀρχαία ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν. Καὶ ἐπειδὴ ἔγινες πρῶτος ποιμένας της κατὰ τὴν τάξη, καταδαπάνησες τὸν ἑαυτό σου κηρύσσοντας καὶ καθοδηγώντας την. Γι᾿ αὐτὸ σοῦ λέγομε αὐτὰ τὰ λόγια:Χαῖρε σὺ ποὺ γνώρισες τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, χαῖρε σὺ ποὺ Τοῦ ἔδωσες τὰ πάντα. Χαῖρε γιατὶ ἐγκατέλειψες τὸν Ἀρειο Πάγο, χαῖρε σὺ ποὺ κατέλαβες τὸ Ἅγιο Βῆμα. Χαῖρε γιατὶ ἔζησες μὲ βάση τὸν χρυσὸ κανόνα τοῦ εὐαγγελίου, Χαῖρε γιατὶ ἐμόχθησες γιὰ τὸ ποίμνιό σου. Χαῖρε γιατὶ γκρέμισες τὸ πλῆθος τῶν εἰδώλων, Χαῖρε γιατὶ διέλυσες τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης. Χαῖρε γιατὶ εἶσαι ὁ ἀκούραστος ποιμένας τῶν ψυχῶν, Χαῖρε γιατὶ εἶσαι ὁ ἀδαπάνητος πατέρας τῶν πιστῶν. Χαῖρε γιατὶ γνώρισες τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, Χαῖρε γιατὶ βάδισες τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου. Χαῖρε σὺ ὁ πρῶτος μάρτυς τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ ἀγωνίσθηκες καὶ νίκησες.
Συναξάριον. Τῇ γ´ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου, ἱερομάρτυρος Διονυσίου, πρώτου Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν.
Στίχοι.
Ἔρωτι φλεγόμενος τοῦ σοῦ Δεσπότου, τῇ φλογὶ παρέδωκας σαὐτὸν ἡδέως.Τρίτη Ὀκτωβρίοιο θάνε Διονύσιος.	Ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Δεσπότη σου Χριστοῦ φλεγόταν ἡ ψυχή σου, καὶ γι᾿ αὐτὸ εὐχαρίστως παρέδωκες τὸν ἑαυτό σου στὴ φωτιά.Κατὰ τὴν Τρίτη τοῦ Ὀκτωβρίου ὁ Διονύσιος πέθανε γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ.
Ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Ἐξαποστειλάριον. Ἦχος β´. Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν.
Τὸν θεῖον Διονύσιον Ἀθηνῶν τὸν προστάτην καὶ πολιοῦχον κράτιστον, ἀντιλήπτορα θεῖον, ἀνυφημοῦμέν σε πάντες πόθῳ καὶ κατὰ χρέος, καὶ ἐκζητοῦμεν σώζεσθαι τὸ κλεινὸν ἡμῶν ἄστυ ἐκ συμφορῶν καὶ παντοίων νόσων τε καὶ κινδύνων. Σὺ γὰρ ὑπάρχεις πάντοτε ἡ ἡμῶν σωτηρία.	Ἐσένα τὸν θεῖο Διονύσιο ποὺ εἶσαι ὁ προστάτης τῶν Ἀθηνῶν, καὶ ὁ δυνατὸς φρουρὸς τῆς πόλης καὶ βοηθός της, σὲ δοξολογοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ἀποδίδοντάς σου τὸ χρέος γιὰ αὐτὴ τὴν βοήθεια. Σὲ παρακαλοῦμε νὰ σῴζεις τὴν ἔνδοξη πόλη μας ἀπὸ τὶς συμφορὲς καὶ ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κίνδυνο. Γιατὶ ἐσὺ εἶσαι πάντα ἡ σωτηρία μας.
Εἰς τοὺς Αἴνους. Δόξα. Ἦχος πλ. β´.
Ὁ ἀληθὴς Θεὸς οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται, προσδεόμενός τινος. Τοῦτο μαθὼν ὑπὸ τοῦ Παύλου, Διονύσιε, ἔθηκας τὴν ψυχήν σου εἰς κατοίκησιν Αὐτοῦ. Καὶ πολλοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρας ἀναδείξας ἐκίνησας τὴν ὀργὴν τοῦ Ἄρχοντος τοῦ σκότους. Καὶ συμβουλίᾳ τούτου τῷ πυρὶ παρεδόθης. Καθαρθεὶς δὲ καὶ λάμψας ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ προσετέθης ταῖς λαμπηδόσι τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ νῦν, λειτουργῶν εἰς τὸ ἄνω θυσιαστήριον, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.	Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς δὲν κατοικεῖ σὲ χειροποίητους ναούς, οὔτε δέχεται περιποιήσεις ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κάτι, ποὺ μποροῦν αὐτοὶ νὰ Τοῦ προσφέρουν. Τοῦτο μαθαίνοντας ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, παρέδωσες τὴν ψυχή σου γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα της ὁ Θεός. Καὶ ἀφοῦ ἀνέδειξες πολλοὺς υἱοὺς καὶ θυγατέρες τοῦ φωτός, δηλαδὴ Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἐκίνησες τὴν ὀργὴ τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, δηλαδὴ τοῦ διαβόλου. Καὶ ἀφοῦ παραδόθηκες μὲ τὴ συμβουλή του στὴ φωτιά, καὶ καθαρίσθηκες σὰν τὸν χρυσὸ στο καμίνι καὶ στο χωνευτήριο, προστέθηκες στις λαμπερὲς ἀκτῖνες τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ τώρα ποὺ λειτουργεῖς στὸ οὐράνιο θυσιαστήριο, πρέσβευε στὸν Κύριο γιὰ τὶς ψυχές μας.
Μεγαλυνάριον.
Πρῶτος Ἀθηναίων Ἀρχιερεύς, πρῶτος τε καὶ μάρτυς γεγονέναι ἀξιωθείς, ὑπὲρ ἡμῶν ἁπάντων ποιοῦ σὴν ἱκεσίαν Θεῷ, θερμαῖς λιταῖς σου, ὦ Διονύσιε.	Ἐσὺ Διονύσιε, ποὺ ἀξιώθηκες να γίνεις πρῶτος ἀρχιερεὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ πρῶτος μάρτυς, κάμε γιὰ μᾶς ὅλους τὴν ἱκεσία σου πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τὶς θερμές σου προσευχές.
Δίστιχον.
Δέξαι τὸν ὕμνον ἀδεξίου σου ψάλτου, ὅν σοι προσφέρει ἐκ βαθέων καρδίας.	Ἅγιε Διονύσιε, δέξου τὸν ὕμνο, ποὺ ὁ ἀδέξιος ψάλτης σου σοῦ προσφέρει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του.

Ιωάννης Κορναράκης: Η βία του ασυνειδήτου ψυχισμού

Ιωάννης Κορναράκης: Η βία του ασυνειδήτου ψυχισμού

Μια βασική συνέπεια της κυριαρχίας της δαιμονικής βίας πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό είναι η διάσπαση του ψυχισμού αυτού σε ψυχικά περιεχόμενα αλλά και λειτουργίες με αυτόνομη κίνηση και δράση.

Η διάσπαση αυτή αποτελεί προϋπόθεση και λόγο της συ-γκρουσιακής σχέσεως του εαυτού προς τον εαυτό του. Του εαυτού, που λειτουργεί στην μια πλευρά της διασπάσεως, και του εαυτού που λειτουργεί στην αντίπερα "όχθη" της διασπάσεως αυτής.

Από μια άλλη όμως άποψη θεωρούμενος ο ψυχισμός αυτός, δείχνει την ικανότητα του ανθρωπίνου προσώπου να έχη την επίγνωση της ταυτότητός του, δηλ. αυτοσυνειδησία. το γεγονός αυτό θεμελιώνει επίσης πειστικά τον ταυτόχρονο (με τη λειτουργία των διασπάσεών του) συνεκτικό χαρακτήρα του ανθρωπίνου ψυχισμού.

Κάθε άνθρωπος, ως προϊόν της αδαμικής παραβάσεως, έχει οπωσδήποτε, σε κάποιο βαθμό και σε κάποια ψυχοδυναμική ένταση, τις διασπάσεις του, τις αντιφατικές βιωματικές του εμπειρίες και αντιδράσεις, αλλά μόνο σε ορισμένες μορφές ψυχασθενείας (λ.χ. στη σχιζοφρένια) εντοπίζονται δύο ή περισσότεροι εαυτοί άπολυτοποιημένοι (από πλευράς αυτοσυνειδησίας) στο βαθμό, που οι ενδοψυχικές διασπάσεις να εννοούνται εντελώς αυτονομημένες και ασύνδετες μεταξύ τους.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ενδοψυχικής διαταραχής και δυσαρμονίας, η αυτοσυνειδησία του ανθρώπου, παρά τις εύλογες αυτές διασπάσεις, δίνει στο άτομο, σε κάποιο ορισμένο βαθμό, την αίσθηση της ολοκληρίας της ψυχικής του υποστάσεως και της ψυχοδυναμικής ενότητος του εαυτού του. Όσο είμαι σε θέση να βλέπω και να αισθάνομαι τις διασπάσεις μου και τις ψυχικές μου συγκρούσεις είμαι ο εαυτός μου! Η ικανότητα αυτή της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, παρά τις εσωτερικές αντινομίες του, τις οποιεσδήποτε βιωματικές του αντιφάσεις και λοιπές ενδοψυχικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, δείχνει καθαρά, ότι η δαιμονική βία, μέσω της απάτης ("και έσεσθε ως Θεοί'), παγίδευσε τον αδαμικό άνθρωπο σ' ένα ενδοψυχικό βασανισμό· στην αίσθηση αφ' ενός της αυτοσυνειδησίας του, που τον βεβαιώνει για την ψυχική του ενότητα, αλλά αφ' ετέρου στην ταυτόχρονη αίσθηση των εσωτερικών του διασπάσεων και αντινομιών, που τον βεβαιώνουν για την παγίδευσή του στο γεγονός της ασυνειδητότητος του εαυτού του.

Αυτή η αναμφισβήτητη συνύπαρξη, μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό, αισθήσεως ψυχικής ενότητος αλλά και ψυχικής αντινομίας και συγκρούσεως, σε δυο βασικά ψυχικά πεδία: της αυτοσυνειδησίας και της ασυνειδητότητος βεβαιώνει ξεκάθαρα τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στον εαυτό του.

Η δαιμονική βία, καθώς κυριάρχησε δεσποτικά πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό, παρέδωσε τον άνθρωπο στη βία του εαυτού του!

Αυτός ο βίαιος εγκλωβισμός του ανθρώπου στον εαυτό του και επομένως η κυριαρχία του εαυτού του στον εαυτό του, βιώνεται από το ανθρώπινο πρόσωπο κατ' εξοχήν στην αναμφισβήτητη πραγματικότητα του ασυνειδήτου ψυχισμού του, δηλ. στον ασυνείδητο (άγνωστο σ' αυτόν) τρόπο λειτουργίας του ψυχισμού του αυτού.

Ναι! Είναι γεγονός! Ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, εφόσον αγνοεί το βάθος του ψυχισμού του αυτού και επομένως τα τεκταινόμενα και δρώμενα στο χώρο αυτό, που δραστηριοποιούνται και λειτουργούν χωρίς τη δική του βούληση και κρίση!

Αλλά ένας τέτοιος ισχυρισμός, σαν κι' αυτόν, ότι δηλ. ο άνθρωπος είναι πάντοτε κάτω από την κυριαρχική εξουσία και τη βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του, φαίνεται υπερβολικός κι ίσως παράλογος!

Κι όμως! Η ψυχολογία του ασυνειδήτου, στο βαθμό που μέχρι σήμερα έχει εργασθή και έχει παρουσιάσει τα σημαντικά της πορίσματα, μας πείθει, χωρίς δυσκολία, γι' αυτή την πραγματικότητα: της εξουσίας και της βίας του ασυνειδήτου ψυχισμού πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο!

Εξάλλου, η λειτουργική εικόνα της βίας αυτής, θεμελιώνεται, σε μια πρώτη εκτίμηση, στην οργανική και αδιαίρετη σχέση των δύο ψυχικών πεδίων του συνειδητού (της αυτοσυνειδησίας και γενικά της ικανότητος ενός βαθμού συνειδητότητος) και του ασυνειδήτου (του άγνωστου, στη συνείδηση του υποκειμένου, μέρους της ψυχικής του υποστάσεως και λειτουργίας).

Αυτή η συνεκτική-έσωτερική σχέση συνειδητού και ασυνειδήτου ψυχισμού γεννά ορισμένες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, μέσα στο ανθρώπινο πρόσωπο, οι οποίες είναι θυγατέρες και θεραπαινίδες πιστές της μητέρας τους, της βίας και γι' αυτό εκτελούν το βίαιο έργο τους με δαιμονική ευσυνειδησία!

Πράγματι! Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει αυτοσυνειδησία και επομένως έχει συνεχή και αδιάκοπη αίσθηση της ενότητος του εαυτού του, αποτελεί συχνά την αιτία της αυταπάτης, ότι γνωρίζει τον εαυτό του και άρα έχει αυτογνωσία.

Όταν έχω την ικανότητα να γνωρίζω ποιος είμαι στην αδιάκοπη ροή του χρόνου, είναι φυσικό να έχω συγχρόνως την πεποίθηση, ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Η πεποίθηση όμως αυτή είναι σίγουρα αυταπάτη ή ψευδαισθησία, επειδή άλλο πράγμα είναι η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας και άλλο η ικανότητα και η διεργασία της αυτογνωσίας.

Η αυτοσυνειδησία μου είναι η ικανότητα που έχω να γνωρίζω ποιος είμαι, ποια είναι η ταυτότητά μου. Αλλά αυτογνωσία είναι ο βαθμός της γνώσεως του εαυτού μου, της ενσυνείδητης και αντικειμενικής ή πραγματικής γνώσεως του εαυτού μου. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Άλλο αυτοσυνειδησία (αν και αποτελεί μια ορισμένη δυνατότητα αυτογνωσίας) και άλλο αυτογνωσία (αν και συμπίπτει με μια συνεχώς διευρυνόμενη αυτοσυνειδησία).  Με άλλα λόγια, η αυτοσυνειδησία, αν και αποτελεί ικανότητα αυτογνωσίας ορισμένης εκτάσεως, δεν είναι αυτονόητα και ποιότητα και λειτουργία αυτογνωσίας.

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ποιοι είναι, στο βαθμό που χρειάζεται για να κυκλοφορούν και να τα βγάζουν πέρα με τις απαιτήσεις της αντιμετωπίσεως των συνθηκών και των προβλημάτων της ζωής. Αλλά ένας τέτοιος βαθμός ή ικανότητα αυτοσυνειδησίας δεν δείχνει, ότι έχουν οπωσδήποτε και αυτογνωσία. Αφού, εξάλλου, τα λάθη και οι αστοχίες και οι μεταμέλειες γι' αυτά τα λάθη και τις αστοχίες, που οι άνθρωποι αυτοί κάνουν, δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό, των σφαλμάτων ή των... ατυχιών αυτών, οφείλεται και σε ενέργειες, που έχουν σχέση με την άγνοια του εαυτού τους, των ικανοτήτων τους, των ψυχικών και των σωματικών, και γενικά... του εαυτού τους! Εκείνοι όμως οι άνθρωποι, που ασκούν ενσυνείδητα την εργασία της αυτογνωσίας, σαν μια συνεχή και αδιάκοπη διεύρυνση (σε πλάτος και βάθος) της αυτοσυνειδησίας τους, όχι μόνο γνωρίζουν ποιοι είναι (την ταυτότητά τους) αλλά, πέρα από αυτό, γνωρίζουν όλο και βαθύτερες περιοχές της ψυχικής τους ζωής και αποκτούν όλο και περισσότερες γνώσεις για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και αντιδρούν στα ερεθίσματα της καθημερινότητος και γενικώτερα της συνολικής τους υπάρξεως και ζωής.

Η ασυνείδητη ταύτιση αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας, στο μυαλό μου και στο πνεύμα μου, με εγκλωβίζει μοιραίως στην ψευδαίσθηση ότι γνωρίζω τον εαυτό μου. Και μάλιστα τόσο καλά και τόσο σίγουρα, ώστε να απορώ, όταν με προτρέπουν να υπακούσω στο δελφικό ή πατερικό "Γνώθι σαυτόν".
— Αφού εγώ... είμαι εγώ, αφού γνωρίζω ποιος είμαι, σε τι μου χρειάζεται η προσπάθεια της αυτογνωσίας;

Μια τέτοια, σίγουρη, βεβαιότητα και πεποίθηση αυτογνωσίας αποτελεί συχνά ένα ακόμη σκαλοπάτι για να προχωρήσω σε μεγαλύτερο ύψος (ή βάθος) αυταπάτης και ψευδαισθησίας· στη σιγουριά ότι έχω τον εαυτό μου στα χέρια μου.

— Αφού γνωρίζω ποιος είμαι και άρα γνωρίζω καλά τον εαυτό μου, είμαι, λοιπόν, κύριος του εαυτού μου!

Και, ασφαλώς, είναι αλήθεια ότι έχω πολλές επιβεβαιώσεις και αποδείξεις, από τα γεγονότα και την εμπειρία γενικά της ζωής μου, Οτι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου, ότι εγώ είμαι κύριος του εαυτού μου.

Έχω, πράγματι, την ικανότητα να κάνω συχνά αυτό που θέλω και να ενεργώ όπως θέλω. Έχω τα δικά μου γούστα, τις δικές μου ιδέες και αντιλήψεις, τις δικές μου επιθυμίες, τις προσδοκίες μου, που βλέπω να γίνωνται πραγματικότητα και έτσι αισθάνομαι την ικανοποίηση της επιθυμητής μου αυτοπραγματώσεως. Είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω επίγνωση του δικαιώματος αλλά και της πραγματικότητος της αυτονομίας μου και της υπαρξιακής μου αυτοτέλειας, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής!

Τέτοιες εμπειρίες και "αποδείξεις" του γεγονότος, ότι εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου και άρα είμαι κύριος του εαυτού μου είναι, αλήθεια, πολλές και... πειστικές! ==== Αλλά μόνο τέτοιες εμπειρίες και... γεύσεις έχει κάθε ανθρωπος στη ζωή του; Είναι τόσο σίγουρο και πάντοτε αμείωτο και ακέραιο το αίσθημα, ότι ο άνθρωπος είναι πάντοτε κύριος του εαυτού του, ότι έχει στα χέρια του τον εαυτό του;

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα πίστευε κανείς, ότι η δαιμονική βία... συνταξιοδοτήθηκε και πέρασε στο περιθώριο της δαιμονικής πολιτείας και δραστηριότητος!

Γιατί είναι επίσης αληθινό το γεγονός, ότι η βία αυτή είναι πάντοτε ανύστακτη και σε συνεχή ετοιμότητα δημιουργίας δαιμονικών καταστάσεων και προβληματισμών, που βεβαιώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο όπ πολλές φορές είναι έρμαιο της... τύχης του. Δηλ. αγνώστων παραγόντων που διαφεντεύουν πάνω στη... μοίρα του και τη συνολική του ζωή, με τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνο να αισθάνεται απλώς... θεατής των δρωμένων στο... παλκοσένικο της μοίρας του!

Μια τέτοια μακαριότητα· ότι είμαι κύριος του εαυτού μου και έχω στα χέρια μου τον εαυτό μου, αποτελεί στρωμένο χαλί στα πόδια της δαιμονικής βίας!

Είναι σίγουρο, ότι η βία αυτή δεν θα μπορούσε να εξουσιάζη το ανθρώπινο πρόσωπο, αν εκείνο δεν είχε τη σιγουριά και τη βεβαιότητα (την "καθησύχαση"), ότι υπάρχει, κινείται και συμπεριφέρεται ως κύριος του οίκου του.

Αλλά ποιου οίκου του;

Όσο προχωρεί κανείς στο δρόμο της ζωής και αποκτά όλο και περισσότερη πείρα του είδους και του τρόπου της πορείας του αυτής, αισθάνεται καθαρώτερα μέσα στο πνεύμα του, ότι οι δυνατότητες και τα όρια της εξουσίας του και της κυριότητός του επί του εαυτού του γίνονται όλο και περισσότερο στενά και περιωρισμένα.

Δεν πρόκειται μόνο για τη βαθμιαία παρακμή του σωματικού οργανισμού του ανθρώπου και για την προϊούσα εξασθένιση των ψυχικών και πνευματικών του δυνάμεων. Η αυτοσυνειδησία της αδυναμίας του ανθρώπου να κυβερνά αυτός τον εαυτό του και να τον καθορίζη, από κάθε άποψη, που γεννιέται εξ αιτίας των ποικίλων προβληματισμών της καθημερινότητος, των μικρών και των μεγάλων, τον πληροφορεί ότι, παρά την αίσθηση της δυνατότητάς του να αυτοκαθορίζεται, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει τον εαυτό του στα χέρια του.

Συχνά διαπιστώνει, ότι πολλές επιθυμίες του και προσδοκίες του δεν πραγματοποιούνται, όχι τόσο από λόγους αντικειμενικών δυσκολιών όσο από απρόβλεπτες και απροσδόκητες, από αυτόν, δυσκολίες και αδυναμίες του εαυτού του.

Αρκετές πάλι φορές, ακατανόητες σ' αυτόν ψυχικές διαθέσεις και συναισθηματικές διαταραχές, ερωτήματα και απορίες, σε σχέση με ανεξήγητη και από αυτόν τον ίδιο προσωπική του συμπεριφορά και αντίδραση σε κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις και επικοινωνίες, αιφνίδιες (και άρα απρόσκλητες από αυτόν τον ίδιο) εισβολές, στό συνειδησιακό του χώρο, φαντασιών και παραστάσεων παρωχημένων βιωματικών εμπειριών, επίμονες, βίαιες και πιεστικές ιδέες και ενστικτικές ορμήσεις, ακόμη πολλές ενέργειες και πράξεις του, με καταστροφικό, για τον εαυτό του, αποτέλεσμα (που όμως έγιναν από αυτόν με λανθασμένα κριτήρια και επιλογές), περιπτώσεις μεταμέλειας και αναθεωρήσεως προσωπικών απόψεων και θέσεων και πολλές άλλες ενδοψυχικές διεργασίες, αγνώστου σ' αυτόν αιτιολογίας αλλά και νοηματικού περιεχομένου, τον πληροφορούν, ότι, πολλά που συμβαίνουν μέσα του, δεν τα γνωρίζει και πολλά που υπάρχουν μέσα του και τα αγνοεί προσδιορίζουν εν τούτοις τη συμπεριφορά του, τον υπαρξιακό του προσανατολισμό και τις διαθέσεις του και τις πράξεις του, χωρίς να τον... ρωτήσουν και χωρίς να τον... συμβουλευθούν!

Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, παρά τις οποιεσδήποτε αποδείξεις κυριότητος του ανθρώπου επί του εαυτού του, υπάρχουν επίσης και εμπειρίες και γεγονότα της προσωπικής του ζωής, που του δίνουν την αίσθηση, ότι κάποιος "άλλος", άγνωστος σ' αυτόν, εαυτός, έχει τον τελικό λόγο σε πολλά θέματα και προβλήματα, συμπεριφορές και ενέργειες του εαυτού του, του δημιουργεί συχνά την εντύπωση, ότι, μέσα του, στα ενδότερα του ψυχικού του κόσμου, παίζονται ορισμένα παιχνίδια, που προσδιορίζουν αποφασιστικά (χωρίς τη δική του βούληση και εν αγνοία του) το είδος και τον τρόπο της υπάρξεώς του!

Έπειτα, η έξαρση στην εποχή μας των ψυχολογικών προβλημάτων και των ψυχικών γενικά διαταραχών της προσωπικότητος του ανθρώπου, ως αναμφισβήτητο γεγονός ασυνειδήτων διεργασιών του ενδοτέρου ψυχισμού του, έχει πλέον συντελέσει αποτελεσματικά στην προώθηση της βαθύτερης γνώσεως της ψυχολογίας του ανθρώπου, ιδιαίτερα στο μεγάλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο της ερεύνης των σκοτεινών και αθεάτων (στην αυτοσυνειδησία του) πλευρών του ψυχισμού του αυτού.

Πολλά ψυχολογικά προβλήματα και πολλές ψυχικές διαταραχές, στις οποίες όμως συνυπάρχει η ικανότητα της αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου, βιώνονται ως καταπίεση και αναγκασμός, ως εκβιασμός και βασανισμός του ανθρωπίνου προσώπου, εν αγνοία του και παρά, φυσικά, τη θέλησή του.

Όλο το γνωστό σήμερα σύστημα του χορού των ασυνειδήτων ψυχικών διεργασιών· οι απωθήσεις, τα συμπλέγματα, οι προβολές και οι ενδοβολές, οι μεταβιβάσεις, οι μεταφορές, οι ασυνείδητες ταυτίσεις και οι διασπάσεις, οι φαντασιώσεις και οι φόβοι, οι ψυχαναγκασμοί του μαζοχισμού και του σαδισμού, οι αψιθυμίες και οι μελαγχολίες, οι νοσηρές ενδοστρέφειες και εξωστρέφειες, τα εξουθενωτικά αισθήματα μειονεξίας και υπεροχής, τα βασανιστικά αισθήματα ένοχης και πολλά άλλα συστήματα ψυχικών "μηχανισμών" και μορφών οδυνηρών ψυχικών καταστάσεων, από την απλή αλλά κουραστική, ανεξήγητη, ακεφιά και ακηδία μέχρι τις βασανιστικές ιδέες αυτοκαταστροφής, αποτελούν πάντοτε δραστική λειτουργία και εξουθενωτική, επί του ανθρωπίνου προσώπου, εξουσία και βία του ασυνειδήτου ψυχισμού του.

Αλλά·
— Ποιος γέννησε τον ασυνείδητο ψυχισμό;

Είναι φανερό, ότι η φθορά, που προξένησε η πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία, η φθορά δηλ. (αμαύρωση και αχρείωση) του "κατ' εικόνα", βιώνεται, από την πρώτη στιγμή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, ως απώλεια της θεοειδούς αυτοσυνειδησίας του ανθρώπου και ως βυθισμός της θεογενούς του συνειδήσεως στο "σκότος" της δαιμονικής ασυνειδητότητος!

Η δαιμονική βία, αλλοτριώνοντας την ανθρωπίνη φύση, με την υποβολή της παραβάσεως της εντολής του Θεού, εγκλώβισε δουλωτικά, τον αυτουργό αυτής της παραβάσεως, στην ασυνειδητότητα του ψυχισμού του και τον καθήλωσε στο βασανισμό των καθοριστικών για τη "μοίρα" του, δυνάμεων αυτής της δαιμονικής ασυνειδητότητος.

Είναι γεγονός ότι πολλές καταστροφικές, για την ίδια του τη ζωή αλλά και για τη ζωή του πλησίον του, πράξεις και ενέργειες (πολλά εγκλήματα) τις αποδίδει ο άνθρωπος, συχνά, στην "κακιά ώρα, στην "αδυναμία της στιγμής", στον "κακό εαυτό του", στο "βρασμό της ψυχής", στην "κακιά του μοίρα", στο "πεπρωμένο" του (ήταν "γραμμένο") και σε ό,τι άλλο αόριστο και απροσδιόριστο, και πάντως εκτός της συνειδήσεως και της βουλήσεώς του, ευρισκόμενο αίτιο!

Αναμφίβολα, ο ανθρώπινος ψυχισμός δεν λειτουργεί πάντοτε, και σε κάθε περίπτωση, δυνάμει της δαιμονικής βίας! Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα... αθώωνε τον άνθρωπο, κατά τρόπο απόλυτο, για κάθε κακή του ενέργεια και πράξη. Αλλά η βία αυτή κινείται περισσότερο άνετα και ενεργεί με σιγουριά το καταστροφικό της, για το ανθρώπινο πρόσωπο, έργο της μέσα στο "σκότος" του ασυνειδήτου ψυχισμού. Οι πονηροί λογισμοί, οι δαιμονικές προκλήσεις, και κάθε δαιμονικό εργαλείο της δαιμονικής βίας, είναι πάντοτε πιο εύχρηστο και πιο αποδοτικό, σε αποτελέσματα, μέσα στο σκότος αυτό, που είναι καρπός της δικής της τεχνουργίας!

Για τον τελευταίο αυτό λόγο, το επιχείρημα της "κακιάς ώρας", μιας εγκληματικής πράξεως ή της "κακιάς μοίρας", σε μια παρατεινόμενη... κακομοιριά, και κάθε άλλο σχετικό επιχείρημα δικαιολογήσεως καταστροφικής συμπεριφοράς, υποκρύπτει, συχνά, μια συνεργεία προσωπικής (ψυχολογικής) ευθύνης και δαιμονικής... διακονίας!

Ναι! Η δαιμονική βία ασκεί το καταστροφικό της έργο με τη συνεργεία της ανύποπτης, στην ανθρωπίνη συνείδηση, λειτουργίας του ασυνειδήτου ψυχισμού. Ο τελευταίος αποτελεί συχνά το "άλλοθι" της δαιμονικής βίας, όταν η βία του ψυχισμού αυτού φοράει το προσωπείο της κακιάς ώρας, του αδυνάτου εαυτού, και ακόμη, γιατί όχι, μιας ψυχικής ασθενείας με καθιερωμένη ψυχιατρική ταυτότητα.


πηγή: Ιωάννης Κορναράκης, Βία η οδός του Θεού, εκδ. Αφοι Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ - ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ
του Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτου κ. Εφραίμ


Η δυνατότητα να αρνείται κανείς κάθε επιθυμία και σκέψη, που εγκλωβίζει εμπαθώς την θέληση και τον νου του ανθρώπου σε γήινα πράγματα, εξασκείται απ΄όσους είναι εντός της Εκκλησίας. Κατ'εξοχήν όμως αυτό αποτελεί την επιστήμη των μοναχών. Ο εγκλωβισμός μας μέσα στην γήινη σφαίρα εμπαθών νοημάτων δεν είναι ακίνδυνος, εφ'όσον τον εσωτερικό μας θάνατο τον σηματοδοτούν σκέψεις ματαιόδοξης υπερηφανείας και ατομισμού, διαθέσεις πλεονεξίας και μίσους, διχόνοια, μικρός ή απερίγραπτα μεγάλος πόλεμος με μήλο της Έριδος τις παράλογες επιθυμίες.


Όταν κανείς θεωρητικά για κάποιο διάστημα της ζωής του ευτυχεί, δεν έχει καιρόν να θέτει ερωτήματα που αφορούν την ύπαρξή του. Απολαμβάνει για λίγο την ηδονή που προκύπτει από ευτυχή γεγονότα και ακόμη περισσότερο φαντάζεται ότι έχει την δυνατότητα να επεκτείνεται ευτυχώντας, έως ότου πετύχει την ύψιστη ανάπαυση και χαρά του. Αυτό συνήθως συμβαίνει στις πιο μικρές ηλικίες, όταν άλλοι έχουν τις πραγματικές ευθύνες για τη ζωή του - και μάλιστα στην σύγχρονη εποχή για αρκετό χρονικό διάστημα- εφόσον τελειώνει κανείς τις σπουδές του σε ώριμη ηλικία.
Όταν σιγά σιγά συναντούμε τις πρώτες δυσκολίες της ζωής, που δεν αποκλείεται να συμβεί και σε μικρή ηλικία τότε αρχίζει ο προβληματισμός. Προβάλλονται και εντελώς φυσικά στο νου του ανθρώπου ερωτήματα: Γιατί υπάρχω; Ποιό το νόημα σ' αυτή τη ζωή; Ποιά είναι η αλήθεια όσον αφορά το πρόσωπο μου και τον κόσμο που ζω; Όταν απαντηθεί το ερώτημα ποιά είναι η αλήθεια τότε μπορεί να δώσει ουσιαστική λύση σε κάθε άλλο ερώτημα. Κάποτε αυτό το ερώτημα είχε τεθεί στον Χριστό από τον Πιλάτο "Τι εστίν αλήθεια;" και φυσικά δεν περίμενε απάντηση. Το ερώτημα αυτό κουράζει, απογοητεύει, σκέπτεται κανείς ότι δεν υπάρχει απάντηση. Σίγουρα κάθε τι που δημιουργεί χαρά ή ηδονή δεν είναι ταυτόχρονα και ευτυχία. Αυτό καθορίζει μία λεπτομερή παρατήρηση, που προέρχεται από την γνώση των ενεργειών που προσδίδονται στον ψυχικό μας κόσμο, όταν αποφασίσουμε να υλοποιήσουμε την μία ή την άλλη σκέψη.
Υπάρχουν παρά-λογες ηδονές που ξεγελούν τον άνθρωπο. Παρουσιάζονται σαν ευτυχίες και αλήθεια και ενεργούμενες δημιουργούν την γνώση της πικρίας και της απογοητεύσεως. Αυτό φαίνεται καθημερινά σ'όλους τους τομείς της ζωής, ή στα απεριόριστα πλούτη, ή στην κατάργηση της προσωπικότητος τρυγώντας μόνο την σωματική ηδονή με ψεύτικα αισθήματα.
Η αλήθεια όμως είναι πρόσωπο και το πρόσωπο αυτό αποκαλύφθηκε : "Εγώ ειμί η αλήθεια" (Ιω. ιδ', 6). Ταυτόχρονα αυτός είναι και η αγάπη, διότι "ο Θεός αγάπη εστίν" (Α' Ιω. δ', 8). Η πνευματική αγάπη δεν απομονώνεται στον εαυτό της, αλλά ζει την ευτυχία της μέσα στο άλλο πρόσωπο.
Η παρουσία του προσώπου Χριστού - Θεού στην γη ήταν μια προσφορά πρακτικής θυσίας-αγάπης και η αγάπη αυτή προερχόταν από την εσωτερική ενέργεια του φωτός της θεότητος, που έκρυβε μέσα Του και άφησε να φανεί εξωτερικά στο όρος Θαβώρ, στην Μεταμόρφωση Του. Η προσωπική Του ζωή είναι η αλήθεια για κάθε άνθρωπο, η αλήθεια όμως εφαρμοσμένη σαν θυσία αγάπης, ανιδιοτελούς προς τον συνάνθρωπο. Όλες οι εντολές Του οδηγούν στην αλήθεια, στην αγάπη, στο φως, στην απομίμηση των αρετών του θεϊκού Του προσώπου. Μόνο όποιος αποφασίσει να περάσει σ' ένα "στάδιο" αυτοθυσίας μπορεί να κατανοήσει ότι μέσα από τους κόπους για την απόκτηση της αγάπης προς όλους, ακόμη και προς τους εχθρούς, πηγάζει μέσα στην καρδιά του η ενέργεια του φωτός εκείνου που ανακαινίζει, μεταμορφώνει τελείως τον εσωτερικό άνθρωπο και τον ανεβάζει στην ύψιστη επιτυχία και σκοπό της ζωής, την θέωση της ανθρώπινης φύσεως, την υιοθεσία, την νίκη κατά του θανάτου, την αιώνια ανάστασή του. Μέσα στην ορθόδοξη παράδοση άπειροι ήταν οι μάρτυρες αυτής της οδού και ιδίως στον ελληνικό χώρο.Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έζησε στο Άγιον Όρος από το 1921 έως το 1959. Η κατά κόσμο καταγωγή του μακαριστού αυτού Γέροντα ήταν από την νήσο Πάρο. Στα χρόνια που γεννήθηκε, οι αξίες που χαρακτήριζαν την ευγένεια του ανθρώπου έναντι των άλλων δημιουργημάτων ήταν ακόμη πολύ ισχυρές, όπως και στην δική του φτωχή κατά τα άλλα οικογένεια, γεγονός που του δώρισε άριστες αρχές και ενάρετο χαρακτήρα. Πολύ σύντομα έμεινε ορφανός από πατέρα και αυτό του στέρησε την δυνατότητα να έχει ιδιαίτερες σπουδές. Τελείωσε την Β' Δημοτικού, ώστε μόλις είχε την δυνατότητα απλώς να διαβάζει και να γράφει χωρίς σωστό συντακτικό και με πολλά ορθογραφικά λάθη. Εργαζόταν στον τόπο της γεννήσεώς του, τελείωσε την στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό και σε ηλικία περίπου 23 ετών βρισκόταν στην Αθήνα σαν μικροπωλητής.

Όραμα - Αποκάλυψη

Στην απλότητα των χρόνων εκείνων σε ένα περιβάλλον πολύ κοσμικό, όπως ήταν τότε η Αθήνα, μια ευγενική ύπαρξη γεμάτη αυτοθυσία και αγάπη όπως ήταν ο Φραγκίσκος - αυτό ήταν το όνομά του πριν γίνει μοναχός - ζούσε μια ζωή έντιμη και προσεγμένη, έως ότου κάποιες συγκυρίες του άλλαξαν τελείως την ζωή. Ενώ μελετούσε βιβλία παλαιών ασκητών της Εκκλησίας, ένα αποκαλυπτικό όραμα του έδωσε μεγάλη ώθηση προς τον μοναχισμό. Βρέθηκε μπροστά σε μεγαλειώδεις ανακτορικούς χώρους και συνοδευόμενος από τους φύλακες του χώρου αυτού φοβήθηκε, διότι δεν γνώριζε πως βρέθηκε εκεί, χωρίς να το αξίζει, όμως εκείνοι χαμογέλασαν με καλοσύνη και του είπαν ότι το να ανεβεί εκεί είναι επιθυμία και θέληση του Βασιλέως. Για την εποχή βέβαια εκείνη, αυτό ήταν ύψιστη τιμή. Εδώ όμως δεν συνάντησε ο Φραγκίσκος κάτι το επίγειο, αλλά περνώντας μέσα από ασύλληπτους για την γήινη διάνοια χώρους, σε μια ξένη για τους κοινούς θνητούς διάσταση, τον υποδέχτηκαν και του έδωσαν ενδυμασία πολύτιμη που έμοιαζε κατασκευασμένη από ολόλευκο φως, ενώ ταυτόχρονα του είπαν "από εδώ και στο εξής θα υπηρετείς εδώ". Παρόμοιες "πληροφορίες" είχε συναντήσει ο Φραγκίσκος στην μελέτη των βίων των Γερόντων και ασκητών της ερήμου. Αυτό το όραμα-αποκάλυψη συνοδευόταν και από μια υπερκόσμια θεϊκή ενέργεια. Αυτή η ενέργεια γέμισε τον εσωτερικό κόσμο του Φραγκίσκου με τον πόθο να γνωρίσει τον Δημιουργό του, να απομακρυνθεί από κάθε τι γήινο, να μιμείται-πριν γίνει ακόμη μοναχός-την προσευχή, την νηστεία και την αγρυπνία των σκητών, στην Πεντέλη και σε άλλους χώρους κοντά στην Αθήνα, που στην εποχή του ήταν ακατοίκητη.Μια "τυχαία" γνωριμία του με ένα Αγιορείτη μοναχό, τον οδήγησε στο Άγιο Όρος και μάλιστα στα ερημικότερα μέρη του στα Κατουνάκια. Ο Φραγκίσκος δεν ήταν ακόμη έμπειρος ασκητής, είχε όμως ενημερωθεί από την μελέτη των βιβλίων των διαφόρων παλαιών ασκητών και την φυσική του συνείδηση ότι, για να ονομάζεται κανείς άνθρωπος, πρέπει να έχει νικήσει μέσα του όλα τα πάθη που προσδίδουν στον ανθρώπινο χαρακτήρα τον θηριώδη και άλογο τρόπο ζωής. Αυτός άλογος τρόπος ζωής, όπως έμπειρος αργότερα ασκητής γράφει στα πνευματικά παιδιά που καθοδηγούσε, χαρακτηρίζεται από την υπερηφάνεια ή τον εγωισμό, την φιλαυτία ή την υπερβολική αγάπη του εαυτού μας και την πλεονεξία, που ξεγελά τον άνθρωπο και τον κάνει να μαζεύει συνεχώς χρήματα. Σαν συνέχεια της αλυσίδας αυτών των κακών είναι ο θυμός και η ταραχή, το μίσος και γενικότερα ότι αντιστρατεύεται την αγάπη.Για να ξεκινήσει τον μοναχικό του αγώνα, σύμφωνα με όσα είχε διαβάσει, έπρεπε να συναντήσει άλλους έμπειρους γέροντες, ώστε με την καθοδήγηση να περπατήσει στον αόρατο δρόμο της θεώσεως, να πολεμήσει με παράλογες επιθυμίες, να βρει συμπαράσταση από την Θεία Χάρη, να νικήσει με την Θεία Ενέργεια κάθε μορφή κακίας, που είτε είχε κατακτήσει κάποιο μέρος της καρδιάς του τον καιρό που δεν εργαζόταν τις ευαγγελικές αρετές, είτε επρόκειτο να τον προσβάλει για να του ανακόψει τον δρόμο. Στη προσπάθεια αυτή διευκολύνθηκε. Ενώ έμενε προσωρινά στην πλέον ερημική περιοχή του Αγίου όρους την Βίγλα, η οποία βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του Αγίου όρους και προσπαθούσε, όπως είχε διαβάσει στους βίους των οσίων, να προσεύχεται, να νηστεύει, να αγρυπνεί και να αναζητεί καθοδήγηση, κουράστηκε υπερβολικά, και με πόνο, αγωνία και δάκρυα παρακαλούσε τον Χριστό και την Κυρία Θεοτόκο για βοήθεια και συμπαράσταση. Από την ερημική Βίγλα κοίταζε προς την κορυφή του Άθωνα, στο εκκλησάκι της Παναγίας και γεμάτος ταπείνωση προσευχόταν, όταν ξαφνικά αισθάνθηκε κάποιο σκίρτημα χαρά στην καρδιά του και ταυτόχρονα είδε αισθητά ένα φως το οποίο προερχόταν από το εκκλησάκι της Παναγίας και του μετέδωσε υπερφυσικές ιδιότητες. Έχασε την αίσθηση του χώρου, του χρόνου, της ύλης ακόμη και του σώματός του. Η χαρά ήταν ανεπανάληπτη, το φως ενωμένο με την ύπαρξή του και έξω από αυτόν, ενώ ταυτόχρονα η πονεμένη προσευχή του άλλαξε. Μέσα στην καρδιά του ακουγόταν ξεκάθαρα, ρυθμικά, με αίσθηση υπερφυσικής ειρήνης χωρίς πλέον δική του προσπάθεια το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με", η σύντομη προσευχή που χρησιμοποιούν οι Αγιορείτες Πατέρες, για να έχουν αδιάλειπτη μνήμη του Θεού και των εντολών του, και επίσης να εκπληρώνουν την εντολή του Αποστόλου Παύλου "αδειαλείπτως προσεύχεσθε" (Α' Θεσσαλ. ε', 17). Αυτή ήταν η πρώτη του εμπειρία, πραγματική αίσθηση και πνευματική γνώση της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας δόθηκε κατά το άγιο βάπτισμα στα παιδικά μας χρόνια.Από την ημέρα εκείνη απομακρύνθηκε περισσότερο από τους κατοικημένους χώρους, ζούσε με υπερβολική λιτότητα, το φαγητό του ήταν λίγο παξιμάδι κατά τις απογευματινές ώρες της ημέρας και αυτό το έπαιρνε από τις μονές για τις οποίες έφτιαχνε σκούπες από θάμνους, ενώ είχε ως αυστηρό πρόγραμμα την καλλιέργεια της προσευχής μέσα στην καρδιά του, όπως τον δίδαξε η Θεία Χάρη, η οποία μετά την αποκάλυψη εκείνη είχε συσταλεί και τώρα χρειαζόταν ο αγώνας της εργασίας του προγραμματισμού και της αναζητήσεως.


Οι υπερφυσικοί αγώνες και η νίκη

Στην κορυφή του Άθωνα την ημέρα της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, συνάντησε τον μετέπειτα συνασκητή του π. Αρσένιο και αφού συμφώνησαν να αγωνιστούν μαζί, ζήτησαν την συμβουλή ενός πολύ εναρέτου και σοφού Γέροντα, του Γέροντα Δανιήλ του Κατουνακιώτη, πού να μείνουν και πως να αγωνίζονται. Και αυτός πολύ σοφά τους σύστησε να υποταχθούν σε κάποιο γέροντα ενάρετο, ακόμη και αν είναι πολύ απλός, να πάρουν την ευχή του και μετά την κοίμησή του να αγωνιστούν όπως τους αρέσει. Πράγματι παρέμειναν και έζησαν κοντά στους Γέροντες Εφραίμ και Ιωσήφ. Η ασκητική ζωή εξωτερικά είναι μια μονοτονία, όμως μέσα στο πρόγραμμα αυτό ο άνθρωπος ενδοσκοπεί, παρακολουθεί τον εσωτερικό του κόσμο και με την δύναμη του φωτός της προσευχής ελέγχει όλες τις σκέψεις και τις ενέργειες που αυτές μεταφέρουν. Με την δύναμη της Χάριτος του Θεού διώχνει κάθε πονηρή σκέψη που υποβάλλει κυρίως φαντασιώσεις υπερηφανείας, οιήσεως και εγωισμού, σαρκικές αναπαύσεις, ηδονές και απολαύσεις "υπέρ το μέτρον", συναισθήματα μίσους, ζήλειας και φθόνου, ή ακόμη την προσκόλληση στα υλικά πράγματα, ώστε να κινδυνεύει κανείς να θυμώνει όταν του τα στερούν ή να ανταποδίδει κακόν αντί κακού. Και αντί όλων αυτών με την Θεία Ενέργεια, με την παράλληλη προσοχή και απόφασή του να μοιάσει στον Θεό, ο ασκητής αποκτά επίγνωση της αδυναμίας του ανθρώπου. Χωρίς την δύναμη του Θεού και την συνεργασία με τη Θεία Χάρη δεν μπορεί να κάνει τίποτε αγαθό, αποφεύγει το να "οίεται", δηλαδή να νομίζει ότι είναι σπουδαίος και γνωρίζει έτσι την πατρική προστασία του Δημιουργού του. Εισέρχεται στον πρώτο ευαγγελικό μακαρισμό "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι" που είναι η ταπείνωση, ο χαρακτήρας του Χριστού "μάθετε απ'εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία" (Ματθ. ια', 29).Ο αντίθετος της ταπεινώσεως δρόμος τους μεν μοναχούς τούς κάνει παράλογους, τους δε λαϊκούς τους στέλνει στο ψυχιατρείο.Αποδιώκοντας με την Θεία Ενέργεια το μίσος, τον θυμό, την ζήλεια, τον φθόνο και με την προσοχή, την βιωτή και την σταθερή απόφασή του να εχθρεύεται όχι τους ανθρώπους αλλά την κακία, αποκτά ο ασκητής την αγάπη, την κορυφή όλων των αρετών, που τον κάνει όμοιο με τον Θεό, "ότι ο Θεός αγάπη εστί" (Α' Ιω. δ', 8). Για την απόκτηση βέβαια όλων αυτών βοηθεί υπερβολικά η ακτημοσύνη, το ότι ο νους δεν προσκολλάται σε τίποτε γήινο ούτε έχει επιθυμία προς κάτι υλικό.
Όταν η Θεία Χάρη θέλει να αναδείξει κάποιον στο πνευματικό αξίωμα του διδασκάλου και του Πατέρα, τον περνά μέσα από διάφορες δοκιμασίες. Για την απόκτηση των παραπάνω χρειάζεται υπομονή, επιμονή, κόπος, θλίψη και έντονος αγώνας. Ο αγώνας αυτός στη ζωή των ασκητών αλλά και των συνειδητών χριστιανών ονομάζεται και είναι σταυρός, δηλαδή σαν την εσταυρωμένη ζωή του Κυρίου.Εν τω μεταξύ αγωνιζόμενοι στα Κατουνάκια πέθανε ο ένας από τους Γέροντες, ο Ιωσήφ, ενώ στο όνομά του είχε ήδη καρεί μοναχός ο μακαριστός μας Γέροντας, ο πρώην Φραγκίσκος και τώρα πλέον Ιωσήφ.Μεγάλες δοκιμασίες από το εργόχειρο και κάποιες συνήθειες των περιοίκων μοναχών ανάγκασαν τον Γέροντα Εφραίμ και τους δύο υποτακτικούς Ιωσήφ και Αρσένιο να ανέβουν ψηλότερα στην περιοχή του Αγ. Βασιλείου. Οι δυσκολίες λόγω της ακτημοσύνης ήταν απερίγραπτες. Εκεί αναγκάστηκαν να φτιάξουν ένα μικρό καλυβάκι διαμονής με απερίγραπτους κόπους. Εκεί αργότερα σε βαθειά γεράματα πέθανε και ο Γέροντας Εφραίμ, ενώ για τον γέροντα Ιωσήφ ξεκίνησαν οι μεγάλοι πνευματικοί αγώνες.Όποιος μοναχός έχει την διάθεση να ανεβεί ψηλά, να ξεπεράσει όχι μόνο την κακία αλλά και αυτή την φυσική κίνηση της σαρκικής ηδονής, θα του δοθεί η υπερφυσική νίκη, αλλά με υπερφυσικούς αγώνες και υπερφυσική συμπαράσταση της Χάριτος του Θεού. Αυτοί οι αόρατοι δρόμοι που ακολουθήθηκαν από τους Άγιους Πατέρες και ήταν γνωστοί ακόμη και στους απλούς χριστιανούς στον κόσμο, στους γονείς μας και τους παππούδες μας, σήμερα λόγω της διεισδύσεως ξένων τρόπων ζωής είναι ελάχιστα γνωστοί, καλλιεργούνται όμως και σήμερα στο Άγιο Όρος και σην Εκκλησία γενικότερα.


Το όραμα του δοξασμένου στρατηγού

Ο μακαριστός Γέροντας πριν ξεκινήσει τον ασκητικό του αγώνα, είχε πόθο να ζήσει μια πολύ πνευματική ζωή και δεν υπολόγιζε κόπους σωματικούς, νηστείες και θλίψεις, υπομονή στην προσευχή και ότι άλλο χρειαζόταν για να πευύχει στον σκοπό του. Έτσι προσευχόμενος στο μικρό καλύβι του στον Άγιο Βασίλειο μέσα στην ησυχία της ερημιάς και της νύκτας, το άκτιστο φως της Θείας Χάριτος αυξήθηκε υπερβολικά μέσα του με άπειρη γλυκύτητα και ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά του ένα τάγμα μοναχών σαν παράταξη και απέναντι τους πάλι σαν είδος στρατού πολλοί μαύροι εξαγριωμένοι με άσχημη όψη και διάθεση. Τον πλησίασε ένας δοξασμένος από θεϊκό φως στρατηγός και του είπε: ¨Επιθυμείς να πολεμήσεις στην πρώτη γραμμή;" και ενώ ο μακαριστός Γέροντας του απάντησε ναι, χαρούμενα με γενναιότητα, οδηγήθηκε τελείως μπροστά, όπου ήταν ένας ή δύο μοναχοί, ενώ ταυτόχρονα του μίλησε ο οδηγός του και του είπε: "όποιος θέλει να πολεμήσει ανδρεία με αυτούς τους σκοτεινούς δεν τον εμποδίζω αλλά τον βοηθώ".Οκτώ χρόνια ακόμη αγωνίστηκε σκληρά εναντίον κάθε δαίμονα και κυρίως αυτού που προκαλεί την ανηθικότητα και την πορνεία. Στο διάστημα αυτό ο αγώνας ήταν εξαντλητικός, κοιμόταν λίγο σε ένα είδος καρέκλας, δεν ξάπλωνε, νήστευε και προσευχόταν αδιάλειπτα. Όταν έφτανε σε υπερβολική κόπωση και θλίψη τον παρηγορούσε η Χάρη του Θεού. Ο ίδιος στηρίζοντας αργότερα τα πνευματικά του παιδιά, τους διηγιόταν πολλές από αυτές τις θεϊκές παρηγοριές.Στο διάστημα αυτό γνώρισε ένα πολύ ενάρετο ασκητή, τον Γέροντα Δανιήλ, που έμενε στο κάθισμα του Αγίου Πέτρου μετά από την ερημική και πανέμορφη περιοχή των Κρύων Νερών. Ο ίδιος διηγείται: "Η τάξις μου ήτο να εσθίω άπαξ της ημέρας ολίγον, με μέτρον ψωμί και φαϊ. Και καν Πάσχα ή Απόκρηες ένα ήτον εις ημάς φαγητόν. Άπαξ. Και εις όλον το έτος ολονύκτιος αγρυπνία. Την τάξιν αυτήν παρελάβαμε με τον Γέροντα Αρσένιον από έναν νηπτικόν και άγιον Γέροντα, τον Παπα-Δανιήλ. Είχε και άλλους ετότε αγίους πολλούς. Αυτός ήτο ο ένας. Και ιερεύς και ησυχαστής άκρον. Δεν εδέχετο εις την λειτουργίαν κανένα. Βαστούσε η λειτουργία του τρισήμισυ και τέσσαρες ώρες. Από τα δάκρυα δεν ημπορούσε να δώση τας εκφωνήσεις. Εγένετο λάσπη το έδαφος. Δι αυτό και αργούσε πολύ. Αυτός ήτον πενήντα και πλέον ετών ιερουργός. Μίαν ημέραν δεν εννοούσε να αφήση την θείαν λειτουργίαν. Και την Σαρακοστήν όλες τες ημέρες έκαμε Προηγιασμένες. Και μέχρι τέλους χωρίς ασθένειαν εκοιμήθη... Αυτός δεν εδέχετο κανέναν ως είπομεν, αλλ' εγώ επειδή ήμην πολύ επιτήδειος να ερευνώ δια να μάθω - δι αυτό και η οικονομία Θεού, όπου θερμώς τον εζητούσα - εσυγκατέβει και με εδέχετο. Και εις κάθε φοράν με έλεγεν ολίγα πλήρη χάριτος λόγια. Και εβάδιζα όλην την νύχτα δια να πάω εκεί μόνος, να ιδώ την όντως θείαν εκείνην παράστασιν, και να ακούσω ένα δύο λογάκια... Ήσαν και άλλοι πολλοί, έχοντες έκαστος ίδιον χάρισμα και πάντες ηγιασμένοι, ευωδιάζοντες ως κρίνα την έρημον".Στον Άγιο Βασίλειο έγινε γνωστός πλέον ο Γέροντας και πολλοί τον επισκέπτονταν για συμβουλές. Έτσι ενοχλούμενος στην ησυχία του αναζητούσε άλλο χώρο ησυχαστικό και δύσβατο, κρυμμένο από τους πολλούς. Δεν άργησε να ανακαλύωει τις σπηλιές στην Μικρά Αγία Άννα. Ήταν τόπος στενός και δύσβατος. Ο χώρος για να κτιστεί ένα μικρλο πήλινο καλυβάκι, όπως συνηθιζόταν ήταν σχεδόν ακατάλληλος. Όλη τους η περιουσία ήταν λίγα βιβλία και τα ρούχα που φορούσαν. Ματακόμισαν εκεί τον Ιανουάριο του 1938. Οι κόποι οι παρατεταμένες νηστείες και αγρυπνίες κατέβαλαν πλέον το σώμα του Γέροντα. Αναγκάστηκαν και έκτισαν μια μικρή πόρτα στους βράχους που ήταν η μοναδική φυσική είσοδος, λίγο μετά έκτισαν κάτω από την σπηλιά ένα μεγαλύτερο καλύβι με ξύλα, βέργες, πηλό, το οποίο διαίρεσαν σε τρία πολύ μικρά δωμάτια. Ήταν δε τόσο μικρό που με κόπο μπορούσε να εξυπηρετηθεί άνθρωπος περιορισμένων απαιτήσεων, και αντί πόρτας χρησιμοποιούσαν το παράθυρο.Για εννέα χρόνια στην συνοδεία τους στην Μικρά Αγία Άννα ήταν μόνο οι δύο τους, ο Γέροντας Ιωσήφ και ο π. Αρσένιος. Ο εφημέριος ερχόταν και έμενε μαζί σους μία ή δύο φορές την εβδομάδα για την θεία λειτουργία. Ο εφημέριος αυτός , ενάρετος ιερομόναχος, ήταν ο μετέπειτα πολύ γνωστός στο Άγιον Όρος Παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης.Η επιθυμία να μην έχουν τίποτα εκτός από τα αναγκαία ξεκινούσε από τον πόθο της αγάπης του Θεού, ώστε τίποτε να μην ενοχλεί την γαλήνια και καθαρή προσευχή τους, τίποτε να μη διασπά την προσοχή τους. Ο νους τους ανάλαφρος αντιμετώπιζε τις εχθρικές προσβολές, ζούσε μέσα σε απερίγραπτη εσωτερική και εξωτερική ησυχία και ενωνόταν ακατάληπτα σε θείους έρωτες με το Πνεύμα το Άγιο του Θεού.Ο άνθρωπος καταπατά το νόμο της συνειδήσεως και των εντολών του Θεού, πιστεύοντας ότι θα ευτυχήσει και θα είναι έμπλεος ηδονής αν ενεργήσει παρά τους δύο αυτούς νόμους. Και πράγματι καταπατώντας την ηθική αξία της εντιμότητας στις συναλλαγές κερδίζει κανείς σε ύλη, καταστρέφοντας την πνευματική του υπόσταση και νοιώθοντας μια ηδονή η οποία στην γλώσσα του ευαγγελίου αποτελεί αμαρτία. Το ίδιο συμβαίνει και στην πορνεία, στη μοιχεία στο ψεύδος κτλ.Η αιτία που ο άνθρωπος θεωρεί την αμαρτία ως αγαθό είναι η ηδονή. Μέσα στην ασκητική ζωή της Ορθοδοξίας, οι ασκητές δεν ήταν άνθρωποι οι οποίοι μισούσαν το σώμα τους, αλλά με τη νηστεία και τον κόπο νικούσαν τα πάθη που προκαλούν οι ηδονές του σώματος, ενώ με την ταπείνωση νικούσαν τον εγωισμό και την υψηλοφροσύνη, με την συνεργασία πάντοτε της Θείας Χάριτος. Έτσι επιδίδονταν σε αγώνες φιλοπονίας, ησυχίας, σιωπής και προσευχής με σκοπό να φθάσουν στην ένωση με τον Θεό και την τέλεια αγάπη.

Η συνάντηση με το Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό

Το 1947 και ενώ ο Γέροντας Ιωσήφ συνεχίζει την σκληρή και αυστηρή ασκητική του ζωή, δέχτηκε στην συνοδεία του μετά από προσευχή τον Γέροντα Ιωσήφ, που σήμερα είναι σχεδόν 80 ετών και ζει στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Όταν προσέγγισε τον Γέροντα Ιωσήφ, εκείνος δεν τον δέχτηκε σαν μαθητή του. Όμως παρακαλώντας τον επίμονα απέσπασε στο τέλος την υπόσχεση ότι θα προσευχόταν ο Γέροντας και θα του απαντούσε τελικά μετά από θεϊκό φωτισμό και πληροφορία. Ο ίδιος ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός στην εκτενή βίο που έχει συγγράψει για τον Γέροντα του αναφέρει: "Όταν την επόμενη μέρα, μετά από εναγώνια αναμονή, άκουσα την συγκατάθεση του Γέροντα ότι με δέχεται, άνοιγε για την ευτέλειά μου η νέα σελίδα της ταπεινής μου ζωής. Μόνον από τότε δεν είχα αμφιβολίες ή απορίες, αλλά με όλο το πλήρωμα της πληροφορίας και πίστεως ευρήκα αυτό που νοσταλγούσα και προγραμμάτιζα, που ήταν και το μακρινό μου όνειρο. Έμενα πια μόνιμα μαζί τους, όταν ο Γέροντας εγκατέλειψε το κελλάκι του όπου έμενε και πήγε μακρύτερα, διακόσια περίπου μέτρα, σε άλλο κελλί που του είχα ετοιμάσει και έμενε εκεί μόνος του. Μετά την αγρυπνία μας μέχρι τα μεσάνυχτα, πηγαίναμε στον Γέροντα, διότι ενωρίτερα δεν δεχόταν ποτέ. Ένα μεσημέρι μετά το γεύμα, όταν του έβαλα μετάνοια για να φύγω στο κελλί μου όπως πάντα, μου έσφιξε το χέρι και μειδιών μου είπε: " απόψε θα σου στείλω ένα δεματάκι και πρόσεξε να μη το χάσεις". Εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε ούτε το σχολίασα καθόλου μέσα μου και έφυγα. Μετά την ανάπαυση, όπως πάντοτε, αρχίσαμε την αγρυπνία μας και ετοιμάσθηκα καθώς μου είχε δείξει να αρχίσω την προσευχή μου κρατώντας όσο μπορούσα το νου μου και τα, για το δεματάκι τα ξέχασα τελείως Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησα, αλλά ξέρω καλά ότι μόλις άρχισα δεν πρόλαβα να προφέρω πολλές φορές το όνομα του Χριστού μας και γέμισε η καρδιά μου αγάπη προς τον Θεόν. Έξαφνα πολλαπλασιάστηκε τόσο πολύ που δεν προσευχόμουν πλέον, αλλά εθαύμαζα με έκπληξιν το ξεχείλισμα αυτό της αγάπης. Ήθελα να αγκαλιάσω και να ασπασθώ όλους τους ανθρώπους και όλη την κτίση και συγχρόνως σκεφτόμουν τόσο ταπεινά που ένοιωθα πως είμαι κάτω από όλα τα κτίσματα. Το πλήρωμα όμως και η φλόγα της αγάπης μου ήταν προς τον Χριστό μας, που αισθανόμουν ότι ήταν παρών, αλλά δεν μπορούσα να τον ιδώ, για να προσπέσω στους αχράντους πόδας Του και να τον ρωτήσω, πως πυρπολεί τόσο τις καρδιές και μένει κρυμμένος και άγνωστος. Είχα τότε μίαν λεπτήν πληροφορία ότι αυτή είναι η Χάρη του Αγίου Πνεύματος και αυτή είναι η βασιλεία των ουρανών, που ο Κύριος μας λέγει ότι ευρίσκεται εντός ημών. Και έλεγα: "ας μείνω, Κύριε μου, έτσι και δεν χρειάζομαι άλλο τίποτα". Αυτό κράτησε αρκετήν ώρα και σιγά σιγά επανήλθα στην πρώτη μου κατάσταση πάλι και περίμενα με αγωνία, ανυπόμονα, να έλθη η κατάλληλη ώρα να πάω στον Γέροντα να τον ρωτήσω τί ήταν αυτό το πράγμα και πως έγινε. Ήταν περίπου 20 Αυγούστου και η σελήνη ολόφωτη, όταν πήγα τρέχοντας και τον ευρήκα έξω από το κελλί του να περπατάει στο μικρό του προαύλιο. Μόλις με είδε άρχισε να μειδιά και πριν του βάλω μετάνοια μου είπε: " Είδες τι γλυκύς που είναι ο Χριστός μας; Κατάλαβες πρακτικά τι είναι αυτό που επίμονα ρωτούσες; Τώρα βιάσου να κάμης κτήμα σου αυτή τη Χάρη και να μη σου την κλέψη η αμέλεια".

Η κοίμηση του Άγιου Γέροντα

Οι σκληροί αγώνες στην νεανική ζωή του Γέροντα, οι στερήσεις, οι αδιάκοποι κόποι, οι απόκρημνοι και δύσβατοι χώροι όπου ασκήτευε τον κατέβαλαν σωματικά ώστε να φαίνεται υπέργηρος. Της Σαρακοστής το πρόγραμμα για φαγητό ήταν 75 γραμμάρια αλεύρι κοινό για τον καθένα βρασμένο με λίγο αλάτι, κατά την ενάτη βυζαντινή ώρα, περίπου τρεις ώρες πριν την δύση του ήλιου.Όταν αργότερα στον χώρο αυτό προσήλθαν ακόμη δύο αδελφοί, ο νυν Προηγούμενος Εφραίμ της Μονής Φιλοθέου και ο προηγούμενος Γέροντας Χαράλαμπος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, οι δυσκολίες διαμονής έγιναν αξεπέραστες, η κατασκευή νέων χώρων διαμονής σχεδόν αδύνατη. Τέλος με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατασκεύασαν ένα χώρο πιο βαθειά στον οποίο απεσύρθει ο Γέροντας Ιωσήφ για ησυχία, ενώ στο αρχικό πήλινο σπιτάκι παρέμειναν οι τρεις νέοι υποτακτικοί.Πολύ σύντομα όμως οι δυσκολίες δημιούργησαν έντονα προβλήματα υγείας σε όλους και ακόμη περισσότερο στους νεότερους. Έτσι αποφασίστηκε να κατεβούν χαμηλά, όπου υπήρχαν ευνοϊκότεροι χώροι διαμονής και προτιμήθηκε η νέα Σκήτη που ανήκει στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου. Αυτό έγινε το 1951.Για μια ακόμη φορά προσπάθησαν να δημιουργήσουν χώρους διαμονής στα ψηλότερα και ασκητικότερα μέρη της Νέας Σκήτης. Οι δυσκολίες ήταν και πάλι απερίγραπτες εφόσον σαν ακτήμονες δεν είχαν ούτε τα απαραίτητα εργαλεία, αλλά ούτε και την οικονομική δυνατότητα.Η συνήθεια όμως στις στερήσεις έκανε και την δοκιμασία αυτή υποφερτή και σε σύντομο χρονικό διάστημα είχαν ετοιμάσει καταλύματα και συνέχιζαν το πνευματικό τους πρόγραμμα. Όταν ο Γέροντας είχε ήδη καταβληθεί, ή υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο, δύο σοβαρές ασθένειες, η μία μετά την άλλη επέφεραν το τέλος της επίγειας ζωής του την 15η Αυγούστου 1959. Ο βιογράφος του αναφέρει: "Οι τελευταίες μέρες του ήταν πολύ οδυνηρές, γιατί η προχωρημένη πλέον ανεπάρκεια του εμπόδιζε την αναπνοή και κοπίαζε πολύ. Αυτό όμως για μας ήταν μάθημα και αφορμή πρακτικής υπομονής. Αισθανόμενοι την αγώνα του και ενώ προσπαθούσαμε να τον ανακουφίσουμε αυτός μας παρηγορούσε καταλλήλως με πρακτικά παραδείγματα αναφερόμενος ιδίως στην ματαιότητα του κόσμου. Μας έλεγε: "κοντεύει η μέρα μου να φύγω. Όπως έγινα δεν είμαι τώρα για τίποτα, ούτε μπορώ να αγωνισθώ άλλο". Ο αείμνηστος δεν ξεχνούσε διόλου τον σκοπό του και με διάφορες επίνοιες, σε κάθε πρόφαση της ζωής, εύρισκε μέσον αγώνος και καρποφορίας. Μη δυνάμενος να κινηθή ούτε και να ξαπλώση για την ασθένεια του καθόταν σε μια πρόχειρη πολυθρόνα απ΄αυτές τις πτυσσόμενες έκλαιε συνεχώς την ματαιότητα του βίου. Ανέμενε την απόλυσή του απ΄αυτή την ζωή σαν τον ευτυχέστερο κλήρο και ψιθύριζε τροπάρια των κεκοιμημένων, όταν δεν τον πίεζε η δύσπνοια. Αρσένιε έλεγε χαριεντιζόμενος, πότε φεύγουμε; Δεν εύχεσαι φαίνεται και αργούμε". Επί σαράντα σχεδόν ημέρες, τις τελευταίες του, δεν έτρωγε τίποτε, μόνο κοινωνούσε κάθε μέρα και έπαιρνε λίγο καρπούζι. Ο Γέροντας είχε όση φροντίδα και μέριμνα για την έξοδό του, που νόμιζε κανείς ότι όντως πρόκειται να ταξιδέψη αυτήν την ώρα και περίμενε το μέσο της μεταφοράς. Εμείς απεγνωσμένα προσπαθούσαμε με ότι μέσο μπορούσαμε, επιστημονικό ή πρακτικό, τουλάχιστον να τον ανακουφίσουμε γιατί κατά διαστήματα η δύσπνοια τον δυσκόλευε πολύ. Εκείνος όμως μας έλεγε: "Μην κοπιάζετε, παιδιά, δεν πρόκειται να μείνω. Από πόσο καιρό περιμένω αυτή την ώρα. Μόνον εύχεσθε να μην εμποδίση τίποτα την ελπίδα μου. Έως ότου ζη ο άνθρωπος δεν μπορεί να αμεριμνήσει". Κατά την 14η Αυγούστου του 1959 ετοιμαζόταν πολύ και υπολογίζοντας την επομένη, που ήταν η εορτή της Κοιμήσεως ανυπομονούσε, κάτι περίμενε. Συνάμα η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί. Πέρασαν προηγουμένως φίλοι του λαϊκοί και τον χαιρέτησαν και όταν του ευχήθηκαν ανάρρωσιν, τους είπε: "όχι, όχι, φεύγω σύντομα όταν θα ακούσεται μετά τις ημέρες τις καμπάνες, να ξέρετε ότι έφυγεν ο φίλος σας. Υπολογίζω της Παναγίας μας". Την άλλη μέρα, στην μνήμη της Κυρίας μας Θεοτόκου, παρευρέθη στην Λειτουργία, μετά κόπου είπε το τρισάγιο και μετέλαβε για τελευταία φορά λέγοντας "εις εφόδιον ζωής αιωνίου". Κοίταζε με επιμονή την εικόνα της Κυρίας μας, που τόσο την αγαπούσε, και σαν να της ζητούσε κάτι. Κάτι που το γνώριζε ακριβώς αυτή. Τα ήρεμα δάκρυα του μαρτυρούσαν την προς αυτήν ενδόμυχη αίτηση της ψυχής του. Αυτήν που τόσες φορές τον παρηγόρησε και του συνέστησε να τρέφη βεβαίαν ελπίδα προς την ευσπλαχνία της... Η Δέσποινά μας εξεπλήρωσε πληρέστατα την υπόσχεσή της προς τον αείμνηστο, να έχη την ελπίδα του σ' αυτήν, με την τελευταία δωρεά της, να παραλάβει την ψυχή του την ημέρα της αγίας Κοιμήσεώς της. Καθήμενος στην καρέκλα του και παλαίων με την συνεχιζόμενη δύσπνοια, κράτησε κοντά του τον πατέρα Αρσένιο, όπως πάντοτε, αφού έδωσε στους πάντας την ευχή του. Όταν ο πατήρ Αρσένιος θέλησε να τρίψει λίγο τα πόδια του για μικρήν ανακούφιση, δεν τον άφησε και του είπε; "Παύσε πάτερ, Αρσένιε, μη κάνεις τίποτα. Τέλειωσαν όλα. Φεύγω". Έπιασε το χέρι του αχώριστου συνασκητού του, σαν να τον χαιρετούσε για τελευταία φορά, κοίταξε λίγο πάνω και παρέδωσε ήσυχα την μακαρίαν του ψυχή. Όταν μαζευτήκαμε όλοι γύρω του, αυτός δεν ήταν πλέον μαζί μας. Αφού πανηγύρισε μαζί μας την θεία μετάσταση της Κυρίας μας Θεοτόκου, έφυγε για να εορτάση στους ουρανούς αυτήν την χαρμόσυνη ημέρα. Ήταν ημέρα Παρασκευή και ώρα πρωινή μετά την ανατολή του ηλίου. Την επομένη που έγινε η κηδεία του - κατά την απαίτησή του εκεί στον τόπο που ετελειώθη - ήλθαν όλοι οι Πατέρες της Σκήτης. Αγαπούσε όλους και ανταγαπάτο από όλους".

Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ - ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ

Ἡ τήρηση τοῦ νοῦ- γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ

Δημοσιεύτηκε 14 Μαΐου 2013. Συντάκτης: hristospanagia5

      Το πάν στον μοναχό είναι η τήρησι του νου. Από εκεί γίνονται όλα. Γι’ αυτό και επιβάλλεται ο μοναχός να έχη αυστηρή προσήλωσι, τήρησι και στροφή προς τον νου του. Να τον ελέγχη, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα τα καλά και από εκεί μπαίνει φραγμός όλων των κακών. Η χρήσι και παράχρησι των νοημάτων, γεννά όλα τα υπόλοιπα. Εάν κάποιος κάνη καλή κρίσι των νοημάτων, οπωσδήποτε θα κάνη και καλή χρήσι των πραγμάτων αλλοιώς θα συμβαίνη το αντίθετο.

  Γι’ αυτό να στρέψετε όλο σας το ενδιαφέρο στην προσοχή του νου.

  Ένας άριστος τρόπος τηρήσεως του νου είναι η συνεχής μνήμη του Θεού. Εάν η προσοχή στραφή εις αυτόν τον στόχο, τότε ο άνθρωπος αμέσως ευρισκόμενος στην μνήμη του Θεού, δεν αμαρτάνει.Ο άνθρωπος «κατ’ εικόνα και ομοίωσι Θεού» πλασμένος, σπανίως γίνεται κακοήθης εκ προθέσεως. Και αυτοί ακόμα οι απολύτως διεφθαρμένοι, πού δεν ημπορούν να αντισταθούν στα πάθη τους και συνεχώς παρασύρονται και αμαρτάνουν ημπορούμε να πούμε ότι δεν αμαρτάνουν πάντοτε εκ προθέσεως, αλλά πολλές φορές εξαδυναμίας. Εκ προθέσεως ο υγιής άνθρωπος δεν γίνεται κακοήθης· και το ότι παρασύρεται, οφείλεται στο ότι σιγά-σιγά έφυγε ο νους από τον στόχο και έγινε θύμα της πονηρίας του σατανά και της εμπαθούς καταστάσεως του παλαιού ανθρώπου.

  Μη δυνάμενος λοιπόν να έχη σωστή σκέψι, σωστή όρασι για να διακρίνη τα πράγματα, αποπλανάται από ακατονόμαστες προφάσειςκαι προτιμά τα κακά αντί των αγαθών. Όταν όμως ο νους ευρίσκεται στην θέσι του και γνωρίζη καλά την αποστολή του και συναισθάνεται την παρουσία του Θεού – γιατί «εκ δεξιών ημών εστίν, ίνα μη σαλευθώμεν» – δεν κινείται προς το κακό» αλλά το αποστρέφεται.

  Ιδίως εμείς οι μοναχοί, οι όποιοι έχομε ιδιαιτέραν κλήσι και εγκατελείψαμε τον κόσμο και είμεθα αυτοεξόριστοι, εάν αυτό έχωμε υπ’ όψι μας, ήδη πρέπει να είμεθα πεπεισμένοι για την επιτυχία μας. Αν ο νους ευρίσκεται στην θέσι του, δεν θα πλανηθή ποτέ. Γιατί η αμαρτία είναι άλογος, δεν ημπορεί να πείση, μόνο απατά. Είναι δυνατό να απατήση ανθρώπους πού η γνώσι τους έχει αμβλυνθή και η έξι τους έχει παρασυρθή από το περιβάλλο τους. Δεν ημπορεί όμως τόσο εύκολα να αποπλανά τους μοναχούς, οι όποιοι έχουν συναίσθησι της ιδιαιτέρας προνοίας του Θεού και της καθημερινής ενεργείας της Χάριτος Του. Ένας μοναχός ο οποίος φοβάται να χόρταση, φοβάται να ξεκουραστή, φοβάται να μιλήση, πώς είναι δυνατό να γίνη κακοήθης;

  Όταν γίνεται, είναι σημείο ότι ξέχασε τον στόχο του και ο νους του έφυγε από την βάσι. Ο φύλακας έφυγε. Ο φρουρός δεν είναι εκεί, και εφ’ όσον δεν έχει ο στρατός φρουρό, έρχονται οι αντίθετοι και τον περικυκλώνουν.

 Εάν ήταν ο φρουρός στην θέσι του και εκοίταζε μακρυά, θα έδινε το σύνθημα και τότε ήταν αδύνατο να πλησίαση ο εχθρός. Τόση μεγάλη σημασία έχει η τήρησι του νου. Το ξέρετε και από τους Πατέρες μας. Ο Μ. Αντώνιος, ερωτώμενος να διευκρίνιση τι σημαίνει μοναχός, είπε: «Μοναχός εστί ο νουν τηρών». Και εκεί η ανθρώπινη γνώσι εσήκωσε ψηλά τα χέρια και είπε: «Εμείς δεν ημπορούμε να το κάνωμε αυτό».

Βέβαια αυτή η εργασία χωρίς την θεία Χάρι, είναι αδύνατο να επιτευχθή. Εμείς όμως έχοντες μαζί μας την Χάρι, είναι το μόνο εύκολο πού ημπορούμε να επιτύχωμε, διότι είναι και το κέντρο του στόχου μας. Αυτός είναι και ο λόγος πού οι Πατέρες μας εφώναζαν ο καθένας με τον τρόπο του· ο Μ. Αρσένιος εφώναζε ονομαστικά: «Αρσένιε, δι’ ο εξήλθες». Άλλος έδενε την μέση του με σχοινιά, άλλος με αλυσίδες, άλλος έθετε στα ρούχα του σύμβολα, άλλος έγραφε στους τοίχους, άλλος στο εργόχειρό του. Όλα αυτά ακριβώς αυτό το νόημα είχαν. Οι Πατέρες είχαν αξιολογήσει την σημασία του νου και επινοούσαντεχνητά μέσα για να τους ενισχύσουν προς την επιτυχία.

  Και σεις, καθένας με τον τρόπο του να επιδιώξετε αυτό το πράγμα. Και αν τούτο το επιτύχετε, πού οπωσδήποτε πρέπει, τότε ασφαλώς βαδίζετε απρόσκοπτα την Πατερική γραμμή και η επιτυχία είναι βεβαία· διαφορετικά, εάν δεν το επιδιώξετε, θα δεινοπαθήσετε, διότι θα γίνετε εύκολη λεία στην ποικιλόμορφη προφασιολογία της αμαρτίας και θα παρασύρεστε από το ένα ολίσθημα στο άλλο. Τότε θα ενεργή μέσα σας ο παλαιός άνθρωπος, τον όποιο έχετε αντίπαλο και εχθρό. Και τούτο θα γίνεται, γιατί ο νους έχει ξεφύγει από την αποστολή του.

  Πολύ συντελεί στην τήρησι του νου ο θείος ζήλος.

Τον θειο ζήλο τον κρατεί η ακρίβεια της συνειδήσεως, η ακρίβεια της συνειδήσεως στέκεται στην επιμονή, στο πρόγραμμα και στο τυπικόμας.

  «Άνω σχώμεν, λοιπόν, τας καρδίας». «Άνω» στα δεξιά του Πατρός, εκεί πού είναι το απαύγασμα της δόξης, εκεί πού είναι το κέντρο της αγάπης, ο Ιησούς μας, ο όποιος μας αναμένει. Πότε θα ξυπνήσωμε από την αναισθησία μας και θα επικαλεσθούμε με πόνο, με ταπείνωσι την αγαθότητα Του, να συγκαταβή να μας ελευθέρωση από τον παλαιό άνθρωπο;

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

 

  Ερωτ.: Γέροντα, τι γνώμη έχετε για τις τεχνικές πού χρησιμοποιούνται από τους μοναχούς για την συγκέντρωσι του νου; Ποια σχέσι έχουν με τον αγιασμό του ανθρώπου;

Απ.: Το θέμα δεν είναι σύγχρονο. Υπήρχε και επί της εποχής του Άγιου Γρηγορίου του Παλαμά, θέλοντας να κτυπήσουν οι κακοήθεις εχθροί το θέμα της ησυχίας και εσωστρέφειας πού ο Άθωνας τότε επλουτούσε απομόνωσαν μερικές κινήσεις της πρακτικής μας ζωής και έλεγαν κοροϊδευτικά ότι είμεθα «Ομφαλοσκόποι» και αλλά πολλά πού αναφέρονται στον βίο του Αγίου.

  Και ο Άγιος ανέσυρε το ανάστημα του και είπε: «Ναι, μεταχειρίζονται οι νηπτικοί Πατέρες διάφορους πρακτικούςτρόπους πού συντελούν στο να έχωμε περισσότερη ευχέρεια στην συγκράτησι του νου, αλλά αυτούς δεν τους δογματίζομε». Εις αυτούς τους τρόπους ή τις τεχνικές, όπως είπατε, δεν στεκόμεθα. Εκείνο το όποιο μας απασχολεί, είναι η ακριβής τήρησι των Εντολών του Θεού, η ολοκληρωτική προς Αυτόν αγάπη μας, καθώς και προς τον πλησίο μας, μέσω των οποίων δεχόμεθα την επίσκεψι της Χάριτος. Σήμερα ακούομε παντού να γίνεται λόγος περί νοερός προσευχής και Εσωστρέφειας μέσα στον κόσμο και πολλά άλλα συναφή.

  Αν και εμάς τους μοναχούς μας απασχολούν αυτοί οι τρόποι, εν τούτοις δεν δίνομε εις αυτούς κανένα κέντρο βάρους. Το κέντρο βάρους είναι η ακρίβεια της συνειδήσεως μας στο να φυλάξωμε το θέλημα του Θεού, να τηρήσωμε πάσας τάς εντολάς Του και μέσω αυτού τού τρόπου να δεχθούμε την επίδρασι της Χάριτος. Δεν αποβλέπαμε στους τρόπους πού χρησιμοποιούμε για συγκράτησι του νου, διότι η εργασία μας δεν είναι μαγική, ούτως ώστε με εξωτερικά σχήματα να προσδοκώμε την έλευσι της Χάριτος. Έχοντες υιικές σχέσεις με τον Πατέρα Θεό, αποδεικνύαμε την προς Αυτόν στροφή μας με την απόλυτη πίστι και αγάπη και άρα αφοσίωσι.

  Και έτσι ευρίσκομε ανταπόκρισι. «Εν ω μετρώ» μετρούμε, αντιμετρείται σε μας. Καθώς αγαπούμε τον Θεό και εξ ολοκλήρου επεκτεινόμενα προς Αυτόν, τηρούντες το θέλημα Του κατά την δική του ρήσι – «ο μη αγαπών με, ου τηρεί τους λόγους μου» – έρχεται προς ημάς. Και η κοινωνία γίνεται οργανική, και η συνάντησι προσωπική. Ακόμη και αν η τήρησι του θελήματος θα στοιχίση και αυτή μας την ζωή προθυμότατα το κάνομε. Και τότε γίνεται το «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονται μοι λαός».

  Αυτό τον τρόπο διασάφισε ο Μέγας Φωστήρ της Εκκλησίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν εθόλωσαν τα νερά οι δυτικοί ορθολογισταί, για να εύρουν πρόφασι να κατηγορήσουν τους ορθοδόξους.

  Και πάντοτε είναι επίκαιρα αυτά, ιδίως στον σημερινό κυκεώνα της αρνήσεως των πάντων και του περιεκτικού ορθολογισμού. Και είμεθα έτοιμοι να δώσωμε λόγο «πάντι τω αιτούντι, περί της εν ημίν ελπίδος». Αυτή είναι η στροφή μας. Αγαπούμε τον Θεό, στον όποιο απολύτως πιστεύομε και αφιερώναμε ολόκληρο το είναι μας. Όλη η θέλησι, η πρόθεσι, η ενέργεια μας επεκτείνεται στην τήρησι των αγίων Του εντολών.

 Και δεν το κάνομε αυτό, διότι προσδοκούμε να μας χαρίση δωρεάς.Όχι! Πιστεύομε στον Θεό διότι μόνο εις Αυτόν αξίζει να πιστεύωμε. Τον αγαπούμε, διότι είναι η απόλυτη αυτοαγάπη διότι πλέον εξ ολοκλήρου ανήκομε εις Αυτόν. Για μας είναι διπλούς Κύριος και Δεσπότης, διότι και εκ του μηδενός μας εδημιούργησε και μετά την πτώσι μας ανέπλασε και ανακατεσκεύασε δια της προσωπικής Του θυσίας. «Και ουκέτι πλέον, εσμέν εαυτοίς» αλλά «τω υπέρ ημών αποθανόντι και αναστάντι» κατά τον Παύλο.

 Και όπως ο Ίδιος ομολογεί «όστις τηρεί τας εντολάς μου αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου και εγώ και ο Πατήρ μου ελευσόμεθα και μονήν παρ’ ούτω ποιήσομεν». Αυτός είναι ο τρόπος πού μας οδηγεί στον αγιασμό.πηγή
http://agathan.wordpress.com

Η καταχώρηση δημοσιεύτηκε από τον/την hristospanagia5 στην κατηγορία ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΝΟΥΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, με ετικέτες ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ, ΝΟΥΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Προσθέστε τον μόνιμο σύνδεσμο στους σελιδοδείκτες σας.